Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący	SSA Mirosław Ziaja (spr.)
Sędziowie	SSA Małgorzata Niementowska SSA Iwona Hyła
Protokolant	Oktawian Mikołajczyk

przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Małgorzaty Bednarek

po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2014 roku sprawy

1. M. B. , s. H. i G., ur. (...) w K.

oskarżonego z art. 258 § 1 kk, art. 299 § 1 i 5 kk w zw. z art.12 kk i art. 65 § 1 kk i inne;

2. R. B. , s. T. i W., ur. (...) w T., oskarżonego z art. 258 § 1 kk i inne;

3. J. D. , c. C.i T., ur. (...)w B.,

oskarżonej z art. 54 § 1 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt. 1, 2, 5 kks w zw. z art. 7 § 1 kks i inne;

4. T. G. , s. M. i D., ur. (...) w T.,

oskarżonego z art. 258 § 1 kk, art. 299 § 1, 5 kk w zw. z art. 12 kk i inne;

5. A. G. , s. J.i H., ur. (...)w B.,

oskarżonego z art. 258 § 1 kk, art. 299 § 1, 5 kk w zw. z art. 12 kk i inne;

6. S. J. , s. Z. i A., ur. (...) w S.;

oskarżonego z art. 258 § 1 kk, art. 299 § 1, 5 kk w zw. z art. 12 kk i inne;

7. D. J. , c. P. i I., ur. (...) w B.,

oskarżonej z art. 258 § 1 kk, art. 299 § 1, 5 kk w zw. z art. 12 kk i inne;

8. R. J. , s. C. i J., ur. (...) w K.,

oskarżonego z art. 54 § 1 kk w zw. z art. 37 § 1 pkt. 1, 2, 5 kks w zw. z art. 7 § 1 kks i inne;

9. M. K. , s. E.i A., ur. (...)w Z.,

oskarżonego z art. 258 § 1 kk, art. 299 § 1 i 5 kk w zw. z art. 12 kk i inne;

10. J. L. , s. J. i J., ur. (...)

w S., oskarżonego z art. 258 § 1 kk i inne;

11. S. M. , s. J. i U., ur. (...) w R.,

oskarżonego z art. 258 § 1 kk, art. 299 § 1, 5 kk w zw. z art.12 kk i inne;

12. R. N. , s. M. i I., ur. (...) w S.,

oskarżonego z art. 258 § 1 kk, art. 299 § 1, 5 kk w zw. z art. 12 kk i inne;

13. M. S. , s. Z.i E., ur. (...)w S.,

oskarżonego z art. 258 § 1 kk i inne;

14. J. S. , s. L. i I., ur. (...) w K.,

oskarżonego z art. 258 § 3 kk, art. 271 § 1 i 3 kk i inne

na skutek apelacji prokuratora co do wszystkich oskarżonych i obrońców oskarżonych: M. B., R. B., J. D., T. G., A. G., M. K., R. N.i J. S.

od wyroku Sądu Okręgowego w K.

z dnia 22 listopada 2012 r., sygn. akt (...)

uchyla zaskarżony wyrok w całości, w tym również, w oparciu o przepis art. 435 kpk co do oskarżonych S. J., D. J., R. J., J. L., S. M.i M. S., którzy nie wnieśli apelacji
i przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w Katowicach do ponownego rozpoznania.

Sygn. II AKa 278/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 22 listopada 2012 roku w sprawie o sygn. akt XXI K 18/10 Sądu Okręgowego w Katowicach:

1.  oskarżonego M. B. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt I aktu oskarżenia, tj. występku z art. 258 § 1 k.k. i za to na mocy art. 258 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

2.  oskarżonego M. B. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego w pkt II aktu oskarżenia, tj. występku z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności;

3.  oskarżonego M. B. uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych w pkt III, IV i V aktu oskarżenia przy czym przyjął, że stanową one ciąg przestępstw w rozumieniu art. 37 § 1 pkt 3 k.k.s oraz że wyczerpują one znamiona występków z art. 62 § 2 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku i art. 76 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku w zw. z art. 7 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku i za to na mocy art. 76 § 1 k.k.s w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku przy zast. art. 37 § 1 pkt 3 i 5 k.k.s i 23 § 1 i 3 k.k.s. wymierzył mu jedną karę 1 (jednego) roku i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności oraz jedną karę grzywny 500 (pięćset) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 500 (pięćset) zł;

4.  oskarżonego M. B. uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych w pkt VI, VII, VIII i IX aktu oskarżenia przy czym przyjął, że stanową one ciąg przestępstw w rozumieniu art. 37 § 1 pkt 3 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku oraz że wyczerpują one znamiona występków z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 62 § 2 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku i art. 76 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku w zw. z art. 7 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku i za to na mocy art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 76 § 1 k.k.s w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku przy zast. art. 37 § 1 pkt 3 i 5 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku i 23 § 1 i 3 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 200 (dwieście) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 500 (pięćset) zł;

5.  oskarżonego M. B. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego w pkt X aktu oskarżenia z tym, że przyjął datę początkową zachowania opisanego w pkt CCCCC na dzień 21.09.2004 roku, datę początkową zachowania opisanego w pkt DDDDD na dzień 22.09.2004 roku, tj. przestępstwa z art. 271 § 1 i 3 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. oraz 12 k.k. i 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. przy zast. art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz grzywnę 300 (trzysta) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 500 (pięćset) zł;

6.  oskarżonego M. B. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego w pkt XI aktu oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 54 § 1 k.k.s i za to na mocy art. 54 § 1 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 i 5 k.k.s i 23 § 1 i 3 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku wymierzył mu karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 (sto) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 500 (pięćset) zł;

7.  na mocy art. 39 § 1 i 2 k.k.s oraz 85 k.k. i 86 § 1 i 2 k.k. połączył oskarżonemu orzeczone kary jednostkowe i wymierzył oskarżonemu M. B. karę łączną 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny 800 (osiemset) stawek dziennych grzywny ustalając wartość stawki na kwotę 500 (pięćset) zł;

8.  na mocy art. 41 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego M. B. środek karny w postaci zakazu prowadzenia działalności gospodarczej związanej z produkcją i obrotem paliwami na okres 8 (ośmiu) lat;

9.  oskarżonego R. B. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego w pkt XII aktu oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. i za to na mocy art. 258 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

10.  oskarżonego R. B.uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego w pkt XIII aktu oskarżenia, z tym że przyjął datę początkową zachowania na szkodę(...) J. J.na dzień 22.09.2004 roku, tj. przestępstwa 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k. oraz 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. przy zast. art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 200 (dwieście) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 200 (dwieście) zł;

11.  oskarżonego R. B. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego w pkt XIV aktu oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 54 § 1 k.k.s i za to na mocy art. 54 § 1 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku przy zast. art. 37 § 1 pkt 2 i 5 k.k.s i 23 § 1 i 3 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku wymierzył mu karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 (sto) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 200 (dwieście) zł;

12.  na mocy art. 39 § 1 i 2 k.k.s oraz 85 k.k. i 86 § 1 i 2 k.k. połączył oskarżonemu orzeczone kary jednostkowe i wymierzył oskarżonemu R. B. karę łączną 1 (jednego) roku i 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny 250 (dwieście pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny ustalając wartość stawki na kwotę 200 (dwieście) zł;

13.  na mocy art. 69 § 1, 2 i 3 k.k. oraz 70 § 2 k.k. zawiesił oskarżonemu R. B. wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;

14.  oskarżoną J. D. uznał za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w pkt XV aktu oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 54 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku i za to na mocy art. 54 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku przy zast. art. 37 § 1 pkt 2 i 5 k.k.s i 23 § 1 i 3 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku wymierzył jej karę 8 (osiem) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 (sto) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) zł;

15.  oskarżoną J. D.uznał za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w pkt XVI aktu oskarżenia, tj. występku z art. 258 § 1 k.k. i za to na mocy art. 258 § 1 k.k. wymierzył jej karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności;

16.  na mocy art. 39 § 1 i 2 k.k.s oraz 85 k.k. i 86 § 1 k.k. wymierzył oskarżonej J. D.karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

17.  na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz 70 § 1 pkt 1 k.k. zawiesił oskarżonej J. D.wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

18.  oskarżonego T. G. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt XVII aktu oskarżenia, tj. występku z art. 258 § 1 k.k. i za to na mocy art. 258 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

19.  oskarżonego T. G. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt XVIII aktu oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 12 k.k. i za to na mocy art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

20.  oskarżonego T. G. uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt XIX i XXI aktu oskarżenia, przyjmując, że stanowią one ciąg przestępstw w rozumieniu art. 37 § 1 pkt 3 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku i że działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej i z popełniania przestępstw uczynił sobie stałe źródło dochodu oraz uznając, że wyczerpał on znamiona występków z art. 18 § 3 k.k. w zw. 62 § 2 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku w zw. z art. 76 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku w zw. z art. 7 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku i za to na mocy art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 76 § 1 k.k.s w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku przy zast. art. 37 § 1 pkt 2, 3 i 5 k.k.s. i art. 23 § 1 i 3 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku wymierzył mu jedną karę 1 (jednego) roku i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności oraz jedną karę grzywny 500 (pięćset) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 200 (dwieście) zł;

21.  oskarżonego T. G. uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt XX, XXII i XXIII aktu oskarżenia uznając, że stanowią one ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k. oraz że działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej i z popełnienia przestępstw uczynił sobie stałe źródło dochodu, przy czym z opisu czynu zarzucanego mu wyżej w pkt XXII popełnianego na szkodę Kopalni (...) eliminuje faktury VAT wskazane pod poz. 1 i 2, tj. występków z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. oraz 12 k.k. i za to na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. przy zast. art. 33 § 1 i 3 k.k. oraz art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 400 (czterysta) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 200 (dwieście) zł;

22.  oskarżonego T. G. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt XXIV aktu oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 54 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku i za to na mocy art. 54 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku przy zast. art. 37 § 1 pkt 2 i 5 k.k.s i 23 § 1 i 3 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 (sto) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 200 (dwieście) zł;

23.  na mocy art. na mocy art. 39 § 1 i 2 k.k.s oraz 85 k.k. i 86 § 1i 2 k.k. wymierzył oskarżonemu T. G. karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny 400 (czterysta) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 200 (dwieście) zł;

24.  na mocy art. 69 § 1, 2 i 3 k.k. oraz 70 § 2 k.k. zawiesił T. G. wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 5 (pięć) lat;

25.  na mocy art. 41 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego T. G. środek karny w postaci zakazu prowadzenia działalności gospodarczej związanej z produkcją i obrotem paliwami na okres 5 (pięciu) lat;

26.  oskarżonego A. G. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt XXV, aktu oskarżenia tj. przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. i za to na mocy art. 258 § 1 k.k. wymierzył mu karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności;

27.  oskarżonego A. G.uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt XXVI, aktu oskarżenia tj. przestępstwa z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

28.  oskarżonego A. G.uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego w pkt XXVII aktu oskarżenia, przyjmując datę początkową zachowania na szkodę podmiotu(...) S. O.na dzień 13.07.2004 roku i uznając że popełnił go w ramach grupy zorganizowanej grupy przestępczej, tj. przestępstwa 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. oraz 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. przy zast. art. 33 § 1 i 3 k.k. oraz 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 (sto) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 100 (sto) zł;

29.  oskarżonego A. G.uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt XXVIII aktu oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 54 § 1 k.k.s. w brzmieniu w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku i za to na mocy art. 54 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku przy zast. art. 37 § 1 pkt 2 i 5 k.k.s i 23 § 1 i 3 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku wymierzył mu karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 100 (sto) zł;

30.  na mocy art. na mocy art. 39 § 1 i 2 k.k.s oraz 85 k.k. i 86 § 1i 2 k.k. wymierzył oskarżonemu A. G.karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny 100 (sto) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 100 (sto) zł;

31.  na mocy art. 69 § 1, 2 i 3 k.k. oraz 70 § 2 k.k. zawiesił oskarżonemu A. G.wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;

32.  oskarżonego S. J. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt XXIX aktu oskarżenia, tj. występku z art. 258 § 1 k.k. i za to na mocy art. 258 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

33.  oskarżonego S. J. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt XXX, aktu oskarżenia tj. występku z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

34.  oskarżonego S. J. uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt XXXI, XXXII, XXXIII, XXXIV, XXXV, XXXVII, XXXVIII, XL, XLI, XLIV, XLVI aktu oskarżenia uznając, że stanowią one ciąg przestępstw w rozumieniu art. 37 § 1 pkt 3 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku oraz że działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, tj. występków z art. 18 § 3 k.k. w zw. 62 § 2 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku w zw. z art. 76 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku w zw. z art. 7 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku i za to na mocy art. 76 § 1 k.k.s w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku przy zast. art. 37 § 1 pkt 2, 3 i 5 k.k.s. i 23 § 1 i 3 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku wymierzył mu jedną karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz jedną karę grzywny 500 (pięćset) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 100 (sto) zł;

35.  oskarżonego S. J. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt XXXVI aktu oskarżenia, tj. występku z art. 62 § 2 k.k.s. i art. 76 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku w zw. z art. 7 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku i za to na mocy art. 76 § 1 k.k.s w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku przy zast. art. 37 § 1 pkt 2, 3 i 5 k.k.s. i 23 § 1 i 3 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku wymierzył mu karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny 100 (sto) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 100 (sto) zł;

36.  oskarżonego S. J. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt XXXIX aktu oskarżenia tj. występku z art. 62 § 2 k.k.s. i art. 76 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku w zw. z art. 7 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2 i 5 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku i za to na mocy art. 76 § 1 k.k.s w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku przy zast. art. 37 § 1 pkt 1, 2 i 5 k.k.s. i art. 23 § 1 i 3 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny 100 (sto) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 100 (sto) zł;

37.  oskarżonego S. J. uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt XLII i XLIII aktu oskarżenia przyjmując odnośnie tego ostatniego datę początkową zachowania opisanego w pkt 20 na dzień 24.09.2003 roku i uznając, że stanowią one ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k., tj. występków z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. przy zast. art. 33 § 1 i 3 k.k. i 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz grzywnę 400 (czterysta) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 100 (sto) zł;

38.  oskarżonego S. J. uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt XLV i XLVII aktu oskarżenia uznając, że stanowią one ciąg przestępstw w rozumieniu art. 37 § 1 pkt 3 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku oraz że działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, tj. występków z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 62 § 2 k.k.s. i art. 76 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku w zw. z art. 7 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku i za to na mocy art. 76 § 1 k.k.s w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku przy zast. art. 37 § 1 pkt 2, 3 i 5 k.k.s i 23 § 1 i 3 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny 100 (sto) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 100 (sto) zł;

39.  oskarżonego S. J. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt XLVIII aktu oskarżenia, tj. występku z art. 54 § 1 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku i za to na mocy art. 54 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku przy zast. art. 37 § 1 pkt 1, 2 i 5 k.k.s i art. 23 § 1 i 3 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 (sto) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 100 (sto) zł;

40.  na mocy art. na mocy art. 39 § 1 i 2 k.k.s oraz 85 k.k. i 86 § 1i 2 k.k. połączył S. J. orzeczone kary jednostkowe i wymierzył mu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny 500 (pięćset) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 100 (sto) zł;

41.  na mocy art. 69 § 1, 2 i 3 k.k. oraz 70 § 2 k.k. zawiesił S. J. wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 5 (pięć) lat;

42.  na mocy art. 41 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego S. J. środek karny w postaci zakazu prowadzenia działalności gospodarczej związanej z produkcją i obrotem paliwami na okres 5 (pięciu) lat;

43.  oskarżoną D. J. uznał za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w pkt XLIX, aktu oskarżenia tj. występku z art. 258 § 1 k.k. i za to na mocy art. 258 § 1 k.k. wymierzył jej karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności;

44.  oskarżoną D. J. uznał za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w pkt L aktu oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył jej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

45.  oskarżoną D. J. uznał za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w pkt LI aktu oskarżenia, przyjmując, że wyczerpała nim znamiona występku z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 62 § 2 k.k.s. i art. 76 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku w zw. z art. 7 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku i za to na mocy art. 76 § 1 k.k.s w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku przy zast. art. 37 § 1 pkt 2 i 5 k.k.s. i 23 § 1 i 3 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku wymierzył jej karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 (sto) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) zł;

46.  oskarżoną D. J. uznał za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w pkt LII aktu oskarżenia, przyjmując, że wyczerpała nim znamiona występku z art. 62 § 2 k.k.s. i art. 76 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku w zw. z art. 7 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku i za to na mocy art. 76 § 1 k.k.s w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku przy zast. art. 37 § 1 pkt 1, 2 i 5 k.k.s. i 23 § 1 i 3 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku wymierzył jej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 (sto) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) zł;

47.  oskarżoną D. J. uznał za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w pkt LIII aktu oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 54 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku i za to na mocy art. 54 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku przy zast. art. 37 § 1 pkt 1, 2 i 5 k.k.s i 23 § 1i 3 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku wymierzył jej karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 (sto) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) zł;

48.  na mocy art. 39 § 1 i 2 k.k.s oraz 85 k.k. i 86 § 1 k.k. połączy oskarżonej D. J. orzeczone kary jednostkowe pozbawienia wolności i grzywny i wymierzył oskarżonej karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 200 (dwieście) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) zł;

49.  na mocy art. 69 § 1, 2 i 3 k.k. oraz 70 § 2 k.k. zawiesił oskarżonej D. J. wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;

50.  oskarżonego R. J. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt LIV aktu oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 54 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku i za to na mocy art. 54 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku przy zast. art. 37 § 1 pkt 1, 2 i 5 k.k.s wymierzył mu karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 (sto) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) zł;

51.  w ramach zarzutu opisanego w pkt LV aktu oskarżenia oskarżonego R. J. uznał za winnego tego, że w okresie od listopada 2004 roku do września 2005 roku w S. i innych miejscowościach brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw karnoskarbowych, tj. występku z art. 258 § 1 k.k. i za to na mocy art. 258 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

52.  na mocy art. 39 § 1 i 2 k.k.s oraz 85 k.k. i 86 § 1 k.k. połączy oskarżonemu R. J. orzeczone kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

53.  na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz 70 § 1 pkt 1 k.k. zawiesił oskarżonemu R. J. wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;

54.  oskarżonego M. K. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt LVI, tj. występku z art. 258 § 1 k.k. i za to na mocy art. 258 § 1 k.k. wymierzył mu karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności;

55.  oskarżonego M. K.uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt LVII aktu oskarżenia, tj. występku z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i 65 § 1 k.k, i za to na mocy art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

56.  oskarżonego M. K.uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt LVIII, LIX, LX, LXI, LXII, LXIII, LXIV, LXVIII aktu oskarżenia uznając że stanowią one ciąg przestępstw w rozumieniu art. 37 § 1 pkt 3 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku, tj. występków z art. 18 § 3 k.k. w zw. 62 § 2 k.k.s. i art. 76 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku w zw. z art. 7 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku i za to na mocy art. 76 § 1 k.k.s w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku przy zast. art. 37 § 1 pkt 2 i 5 k.k.s. i 23 § 1 i 3 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 (sto) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 100 (sto) zł;

57.  oskarżonego M. K.uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt LXV, LXVII aktu oskarżenia ustalając, że stanowią one ciąg przestępstw w rozumieniu art. 37 § 1 pkt 3 k.k.s. w brzemieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku, tj. występków z art.62 § 2 k.k.s. i art. 76 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku w zw. z art. 7 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku i za to na mocy art. 76 § 1 k.k.s w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku przy zast. art. 37 § 1 pkt 1, 2 i 5 k.k.s. i 23 § 1 i 3 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 (sto) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 100 (sto) zł;

58.  oskarżonego M. K.uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt LXIX aktu oskarżenia, tj. występku z art. 18 § 3 k.k. w zw. art. 62 § 2 k.k.s. i art. 76 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku w zw. z art. 7 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku i za to na mocy art. 76 § 1 k.k.s w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku przy zast. art. 37 § 1 pkt 1, 2 i 5 k.k.s i 23 § 1 i 3 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku wymierzył mu karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 (sto) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 100 (sto) zł

59.  oskarżonego M. K.uznał za winnego popełnienia mu zarzucanych w pkt LXX, LXXI, LXXII aktu oskarżenia uznając, że stanowią one ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k., tj. występków z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z z art. 294 § 1 k.k. i art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k. i za to na mocy art.19 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 65 § 1 k.k. oraz 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz grzywnę 200 (dwieście) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 100 (sto) zł;

60.  oskarżonego M. K.uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt LXXIII aktu oskarżenia, tj. występku z art. 54 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku i za to na mocy art. 54 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku przy zast. art. 37 § 1 pkt 1, 2 i 5 k.k.s wymierzył mu karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 (sto) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 100 (sto) zł;

61.  na mocy art. 39 § 1 i 2 k.k.s oraz 85 k.k. i 86 § 1 k.k. połączył oskarżonemu M. K.orzeczone kary jednostkowe pozbawienia wolności i grzywny i wymierzył oskarżonemu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz grzywnę 400 (czterysta) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 100 (sto) zł;

62.  na mocy art. 69 § 1, 2 i 3 k.k. oraz 70 § 2 k.k. zawiesił oskarżonemu M. K.wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 5 (pięć) lat;

63.  na mocy art. 41 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego M. K.środek karny w postaci zakazu prowadzenia działalności gospodarczej związanej z produkcją i obrotem paliwami na okres 5 (pięciu) lat;

64.  oskarżonego J. L. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt LXXIV aktu oskarżenia, tj. występku z art. 258 § 1 k.k. i za to na mocy art. 258 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

65.  oskarżonego J. L. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt LXXV aktu oskarżenia, tj. występku z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

66.  oskarżonego J. L. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt LXXVI aktu oskarżenia, tj. występku z art. 54 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku i za to na mocy art. 54 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku w zw. art. 37 § 1 pkt 1, 2 i 5 k.k.s wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 (sto) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 100 (sto) zł;

67.  oskarżonego J. L. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego w pkt LXXVII aktu oskarżenia, uznając, że wyczerpał on znamiona występku z art. 18 § 3 k.k. w zw. 62 § 2 k.k.s. i art. 76 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku w zw. z art. 7 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku i za to na mocy art. 76 § 1 k.k.s w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku przy zast. art. 37 § 1 pkt 1, 2 i 5 k.k.s. i 23 § 1 i 3 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 200 (dwieście) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 100 (sto) zł;

68.  oskarżonego J. L. uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych w pkt LXXVIII, LXXIX aktu oskarżenia uznając, że stanowią one ciąg przestępstw w rozumieniu art. 37 § 1 pkt 3 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku i przyjmując, że wyczerpał on znamiona występków z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 62 § 2 k.k.s. i art. 76 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku w zw. z art. 7 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku i za to na mocy art. 76 § 1 k.k.s w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku przy zast. art. 37 § 1 pkt 1, 2 i 5 k.k.s i 23 § 1 i 3 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 200 (dwieście) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 100 (sto) zł;

69.  oskarżonego J. L. uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt LXXX, LXXXI aktu oskarżenia uznając, że stanowią one ciąg przestępstw w rozumieniu art. 37 § 1 pkt 3 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku i że wyczerpują one znamiona występku z art. 62 § 2 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku i za to na mocy art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 k.k.s. i 23 § 1 i 3 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku wymierzył mu jedną karę 200 (dwieście) stawek dziennych grzywny ustalając wartość stawki na kwotę 100 (sto) zł;

70.  na mocy art. 39 § 1 i 2 k.k.s oraz 85 k.k. i 86 § 1 k.k. połączył oskarżonemu J. L. orzeczone kary jednostkowe pozbawienia wolności i grzywny i wymierzył oskarżonemu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz grzywnę 500 (pięćset) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 100 (sto) zł;

71.  na mocy art. 69 § 1, 2 i 3 k.k. oraz 70 § 2 zawiesił oskarżonemu J. L. wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 5 (pięć) lat;

72.  na mocy art. 41 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego J. L. środek karny w postaci zakazu prowadzenia działalności gospodarczej związanej z produkcją i obrotem paliwami na okres 5 (pięciu) lat;

73.  oskarżonego S. M. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt LXXXII aktu oskarżenia, tj. występku z art. 258 § 1 k.k. i za to na mocy art. 258 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

74.  oskarżonego S. M. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt LXXXIII aktu oskarżenia, tj. występku z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

75.  oskarżonego S. M. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt LXXXIV aktu oskarżenia uznając, że wyczerpał on znamiona występku z art. 62 § 2 k.k.s. w brzmieniu nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku i za to na mocy art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku wymierzył mu karę 200 (dwieście) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) zł;

76.  oskarżonego S. M. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt LXXXV aktu oskarżenia uznając, że wyczerpał on znamiona występku z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 62 § 2 k.k.s. w brzmieniu nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku i za to na mocy art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku wymierzył mu karę 200 (dwieście) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) zł;

77.  oskarżonego S. M. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt LXXXVI aktu oskarżenia, tj. występku z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 k.k.s. w brzmieniu nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku i za to na mocy art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku wymierzył mu karę 200 (dwieście) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) zł;

78.  w ramach zarzutu opisanego w pkt LXXXVII aktu oskarżenia uznał oskarżonego S. M. za winnego tego, że:

a)  w okresie od 6 maja 2004 roku do 29 października 2004 roku w Ś., K.i innych miejscowościach na terenie kraju, działając czynem ciągłym, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowych, wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, będąc właścicielem firmy (...) S. M.z siedzibą w Ś.upoważnionym do przyjmowania i wystawiania faktur VAT, poświadczył nieprawdę na 70 opisanych wyżej w zarzucie LXXXVII fakturach VAT wystawianych dla firmy (...)z siedzibą w D.na sprzedaż oleju napędowego, a następnie przekazał do firmy PHU (...)jako autentyczne, podczas gdy w rzeczywistości transakcje wymienione w fakturach nie miały miejsca, pomagając w ten sposób do doprowadzania do niekorzystnego rozporządzenia mieniem nabywców paliwa dystrybuowanego za pośrednictwem PHU (...)na kwotę 3 372 978,91 zł, poprzez wprowadzenie ich w błąd co do zakupionego przez nich towaru nie będącego olejem napędowym, przy czym z popełniania tego przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodów a przypisanego mu czynu dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w K.z dnia 3 października 2002 sygn. akt (...)m. in. za przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. na karę pozbawienia wolności w wymiarze 4 lat i 6 miesięcy, którą odbył w okresie od 7-12-1999 roku do 11-08-2003 roku, tj. przestępstwa z art. 271 § 1 i 3 k.k. przy zast. z art. 12 k.k. i art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k., przy zast. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. oraz w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz 64 § 1 k.k. i za to na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierza mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz grzywnę 200 (dwieście) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) zł;

b)  w okresie od 06 maja 2004 roku do 29 października 2004 roku w Ś., K.i innych miejscowościach na terenie kraju, będąc właścicielem firmy (...) S. M.z siedzibą w Ś.upoważnionym do przyjmowania i wystawiania faktur VAT, poświadczył nieprawdę na opisanych wyżej a wskazanych w zarzucie 70 fakturach VAT wystawianych dla firmy PHU (...)z siedzibą w D., w ten sposób, że jako przedmiot transakcji wskazał olej napędowy podczas gry w rzeczywistości było nim paliwo nie spełniające wymogów jakościowych, i tym samym pomógł M. B.we wprowadzeniu w błąd Urzędu Skarbowego w D., co do zaliczenia na poczet należnego do zapłaty podatku VAT przez PHU (...)wykazanego na tych fakturach w łącznej kwocie 608404,40 zł i doprowadził tym samym Urząd Skarbowy w D.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wyżej wymienionej kwocie, przy czym z popełniania tego przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu, tj. występku z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 76 § 1 k.k.s. w zw. 7 § 1 k.k.s. w brzmieniu nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku i za to na mocy art. 76 § 1 k.k.s w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 k.k.s. i 23 § 1 i 3 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz grzywnę 200 (dwieście) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) zł;

2.  oskarżonego S. M. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt LXXXVIII aktu oskarżenia, tj. występku z art. 54 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku i za to na mocy art. 54 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku przy zast. art. 37 § 1 pkt 1, 2 i 5 k.k.s i 23 § 1 i 3 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 (sto) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) zł;

3.  na mocy art. 39 § 1 i 2 k.k.s oraz 85 k.k. i 86 § 1 k.k. połączył oskarżonemu S. M. orzeczone kary jednostkowe pozbawienia wolności i grzywny i wymierzył oskarżonemu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz karę grzywnę 400 (czterysta) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) zł;

4.  na mocy art. 69 § 1, 2 i 3 k.k. oraz 70 § 2 k.k. zawiesił oskarżonemu S. M. wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 5 (pięć) lat;

5.  oskarżonego R. N. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt LXXXIX aktu oskarżenia, tj. występku z art. 258 § 1 k.k. i za to na mocy art. 258 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

6.  oskarżonego R. N. uznał za winnego popełniania czynu zarzucanego mu w pkt XC aktu oskarżenia, tj. występku z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

7.  oskarżonego R. N. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt XCI aktu oskarżenia, a błędnie określonego jako LCI, tj. występku z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 65 § 1 k.k. oraz 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 200 (dwieście) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 100 (sto) zł;

8.  oskarżonego R. N. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt XCII aktu oskarżenia, a określonego błędnie jako CXII, tj. występku z art. 54 § 1 k.k.s w w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku i za to na mocy art. 54 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku przy zast. art. 37 § 1 pkt 1, 2 i 5 k.k.s wymierzył mu karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 (sto) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 100 (sto) zł;

9.  na mocy art. 39 § 1 i 2 k.k.s oraz 85 k.k. i 86 § 1 k.k. połączył R. N. orzeczone kary jednostkowe pozbawienia wolności i grzywny wymierzył mu karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 (sto) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 100 (sto) zł;

10.  na mocy art. 69 § 1, 2 i 3 k.k. oraz 70 § 2 k.k. zawiesił oskarżonemu R. N. wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;

11.  oskarżonego M. S. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt XCIII aktu oskarżenia, a wskazanego błędnie jako CXIII, tj. przestępstwa z art. 54 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku i za to na mocy art. 54 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku przy zast. art. 37 § 1 pkt 2 i 5 k.k.s wymierzył mu karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 (sto) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) zł;

12.  w ramach zarzutu opisanego wyżej w pkt XCIV (a wskazanego błędnie w akcie oskarżenia jako CXIV) uznał oskarżonego M. S.za winnego tego, że w okresie od listopada 2004 roku do września 2005 roku w S.i innych miejscowościach brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełniania przestępstw karnoskarbowych, tj. występku z art. 258 § 1 k.k. i za to na mocy art. 258 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

13.  na mocy art. 39 § 1 i 2 k.k.s oraz 85 k.k. i 86 § 1 k.k. połączył oskarżonemu M. S.orzeczone kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

14.  na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. i 70 § 1 pkt 1 k.k. zawiesił oskarżonemu M. S.wykonanie orzeczonej kary na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;

15.  oskarżonego J. S. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt XCV aktu oskarżenia (a wskazanego błędnie w akcie oskarżenia jako CXV), tj. występku z art. 258 § 1 k.k. i za to na mocy art. 258 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

16.  oskarżonego J. S. uznał za winnego popełnienia czynów opisanych w pkt XCVI, XCVII aktu oskarżenia (a wskazanych błędnie w akcie oskarżenia jako CXVI, CXVII), uznając, że stanowią one ciąg przestępstw w rozumieniu art. 37 § 1 pkt 3 k.k.s. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku, tj. występków z art. 62 § 2 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku w zw. z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 76 § 1 k.k.s i art. 37 § 1 pkt 2 i 5 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku i za to na mocy art. 76 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 i 5 k.k.s i 23 § 1 i 3 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz grzywnę 500 (pięćset) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę (500) pięćset) zł;

17.  oskarżonego J. S. uznał za winnego popełnienia czynów opisanych w pkt XCVIII (w wskazanego błędnie jako CXVIII w akcie oskarżenia) i CI aktu oskarżenia uznając, że stanowią one ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k., tj. występków z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

18.  oskarżonego J. S. uznał za winnego popełnienia czynów opisanych w pkt XCIX (a wskazanego błędnie jako CIX w akcie oskarżenia) i C aktu oskarżenia z tą różnica odnośnie czynu opisanego w pkt C, że ustala, iż doszło do wystawiania 155 faktur VAT i uznając, że stanowią one ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k., tj. występków z art. 271 § 1i 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k. oraz 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. oraz 65 § 1 k.k. przy zast. art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz grzywnę 500 (pięćset) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 500 (pięćset) zł;

19.  oskarżonego J. S. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt CII aktu oskarżenia, tj. występku z art. 54 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku i za to na mocy art. 54 § 1 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z 17.12.2005 roku w zw. art. 37 § 1 pkt 1, 2 i 5 k.k.s i art. 23 § 1 i 3 k.k.s w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 17.12.2005 roku wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 (sto) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 500 (pięćset) zł;

20.  na mocy art. 39 § 1 i 2 k.k.s oraz 85 k.k. i 86 § 1 k.k. połączył oskarżonemu J. S. orzeczone kary jednostkowe pozbawienia wolności i grzywny i wymierzył oskarżonemu karę łączną 3 (trzech) lat i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 800 (osiemset) stawek dziennych ustalając wartość stawki na kwotę 500 (pięćset) zł;

21.  na mocy art. 41 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego J. S. środek karny w postaci zakazu prowadzenia działalności gospodarczej związanej z produkcją i obrotem paliwami a także zajmowania stanowisk w organach spółek, których przedmiotem działalności jest w szczególności produkcja i obrót paliwami na okres 8 (ośmiu) lat;

22.  na mocy art. 73 § 2 k.k. oddał oskarżonych: R. B., T. G., A. G., S. J., D. J., M. K., J. L., S. M., R. N.w okresie próby pod dozór kuratora;

23.  na mocy art. 29 ustawy Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz:

a)  adw. A. P. kwotę 5.166,00 (pięć tysięcy sto sześćdziesiąt sześć 00/100) zł w tym podatek VAT 966 (dziewięćset sześćdziesiąt sześć) zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu J. S. przez obrońcę ustanowionego z urzędu;

b)  adw. B. W.kwotę 2509,20 (dwa tysiące pięćset dziewięć 20/100) w tym VAT 579,60 (pięćset siedemdziesiąt dziewięć 60/100) zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu A. G.przez obrońcę ustanowionego z urzędu;

24.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k. i art. 627 k.p.k., art. 2 ust. 1 i art. 3 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądził na rzecz Skarbu Państwa:

-

od oskarżonego M. B.kwotę 80400,00 (osiemdziesiąt tysięcy czterysta) zł tytułem opłaty;

-

od oskarżonego R. B.kwotę 10300 (dziesięć tysięcy trzysta) zł tytułem opłaty;

-

od oskarżonej J. D.kwotę 680 (sześćset osiemdziesiąt) zł tytułem opłaty;

-

od oskarżonego T. G.kwotę 16300 (szesnaście tysięcy trzysta) zł tytułem opłaty;

-

od oskarżonego A. G.kwotę 2300 (dwa tysiące trzysta) zł tytułem opłaty oraz kwotę 2000 (dwa tysiące) zł tytułem części wydatków;

-

od oskarżonego S. J.kwotę 10300 (dziesięć tysięcy trzysta) zł tytułem opłaty;

-

od oskarżonej D. J. kwotę 1300 (tysiąc trzysta) zł tytułem opłaty;

-

od oskarżonego R. J. kwotę 680 (sześćset osiemdziesiąt) zł tytułem opłaty;

-

od oskarżonego M. K.kwotę 8300 (osiem tysięcy trzysta) zł tytułem opłaty;

-

od oskarżonego J. L. kwotę 5300 (pięć tysięcy trzysta) zł tytułem opłaty;

-

od oskarżonego S. M. kwotę 4300 (cztery tysiące trzysta) zł tytułem opłaty;

-

od oskarżonego R. N. kwotę 2300 (dwa tysiące trzysta) zł tytułem opłaty;

-

od oskarżonego M. S.kwotę 680 (sześćset osiemdziesiąt) zł tytułem opłaty;

-

od oskarżonego J. S.kwotę 80400,00 (osiemdziesiąt tysięcy czterysta) zł tytułem opłaty oraz kwotę 5000 (pięć tysięcy) zł tytułem części wydatków.

zaś w pozostałym zakresie w części obejmującej wydatki obciążył nimi – stosownie do treści art. 624 § 1 k.p.k. – Skarb Państwa.

Apelacje od powyższego wyroku w całości na niekorzyść oskarżonych M. B., R. B., J. D., T. G., A. G., S. J., D. J., R. J., M. K., J. L., S. M., R. N., M. S., J. S.wniósł prokurator Prokuratury Okręgowej w Katowicach.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

I.

• I.  obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 6 § 2 k.k.s przez nie wskazanie tego przepisu w kwalifikacji prawnej przestępstwa przypisanego:

  -

  M. B. w punkcie 3 i 4 wyroku,

  -

  T. G. w punkcie 20 wyroku,

  -

  S. J. w punkcie 34, 35, 36, 38 wyroku.

  -

  D. J. w punkcie 45 i 46 wyroku,

  -

  M. K.w punkcie 56, 57, 58 wyroku,

  -

  J. L. w punkcie 67, 68, 69 wyroku,

  -

  S. M. w punkcie 75, 76, 77, 78b wyroku,

  -

  J. S. w punkcie 93 wyroku,

podczas gdy z opisu czynów przypisanych oskarżonym wynika, że działali oni w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru, a treść tego przepisu wskazuje, że powinien on być uwzględniony w kwalifikacji prawnej przestępstwa popełnionego w warunkach czynu ciągłego;

II.

• II.  obrazę prawa materialnego, a to art. 65 § 1 k.k. przez nie wskazanie tego przepisu w kwalifikacji prawnej przestępstwa przypisanego T. G. w punkcie 21 wyroku, podczas gdy z opisy czynu przypisanego oskarżonemu w wyroku wynika, że uczynił on sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, a treść tego przepisu wskazuje, że powinien on być uwzględniony w kwalifikacji prawnej przestępstwa przypisanego oskarżonemu,

  III.  obrazę prawa materialnego, a to art. 12 k.k. przez nie wskazanie tego przepisu w kwalifikacji prawnej przestępstwa przypisanego A. G.w punkcie 27 wyroku, podczas gdy z opisu przestępstwa wynika, że oskarżony działał z góry powziętym zamiarem w krótkich odstępach czasu, a treść tego przepisu wskazuje, że powinien on być uwzględniony w kwalifikacji prawnej przestępstwa przypisanego oskarżonemu.

  IV.  obrazę prawa materialnego, a to art. 19 § X k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s przez niewskazanie tych przepisów w podstawie wymiaru kary oskarżonym:

  -

  S. J. w punkcie 34, 38 wyroku,

  -

  D. J. w punkcie 45 wyroku,

  -

  M. K.w punkcie 56, 58 wyroku,

  -

  J. L. w punkcie 67, 68 wyroku,

  -

  J. S. w punkcie 93 wyroku,

podczas gdy oskarżonym w tych punktach wyroku przypisano przestępstwa popełnione w formie zjawiskowej pomocnictwa, a treść art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s wskazuje, że powinny one być wymienione w podstawie wymiaru kary oskarżonym.

V.

• V.  obrazę prawa materialnego, a to art. 23 § 1 i 3 k.k.s przez nie wskazanie tych przepisów w podstawie wymiaru kary grzywny oskarżonym:

  -

  R. J. w punkcie 50 wyroku,

  -

  M. K.w punkcie 60 wyroku,

  -

  J. L. w punkcie 66 wyroku,

  -

  S. M. w punkcie 75, 76, 77 wyroku,

  -

  R. N. w punkcie 85 wyroku,

  -

  M. S.w punkcie 88 wyroku,

podczas gdy oskarżonym w tych punktach wyroku wymierzono kary grzywny, treść wymienionego przepisu wskazuje, że stanowi on podstawę wymiaru ilości stawek dziennych grzywny oraz wysokości stawki dziennej.

VI.

• VI.  obrazę prawa materialnego, a to art. 37 § 4 k.k.s przez nie wskazanie tego przepisu jako podstawy wymiaru kary za ciąg przestępstw przypisanych oskarżonym:

  -

  M. B. w punkcie 3, 4 wyroku,

  -

  T. G. w punkcie 20 wyroku,

  -

  S. J. w punkcie 34, 38 wyroku,

  -

  M. K.w punkcie 56, 57 wyroku,

  -

  J. L. w punkcie 68, 69 wyroku,

  -

  J. S. w punkcie 93 wyroku,

podczas gdy prawidłowa wykładania przepisu tego przepisu wskazuje, że powinien on być podstawą wymiaru kary przy przypisaniu oskarżonym czynów w formie ciągu przestępstw.

VII.

• VII.  obrazę prawa materialnego, a to art. 86 § 1 k.k. przez wskazanie go jako podstawy wymiaru kary łącznej wymierzonej oskarżonym:

  -

  M. B. w punkcie 7 wyroku,

  -

  R. B. w punkcie 12 wyroku,

  -

  J. D.w punkcie 16 wyroku,

  -

  T. G. w punkcie 23 wyroku,

  -

  A. G.w punkcie 30 wyroku,

  -

  S. J. w punkcie 40 wyroku,

  -

  D. J. w punkcie 48 wyroku,

  -

  R. J. w punkcie 52 wyroku,

  -

  M. K.w punkcie 61 wyroku,

  -

  J. L. w punkcie 70 wyroku,

  -

  S. M. w punkcie 80 wyroku,

  -

  R. N. w punkcie 86 wyroku,

  -

  M. S.w punkcie 90 wyroku,

  -

  J. S. w punkcie 97 wyroku,

podczas gdy prawidłowa wykładnia wskazuje, że podstawą wymiaru kary łącznej za zbiegające się przestępstwa i przestępstwa skarbowe powinien być jedynie art. 39 § 2 k.k.s.

VIII.

• VIII.  obrazę prawa materialnego, a to art. 65 § 1 k.k. przez nie wskazanie tego przepisu jako podstawy wymiaru kary wymierzonej za przypisane oskarżonym przestępstwa R. B. w punkcie 10 wyroku, podczas gdy w kwalifikacji prawnej przestępstwa uwzględniono wyżej wymieniony przepis.

  IX.  obrazę prawa materialnego, a to art. 65 § 1 k.k. przez wymierzenie oskarżonym:

  -

  T. G. w punkcie 19 wyroku,

  -

  A. G.w punkcie 27 wyroku,

  -

  S. J. w punkcie 33 wyroku,

  -

  D. J. w punkcie 44 wyroku,

  -

  M. K.w punkcie 55 wyroku,

  -

  J. L. w punkcie 65 wyroku,

  -

  S. M. w punkcie 74 wyroku,

  -

  R. N. w punkcie 83 wyroku,

za przestępstwa z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k. kary pozbawienia wolności w wymiarze dolnego ustawowego zagrożenia przewidzianego w art. 299 § 5 k.k., podczas gdy oskarżonym przypisano działanie w ramach zorganizowanej grupy przestępczej i uczynienie sobie z przestępstwa stałego źródła dochodu, a art. 65 § 1 k.k. w takiej sytuacji przewiduje wymierzenie kary powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

X.

• X.  obrazę prawa materialnego, a to art. 37 § 1 pkt 2 k.k.s. w brzmieniu przed dniem 17.12.2005 roku przez wskazanie tego przepisu jako podstawy wymiaru kary oskarżonemu S. M. w punktach 75, 76 i 77 wyroku podczas gdy kara wymierzona za przypisane oskarżonemu czyny mieściła się w ustawowym zagrożeniu przewidzianym w art. 62 § 2 k.k.s, a zgodnie z art. 37 § 1 pkt 2 k.k.s w brzmieniu przed dniem 17.12.2005 roku sąd mógł zastosować nadzwyczajne obostrzenie kary fakultatywnie i podstawą wymiaru kary powinien być jedynie art. 62 § 2 k.k.s.

  XI.  obrazę prawa materialnego, a to art. 69 § 3 k.k. i art. 70 § 2 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s w brzmieniu przed dniem 17.12.2005 roku przez nie wskazanie ich jako podstawy zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności wobec oskarżonych:

  -

  J. D.w punkcie 17 wyroku,

  -

  R. J. w punkcie 53 wyroku,

  -

  M. S.w punkcie 91 wyroku,

podczas gdy zgodnie z brzmieniem wskazanych powyżej przepisów powinny one mieć zastosowanie, ponieważ oskarżonym przypisano popełnienie przestępstw w ramach zorganizowanej grupy przestępczej i jednocześnie w przypadku oskarżonej J. D.okres próby powinien wynosić 3 lata zgodnie z art. 70 § 2 k.k.

XII.

• XII.  obrazę prawa materialnego, a to art. 37 § 1 pkt 2 k.k.s przez wskazanie tego przepisu jako podstawy wymiaru kary oskarżonym:

  -

  J. D.w punkcie 14 wyroku,

  -

  R. J. w punkcie 50 wyroku,

  -

  M. S.w punkcie 88 wyroku,

podczas gdy oskarżeni zostali uznani winnymi popełnienia jedynie jednego przestępstwa skarbowego z art. 54 § 1 k.k.s w brzmieniu przed dniem 17.12.2005 roku, a zgodnie z art. 37 § 1 pkt 2 k.k.s nadzwyczajne obostrzenie kary może mieć miejsce w przypadku uczynienia sobie przez sprawcę z popełniania przestępstw skarbowych stałego źródła dochodu.

XIII.

• XIII.  obrazę prawa materialnego, a to art. 73 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. przez nie orzeczenie wobec oskarżonych J. D., R. J., M. S.dozoru kuratora, podczas gdy powołane przepisy wskazują, że dozór kuratora jest obligatoryjny w stosunku do oskarżonych uznanych winnymi popełnienia przestępstw w ramach zorganizowanej grupy przestępczej.

  XIV.  obrazę prawa procesowego, a to art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k. polegającą na nie wskazaniu wobec oskarżonych M. B., T. G., S. J., M. K., J. L., J. S., za które czyny sąd wymierzył im środek karny zakazu prowadzenia działalności gospodarczej związanej z produkcją i obrotem paliwami, a w przypadku J. S.także zakazu zajmowania stanowisk w organach spółek, których przedmiotem działalności jest produkcja i obrót paliwami, podczas gdy wskazany przepis nakazuje określenie, za które czyny orzeczony został środek kamy, co miało wpływ na treść orzeczenia.

Stawiając powyższe zarzuty skarżący wniósł o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 3, 4, 20, 34, 35, 36, 38, 45, 46, 56, 57, 58, 67, 68, 69, 75, 76, 77, 78b, 93 przez uzupełnienie kwalifikacji prawnej czynów o art. 6 § 2 k.k.s,

2)  zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 21 przez uzupełnienie kwalifikacji prawnej czynu o art. 65 § 1 k.k.,

3)  zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 27 przez uzupełnienie kwalifikacji prawnej czynu o art. 12 k.k.,

4)  zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 34, 38, 45, 56, 58, 67, 68, 93 przez uzupełnienie podstawy prawnej wymiaru kary o art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s,

5)  zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 50, 60, 66, 75, 76, 77, 85, 88 przez uzupełnienie podstawy wymiaru kary grzywny o art. 23 § 1 i 3 k.k.s,

6)  zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 3, 4, 20, 34,38, 56, 57, 68, 69, 93 przez uzupełnienie podstawy wymiaru kary o art. 37 § 4 k.k.s,

7)  zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 7, 12, 16, 23, 30, 40, 48, 52, 61, 70, 80, 86, 90, 97 przez wyeliminowanie z podstawy wymiary kary łącznej art. 86 § 1 k.k.,

8)  zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 10 przez uzupełnienie podstawy wymiaru kary o art. 65 § 1 k.k.,

9)  zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 19, 27, 33, 44, 55, 65, 74, 83 przez wymierzenie oskarżonym T. G., A. G., S. J., D. J., M. K., J. L., S. M., R. N.kary po 1 rok i 10 miesięcy pozbawienia wolności na zasadzie art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

10)  zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 75, 76, 77 przez wyeliminowanie z podstawy wymiaru kary art. 37 § 1 pkt 2 kies w brzmieniu przed dniem 17.12.2005 roku,

11)  zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 17, 53, 91 przez wskazanie jako podstawy zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności art. 69 § 3 k.k. i art. 70 § 2 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s w brzmieniu przed dniem 17.12.2005 roku i określenie okresu próby wobec oskarżonej J. D.na 3 lata,

12)  zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 14, 50, 88 przez wyeliminowanie z podstawy wymiaru kary art. 37 § 1 pkt 2 k.k.s,

13)  zmianę zaskarżonego wyroku wobec oskarżonych J. D., R. J., M. S.przez orzeczenie wobec nich dozoru kuratora w okresie próby na zasadzie art. 73 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

14)  uchylenie zaskarżonego wyroku dotyczącego oskarżonych M. B., T. G., S. J., M. K., J. L., J. S.w zakresie wymierzenia środka karnego zakazu prowadzenia działalności gospodarczej związanej z produkcją i obrotem paliwami, a w przypadku J. S.także zakazu zajmowania stanowisk w organach spółek, których przedmiotem działalności jest produkcja i obrót paliwami i przekazanie sprawy sądowi I instancji w tym zakresie do ponownego rozpoznania.

Powyższy wyrok zaskarżył obrońca oskarżonej J. D.w całości, zarzucając mu błędy w ustaleniach faktycznych, będące wynikiem mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy przepisów postępowania (zwłaszcza art. 4, art. 5 § 2 i art. 7 k.p.k.), które to błędy wyrażają się w przyjęciu, że:

1)  oskarżona prowadziła księgi rachunkowe w firmach (...) S. M.i (...) G. G., podczas gdy jedynie wypełniała deklaracje podatkowe na podstawie danych przekazanych przez inne osoby i nie miała wglądu w dokumentację źródłowe tych firm, co nie wypełnia definicji prowadzenia ksiąg rachunkowych wprowadzonej przez ustawę z dnia 29.09.1994 roku o rachunkowości,

2)  oskarżona prowadziła księgi finansowe w spółce (...) w okresie handlu paliwami przez tą firmę, podczas gdy w rzeczywistości księgi te prowadziła M. R. a oskarżona współpracę z tą firmą nawiązała w późniejszym okresie w związku z jej nową działalnością,

3)  oskarżona miała świadomość przestępczej działalności w zakresie handlu paliwami oraz wzajemnych powiązań firm (...), (...)i (...), podczas gdy nie miała wglądu w dokumentacje źródłową tych firm a osoby związane ze spółką (...)tj. J. L.i J. S.poznała dopiero w 2005 roku,

4)  w konsekwencji przyjęciu tezy, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na uznanie, że oskarżona dopuściła się zarzucanych jej czynów, kiedy prawidłowa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do odmiennych wniosków.

Ponadto obrońca oskarżonej zarzucił, iż nawet w stosunku do poczynionych w zaskarżonym wyroku ustaleń faktycznych sąd I instancji dopuścił się obrazy prawa materialnego, a to art. 9 § 3 k.k.s. poprzez przyjęcie, że za osobę, która „zajmuje się sprawami gospodarczymi” w rozumieniu tego przepisu może być uważana osoba wypełniająca deklaracje podatkowe na podstawie danych przekazanych przez inne osoby, tj. wykonująca jedynie czynności o charakterze technicznym i pozbawiona samodzielności decyzyjnej.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o przeprowadzenie dowodu z umowy zlecenia z dnia 01.06.2004 roku zawartej pomiędzy (...) Sp. z o.o. a M. R. na okoliczność prowadzenia przez M. R. ksiąg rachunkowych tej spółki w 2004 roku.

Reasumując skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonej, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego M. K., zaskarżył na korzyść oskarżonego wyrok Sądu Okręgowego w K.Wydział (...)Karny z dnia 22 listopada 2012 roku wydany w sprawie o sygnaturze ((...)) w zakresie dotyczącym rozstrzygnięć odnoszących się do oskarżonego M. K.tj. w zakresie punktów 54-63 skarżonego wyroku.

Wyżej wymienionemu wyrokowi skarżący zarzucił:

1)  na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę skarżonego orzeczenia, mający wpływ na treść skarżonego rozstrzygnięcia, polegający na przyjęciu, że:

a)  oskarżony popełnił czyny opisane w akcie oskarżenia działając w ramach struktur zorganizowanej grupy przestępczej w rozumieniu art. 258 § 1 k.k., podczas gdy ustalenia sądu I instancji nie pozwalają na stwierdzenie istnienia powiązań organizacyjnych i hierarchicznych pomiędzy oskarżonymi, jak też nie ustalono kierownictwa rzekomej grupy przestępczej i innych cech pozwalających na określenie struktur organizacyjnych grupy przestępczej, grupy przestępczej i innych cech pozwalających na określenie struktur organizacyjnych grupy przestępczej,

b)  oskarżony M. K.miał świadomość istnienia grupy przestępczej o charakterze zorganizowanym, akceptował jej cele i działania oraz godził się na funkcjonowanie w jej strukturach, podczas gdy wniosek taki nie znajduje oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym,

c)  oskarżony podejmował czynności opisane w art. 299 § 1 i § 5 k.k. zmierzające do udaremnienia stwierdzenia przestępczego pochodzenia korzyści pochodzących z przestępstw opisanych w akcie oskarżenia, podczas gdy przepływ środków na rachunku bankowym oskarżonego O stanowiły płatności dokonywane w ramach bieżącej działalności gospodarczej związanej z obrotem paliwem a oskarżony nie podejmował żadnych czynności, mających na celu ukrycie pochodzenia środków pieniężnych,

d)  środki majątkowe wpłacane na rachunek oskarżonego stanowiły korzyści „pośrednio” pochodzące z przestępstwa, podczas gdy wyniki postępowania przed sądem I instancji wskazują, iż środki znajdujące się na rachunku bankowym oskarżonego pochodziły bezpośrednio z dokonywanej przez niego sprzedaży paliwa,

e)  oskarżony dopuścił się czynów polegających na pomocnictwie w wystawianiu nierzetelnych faktur VAT przez M. B.i S. J., w celu wprowadzenia w błąd właściwych organów skarbowych co do okoliczności uzasadniających istnienie podstaw do zaliczenia wykazanego w fakturach naliczonego podatku VAT na poczet podatku należnego do zapłaty, podczas gdy oskarżony w ogóle nie współpracował z firmą (...), a współpraca oskarżonego z podmiotami gospodarczymi prowadzonymi przez S. J.ograniczała się wyłącznie do pomocy w znalezieniu firm transportowych zainteresowanych zakupem paliwa, a tym samym M. K.nie uczestniczył w przekazywaniu jakichkolwiek faktur dotyczących nabycia paliwa i nie zajmował się żadnymi kwestiami związanymi z fakturami czy też z rozliczaniem podatków,

f)  oskarżony dopuścił się przestępstw polegających na poświadczeniu nieprawdy na fakturach VAT wystawianych dla prowadzonej przez niego firmy „P.H.U. (...)przez firmy (...) S. M.” i (...) sp. z o.o.na sprzedaż oleju napędowego i wprowadził je do księgowości swojej firmy jako autentyczne w celu wprowadzenia w błąd właściwych organów skarbowych co do okoliczności uzasadniających istnienie podstaw do zaliczenia wykazanego w fakturach naliczonego podatku VAT na poczet podatku należnego do zapłaty,

g)  oskarżony dopuścił się czynów polegających na pomocnictwie oskarżonym S. J. i M. B. w popełnieniu przestępstw polegających na wprowadzeniu w błąd indywidualnych odbiorców paliwa co do rodzaju i jakości sprzedawanego paliwa, co w konsekwencji skutkowało doprowadzeniem indywidualnych odbiorców paliwa do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, podczas gdy z zebranego materiału dowodowego wynika, że oskarżony nie Współpracował z M. B. a jedynie nawiązywał kontakty z osobami zainteresowanymi zakupem paliwa od S. J. i nie uczestniczył w szczegółowych ustaleniach dotyczących sprzedaży paliwa,

h)  oskarżony popełnił czyny polegające na wprowadzeniu w błąd indywidualnych odbiorców paliwa co do rodzaju i jakości sprzedawanego paliwa w ramach prowadzonej działalności gospodarczej „P.H.U. (...)”, co w konsekwencji skutkowało doprowadzeniem indywidualnych odbiorców paliwa do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, podczas gdy w aktach sprawy nie istnieją żadne dowody wskazujące na świadome wprowadzanie klientów w błąd co do jakości sprzedawanego paliwa przez M. K.,

i)  oskarżony popełnił umyślnie czyny polegające na nieujawnieniu prawdziwej podstawy opodatkowania paliwa uzyskanego z oleju F., oleju FL, oleju nachtochron RT oraz oleju opałowego, sprzedawanego jako paliwo do silników samochodowych, podatkiem akcyzowym, uszczuplając tym samym należność Skarbu Państwa w postaci podatku akcyzowego,

2)  na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. skarżonemu wyrokowi zarzucam obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj.:

a)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 2 k.p.k.:

-

przez dokonanie ustaleń niepełnych i nie odniesienie się do wszystkich istotnych faktów oraz zgromadzonych w sprawie dowodów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, co w konsekwencji doprowadziło do oceny materiału dowodowego z naruszeniem zasady wyrażonej w powołanym przepisie i w konsekwencji przyjęcia błędnych wniosków co do popełnienia przez oskarżonego czynów objętych aktem oskarżenia,

-

brak dokonywania ustaleń w zakresie oceny okoliczności, które stanowiły podstawę przypisania oskarżonemu odpowiedzialności za pomocnictwo w wystawianiu i wprowadzaniu do księgowości firm S. J.i M. B.nierzetelnych faktur VAT oraz za pomocnictwo w popełnieniu przestępstw oszustwa na szkodę indywidualnych odbiorców paliwa,

-

brak dokonywania ustaleń w zakresie oceny świadomości oskarżonego co do wprowadzania w błąd organów skarbowych przez S. J. i M. B. poprzez posługiwanie się nierzetelnymi fakturami,

-

przez nieuwzględnienie przy ocenie odpowiedzialności oskarżonego jego wyjaśnień, w których oskarżony tłumaczył, iż prowadzona przez niego działalność gospodarcza nie mieściła w ramach jakiejkolwiek zorganizowanej grupy przestępczej a sam nie miał wiedzy na temat funkcjonowania zorganizowanych struktur przestępczych związanych z obrotem paliwami, a poza tym wskazał, iż nie miał wiedzy na temat szczegółowego składu paliwa kupowanego i sprzedawanego w ramach jego firmy jak też firm pozostałych podmiotów gospodarczych wymienionych w akcie oskarżenia oraz nie znał szczegółów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej przez S. J. i M. B., a tym samym nie wiedział o wystawianych przez nich nierzetelnych fakturach VAT ani nie uczestniczył w wystaniu czy przekazywaniu takich faktur,

-

przez nieuwzględnienie przy ocenie odpowiedzialności oskarżonego wyjaśnień oskarżonego M. B.oraz R. J., którzy wyjaśnili, iż M. K.nie był wprowadzony w szczegóły działalności gospodarczej prowadzonej przez S. J.i M. B.ani nie wiedział o pochodzeniu i rodzaju paliwa sprzedawanego przez wskazanych przedsiębiorców,

-

oparcie wyroku skazującego wyłącznie na obciążających M. K.wyjaśnieniach oskarżonego S. J., który z uwagi stawiane mu zarzuty i zakres prowadzenia działalności związanej z obrotem paliwami, ma osobisty interes by umniejszać swoją rolę w popełnianiu przestępstw objętych aktem oskarżenia i przerzucaniu odpowiedzialności na osoby z nim współpracujące w tym na M. K.,

-

wyciągnięcie z zebranego materiału dowodowego nieprawidłowych wniosków w zakresie przypisania M. K.odpowiedzialności za przestępstwa polegające na poświadczeniu nieprawdy i wprowadzeniu do księgowości nierzetelnych faktur VAT wystawianych dla firmy „P.H.U. (...)” przez firmy(...) S. M.” i (...) sp. z o.o.na sprzedaż oleju napędowego, w cel wprowadzenia w błąd właściwych organów skarbowych co do okoliczności uzasadniających istnienie podstaw do zaliczenia wykazanego w fakturach naliczonego podatku VAT na poczet podatku należnego do zapłaty, wyciągnięcie z zebranego materiału dowodowego nieprawidłowych wniosków w zakresie przypisania M. K.odpowiedzialności za czyny polegające na pomocnictwie oskarżonym S. J.i M. B.w popełnieniu przestępstw oszustwa na szkodę indywidualnych odbiorców paliwa, podczas gdy z zebranego materiału dowodowego wynika, że oskarżony w ogóle nie współpracował z M. B.a jedynie nawiązywał kontakty z osobami zainteresowanymi zakupem paliwa od S. J.i nie uczestniczył w szczegółowych ustaleniach dotyczących sprzedaży paliwa,

-

wyciągnięcie z zebranego materiału dowodowego nieprawidłowych wniosków w zakresie przypisania M. K.odpowiedzialności za czyny polegające na wprowadzeniu w błąd indywidualnych odbiorców paliwa co do rodzaju i jakości sprzedawanego paliwa w ramach prowadzonej działalności gospodarczej „P.H.U. (...)”, co w konsekwencji skutkowało doprowadzeniem indywidualnych odbiorców paliwa do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, podczas gdy w aktach sprawy nie istnieją żadne dowody wskazujące na świadome wprowadzanie klientów w błąd co do jakości sprzedawanego paliwa przez M. K.,

b)  art. 92 k.p.k. i 410 k.p.k. poprzez nierozważnie i nieuwzględnienie przy wyrokowaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy, w tym w szczególności wyjaśnień oskarżonego oraz wyjaśnień osób, które kupowały paliwo od oskarżonego i przesłuchane w charakterze świadka potwierdziły, iż nie zgłaszały oskarżonemu żadnych zastrzeżeń co do jakości nabywanego paliwa,

c)  art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez niewyjaśnienie wszystkich istotnych wątpliwości pojawiających się w sprawie i w konsekwencji rozstrzyganie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego M. K., a wręcz stosowanie swoistych domniemań na jego niekorzyść, w szczególności w zakresie ustalenia roli jaką oskarżony pełnił w ramach podmiotów gospodarczych tworzonych przez S. J.i M. B.a także w zakresie wiedzy i świadomości oskarżonego dotyczącej istnienia zorganizowanej grupy przestępczej w rozumieniu art. 258 § 1 k.k. oraz wiedzy oskarżonego dotyczącej rodzaju sprzedawanego paliwa w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez oskarżonego oraz przez przedsiębiorców z nim współpracujących, czego wynikiem są istotne błędy w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku,

d)  art. 9 k.p.k., art. 167 k.p.k. art. 366 k.p.k. i 410 k.p.k. przeprowadzenie rozprawy w sposób nie prowadzący do ustalenia wszystkich okoliczności sprawy, co w konsekwencji skutkowało brakiem dokonania ustaleń w zakresie zbadania składu jakościowego i rodzaju paliwa sprzedawanego przez oskarżonego, określenia roli jaką oskarżony pełnił w ramach podmiotów gospodarczych tworzonych przez S. J. i M. B. a także w zakresie wiedzy i świadomości oskarżonego dotyczącej istnienia zorganizowanej grupy przestępczej w rozumieniu art. 258 § 1 k.k. oraz wiedzy oskarżonego dotyczącej rodzaju sprzedawanego paliwa w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez oskarżonego oraz przez przedsiębiorców z nim współpracujących,

e)  art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 9 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k., poprzez odstąpienie od powołania biegłych na rozprawie, w sytuacji gdy stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymaga wiadomości specjalnych w zakresie pozwalającym na określenie składu jakościowego i rodzaju paliwa sprzedawanego w ramach działalności gospodarczej oskarżonego,

f)  art. 4 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k., poprzez sporządzenie uzasadnienia skarżonego wyroku w sposób nie dający możliwości dokonania pełnej kontroli kasacyjnej orzeczenia, a w szczególności:

-

brak wskazania w uzasadnieniu skarżonego wyroku, jakie konkretnie ustalenia w odniesieniu do oskarżonego M. K.stanowiły podstawę przyjęcia przez sąd I instancji świadomego działania oskarżonego w ramach zorganizowanej grupy przestępczej w rozumieniu art. 258 § 1 k.k.,

-

brak wskazania w uzasadnieniu skarżonego wyroku - w zakresie zarzutu dotyczącego popełnienia przestępstwa opisanego w art. 299 § 1 i § 5 k.k. - czynów zabronionych, z jakich miałyby pochodzić korzyści majątkowe, które oskarżony miał wpłacać na rachunki bankowe, aby udaremnić stwierdzenie ich pochodzenia,

-

brak wskazania w uzasadnieniu skarżonego wyroku, jakie ustalenia w odniesieniu do oskarżonego stanowiły podstawę przyjęcia działania M. K.z zamiarem bezpośrednim w zakresie dotyczącym przestępstw opisanych w art. 62 § 2 k.k.s., art. 76 § 1 k.k.s. oraz art. 286 § 1 k.k.,

-

brak wskazania w uzasadnieniu skarżonego wyroku, jakie ustalenia stanowiły podstawę przypisania oskarżonemu odpowiedzialności za pomocnictwo w wystawianiu i wprowadzaniu do księgowości firm S. J.i M. B.nierzetelnych faktur oraz za pomocnictwo w popełnieniu przestępstwa oszustwa na szkodę indywidualnych odbiorców paliwa.

3)  na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k. obrazę przepisów prawa materialnego:

a)  art. 258 § 1 k.k. przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie powołanego przepisu polegające na przyjęciu, iż oskarżony działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej w rozumieniu powołanego przepisu, podczas gdy w postępowaniu przed sądem I instancji nie zostały stwierdzone powiązania organizacyjne i hierarchiczne pomiędzy oskarżonymi, jak tez nie ustalono kierownictwa rzekomej grupy przestępczej,

b)  art. 9 § 1 k.k. w zw. z art. art. 258 § 1 k.k. poprzez błędną wykładnię powołanego przepisu, prowadzącą do przyjęcia, że oskarżony uczestniczył w zorganizowanej grupie przestępczej działając z zamiarem bezpośrednim, podczas gdy w postępowaniu nie wykazano, aby oskarżony M. K.miał świadomość istnienia grupy przestępczej o charakterze zorganizowanym, że akceptował jej cele i działania, i co najmniej godził się na funkcjonowanie w jej strukturach.

c)  art. 299 § 1 i § 5 k.k. przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie powołanego przepisu polegające na przyjęciu, że:

-

sprawcą przestępstwa z art. 299 § 1 k.k. może być ta sama osoba, która dopuściła się przestępstwa, z którego pochodzą korzyści majątkowe,

-

środki pieniężne będące przedmiotem przestępstwa z art. 299 k.k. mogą pochodzić bezpośrednio z czynu zabronionego,

-

przyjęcie na rachunek bankowy środków stanowiących zapłatę za sprzedawane paliwo oraz dokonywanie płatności na rzecz dostawców paliwa stanowi wypełnienie znamion powołanego przepisu,

d)  art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. art. 76 § 1 k.k.s. i art. 62 § 2 k.k.s. przez niewłaściwe zastosowanie powołanego przepisu i przyj ecie pomocnictwa w popełnieniu przestępstw przez M. B. i S. J., w sytuacji gdy w postępowaniu nie wykazano, aby oskarżony rzeczywiście pomagał w wystawianiu i wprowadzaniu do księgowości powyższych przedsiębiorców fikcyjnych faktur VAT na zakup oleju napędowego ani nie wykazano aby oskarżony wiedział, że faktury na zakup paliwa są fikcyjne i dokumentują nieistniejące transakcje a w rezultacie dochodzi do narażenia na uszczuplenie publicznoprawnej należności podatkowej,

e)  art. 286 § 1 k.k. przez niewłaściwe zastosowanie powołanego przepisu w sytuacji, gdy oskarżony nie miał świadomości wprowadzania w błąd indywidualnych odbiorców paliwa co do rodzaju paliwa sprzedawanego w ramach działalności gospodarczej oskarżonego jak również w ramach działalności prowadzonej przez inne podmioty gospodarcze,

4)  na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. skarżonemu wyrokowi zarzucam rażącą niewspółmierność orzeczonej względem oskarżonego kary łącznej grzywny w wysokości 400 stawek dziennych przy przyjęciu jednej stawki dziennej za równoważną kwocie 100 zł wobec braku weryfikacji na dzień wydawania wyroku, a tym samym prawidłowej oceny, aktualnej sytuacji majątkowej oskarżonego, osiąganego dochodu, warunków osobistych i rodzinnych oskarżonego oraz jego możliwości zarobkowych.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonym zakresie i uznanie oskarżonego za niewinnego czynów opisanych w akcie oskarżenia,

2)  ewentualnie wnoszę o uchylenie wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Obrońca oskarżonego A. G.zaskarżył w całości w/w wyrok.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności art. 4, art. 5 § 2, art. 7, art. 92 oraz art. 410 k.p.k, poprzez nie rozważenie wszystkich okoliczności sprawy a szczególnie tych, które przemawiały na korzyść oskarżonego oraz rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego a w szczególności oparcie ustaleń faktycznych w oparciu o wyjaśnienia współoskarżonych oparte na domniemaniach, które to wyjaśnienia nie mogły zostać uznane za wiarygodne, z pominięciem wyjaśnień oskarżonego,

2.  na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k., błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, mający wpływ na treść orzeczenia, wyrażający się w dokonaniu błędnej oceny przeprowadzonych w toku postępowania dowodów, w szczególności w zakresie oceny dowodów z wyjaśnień współoskarżonych oraz wyjaśnień oskarżonego A. G., co skutkowało przyjęciem, że oskarżony dopuścił się przestępstwu z art. 258 § 1 k.k., art. 299 § 1 i 5 k.k., art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k., 294 § 1 k.k. oraz art. 54 § 1 k.k.s., podczas gdy prawidłowa ocena zebranego tu sprawie materiału dowodowego w odniesieniu do okoliczności i przesłanek, które przy ocenie sąd orzekający winien wziąć pod rozwagę, wskazuje, że zatrudniony przez współoskarżonego M. B.oskarżony A. G. (2)nie miał świadomości co do nielegalności procederu handlu paliwem oraz funkcjonowania zorganizowanej grupy przestępczej, a co zatem idzie nie zostały wyczerpane znamiona zarzucanych mu czynów.

Podnosząc wskazane wyżej zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego A. G., ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Ponadto skarżący wniósł o zasądzenie na rzecz obrońcy oskarżonego zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu apelacyjnym, oświadczając jednocześni, iż koszty te nie zostały pokryte w jakiejkolwiek części.

Obrońca oskarżonego J. S. zaskarżył powyższy wyrok w zakresie dotyczącym uznania winy w/w oskarżonego.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

1.  naruszenie art. 5 § 2 k.p.k. poprzez przyjęcie, iż w sprawie nie wystąpiły wątpliwości uzasadniające konieczność ich rozstrzygnięcia na korzyść oskarżonego, mimo iż tylko niektórzy oskarżeni częściowo potwierdzili zarzuty sformułowane w akcie oskarżenia z obawy przed grożącą wysoką karą, a ponadto większość z ustaleń została poczyniona na podstawie poszlak;

2.  naruszenie art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, a to jednostronną ocenę wyjaśnień oskarżonych w sposób sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego w szczególności poprzez uznanie, iż relacja oskarżonego była niewiarygodna i stanowiła jedynie przyjętą przez niego linię obrony, podczas gdy jego wyjaśnienia były spójne i konsekwentne, a także korespondowały z wyjaśnieniami niektórych oskarżonych i zeznaniami świadków oraz wystawioną przez jego spółkę (...) dokumentacją;

3.  naruszenie art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 170 § 3 k.p.k. poprzez bezzasadne oddalenie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego J. S. z dnia 17.08.2011 roku (k. 1004) o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rachunkowości na okoliczność rzetelności dokumentów księgowych firmy (...), podczas gdy dowód ten miał znaczenie dla wyjaśnienia okoliczności handlu paliwami na każdym z jego etapów, a spółka ta była jedynym podmiotem należącym do oskarżonego J. S.;

4.  naruszenie art. 193 § 1 k.p.k. poprzez brak przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego:

a)  z zakresu rachunkowości i księgowości na okoliczność rzetelności i prawidłowości wystawionych rzekomo przez osk. J. S. faktur wskazanych na str. 411-425 i innych uzasadnienia zaskarżonego wyroku i bezpodstawne przyjęcie, iż faktury te zostały wystawione przez osk. J. S. a zdarzenia gospodarcze wymienione w tych fakturach nie miały miejsca, podczas gdy oskarżeni zaprzeczali tym zarzutom, natomiast do stwierdzenia sformułowanych w akcie oskarżenia okoliczności konieczna jest znajomość wiadomości specjalnych, analiza dokumentacji, przepływów na rachunkach bankowych, rozliczeń podatkowych i transakcji gospodarczych;

b)  z zakresu rachunkowości i księgowości na okoliczność ustalenia wysokości rzekomych należności podatkowych oraz wielkości kwot, które zdaniem oskarżenia nie zostały uiszczone na rzecz Skarbu Państwa;

c)  z zakresu rachunkowości i księgowości na okoliczność popełnienia przestępstwa „prania brudnych pieniędzy” opisanego w art. 299 k.k., podczas gdy wykazanie mechanizmu „prania brudnych pieniędzy” wymaga posiadania wiadomości specjalnych i szczegółowej analizy przeprowadzanych transakcji gotówkowych i bezgotówkowych;

5.  na zasadzie art. 427 § 2 i 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający istotny wpływ na jego treść poprzez:

a)  bezpodstawne przyjęcie, iż oskarżony J. S. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie wykazał istnienia takiej grupy, a skazanie za udział w zorganizowanej grupie przestępczej wymaga ustalenia najpierw, że taka grupa w ogóle istniała, miała swoją określoną strukturę i kierownictwo, co stanowi warunek konieczny;

b)  niesłuszne przyjęcie, iż oskarżony J. S.rzeczywiście kierował także innymi podmiotami gospodarczymi objętymi treścią zarzutów, podczas gdy w rzeczywistości posiadał on 99% udziałów jedynie w (...) sp. z o.o., której prezesem był J. L., a z pozostałymi podmiotami łączyły go tylko stosunki handlowe polegające na sprzedaży oleju, w tym związku wskazać też należy, iż sąd I instancji nie przesłuchał R. C.- właściciela firmy (...), oraz G. G. właściciela firmy (...)przyjmując bezpodstawnie, iż to osk. S.zarządzał tymi podmiotami;

c)  bezpodstawne przyjęcie, iż oskarżony J. S. miał wiedzę na temat „papierowej zamiany” sprzedawanego przez niego oleju w olej napędowy przez inne spółki, podczas gdy działalność oskarżonego w famach spółki (...) sprowadzała się do kupna oleju z rafinerii i odsprzedaży tego oleju z zyskiem, do innych podmiotów gospodarczych, które rzekomo dopiero na późniejszym etapie sprzedawały olej technologiczny jako napędowy, czego J. S. nie mógł obejmować swoją świadomością i za co nie może ponosić odpowiedzialności;

d)  bezpodstawne przyjęcie, iż sprzedaż oleju przez podmioty gospodarcze objęte oskarżeniem doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem ostatecznych odbiorców paliwa, poprzez wprowadzenie ich w błąd co do jakości paliwa, podczas gdy w całym postępowaniu nie ustalono, aby sprzedawane paliwo spowodowało u jakiegokolwiek odbiorcy awarię samochodu, ani też nie wykazano (np. za pomocą dowodu z opinii biegłego) aby sprzedawany olej był złej jakości;

e)  bezpodstawne przyjęcie, iż wystawione rzekomo przez osk. J. S. faktury VAT poświadczały nieprawdę, a zdarzenia gospodarcze w nich wymienione nie miały miejsca, podczas gdy dokumentacja spółki (...) była prowadzona rzetelnie, spółka przechodziła wszystkie kontrole skarbowe i księgowo-rachunkowe, a w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie brak jest dowodów świadczących o pozorności dokumentowanych za pomocą faktur transakcji.

Wskazując na powyższe zarzuty, autor apelacji wniósł o:

1.  o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Katowicach do ponownego rozpoznania i przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z zakresu rachunkowości i księgowości na okoliczność rzetelności dokumentacji finansowej prowadzonej przez podmioty gospodarcze objęte oskarżeniem, pozorności zdarzeń gospodarczych wskazanych w fakturach VAT, „prania brudnych pieniędzy”, prawidłowości rozliczeń podatkowych i wysokości rzekomo nieuiszczonych należności podatkowych oraz dowodu z zeznań R. C.i G. G.na okoliczność prowadzonej przez nich działalności gospodarczej; ewentualnie wniósł o:

2.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego J. S. od popełnienia zarzucanych mu czynów;

ponadto wniósł o:

3.  zasądzenie na rzecz obrońcy oskarżonego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej w wysokości 150% stawki minimalnej za postępowanie odwoławcze, gdyż koszty te nie zostały uiszczone w całości ani w części.

Obrońca oskarżonego T. G. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia w zaskarżonym zakresie dotyczącym kosztów postępowania, który miał wpływ na jego treść polegający na niewłaściwym przyjęciu, że oskarżony T. G. będzie miał możliwość uiszczenia kosztów i opłat związanych z postępowaniem w niniejszej sprawie w kwocie 16.300,00 zł podczas gdy właściwa ocena okoliczności osobistych, zdrowotnych i stosunków majątkowych oraz wysokość dochodu oskarżonego wskazuje na to, iż uiszczenie kosztów postępowania byłoby zbyt uciążliwe dla oskarżonego;

2.  obrazę przepisów postępowania art. 424 § 2 k.p.k., która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, polegającą na orzeczeniu wobec oskarżonego kar oraz w przedmiocie kosztów ź pominięciem przytoczenia okoliczności jakie brał pod uwagę sąd I instancji w szczególności przy ustalaniu okresu próby oraz wymierzaniu wysokości kar grzywny, w tym wymiaru stawki grzywny;

3.  rażącą niewspółmierność orzeczonych wobec oskarżonego T. G. kar jednostkowych pozbawienia wolności oraz kary łącznej pozbawienia wolności jak również kar jednostkowych grzywny oraz kary łącznej grzywny wynikającą z niedostatecznego uwzględnienia okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego w szczególności postawy oskarżonego T. G. w toku postępowania, dotychczasowego sposobu życia oskarżonego, jego zachowania po popełnieniu przestępstwa, roli oskarżonego w popełnionych czynach oraz okresu jego udziału w czynach, jak również z pominięciem okoliczności wskazanych w przepisie art. 23 § 3 k.k.s i art. 33 § 3 k.k., w szczególności w postaci wysokości dochodów oskarżonego, jego stosunków majątkowych i możliwości zarobkowych – w tym w szczególności związanych ze stanem zdrowia oskarżonego – oraz warunków rodzinnych i osobistych, co skutkowało nieuzasadnionym przyjęciem, że właściwą współmierną do zawinienia oskarżonego reakcją karną jest orzeczenie kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności przy ustaleniu okresu próby na 5 lat oraz, iż orzeczenie kary grzywny w wymiarze wskazanym w punktach 20, 21, 22 oraz łącznej kary grzywny określonej w punkcie 23 kwestionowanego orzeczenia przy przyjęciu wysokości jednej stawki grzywny w każdym przypadku na kwotę 200 zł, podczas gdy analiza okoliczności wymienionych wyżej winna prowadzić do wniosków przeciwnych;

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 22 listopada 2012 roku sygn. akt XXI K 18/10 w przeciwko T. G. (G.) w części dotyczącej orzeczenia o karze oraz kosztach w kierunku znacznego obniżenia oskarżonemu wymierzonych kar jednostkowych grzywny tak co do ilości stawek jak i wysokości jednej stawki, oraz konsekwentnie w zakresie kary łącznej grzywny, jak również orzeczenie okresu próby w wymiarze 3 lat oraz odstąpienia od obciążania oskarżonego kosztami i opłatami związanymi z postępowaniem karnym, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Nadto skarżący wniósł dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z karty informacyjnej leczenia szpitalnego dotyczącej oskarżonego T. G. na okoliczność stanu zdrowia i możliwości zarobkowych w/w oskarżonego.

Obrońca oskarżonego R. B. powyższemu wyrokowi zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegający na niesłusznym uznaniu przez sąd I instancji, iż oskarżony R. B. dopuścił się szczegółowo opisanego w punkcie XII aktu oskarżenia oraz przypisanego oskarżonemu w punkcie 9 sentencji zaskarżonego wyroku czynu stanowiącego występek penalizowany w treści przepisu art. 258 § 1 k.k., podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, a w szczególności wyjaśnienia samego oskarżonego złożone w dniu 15 października 2009 roku w prokuraturze Okręgowej w Katowicach, nie pozwala na przyjęcie tezy, jakoby oskarżony:

a)  miał w okresie od dnia 17 marca 2004 roku do dnia 8 czerwca 2005 roku w D., K.i innych miejscowościach na terenie kraju - działając wspólnie i w porozumieniu z współoskarżonymi S. J., M. B., A. G.i innymi ustalonymi osobami - brać udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie następujących przestępstw tzw. „prania brudnych pieniędzy”:

-.

-

wyłudzanie nienależnego zwrotu podatku VAT z Urzędów Skarbowych w oparciu o fikcyjne faktury VAT dotyczące handlu olejem napędowym,

-

poświadczanie nieprawy przez osoby upoważnione do wystawiania dokumentów biorące udział tejże grupie, poprzez wystawianie fikcyjnych faktur VAT mających pozorować obrót paliwami płynnymi,

-

uchylanie się od opodatkowania w zakresie podatku akcyzowego,

b)  posiadał wiedzę w przedmiocie:

-

rzeczywistego charakteru (olej techniczny zamiast oleju napędowego) i pochodzenia paliwa, w którego rozprowadzaniu miał pośredniczyć w imieniu przedsiębiorstwa P.H.U. M. B. z siedzibą w D.,

-

istnienia zorganizowanej grupy przestępczej, w której miał brać udział, a także mechanizmu jej działania i generowania zysków z tegoż procederu,

-

fikcyjnego charakteru transakcji paliwowych udokumentowanych w fakturach VAT, którymi oskarżony miał się posługiwać;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegający na niesłusznym uznaniu przez sąd I instancji, iż oskarżony R. B. dopuścił się szczegółowo opisanego w punkcie XIII aktu oskarżenia oraz przepisanego oskarżonemu w punkcie 10 sentencji zaskarżonego wyroku czynu stanowiącego występek penalizowany w treści przepisu art. 271 § 1 i § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k. oraz art. 65 § 1 k.k., podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, a w szczególności wyjaśnienia samego oskarżonego złożone w dniu 15 października 2009 roku w prokuraturze Okręgowej w Katowicach, nie pozwala na przyjęcie tezy, jakoby oskarżony:

a)  był osobą uprawnioną do wystawiania faktur VAT w imieniu przedsiębiorstwa P.H.U. M. B. z siedzibą w D. w rozumieniu przepisu art. 271 § 1 k.k.,

b)  obejmował swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim (kierunkowym):

-.

-

okoliczność wprowadzenia kontrahentów przedsiębiorstwa P.H.U. M. B. z siedzibą w D. w błąd co do charakteru olej techniczny zamiast oleju napędowego) i pochodzenia paliwa, w którego sprzedaży miał pośredniczyć,

-

okoliczność doprowadzenia w ten sposób kontrahentów tegoż przedsiębiorstwa do niekorzystnego rozporządzenia mieniem,

-

chęć wypełnienia wskazywanych znamion występku penalizowanego w treści przepisu art. 286 § 1 k.k.;

b)  uczynił sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu;

3.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegający na niesłusznym uznaniu przez sąd I instancji, iż oskarżony R. B. dopuścił się szczegółowo opisanego w punkcie XIV aktu oskarżenia oraz przypisanego oskarżonemu w punkcie 11 sentencji zaskarżonego wyroku przestępstwa skarbowego penalizowanego w treści przepisu art. 54 § 1 k.k.s., podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do uznania, że oskarżony miał na podstawie stosownej umowy (albo faktycznie) zajmować się sprawami gospodarczymi przedsiębiorstwa P.H.U. M. B. z siedzibą w D., a w konsekwencji oskarżony nie może ponosić odpowiedzialności karnoskarbowej za wskazywane przestępstwo skarbowe na podstawie regulacji usankcjonowanej w treści przepisu art. 9 § 3 k.k.s.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu punktami XII, XIII, XIV aktu oskarżenia (punkty 9, 10 oraz 11 zaskarżonego wyroku) czynów ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Obrońca oskarżonego M. B. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia polegający na przyjęciu, iż:

a)  oskarżony M. B. działał w zorganizowanej grupie przestępczej, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do takiego przyjęcia, a działanie oskarżonego należało zakwalifikować jako działanie podejmowane wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami,

b)  oskarżony M. B. dopuścił się czynów opisanych w pkt III, IV, V, VI, VII, VIII, IX poprzez przyjęcie, iż oskarżony wprowadził w błąd przedstawicieli Urzędu Skarbowego co do zaistnienia transakcji dotyczących zakupu oleju napędowego, a tym samym co do okoliczności uzasadniających istnienie podstaw do zaliczenia wykazanego jako zapłaconego, w tych fakturach podatku VAT, na poczet należnego do zapłaty podatku VAT, doprowadzając ich do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, a nadto, że wszystkie transakcje opisane w wyżej wymienionych pkt zaskarżonego wyroku nie miały miejsca, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, że wszystkie transakcje opisane w pkt III-IX zaskarżonego wyroku były transakcjami fikcyjnymi a nadto aby oskarżony doprowadził swoim zachowaniem do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Skarb Państwa, albowiem na rzecz oskarżonego nie były dokonywane żadne zwroty podatku VAT lub też zaliczenia wynikającego z opisanych w w/w pkt zaskarżonego wyroku podatku VAT na poczet zaległości podatkowych lub przyszłych zobowiązań podatkowych, a tym samym nie doszło do uszczuplenia należności Skarbu Państwa;

c)  oskarżony M. B.dopuścił się przestępstwa oszustwa wobec wszystkich kontrahentów, na rzecz których wystawione zostały faktury VAT dotyczące sprzedaży na ich rzecz z firmy PHU (...)oleju napędowego, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, iż z większością kontrahentów na rzecz których firma PHU (...)wystawiła faktury VAT poświadczające dokonanie transakcji sprzedaży oleju napędowego oskarżony nie miał bezpośredniego kontaktu, a tym samym oskarżony M. B.nie mógł wprowadzić ich w błąd co do jakości sprzedawanego na ich rzecz paliwa; nadto jak wynika z materiału dowodowego sprzedaż ta odbywała się poprzez inne osoby, w tym oskarżonego M. K.i S. J., którzy to oskarżeni mieli bezpośredni kontakt z osobami prowadzącymi firmy lub ich przedstawicielami, na rzecz których (w następstwie działania innych osób) zostały wystawiane faktury VAT przez firmę PHU (...)

d)  kontrahenci, którzy kupowali paliwo sprzedawane przez firmę PHU (...) nie wiedzieli jakiej jakości paliwo kupują a także, że paliwo to nie spełnia norm jakościowych, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym z wyjaśnień oskarżonych wynika, iż osoby te mogły mieć świadomość co do jakości zakupionego paliwa o czym świadczą okoliczności dotyczące dostarczania paliwa w ilości wyższej niż zostało to wskazane na fakturach VAT, a także niskiej ceny kupowanego paliwa;

e)  oskarżony M. B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, prowadząc działalność gospodarczą pod firmą PHU (...) nie ujawnił właściwemu Urzędowi Skarbowemu prawdziwej podstawy opodatkowania tj. 7 742 482 litrów paliwa, w postaci oleju F., oleju FL, oleju naftochron RT, oleju opałowego, który został przez tą firmę sprzedany jako olej, uszczuplając tym samym należność Skarbu Państwa w postaci podatku akcyzowego na kwotę 18 511 697 zł, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, iż oskarżony swoim działaniem doprowadził do uszczuplenia należności akcyzowych w kwocie 18.511.697 zł.

2.  obrazę przepisów prawa procesowego mającą istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a w szczególności:

a)  art. 424 § 1 i 2 k.p.k. poprzez brak pełnej i spójnej analizy zebranych w sprawie dowodów, w szczególności:

-

poprzez odstąpienie w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia od wskazania podstawy dowodowej poczynionych ustaleń faktycznych, ograniczenie się w tym zakresie do zacytowania treści poszczególnych zarzutów;

-

brak wskazania w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia szczegółowej analizy wysokości uszczupleń należności publicznoprawnych, które miały zostać wyrządzone na rzecz Skarbu Państwa działaniem oskarżonego M. B. i oparcie się w tym zakresie jedynie na wyliczeniach oskarżyciela publicznego, które nie uwzględniało wysokości faktycznie uiszczonego na rzecz Skarbu Państwa podatku VAT przez firmę PHU (...), a nadto nie uwzględniało okoliczności, iż oskarżony nigdy nie występował o zwrot lub zaliczenie na zaległości podatkowe podatku wynikającego z faktur zakupu oleju napędowego;

-

pominięcie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wyjaśnienia okoliczności z powodu których sąd I instancji nie uwzględnił wniosku dowodowego złożonego przez obrońcę wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu księgowości i rachunkowości na okoliczność źródła pochodzenia kwot wyszczególnionych w zarzutach II-IX i XI aktu oskarżenia, jaka konkretnie działalność gospodarcza ze wskazaniem nazw firm składała się na te kwoty;

-

brak jakiejkolwiek szczegółowej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności zeznań świadków oraz zgromadzonej dokumentacji księgowej oraz zbiorcze zestawienie zebranych w sprawie materiałów dowodowych;

-

brak wskazania motywów jakimi kierował się sąd I instancji przy pominięciu okoliczności dla oskarżonego korzystnych mogących mieć wpływ na wymiar orzeczonej wobec niego kary, a to wniosku prokuratora o wymierzenie kary pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem, niekaralności oskarżonego, zachowania się oskarżonego zarówno przed jak i po popełnieniu przestępstwa, a nadto braku wskazania jakimi motywami kierował się sąd I instancji przyjmując, iż wobec oskarżonego M. B. jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności spełni swoje cele co czyni niemożliwym polemikę ze stanowiskiem sądu I instancji w tym zakresie,

b)  art. 170 § 1 w związku z art. 6 k.p.k. przez oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu księgowości i rachunkowości na okoliczność źródła pochodzenia kwot wyszczególnionych w zarzutach II-XI aktu oskarżenia, jaka konkretnie działalność gospodarcza ze wskazaniem nazw firm składała się na te kwoty, podczas gdy w niniejszej sprawie koniecznym było precyzyjne ustalenie wysokości uszczuplonych należności publicznoprawnych czy to w postaci podatku YAT, czy też podatku akcyzowego! przy uwzględnieniu wartości rzeczywiście nabytego i sprzedanego; przez oskarżonego paliwa, wartości rynkowej nabytego i sprzedanego paliwa przy uwzględnieniu kosztów związanych z ich obrotem, a nadto przy uwzględnieniu wniosków protokołów kontroli skarbowych przeprowadzonych w firmie oskarżonego za lata 2003-2006, które nie wykazały nieprawidłowości w zakresie prowadzonej przez oskarżonego księgowości oraz nieprawidłowości w zakresie rozliczania i uiszczania należności publicznoprawnych,

c)  art. 366 k.p.k. w związku z art. 167 k.p.k. poprzez zaniechanie wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w szczególności odstąpienie od pełnej weryfikacji wysokości szkody w postaci uszczuplenia należności publicznoprawnych w tym wysokości podatku akcyzowego

d)  art. 7 k.p.k. w związku z art. 4 k.p.k. w związku z art. 410 k.p.k. poprzez odstąpienie od kodeksowej zasady swobodnej oceny dowodów, która jednoznacznie wyklucza arbitralność sądu w zakresie oceny materiału dowodowego i orzekanie przez sąd I instancji na zasadzie niedozwolonej dowolności, w szczególności poprzez odstąpienie od pełnej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci zeznań przesłuchanych w sprawie świadków w zakresie wiedzy co do jakości kupowanego w firmie PHU (...) paliwa, które to zeznania pozostawały w sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonych

e)  art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego M. B. nie dających się usunąć istotnych wątpliwości dotyczących zarzucanych mu czynów a w szczególności wysokości uszczuplenia należności publicznoprawnych, do których miało dojść na skutek działania oskarżonego.

W zakresie czynu opisanego w pkt II zaskarżonego wyroku skarżący zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 299 § 1 i 5 k.k. poprzez jego niewłaściwą wykładanie polegającą na zakwalifikowaniu jako prania brudnych pieniędzy działań dotyczących przedmiotów uzyskanych za pomocą czynu zabronionego, podczas gdy właściwa wykładnia omawianego przepisu winna prowadzić do wniosku, iż przesłanki pochodzenia „z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego” nie spełniają te przedmioty, które zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego, a więc pochodzą bezpośrednio z czynu zabronionego.

Jednocześnie, z ostrożności procesowej, w razie nieuwzględnienia przez sąd wskazanych wyżej zarzutów, skarżący zarzucił rażącą niewspółmierność wymierzonej- wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności poprzez orzeczenie bezwzględnej kary pozbawienia wolności w wymiarze lat 3 oraz grzywny w wysokości 800 stawek po 500 zł, podczas gdy postawa oskarżonego M. B., jego zachowanie przed popełnieniem przestępstwa i po jego popełnieniu, a także wcześniejsza niekaralność oskarżonego winny przemawiać za wymierzeniem mu kary pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem, a nadto kara ta jawi się jako rażąco surowa jeśli weźmie się pod uwagę wymiar kar łącznych orzeczonych wobec pozostałych oskarżonych (poza oskarżonym S., któremu sąd wymierzyła 3 lata i 6 miesięcy uznającego niejako za sprawcę kierowniczego), których to oskarżonych w przeważającej części skazano za czyny tożsame z tymi, za które skazany został M. B..

Mając powyższe na uwadze autor apelacji wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu czynów, ewentualnie o:

2.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania ewentualnie o:

3.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem.

Obrońca oskarżonego R. N. zaskarżył powyższy wyrok w całości, a to w pkt 82.83.84,85,86,87 oraz 99,101 i zarzucił mu:

1.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej oceny wyjaśnień oskarżonego S. J. przez nieuwzględnienie tych wyjaśnień w zakresie twierdzeń oskarżonego o niewiedzy oskarżonego R. N. co do przedmiotu transakcji przy jednoczesnym daniu wiary jego wyjaśnieniom w części dotyczącej mechanizmów działania grupy i roli poszczególnych osób oraz poprzez przypisanie waloru wiarygodności wyjaśnieniom M. B. pomimo ich wzajemnej sprzeczności.

2.  na podstawie art. 427 § 2 w zw. z art. 438 pkt 3 k.p.k.

a)  błąd ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść poprzez przyjęcie, że oskarżony R. N. wiedział, iż przedmiotem transakcji nie jest olej napędowy oraz miał wiedzę i świadomość z jakimi transakcjami wiązały się dokonywane przez niego płatności na rachunek PHU (...), podczas, gdy okoliczności te nie wynikają z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie.

b)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść poprzez przyjęcie, że oskarżony działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej podczas, gdy z materiału dowodowego nie wynika, że oskarżony swoim zachowaniem zrealizował przesłanki działania w grupie przestępczej a jedynie wykonywał swoje obowiązki pracownicze.

Mając na uwadze wskazane wyżej zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacje obrońców – choć nie wszystkie zarzuty w nich zawarte wraz z przytoczoną na ich uzasadnienie argumentacją, zyskały aprobatę sądu odwoławczego – zasługiwały na uwzględnienie w takim stopniu, że przy stanowisku wyartykułowanym w toku rozprawy drugoinstancyjnej przez prokuratora, wspierającego nadto trafnie wyrażoną apelację pisemną, niezbędnym stało się orzeczenie o charakterze kasatoryjnym.

Syntetycznie rzecz ujmując, powodem takiego wyroku sądu ad quem stały się licznie dostrzeżone uchybienia, tak natury procesowej, jak i materialnoprawnej, zawarte w zaskarżonym rozstrzygnięciu konwalidowanie, których na tym etapie postępowania w sposób fundamentalny odbiegałoby od zasad postępowania odwoławczego, którego istota zasadniczo sprowadza się do funkcji kontrolnej i uniemożliwia na szeroką skalę dotykającą istoty sprawy czynienie własnych ustaleń faktycznych w oparciu o dowody przeprowadzone na nowo.

Powyższe reguły mają kardynalne znaczenie w tzw. sprawach dużych, gdzie znaczna liczna oskarżonych i czynów im zarzucanych wymaga od sądu merytorycznego szczególnie starannej pracy związanej nie tylko z analizą całokształtu ujawnionego w sprawie materiału dowodowego, jego oceną odpowiadającą zasadom, o jakich mowa w przepisach art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k., ale także niezwykle czytelnie, a nie mechanicznie i chaotycznie przedstawionych ustaleń faktycznych wraz ze wspierającym je pisemnym uzasadnieniem oraz nade wszystko przestrzegania przepisów procedury karnej i właściwej wykładni przepisów prawa karnego materialnego.

Powyżej wyrażone reguły winny być zastosowane komplementarnie, w przeciwnym bowiem razie, w szczególności wobec szczegółowo sformułowanych zarzutów apelacji, którym nie sposób odmówić trafności, końcowy rezultat postępowania rozpoznawczego musi być oceniony negatywnie z punktu widzenia odwoławczego.

Zanim jednak Sąd Apelacyjny bardziej szczegółowo odniesie się do dostrzeżonych uchybień wymagających konwalidowania przy ponownym rozpoznaniu sprawy, docenić należy dotychczasowy trud włożony przez Sąd Okręgowy w rozpoznanie przedmiotowej sprawy, pozwalający – przynajmniej w aktualnym stanie dowodów – na przesądzenie dwóch kwestii właściwie opisanych i umotywowanych przez sąd a quo.

Wprawdzie powyższym poglądem nie jest związany przy ponownym rozpoznaniu sąd I instancji, niemniej jednak sąd ad quem rozpoznający sprawę w niniejszym składzie zdecydował się go wyrazić.

I tak analiza dowodów z wyjaśnień chociażby J. L., S. M., S. J., M. B., T. G., R. J., czy też świadka J. K. we wzajemnym ze sobą powiązaniu, a nadto w zestawieniu z innymi dowodami, w tym dowodami z dokumentów, dawała dotychczas podstawę Sądowi Okręgowemu na przekonujące ustalenie, że:

1.  działalność oskarżonych (aczkolwiek pewne wątpliwości może tu rodzić zachowanie oskarżonej J. D.w zakresie świadomości tego faktu, co wymaga szerszych ustaleń) miała nie tylko charakter grupowy, ale też owa grupa, której celem było popełnianie przestępstw głównie o charakterze karno-skarbowym, miała zorganizowany charakter mimo, że sąd nie zdołał w sposób przekonujący wykazać osób, które grupą tą kierowały. Nie może budzić wątpliwości, ze udział w zorganizowanej grupie przestępczej jest występkiem formalnym, a świadomość tego winna zostać oskarżonym wykazana przez organ procesowy. Nie jest natomiast w tym wypadku konieczna wiedza o szczegółach organizacji grupy, znajomość wszystkich osób ją tworzących, czy mechanizmów funkcjonowania, a wystarczy gotowość sprawcy do spełniania zadań służących grupie. Wiadomym też jest, że grupa, o jakiej mowa w przepisie art. 258 § 1 k.k., aczkolwiek winna składać się z co najmniej 3 osób, jednak nie musi być tworem społecznym o wysokim stopniu organizacji z wewnętrznie określoną strukturą, a wręcz przeciwnie – owe strukturalne powiązania mogą być luźne. Nadto też skład takiej grupy nie musi być elementem niezmiennym. Istotne natomiast jest, by z uwagi na specyfikę grupy oraz specyfikę przestępstw, dla realizacji których grupa istniała, więzi łączące poszczególnych jej członków ocenić indywidualnie przez pryzmat konkretnej sprawy. Możliwe jest ustalenie grupy, o jakiej mowa w art. 258 § 1 k.k. – jak ma to miejsce też w niniejszej sprawie – z uwagi na powiązania osobowe, powiązania kapitałowe i biznesowe, gdzie oskarżeni z racji prowadzonej działalności gospodarczej świadomie dokonywali w znaczącej części fikcyjnych (pozornych) transakcji, faktycznie ukrywających inne czynności, co dokumentowali nierzetelnie wystawionymi fakturami VAT tak, by wspólnie uzyskiwać wymierne korzyści materialne (podobnie Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 2 sierpnia 2013 roku sygn. akt II AKa 480/12). Dyskrecjonalny sposób działania grupy, podzielone zadania między osobami ją tworzącymi, bez których funkcjonowanie całego przestępczego procederu związanego z obrotem olejami technologicznymi i opałowymi i w konsekwencji zbywaniem tych produktów jako oleju napędowego w wyniku generowania legalizujących to fikcyjnych faktur VAT nie byłoby możliwe, tworzyły specyficzny splot organizacyjny, któremu niewątpliwie patronował oskarżony J. S., będący – jak trafnie ustalił to Sąd Okręgowy – „mózgiem” i pomysłodawcą całego przedsięwzięcia, koordynatorem działań, łącznikiem między poszczególnymi firmami i osobami je reprezentującymi, a także osobą o najwyższym prestiżu wśród członków grupy, dzielącą zyski z działalności przestępczej;

2.  zorganizowane w postaci grupy działanie oskarżonych kojarzone było zasadniczo z obrotem olejem technologicznym jako olejem napędowym, związane z zakupem w ilościach hurtowych olejów technicznych w Rafinerii (...)oraz oleju opałowego importowanego z Łotwy, a sprowadzanego z okolic B.przez oskarżonych R. J.i M. S.i transportowanych następnie cysternami; fikcyjnego nabycia takiego oleju przez część firm ukrywających faktyczną działalność spółki (...); dalszej odsprzedaży tych produktów jako oleju napędowego po wystawieniu fikcyjnych i nierzetelnych faktur VAT kolejnym firmom reprezentowanym przez część oskarżonych i dalszej odsprzedaży przez te podmioty gospodarcze oleju technologicznego jako napędowego końcowym kontrahentom, co umożliwiało oskarżonym, poprzez ofertę konkurencyjną do ceny legalnego paliwa funkcjonującego w obrocie (nabycie oleju technologicznego było bowiem tańsze od napędowego) i naruszenie odpowiednich przepisów prawa podatkowego (akcyza, VAT), na uzyskiwanie znacznych korzyści majątkowych.

Nawet jednak gdyby przyjąć za prawidłowe wskazane wyżej ustalenia faktyczne, brak było prawnych możliwości dla ustabilizowania (nawet w częściowym zakresie) zaskarżonego wyroku z powodu błędów sądu a quo dostrzeżonych na etapie odwoławczym.

Powyższe skłoniło też do orzeczenia kasatoryjnego również w odniesieniu do oskarżonych, którzy nie zaskarżyli wyroku, w tym w trybie art. 435 k.p.k. także w zakresie nie objętym apelacją prokuratora.

Przystępując do tej części uzasadnienia związanego z błędami, które pojawiły się na etapie rozpoznawczym, chociażby w syntetycznym ujęciu zwrócić uwagę trzeba na następujące kwestie:

1.  Kardynalne zastrzeżenie Sądu Apelacyjnego, który w tej części podzielił zarzuty części apelacji obrońców oskarżonych, łączyć należy ze sporządzonym przez sąd I instancji pisemnym uzasadnieniem zaskarżonego wyroku, które nie spełnia wymogów określonych w przepisie art. 424 k.p.k., mimo swojej pozornej obszerności. Sąd II instancji miał w polu widzenia charakter niniejszej sprawy i jej zawiłość, co jednak nie może usprawiedliwiać uchybień tej części rozstrzygnięcia, w stopniu, który uniemożliwiał racjonalne przeprowadzenie kontroli odwoławczej przez pryzmat argumentów zaoferowanych w apelacjach obrońców. Lektura pisemnych motywów omawianego wyroku prowadzi do wniosku, iż Sąd Okręgowy uzasadnienie tegoż sporządził w sposób chaotyczny, w znaczącej jego części posługując się mechanicznie w swej istocie odzwierciedlającymi sformułowaniami jedynie opis czynów przypisanych, za czym przemawiać może posługiwanie się zwrotami ustawowymi typowymi dla języka prawnego i autonomicznym wyliczeniem mnogich faktur, co ewentualnie mogłoby odpowiadać końcowym rozważeniom dotyczącym oceny prawnej zachowania oskarżonych, a nie stanowić czytelnego, starannego i opartego na rzetelnym przedstawieniu chronologii zdarzeń ustalenia faktycznego, stanowiącego podstawę dokonania prawidłowej subsumpcji pod konkretną normę wyrażoną w prawie karnym materialnym. W szczególności uwagi te odnieść należy do tego fragmentu ustaleń faktycznych które wiążą się z przypisaniem oskarżonym odpowiedzialności za konkretne występki karno-skarbowe związane z uszczupleniem lub narażeniem na uszczuplenie należności z tytułu podatków akcyzowego i VAT. Zasadniczo podkreślenia wymaga to, że mimo ogólnych stwierdzeń sąd I instancji nie skonkretyzował przyjętych ustaleń faktycznych o okoliczności mające znaczenie w procesie penalizacji. W szczególności rażącym tego przykładem może być brak odniesienia do ustalenia wysokości należności publicznoprawnych należnych Skarbowi Państwa z tytułu podatku VAT i akcyzowego oraz brak rzetelnego i starannego wyjaśnienia faktyczno-prawnych podstaw, z których wynikałby obowiązek uiszczenia tych podatków w odniesieniu do poszczególnych oskarżonych, a co się z tym ściśle wiąże, także pomocy innych z oskarżonych w realizacji tak skonstruowanych występków skarbowych. Można zgodzić się też z zarzutami części apelacji obrońców i stanowiskiem wyrażonym przez prokuratora na rozprawie odwoławczej, że omawiane pisemne uzasadnienie nie spełnia wymogów procesowych w zakresie części znamion czynów przypisanych oskarżonym, a to w przypadku występku z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zakresie pojęcia „udaremnienia lub znacznego utrudnienia” stwierdzenia okoliczności determinujących przyjęcie konstrukcji przestępstwa tzw. prania pieniędzy opisanych w końcowej części wspomnianego przepisu, czy też w przypadku występku określonego w art. 286 § 1 k.k. ustaleń dotyczących pojęcia „niekorzystnego rozporządzenia mieniem” przez pokrzywdzonych ustalonych w sprawie w sposób zgodny z przepisami Kodeksu postępowania karnego, a nie bliżej nieokreśloną grupę ostatecznych odbiorców, co do których ewentualne wprowadzenie w błąd można jedynie co najwyżej domniemywać, a nie wiązać tego z rzetelnie przeprowadzonymi ustaleniami poprzedzonymi stosownie ujawnionymi i ocenionymi dowodami. Te ostatnie problemy będą jeszcze przedmiotem nieco szerszych rozważań poniżej.

Truizmem jest twierdzenie, że pisemne uzasadnienie jest dokumentem sprawozdawczym odzwierciedlającym przebieg narady nad wyrokiem, a co za tym idzie jego staranne sporządzenie ma niezwykle istotne znaczenie dla sądu ad quem w postępowaniu odwoławczym jako, że w oparciu o ten dokument można jedynie dekodować sposób rozumowania sądu meriti. W judykaturze bardzo mocno akcentuje się i to, że sporządzenie uzasadnienia zapadłego rozstrzygnięcia jest istotnym gwarantem prawa do rzetelnego procesu karnego. Ranga i znaczenie uzasadnienia wyroku, choćby dla dokonywania kontroli instancyjnej i kontroli prawidłowości zapadłego rozstrzygnięcia, skłaniać powinny organ orzekający do takiej redakcji uzasadnienia wyroku, która w sposób czytelny, rzeczowy i wewnętrznie niesprzeczny przedstawiałaby sposób rozumowania sądu i dokonywane oceny.

Jak podkreślono i wyeksponowano to wyżej uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie spełnia standardów wynikających z art. 424 k.p.k., co winien mieć w polu widzenia sąd meriti przy ponownym rozpoznaniu sprawy, by uniknąć ewentualnych uchybień, co stanowiło jeden z powodów orzeczenia o charakterze kasatoryjnym.

2.  Kolejną kwestią, która nie mogła być sanowana na etapie postępowania odwoławczego, a znacząco rzutowała na potrzebę uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, stanowiło naruszenie przez sąd I instancji zasady samodzielności jurysdykcyjnej i oparcie szeregu niezwykle istotnych dla przypisania oskarżonym odpowiedzialności karnej za przestępstwa skarbowe ustaleń na notatkach służbowych sporządzonych na etapie postępowania przygotowawczego przez funkcjonariusza Policji zaangażowanego procesowo w tym postępowaniu.

Wprawdzie przepis art. 393 § 1 k.p.k. w powiązaniu z art. 143 § 1 i 2 k.p.k. nie zakazuje ujawnienia takiej notatki służbowej szacującej wysokość uszczuplonych lub narażonych na uszczuplenie należności publicznoprawnych w postaci podatków akcyzowego lub VAT, jednak dokument taki sporządzony przez funkcjonariusza Policji na etapie postępowania przygotowawczego może ewentualnie stanowić bazę dla samodzielnych wyliczeń dokonanych przez sąd w toku postępowania rozpoznawczego, szczegółowo weryfikujących wszystkie podstawy ustaleń w tym fragmencie, a żadną miarą nie może stanowić samodzielnego dokumentu, na podstawie którego ustalenia takie są dokonywane przez sąd, skoro jest to środek dowodowy generowany przez organ prowadzący postępowanie przygotowawcze, a więc zainteresowany końcowym jego wynikiem, co może rzutować na obiektywizm i prawidłowość dokonanych w tym zakresie ustaleń. Tak sporządzona notatka służbowa nie może zastępować też ewentualnej opinii biegłego z zakresu rachunkowości stanowiąc jej surogat, bądź też prawomocnej decyzji organu finansowego sporządzonej po przeprowadzeniu postępowania skarbowego co do konkretnej osoby.

Mówiąc innymi słowy, dla ustalenia wysokości należności publicznoprawnej uszczuplonej lub narażonej na uszczuplenie, z którymi to przesłankami wiąże się ściśle przypisanie osobie odpowiedzialności karno-skarbowej nie jest bezwzględnie konieczne wykorzystanie w celach dowodowych opinii biegłego z zakresu nieruchomości, skoro nie przerasta to możliwości samodzielnych ustaleń sądu w tym fragmencie, starannie wskazujących wszystkie przesłanki faktyczne i prawne stanowiące ich podstawę tak, by rezultat tej pracy mógł zostać rzetelnie zweryfikowany w toku postępowania odwoławczego, a nadto w sytuacji, gdy ustalenia te opierają się na prawomocnych decyzjach organów finansowych stanowiących efekt przeprowadzonego postępowania skarbowego, jednak ustalenia sądu w tym zakresie nie mogą bezkrytycznie odwoływać się do szacunków opisanych wyżej należności sporządzonych w formie notatki urzędowej przez prowadzącego postępowanie funkcjonariusza Policji, nawet jeśli metodyka jego działania nie budziła zastrzeżeń, bowiem z jednej strony taki sposób procedowania narusza zasadę samodzielności jurysdykcyjnej sądu, a z drugiej stwarza wrażenie naruszenia zasad obiektywizmu w sytuacji wykorzystania dokumentu, który nie może zastąpić opinii biegłego, sporządzonego przez przedstawiciela organu zainteresowanego wynikami prowadzonego przez siebie postępowania przygotowawczego. Dopiero w przeciwnym wypadku stwierdzenie opisanych wyżej okoliczności mających istne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymagać może wsparcia osoby posiadającej wiadomości specjalne i zasięgnięcia opinii biegłego z zakresu rachunkowości.

Gdyby przełożyć naprowadzoną ogólnie tezę na sposób procedowania sądu meriti w niniejszej sprawie, nie sposób oprzeć się wrażeniu, że wskazanego uchybienia nie uniknięto w toku postępowania rozpoznawczego, na co trafnie zwrócono uwagę w apelacjach obrońców, aczkolwiek poprzez – jak się wydaje – przedwczesny zarzut błędu w zakresie postępowania dowodowego wynikającego z zaniechania powołania biegłego z zakresu rachunkowości, bądź księgowości o czym przekonuje lektura pisemnych motywów zaskarżonego wyroku. Ta bowiem nie pozostawia wątpliwości, że ustaleń w zakresie określenia wysokości podatków akcyzowego i VAT objętych przedmiotową sprawą, dokonano w oparciu o wyliczenia przeprowadzone w toku śledztwa, a te mają postać notatek urzędowych szacujących je, sporządzonych przez mł. asp. D. P. (por. chociażby adnotacje pod poszczególnymi fragmentami ustaleń faktycznych, odwołujące się do zestawienia faktur i wyliczeń zawartych w T. XX – k. 12-32 i T. XXVIII – k. 30-133).

Taka praktyka nie może być tolerowana w ramach rzetelnego procesu karnego, skoro sąd meriti nie podjął samodzielnie jakiejkolwiek próby zweryfikowania konkretnych wysokości uszczuplonych należności publicznoprawnych w odniesieniu do każdego z oskarżonych, wskazania konkretnych danych stanowiących podstawę ustalenia tej okoliczności, ilości towaru podlegającego opodatkowaniu, stawek podatkowych oraz aktu prawnego stanowiącego podstawę takich ustaleń, a nadto bez omówienia istoty konkretnych podatków oraz przestępczego współdziałania oskarżonych w różnych formach zjawiskowych oraz konfiguracjach osobowych, co głównie odnieść należy do podatku akcyzowego.

Nawiązując jedynie syntetycznie do tego problemu zważyć należy, że akcyza w Polsce na przestrzeni ostatnich lat regulowana była różnymi aktami prawnymi, niemniej jednak jest to podatek pośredni nakładany na niektóre wyroby konsumpcyjne, mający z założenia zmniejszyć ich spożycie, a nadto będący łatwym i obszernie stosowanym sposobem wpływu pieniędzy do budżetu państwa poprzez nakładanie go m. in. na tzw. dobra infrastrukturalne, np. paliwa. Cechą charakterystyczną tego podatku jest jednofazowy charakter jest poboru, co w ujęciu modelowym zakłada, iż podatek akcyzowy powinien być przerzucany w cenie na kolejnych odbiorców i ostatecznie obciążać konsumenta. Ustawa o podatku akcyzowym, jak i akty prawne regulujące ten problem wcześniej, w tym też tempore criminis wyraźnie wskazywały podmioty opodatkowania, w tym też jego przedmiot.

W odniesieniu natomiast do realiów niniejszej sprawy niezbędne jest przede wszystkim szczegółowe odniesienie do tego, czy w krytycznymi miejscu i czasie przedmiotem opodatkowania akcyzą było użycie wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, albo określoną stawkę akcyzy związaną z ich przeznaczeniem, jeśli ich użycie odpowiadało określonym zachowaniom tak, jak reguluje to obecnie brzmiący przepis art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 roku o podatku akcyzowym i odniesienie tego zagadnienia do konkretnych zachować zarzucanych oskarżonym.

Jak naprowadzono to wyżej, Sąd Okręgowy przy ponownym rozpoznaniu sprawy w pełni uprawniony jest do samodzielnych ustaleń w tym zakresie, dokumentujących szczegółowo faktyczno-prawne ich podstawy chyba, że uzna, iż zawiłość sprawy związana z potrzebą analizy licznych dokumentów w postaci faktur VAT, odniesienia tego do zachować zarzucanych poszczególnym oskarżonym przez pryzmat przepisów podatkowych obowiązujących tempore criminis, wymagać będzie pomocy osoby posiadającej wiadomości specjalne, a co za tym idzie, powołania biegłego z zakresu rachunkowości celem sporządzenia odpowiedniej opinii.

Podobne uwagi, mające kardynalne znaczenie dla prawidłowego ustalenia w przedmiocie odpowiedzialności karno-skarbowej odnieść należy też do tego co odnosi się podatku VAT.

Dopiero bowiem tak staranne przeprowadzenie postępowania dowodowego i rzetelne udokumentowanie problemu, może stanowić podstawę nie budzących wątpliwości ustaleń faktycznych i przyjęcia odpowiedzialności karnej, a nade wszystko mieć też znaczenie dla ewentualnego postępowania odwoławczego, którego zasadniczo istota sprowadza się do analizy i oceny ujawnionych w sprawie dokumentów, a nie dowodów przeprowadzonych bezpośrednio.

3.  Kolejnym zagadnieniem mającym wpływ na treść wyroku sądu odwoławczego w przedmiotowej sprawie stanowiły błędy w zakresie zakwalifikowania niektórych czynów przypisanych części oskarżonym jako realizujące znamiona występków z art. 76 § 1 k.k.s. popełnionych w warunkach ciągu przestępstw, co zakładać musi, że nie mogę nimi być objęte wykroczenia skarbowe, a co nadto może mieć też znaczenie dla przyjęcia, że objęte one mogą być instytucją przedawnienia karalności, o jakiej mowa w art. 44 k.k.s. i art. 51 k.k.s. w powiązaniu z art. 70 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 toku Ordynacja podatkowa i brakiem odpowiedniej reakcji procesowej sądu w tym zakresie.

Powyższe uwagi dotyczyć mogą w szczególności oskarżonego M. B.w odniesieniu do czynów przypisanych mu w pkt 3 wyroku w zakresie zarzutów pkt III, IV i V aktu oskarżenia; oskarżonego S. J.w odniesieniu do czynów przypisanych mu w pkt 34 wyroku w zakresie zarzutów pkt XXXIII, XXXIV, XXXVII i XXXVIII aktu oskarżenia, czy też oskarżonego M. K.w odniesieniu do czynu przypisanego mu w pkt 56 wyroku w zakresie zarzutu LXII aktu oskarżenia. Oceniając skalę błędów, największe zastrzeżenia należy mieć do rozstrzygnięcia dotyczącego oskarżonego M. B.w części dotyczącej objęcia ciągiem przestępstw czynu opisanego w pkt IV aktu oskarżenia, gdzie doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu należnego do zapłaty podatku VAT ustalono na kwotę 1.316,48 PLN, co niewątpliwie w dacie jego popełnienia stanowiło wykroczenie skarbowe, jeśli przyjąć, że zgodnie z art. 53 § 3 k.k.s. wykroczeniem skarbowym (w tym wypadku z art. 76 § 3 k.k.s.) jest czyn zabroniony jeśli m. in. kwota uszczuplonej lub narażonej na uszczuplenie należności publicznoprawnej nie przekracza pięciokrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia w czasie jego popełnienia. Gdyby zatem nawet posłużyć się pojęciem najniższego wynagrodzenia, do którego odwoływał się kodeks karno-skarbowy w brzmieniu sprzed nowelizacji mającej miejsce w dniu 17 lutego 2005 roku, które od dnia 1 stycznia 2001 roku wynosiło 760 zł (Dz. U. z 2000 roku Nr 121 poz. 1308), to za wykroczenie skarbowe uznać należało te czyny, gdzie uszczuplenie lub narażenie na uszczuplenie należności publicznoprawnej nie przekraczało 3.800 zł (760 zł x 5), a w tym bez wątpienia mieściła się kwota 1.316,48 PLN, co w dacie orzekania świadczyło o ustaniu karalności wymagającej w tej części umorzenia postępowania.

Z podobnym problemem przedawnienia karalności możemy spotkać się w odniesieniu do pozostałych czynów wskazanych wyżej, aczkolwiek przy ustaleniu innej po temu podstawy.

Najogólniej rzecz ujmując wartość ustalonych w nich podatków VAT stanowiących przedmiot uszczuplenia należności publicznoprawnej zawiera się w pojęciu „małej wartości”, o jakiej mowa w art. 53 § 14 k.k.s., co mogłoby sugerować przypisanie oskarżonym odpowiedzialności z art. 76 § 2 k.k.s. zawierającego łagodniejsze zagrożenie, a nie z § 1 wspomnianego art., jak uczynił to Sąd Okręgowy.

Zgodnie bowiem z art. 53 § 14 k.k.s. za małą wartość uważa się wartość, która w czasie popełnienia czynu zabronionego nie przekracza dwustukrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia. Gdyby zatem posłużyć się zabiegiem, jak uczyniono to wyżej co do wykroczenia skarbowego i przyjąć za podstawę najniższego wynagrodzenie obowiązującego od dnia 1 stycznia 2001 roku, czyli 760 zł, to dwustukrotna jego wysokość stanowiła kwotę 152.000 zł, a zatem mieściła też w sobie wartości ujęte w opisanych wyżej czynach zarzucanych wymienionym oskarżonym, pozwalające na przypisanie im realizacji znamion występku z art. 76 § 2 k.k.s., a nie art. 76 § 1 k.k.s.

Powyższe, w zgodzie z art. 44 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. sugeruje przedawnienie karalności za tak określone przestępstwo skarbowe popełnione w 2003 roku wymagające umorzenia postępowania i nakazuje sądowi I instancji baczyć przy ponownym rozpoznaniu, czy z efektem ustania karalności, o jakiej mowa wyżej nie mamy do czynienia w pozostałym zakresie co do czynów mających miejsce po 2003 roku.

4.  Niezwykle ważkim zagadnieniem jest również przypisanie części oskarżonych odpowiedzialności za występek z art. 286 § 1 k.k. w kumulatywnym zbiegu przepisów z art. 271 § 3 k.k. popełniony na szkodę nabywców oleju technologicznego lub opałowego, a nie oleju napędowego, w czym Sąd Okręgowy upatrywał wprowadzenia w błąd oraz niekorzystnego rozporządzenia mieniem, odwołując się przy kreowaniu odpowiedzialności karnej do bliżej nieoznaczonych pokrzywdzonych jako ostatecznych odbiorów paliwa.

Jak podkreślono to już, powyższy zabieg z procesowego punktu widzenia jest nieuprawniony przynajmniej w aktualnym stanie dowodów i będących ich następstwem ustaleń faktycznych, skoro żaden ze świadków zbywających dalej paliwo, np. na stacjach benzynowych, nie odniósł się, czy jego nabywcy skarżyli się na jego jakość oraz, czy oferowana cena korzystnie odbiegała od cen obowiązujących w innych punktach sprzedaży, a nadto przy założeniu, że większość ustalonych pokrzywdzonych wykorzystywała nabyte oleje bezpośrednio w prowadzonej działalności gospodarczej.

W tej mierze poważne wątpliwości z punktu widzenia możliwości przypisania oskarżonym odpowiedzialności za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. rodzić może prawidłowe ustalenie zawarte w zaskarżonym wyroku, że odbiorcy paliwa w większości wypadków nie kwestionowali jego jakości, kupowali to paliwo dużo taniej, niż w innych punktach sprzedaży, bo o około kilkudziesięciu groszy za litr, a nadto przyjmowali to paliwo w ilościach znacznie większych niż miało to wynikać z potwierdzających transakcje wystawianych faktur VAT. W konsekwencji więc wątpliwości budzić może, czy osoby te istotnie wprowadzane były w błąd, bądź też niekorzystnie rozporządzały swoim mieniem, co warunkowałoby przypisanie odpowiedzialności za czyn określony w przepisie art. 286 § 1 k.k. nawet w sytuacji, gdy faktycznym przedmiotem obrotu były oleje technologiczne lub opałowe wykorzystywane następnie w działalności transportowej.

Powyżej zarysowane zagadnienie nie zostało wystarczająco zgłębione w dotychczasowym postępowaniu i zweryfikowane staranną analizą zeznań pokrzywdzonych przesłuchanych w charakterze świadków, co wymaga konwalidowania przy ponownym rozpoznaniu sprawy. O ile natomiast brak byłoby możliwości procesowych wykazania opisanych wyżej przesłanek, Sąd Okręgowy winien rozważyć jedynie możliwość przypisania oskarżonym czynów ciągłych związanych z realizacją znamion występku, o jakim mowa w przepisie art. 271 § 3 k.k., bądź też stosownie zweryfikować opisy czynów wówczas, gdy wszystkie okoliczności stanowiące o odpowiedzialności za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w sposób niebudzący wątpliwości, a nie oparte jedynie na domniemywaniach wykluczonych zasadą in dubio pro reo, w określonym zakresie zostałyby wykazane.

5.  Kolejnym ważkim zagadnieniem, pominiętym przez sąd a quo były ustalenia nawiązujące do treści przepisu art. 9 § 3 k.k.s., specyficznie określającego podstawy odpowiedzialności karnej za sprawstwo przestępstwa skarbowego (w przedmiotowej sprawie określonego przepisem art. 54 § 1 k.k.s.) w sytuacji, gdy konstrukcja typu czynu o charakterze indywidualnym określa podmiot sprawczy wykorzystując terminologię stosowaną w ustaleniach podatkowych, np. odwołującą się do pojęcia „podatnika”, na co trafnie w swych apelacjach uwagę zwrócili obrońcy oskarżonych J. D.i R. B.. Wspomniany przepis pełni funkcję klauzuli rozszerzającej zakres kryminalizacji za przestępstwa lub wykroczenia skarbowe o charakterze indywidualnym i zakłada, że taką samą odpowiedzialność jak podmiot określony indywidualnie, może ponieść osoba fizyczna zajmująca się na podstawie jednego z wymienionych w tym przepisie źródeł sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi innego podmiotu. Omawiany przepis określa więc taksatywnie przesłanki uzasadniające odpowiedzialność takiej osoby, jak sprawcy.

Pojęcie zajmowania się sprawami gospodarczymi innego podmiotu należy rozumieć analogicznie, jak może to wynikać chociażby z wykładni podobnego znamienia określonego w przepisie art. 296 § 1 k.k., przy czym w orzecznictwie wyraźnie akcentuje się, że winno się to wiązać w czynnościami stanowczymi i decyzyjnymi, a zatem takimi, z którymi wiąże się określona samodzielność działania. Tym samym brak wykazania wskazanych okoliczności i stwierdzenie, że konkretne zachowania oskarżonych nosiły li tylko cechy czynności o charakterze technicznym, wykluczałby możliwość przypisania im odpowiedzialności z art. 54 § 1 k.k.s. tak, jak za sprawstwo, aczkolwiek zawsze rodziłoby to pole do rozważań, czy nie stanowiło ono pomocnictwa do tak określonego przestępstwa skarbowego.

Tym samym też przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy winien problematykę tą zgłębić i nadać jej formy konkretnych, stanowczych i należycie uzasadnionych ustaleń faktyczno-prawnych w odniesieniu do wszystkich oskarżonych podlegających reżimowi wynikającemu z art. 9 § 3 k.k.s.

6.  Ostatnim zagadnieniem wymagającym krytycznego komentarza stanowi błędny sposób wykładni normy wyrażonej w przepisie art. 299 § 1 k.k., znacząco poszerzający pole kryminalizacji tym przepisem dokonany przez Sąd Okręgowy, co sugerować może, że w zakresie oceny prawnej zachowania oskarżonych objętych tym przepisem poza zakresem konkretnych dla każdego z oskarżonych ustaleń i rozważań pozostawała cześć istotnych znamion tego przestępstwa, związanych z pojęciem „udaremnienia lub znaczącego utrudnienia” stwierdzenia okoliczności opisanych w jego końcowej części. Aby najlepiej oddać intencję sądu ad quem odwołać należy się do Uchwały składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 2013 roku, sygn. akt I KZP 19/13 oraz wpierającego pogląd tam zawarty stanowiska wyrażonego w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 13 stycznia 2014 roku w sprawie II AKa 45/13.

Niewątpliwie treść tej Uchwały pozwala na rozszerzenie penalizacji za występki określone w przepisie art. 299 § 1 k.k. i nast. skoro zakłada, że:

1.  przedmiotem czynności wykonawczej przestępstwa określonego w art. 299 § 1 k.k. są wymienione w tym przepisie „środki płatnicze, instrumenty finansowe, papiery wartościowe, wartości dewizowe, prawa majątkowe lub inne mienie ruchome lub nieruchome” pochodzące bezpośrednio lub pośrednio z popełnienia czynu zabronionego a

2.  sprawcą przestępstwa określonego w art. 299 § 1 k.k. może być również sprawca czynu zabronionego, z którego popełnieniem związana jest korzyść stanowiąca przedmiot czynności wykonawczej.

Gdyby bardzo formalistycznie traktować treść powołanej Uchwały, można by bronić stanowiska prawnego wyrażonego w zaskarżonym wyroku, niemniej jednak nie sposób oprzeć się wrażeniu, iż Sąd Okręgowy dokonując wykładni normy wyrażonej w przepisie art. 299 § 1 k.k., nie uwzględnił wszystkich okoliczności, które zaakcentował Sąd Najwyższy, w tym samej istoty występku, tzw. prawa pieniędzy, dóbr prawnych poprzez przestępstwo to naruszonych, a nade wszystko faktu, iż przedmiotem czynności wykonawczej, o jakiej w tym przepisie mowa, są korzyści wynikające z przestępstwa źródłowego, stanowiących np. ich przyjęcie lub przekazanie przez sprawcę, które mogłoby udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie ich przestępczego pochodzenia.

Podejmując rozważania Sąd Najwyższy, odwołując się do poglądów doktryny zwrócił uwagę, że istota przestępstwa „prania brudnych pieniędzy”, którego żadnych przesłanek tak strony podmiotowej, jak i przedmiotowej wobec treści art. 5 § 2 k.p.k. nie można jedynie domniemywać, sprowadza się do realizacji kilku faz, których ostatecznym celem jest asymilacja („integracja”) bezprawnie uzyskanych środków przez kapitał pochodzący z legalnych źródeł, a dzięki temu skorzystanie z „oczyszczonych” środków, i tak:

-

rozporządzeniu nielegalnie uzyskanymi wartościami majątkowymi w celu wprowadzenia ich do legalnego obrotu finansowego („lokowaniu”, inaczej „oddzielaniu”);

-

„umorzeniu” („warstwowaniu”) operacji finansowych, często z zamiarem stworzenia jak największej liczby (warstw) transakcji ukrywających związek między sprawcą przestępstwa oraz jego współpracownikami, a samymi pieniędzmi – w celu uniemożliwienia wykrycia źródła pochodzenia środków;

-

„integracji” („włączenia”) ze środkami finansowymi legalnymi w obrocie.

W konsekwencji Sąd Najwyższy zauważył, że opisany mechanizm ma charakter wtórny w odniesieniu do czynu stanowiącego źródło nielegalnych wartości.

Ponadto wskazana wyżej Uchwała dostrzega, że wymienione w art. 299 § 1 k.k. składniki majątkowe mogą wywodzić się (pochodzić) z czynu zabronionego, a źródłem tych składników jest korzyść, która z popełnienia czynu zabronionego pochodzi bezpośrednio lub pośrednio.

Kolejną kwestią niezwykle mocno zaakcentowaną w stanowisku prawnym wyrażonym przez Sąd Najwyższy jest to, że pranie pieniędzy, zacierając nielegalne pochodzenie lub umieszczenie korzyści, godzić ma w prawidłowe funkcjonowanie obrotu gospodarczego, wymiaru sprawiedliwości lub prawa majątkowe.

Powyższe oznacza, że nie każde rozporządzenie korzyścią pochodzącą także bezpośrednio z czynu zabronionego źródłowego, może zostać uznane za realizujące dyspozycję art. 299 § 1 k.k., i to bez względu na kwestię wypełnienia, przy pomocy tego zachowania strony podmiotowej wymienionego przestępstwa co do jego wszystkich znamion.

Odnosząc się do problematyki dóbr prawnych zagrożonych omawianym występkiem w literaturze (por. chociażby: Włodzimierz Wróbel w Komentarzu do K.K., część szczególna pod red. Andrzeja Zolla, Zakamycze 1999 roku, str. 399) wskazuje się, że podstawowym dobrem chronionym jest prawidłowość obrotu gospodarczego, który może być zagrożony, jeśli będą do niego wprowadzane środki pochodzące z popełnianych przestępstw. Chodzi zatem tu o możliwość przejęcia kontroli nad określonymi sferami gospodarki przez organizacje o charakterze przestępczym. Nie bez znaczenia jest również niebezpieczeństwo wprowadzenia niepewności w obrocie gospodarczym w związku z wprowadzeniem do niego przedmiotów, które mogą pochodzić z przestępstwa.

Reasumując swoje rozważania, Sąd Najwyższy przyjął, że celem i funkcją unormowania z art. 299 § 1 k.k. jest objęcie kryminalizacją wszystkich etapów prania pieniędzy, w tym ich „lokowania”, służących wykorzystaniu obrotu gospodarczego, których zwalczania w pełnym zakresie nie zapewnią regulacje normujące paserstwo i poplecznictwo.

W konkluzji wspomniana Uchwała Sądu Najwyższego przekonuje, że do wypełnienia znamion przestępstwa z art. 299 § 1 k.k. przez sprawcę czynu źródłowego, z którego bezpośrednio pochodzi rzecz będąca przedmiotem tego przestępstwa, nie może dojść z natury rzeczy w drodze podejmowania przez niego zachowań polegających na pierwotnym przyjęciu (nabyciu) rzeczy, czy pomocy do jej zbycia lub ukrycia, lecz w drodze realizacji czynności, które mogą udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie ich przestępczego pochodzenia lub miejsca ich umieszczenia, ich wykrycie, zajęcie, albo orzeczenie przepadku.

Tym samym też nie każde utrudnienie stwierdzenia przestępczego pochodzenia może być przedmiotem penalizacji z art. 299 § 1 k.k., a jedynie znaczne, a zatem duże, pokaźne, czy niemałe.

Podkreślić trzeba i to, że z językowego punktu widzenia pojęcie „utrudniać” oznacza działanie stanowiące lub stwarzające przeszkodę, czynienie coś trudnym, trudniejszym, bądź przeszkadzające, natomiast „udaremnianie” wiązać należy z uniemożliwianiem, unicestwianiem, czynieniem coś daremnym.

W tej zatem mierze podsumowując ten fragment rozważań przyjąć należy, że realizację znamion występku z art. 299 § 1 k.k. wiązać ściśle należy z takim zachowaniem sprawcy, który realizując czynności wykonawcze określone tym przepisem, zamiarem swoim obejmuje bądź to unicestwienie, bądź co najmniej stworzenie na tyle istotnej przeszkody pozwalającej stwierdzenie ich przestępczego, bezpośredniego, bądź pośredniego pochodzenia lub miejsca ich umieszczenia, ich wykrycie, zajęcie albo orzeczenie przepadku.

Jeśli zatem zachowanie osoby stanowi zwykłe utrudnianie stwierdzenia przestępczego pochodzenia korzyści, a więc takie, które przy zachowaniu należytych reguł i staranności odpowiednich organów, stwarza możliwość ujawnienia nielegalnego ich pochodzenia, chociażby poprzez analizę dokumentów i dokonanie określonych oględzin, bądź też działanie sprawcy nie godzi w dobra prawne chronione tym przepisem, w tym w głównej mierze zasady obrotu gospodarczego, a nakierowane jest na zatuszowanie przestępstw generujących owe korzyści i nie wiąże się z zamiarem ich zasymilowania z tymi, które legalnie funkcjonują w obrocie, a co za tym idzie, nie wprowadza niepewności tegoż obrotu, brak jest podstaw do przypisania odpowiedzialności z art. 299 § 1 k.k.

W świetle powyższego nie można zaaprobować tezy lansowanej w motywach zaskarżonego wyroku, chociaż dopuszczalnej z punktu widzenia reguł logiki, a wynikającej ze zwrotu „albo”, stanowiącego wyraz alternatywy rozłącznej, poprzedzającego znamię innych czynności, zakładającej, że czynności sprawcze wskazane opisowo w przepisie art. 299 § 1 k.k. (przyjmowanie, przekazywanie lub wywożenie za granicę, pomaganie do przenoszenia własności lub posiadania odnoszące się do korzyści pochodzących z popełniania czynu zabronionego) nie muszą pozostawać w związku ze skutkiem wymienionym w tym przepisie w postaci możliwości udaremnienia lub znacznego utrudnienia stwierdzenia przestępczego pochodzenia rzeczy, praw itd., albowiem skutek ten wiązać należy jedynie z „innymi czynnościami” bliżej niewyspecyfikowanymi, do których przepis ten odwołuje się. Nie da się też podzielić zapatrywania wyrażonego przez sąd meriti, że odrzucenie tej argumentacji skutkowałoby w istocie uznaniem, że osoby będące głównymi beneficjentami przestępczego procederu uniknęłyby odpowiedzialności za czyn z art. 299 k.k., jeśli założyć, ze podmiotem przestępstwa tzw. prawa pieniędzy może być sprawca czynu źródłowego, a nadto w sytuacji, gdy większość tych czynów popełniana jest w warunkach przestępczego współdziałania wielu osób.

Gdyby więc podzielić stanowisko prawne wyrażone przez Sąd Okręgowy, to nie sposób oprzeć się wrażeniu, że rezultaty takiej wykładni nie odpowiadałyby intencji nie tylko ustawodawcy, ale też uregulowaniom konwencyjnym, których stroną jest Polska, zakładającym m. in. że przestępstwo prania pieniędzy wiązać należy z konwersją lub transferem mienia ze świadomością, że stanowi ono dowód, w celu zatajenia nielegalnego pochodzenia tego mienia lub udzielenia pomocy osobie, która uczestniczy w popełnianiu przestępstwa źródłowego dla umożliwienia jej uniknięcia prawnych konsekwencji swego czynu (por. art. 6 Konwencji o praniu, ujawnianiu, zajmowaniu i konfiskacie dochodów pochodzących z przestępstwa, sporządzonej w Strasburgu w dniu 8 listopada 1990 roku – Dz. U. z 2003 roku Nr 46, poz. 394 czy też art. 9 Konwencji Rady Europy o praniu, ujawnianiu, zajmowaniu i konfiskacie dochodów pochodzących z przestępstwa oraz finansowaniu terroryzmu, sporządzonej w Warszawie w dniu 16 maja 2005 roku – Dz. U. Nr 165, poz. 1028 wraz z preambułami tych aktów).

W konsekwencji zatem reasumują wyrazić należy pogląd, że dla przyjęcia odpowiedzialności za występek tzw. prania pieniędzy wszystkie czynności wykonawcze określone w przepisie art. 299 § 1 k.k., w tym wyszczególnione opisowo wraz z dopełniającym je ogólnym pojęciem „innych czynności” określonym po zwrocie „albo”, a nie tylko te ostatnie, łączyć należy ze skutkiem w postaci udaremnienia lub znacznego utrudnienia stwierdzenia przestępczego pochodzenia korzyści związanych bezpośrednio lub pośrednio z popełnieniem czynu zabronionego lub miejsca ich umieszczenia, ich wykrycia, zajęcia albo orzeczenia przepadku.

Dlatego też przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy, bazując na stanowisku prawnym wyrażonym wyżej, jeszcze raz winien poddać analizie zachowania każdego z oskarżonych i szczegółowo ustalić w czym upatruje udaremnienia lub znacznego utrudnienia stwierdzenia pochodzenia korzyści majątkowych pochodzących z czynów zabronionych objętych opisanym w części wstępnej niniejszego uzasadnienia zjawiskiem obrotu olejem technicznym jako olejem napędowym.

Podsumowując wywody zawarte w niniejszych pisemnych motywach stwierdzić należy, że przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy winien zastosować się do zaleceń sądu odwoławczego, a nadto w przypadku wyroku skazującego baczyć by nie przekroczyć zasady reformationis in peius oraz uwzględnić zarzuty trafnie wyrażone w apelacji pisemnej prokuratora mające w istocie porządkowy charakter, w tym również właściwie wyrażony zarzut naruszenia art. 413 k.p.k.

Brak było natomiast w ocenie Sądu Apelacyjnego, przynajmniej w aktualnym stanie sprawy, podstaw do podzielenia tej części zarzutów obrony wskazujących na potrzebę dopuszczenia dowodu z opinii biegłych z zakresu księgowości lub rachunkowości celem wykazania, że:

-

działanie oskarżonych realizowało znamiona art. 299 § 1 k.k., skoro kwestie te stanowią o istocie odpowiedzialności karnej i wiążą się jedynie z oceną sądu i nie wymagają wiadomości specjalnych,

-

zbywane w przestępczym procederze paliwo nie było w istocie olejem technicznym, a olejem napędowym, skoro czyny te miały miejsce kilka lat temu, a zatem dowodu takiego nie da się przeprowadzić lub jest on nieprzydatny do stwierdzenia danej okoliczności,

-

rzetelności i prawidłowości wystawianych faktur, skoro na aprobatę zasługuje dotychczasowe w tej części stanowisko sądu meriti.

Trudno też czynić zarzut Sądowi Okręgowemu, że w toczącym się postępowaniu nie przesłuchał w charakterze świadków G. G.i R. C., jeśli zważyć, że nadal nie można ustalić miejsc ich pobytu (obaj przebywają najprawdopodobniej za granicą, co ustalono w postępowaniu odwoławczym), aczkolwiek kwestia ta winna być monitorowana przez sąd przy ponownym rozpoznaniu sprawy.

Za błędne uznać należy też te poglądy obrońców odnoszące się do odpowiedzialności z art. 299 § 1 k.k., które bazowały na poglądzie, że przedmiotem tego występku mogą być jedynie korzyści pośrednio pochodzące z czynu zabronionego.

Mając zatem w polu widzenia powyższe, orzeczono jak w części dyspozytywnej.