Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2014 r.

  Sąd Okręgowy w Świdnicy Wydział I Cywilny

w składzie :

Przewodniczący: SSR del. Izabela Kosińska - Szota

Protokolant: Marzenna Wiśniewska

po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2014 roku w Świdnicy

sprawy z powództwa W. B.

przeciwko (...) S.A w W.

o zapłatę 135.000 zł i o ustalenie

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A w W. na rzecz powoda W. B. kwotę 115.000 (sto piętnaście tysięcy) złotych z ustawowymi odsetkami od kwoty 51.000 zł od dnia 6 lutego 2013 roku i od kwoty 64.000 zł od dnia 5 sierpnia 2013 roku;

II.  oddala powództwo o ustalenie i dalej idące powództwo o zapłatę;

III.  zasądza o strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 9.148,10 zł (dziewięć tysięcy sto czterdzieści osiem złotych 10/100) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1711/13

UZASADNIENIE

Powód W. B. wniósł o zasądzenie od strony pozwanej (...) S.A. w W. kwoty 51 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie od strony pozwanej na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wniosku powód podał, że uczestniczył w wypadku komunikacyjnym do którego doszło w Z. oraz, że sprawca wypadku posiadał ubezpieczenie OC u strony pozwanej. Informował, że na skutek wypadku doznał obrażeń ciała, tj. urazu wielomiejscowego i wielonarządowego, złamania żebra po stronie prawej ze stłuczeniem płuc, złamania wielofragmentowego 1/3 dalszej trzonu lewej kości promieniowej i wyrostka rylcowatego kości łokciowej, stłuczenia jamy brzusznej z uszkodzeniem aorty brzusznej, stłuczenia jelita, krezki i powłok jamy brzusznej, złamania nasady dalszej kości promieniowej ze zwichnięciem w stawie promieniowo – nadgarstkowym, złamania bliższego końca strzałki prawej, złamania trzonu prawej kości udowej, złamania stopu panewki prawej i prawego talerza kości biodrowej. Podał, że pierwszej pomocy udzielono mu na oddziale intensywnej terapii w Szpitalu w P. oraz, że w okresie od 28.03.2012 r. do 12.04.2012 r. przebywał na oddziale chirurgii urazowo – ortopedycznej, gdzie przeszedł trzy operacje oraz zastosowano leczenie farmakologiczne i zachowawcze. Powód wskazał, że w związku ze złym stanem zdrowia nie mógł wrócić do domu, lecz został przyjęty do zakładu pielęgnacyjno – opiekuńczego, gdzie przebywał do 30.04.2012 r. Twierdził, że po wypisaniu z tej placówki kontynuował leczenie chirurgiczne i ortopedyczne oraz podjął leczenie psychiatryczne. Informował, że przed wypadkiem był całkowicie sprawny, nie odczuwał żadnych fizycznych dolegliwości natomiast od czasu wypadku stan jego zdrowia uległ znacznemu pogorszeniu. Przez wiele tygodni od dnia wypadku nie mógł wykonywać żadnych czynności związanych z samoobsługą, był całkowicie unieruchomiony oraz zdany na pomoc osób trzecich. Podał, że do chwili obecnej odczuwa znaczne dolegliwości bólowe oraz szereg ograniczeń utrudniających codzienne życie. Powód podniósł, że strona pozwana wypłaciła mu dotychczas zadośćuczynienie w kwocie 45 000 zł.

Pismem procesowym z dnia 5 sierpnia 2013 r. powód rozszerzył żądanie pozwu domagając się łącznie kwoty 135 000 zł.

Strona pozwana (...) S.A. z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 3 600 zł.

Strona pozwana przyznała, że w dacie zdarzenia sprawca posiadał zarejestrowaną w inspektoracie pozwanej umowę ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych od odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Przyznała także, że w toku postępowania likwidacyjnego wypłaciła powodowi zadośćuczynienie w kwocie 45 000 zł oraz odszkodowanie w wysokości 3 421,29 zł. W ocenie strony pozwanej wypłacone zadośćuczynienie jest adekwatne do powypadkowego stanu zdrowia poszkodowanego. Strona pozwana wskazała, że przy ustaleniu wysokości zadośćuczynienia uwzględniono stwierdzone urazy, ich charakter, czas trwania leczenia oraz stopień nasilenia cierpień. Zdaniem strony pozwanej żądanie dalszej kwoty tytułem zadośćuczynienia jest nieuzasadnione. Strona pozwana zaprzeczyła, aby wypadek komunikacyjny spowodował u powoda psychiatryczny uraz i uszczerbek na zdrowiu. Nieprawdą jest, zdaniem strony pozwanej, twierdzenie pozwu jakoby powód podjął leczenie psychiatryczne, gdyż przeżył załamanie związane z wypadkiem i doznanymi urazami, ponieważ z dokumentacji medycznej wynika, że u powoda zdiagnozowano schizofrenię paranoidalną i co najmniej od 10 lat przed wypadkiem powód był objęty leczeniem psychiatrycznym, natomiast odczuwany przez niego stan depresyjny, rozdrażnienie, agresywne zachowania wobec otoczenia i myśli samobójcze mają związek z remisją choroby schizofrenii, nie są zaś konsekwencją wypadku z dnia 21.03.2012 r.

W piśmie z dnia 11 września 2014 r. powód wniósł o ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za następstwa zdarzenia z 21 marca 2012 r. powołując się na opinię biegłego ortopedy – traumatologa.

Strona pozwana wniosła również o oddalenie powództwa rozszerzonego, zarówno o zapłatę, jak i ustalenie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód W. B.w okresie od 22 stycznia 2012 r. do 1 marca 2012 r. przebywał na Oddziale Psychiatrii (...) w K.z rozpoznaniem organicznych zaburzeń nastroju. Powód od 2002 r. leczył się psychiatrycznie.

dowód:

- karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 01.03.2012 r. – k.30

W dniu 21 marca 2012 r. w Z. powód W. B. jadąc motocyklem po wymuszeniu pierwszeństwa przez inny pojazd zderzył się z samochodem osobowym stojącym na chodniku, w wyniku czego uległ wypadkowi komunikacyjnemu. Sprawca wypadku posiadał ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej (...) S.A. w W..

Okoliczności bezsporne

Powód tuż po wypadku trafił na Oddział Intensywnej Terapii Szpitala w P., gdzie przebywał do dnia 28 marca 2012 r. Powód w wypadku doznał uraz jamy brzusznej z uszkodzeniem narządów wewnętrznych, złamania uda prawego, złamania w obrębie obu nadgarstków, złamania pierwszego żebra po stronie prawej, licznych podbiegnięć krwawych tułowia i kończyn.

dowód: - karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 28.03.2012 r. (k. 23)

W okresie od 28 marca 2012 r. do 12 kwietnia 2012 r. powód przebywał na Oddziale Chirurgii (...)w (...) Centrum Medycznymw P.. Przeszedł tam operację otwartego nastawienia złamania z wewnętrzną stabilizacją – kość promieniowa/łokciowa, otwartego nastawienie złamania z wewnętrzną stabilizacją – kość udowa.

dowód: - karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 12.04.2012 r. (k. 26)

W okresie od 12 kwietnia 2012 r. do 30 kwietnia 2012 r. powód przebywał w Zakładzie (...) w K. celem pielęgnacji i leczenia usprawniającego. Zastosowano tam wobec powoda leczenie objawowe i rehabilitację według indywidualnego programu. W dniu 30 kwietnia 2012 r. powód został wypisany do Zakładu (...) w N. w stanie ogólnym dobrym.

dowód:

- karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 30 kwietnia 2012 r. (k. 17)

- umowa o świadczenie usług pielęgnacyjno – opiekuńczych z dnia 12 kwietnia 2012 r. (k. 20)

Powód był konsultowany psychiatrycznie 26 kwietnia 2012 r. i ortopedycznie 10 maja 2012 r.

dowód:

- karta konsultacji pacjenta – k.16

- konsultacja psychiatryczna – k.18

W okresie od 22 stycznia 2012 r. do 1 marca 2012 r. (tj. przed wypadkiem) powód przebywał na Oddziale Psychiatrii (...) w K.z rozpoznaniem organicznych zaburzeń nastroju. Psychiatrycznie leczony jest od 2002 r.

dowód: - karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 1 marca 2012 r. (k. 30)

Powód odniósł w wyniku wypadku urazy wielonarządowe, tj.: stłuczenia klatki piersiowej, złamania żebra po stronie prawej, stłuczenia płuc, ostrej niewydolności oddechowej, złamania stropu panewki stawu biodrowego prawego, złamania talerza kości biodrowej prawej, złamania trzonu prawej kości udowej, złamania bliższego końca kości strzałkowej prawej, złamania dalszej nasady kości promieniowej prawej ze zwichnięciem w stawie promieniowo – nadgarstkowym, złamania wielofragmentowego trzonu lewej kości promieniowej i wyrostka rylcowatego kości łokciowej, stłuczenia jamy brzusznej z uszkodzeniem aorty brzusznej, stłuczenia jelita i krezki. Urazy te spowodowały trwały uszczerbek na zdrowiu w postaci zaburzeń funkcji narządów ruchu oraz narządów wewnętrznych w wysokości: 10 % - stan po stłuczeniu płuca prawego i złamaniu żebra bez niewydolności oddechowej, 10 % - uszkodzenie aorty brzusznej, jelita i krezki bez zaburzeń funkcji przewodu pokarmowego przy dostatecznym stanie odżywiania, 10 % złamanie stropu panewki stawu biodrowego bez centralnego zwichnięcia, 5 % złamanie talerza biodrowego prawego, 12 % złamanie kości udowej, zaniki mięśniowe, osłabienie uda prawego, blizna po otwartym nastawieniu złamania. Chód utykający na prawą kończynę dolną stawu biodrowego prawego bez centralnego zwichnięcia, 5 % złamanie talerza biodrowego prawego, 12 % złamanie kości udowej, zaniki mięśniowe, osłabienie uda prawego, blizna po otwartym nastawieniu złamania. Chód utykający na prawą kończynę dolną, 3 % złamanie kości strzałkowej prawej, 15 % złamanie dalszej nasady kości promieniowej ze zwichnięciem nadgarstka i następowym przykurczem nadgarstka prawego, znacznym ograniczeniem ruchomości i osłabieniem chwytu reki prawej, 7 % złamanie wielofragmentowe trzonu kości promieniowej. Rozległa blizna po leczeniu operacyjnym i osłabienie przedramienia lewego. Łącznie uszczerbek na zdrowiu wynosi 72 %.

Odniesione przez powoda urazy, konieczność ich leczenia wiązały się z dolegliwościami w tym również trwałymi upośledzeniami funkcji narządów, które odczuwa on do dnia dzisiejszego. Wpływa to na obniżenie aktywności życiowej, obniża wydajność fizyczną, wpływa negatywnie na codzienne funkcjonowanie, a w pierwszym okresie pooperacyjnym na kilka miesięcy pozbawiły go zdolności do samoobsługi. Odniesione w wypadku obrażenia mogą skutkować zmianami zwyrodnieniowymi uszkodzonych stawów biodrowego, nadgarstkowego. Podjęte przez powoda leczenie było konieczne.

dowód:

- opinia biegłego sądowego z zakresu chirurgii ogólnej, ortopedii i traumatologii (...) z dnia 11 lipca 2013 r. (k. 78)

Powód zachorował psychicznie około czterdziestego roku życia. Od 2002 r. do 2003 r. był leczony psychiatrycznie, hospitalizowany w oddziałach psychiatrycznych szpitali w T., S., O., K. i W.. Stawiano różne rozpoznania: organiczne zaburzenia nastroju, schizofrenia paranoidalna, zespół urojeniowo depresyjny, upośledzenie umysłowe stopnia lekkiego, zespół psychoorganiczny w przebiegu niewydolności tętnicy kręgowo podstawowej. U powoda wystąpiło zaostrzenie psychozy przed wypadkiem, gdyż był on hospitalizowany psychiatrycznie w okresie od 22 stycznia 2012 r. do 1 marca 2012 r. Następne leczenie w oddziale psychiatrycznym było od 27 września 2012 r. do 2 listopada 2012 r. Był też hospitalizowany psychiatrycznie po około 14 miesiącach od wypadku. Wypadek nie wywołał u powoda zaostrzenia psychotycznego choroby psychicznej. Biorąc jednak pod uwagę charakter i okoliczności zdarzenia, ciężkość urazów fizycznych, długość i uciążliwość leczenia, jak i trwałe skutki, które wystąpiły w narządach ruchu powoda, na pewno spowodowały u powoda zaostrzenie dolegliwości psychicznych. Stresujące wydarzenie z dnia 21 marca 2012 r. i jego skutki spowodowały wystąpienie u powoda zaburzeń psychicznych o obrazie zaburzeń stresowych pourazowych. Były one długotrwałe, nie miały istotnego wpływu na jego życie osobiste i społeczne, na które bardziej istotny wpływ miały skutki urazów somatycznych. Powodowały natomiast cierpienia psychiczne u powoda. Obecnie powód nadal wymaga systematycznych konsultacji i leczenia psychiatrycznego, ale z uwagi na chorobę psychiczną zasadniczą. Nie stwierdza się u powoda aktualnie zaburzeń, które by spełniały wszystkie kryteria diagnostyczne zaburzeń stresowych pourazowych i w tym zakresie rokowanie jest korzystne. Zaburzenia stresowe pourazowe, jak również pogłębienie się dolegliwości psychicznych, które nie tworzyły konkretnego zespołu psychopatologicznego, a występowały w ramach rozpoznawanych uprzednio, jak i potem zaburzeń psychotycznych, stanowiły długotrwały uszczerbek na zdrowiu powoda w wysokości 8 %.

dowód:

- opinia biegłego sądowego z zakresu psychiatrii A. H. z dnia 18 marca 2014 r. (k. 136)

- opinia uzupełniająca z zakresu psychiatrii z dnia 22 maja 2014 r. (k. 174)

- opinia uzupełniająca z zakresu psychiatrii z dnia 17 lipca 2014 r. (k. 200)

Przed wypadkiem powód W. B. zamieszkiwał z matką E. B.. Pomagał jej w prowadzeniu gospodarstwa domowego. Przygotowywał opał, robił zakupy. Był osobą towarzyską, raz w miesiącu uczestniczył w wieczorkach tanecznych oraz chodził na spacery. Nie miał problemów z poruszaniem się, był samodzielny i zaradny. Po wypadku powód przez długi okres czasu leżał. Miał unieruchomienie gipsowe nóg oraz ręki. Odczuwał nieustanny ból w miejscach urazów, dlatego też zażywał leki przeciwbólowe, cierpiał na bezsenność. Po wyjściu ze szpitala, z uwagi na brak samodzielności w wykonywaniu prostych czynności związanych z samoobsługą, w okresie od 12 kwietnia 2012 r. do 30 kwietnia 2012 r. zmuszony był do pobytu w Zakładzie (...) w K..

Obecnie powód ma problemy z poruszaniem się, porusza się przy pomocy kuli. Wymaga pomocy przy ubieraniu się. Ma problemy z samodzielnym spożywaniem posiłków, bowiem nie może utrzymać sztućców i sprawnie się nimi posługiwać. Stał się osobą zamkniętą w sobie, nie chce utrzymywać z nikim kontaktu, nie wychodzi nigdzie z domu. Najczęściej leży w łóżku. Nadal odczuwa ból nóg, rąk, kręgosłupa oraz cierpi na bezsenność.

dowód:

- zeznania powoda (k. 233)

- zeznanie świadka E. B. (k. 233)

- zeznanie świadka R. G. (k. 233)

Strona pozwana (...) S.A. w W. w wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego wypłaciła powodowi zadośćuczynienie w kwocie 45 000 zł oraz odszkodowanie w wysokości 3 421,29 zł.

Okoliczności bezsporne

Sąd zważył, co następuje:

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd, że powództwo o zapłatę zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Bezsporna w sprawie była odpowiedzialność strony pozwanej za szkodę wyrządzoną powodowi w związku ze zdarzeniem drogowym z dnia 21 marca 2012 r.

Rozstrzygając niniejszą sprawę Sąd oparł się na dowodach z dokumentów w postaci dokumentacji lekarskiej, pism stron, opinii biegłych sądowych, zeznaniach świadków i powoda. Autentyczności, rzetelności i treści dowodów z dokumentów żadna ze stron nie kwestionowała, nie budziły one również zastrzeżeń ze strony Sądu, natomiast dowodom z zeznań świadków i częściowo powoda Sąd przypisał walor wiarygodności, albowiem korespondują one z pozostałymi wymienionymi wyżej dowodami z dokumentów, jak i opiniami biegłych. W takim zakresie, w jakim konieczne było zasięgnięcie wiadomości specjalnych (art. 278 § 1 k.p.c.) Sąd posiłkował się dowodami z opinii biegłych z zakresu ortopedii i traumatologii, neurologii i psychiatrii. Biegli wydali je po szczegółowej analizie całego zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego, a zwłaszcza dokumentacji medycznej przedstawionej przez powoda (w tym kart informacyjnych, historii chorób, wyników badań i konsultacji), a nadto w oparciu o osobiste, bezpośrednie badanie powoda oraz dostępną wiedzę medyczną, z uwzględnieniem posiadanej wiedzy fachowej i doświadczenia zawodowego. Ostatecznie wszystkie opinie biegłych w sposób wyczerpujący i prawidłowy wyjaśniły stawiane przed biegłymi kwestie. Ich wartość formalna i merytoryczna nie budziła zastrzeżeń Sądu, są one bowiem spójne, logiczne, wewnętrznie niesprzeczne i dlatego też Sąd w całości podzielił ich wnioski uznając je za pełni przekonywające i czyniąc na ich podstawie ustalenia faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Stwierdzić należy, że w istocie dowody nie były kwestionowane przez żadną ze stron, a spór dotyczył wysokości zadośćuczynienia należnego powodowi za krzywdę doznaną w wyniku wypadku z dnia 21 marca 2012 r.

Zgodnie z przepisem art.445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym – w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia - sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Przechodząc do rozważań nad zasadnością wysokości zgłoszonego przez powoda żądania zadośćuczynienia zaznaczyć należy, że ustawodawca wskazał jedynie, iż suma pieniężna przyznana z tego tytułu ma być „odpowiednia”, nie sprecyzował jednak zasad ustalania jej wysokości. Nie powinno natomiast budzić wątpliwości, że o rozmiarze należnego zadośćuczynienia decyduje stopień doznanej krzywdy, zadośćuczynienie ma bowiem na celu naprawienie szkody niemajątkowej, wyrażającej się doznaną krzywdą w postaci cierpień fizycznych i psychicznych. Orzecznictwo traktujące o zadośćuczynieniu, w szczególności o wysokości zasądzanych z tego tytułu kwot, jest bardzo liczne. Wskazuje się, iż ocena jaka kwota stanowić będzie w konkretnym przypadku „odpowiednią sumę” w rozumieniu przepisu art. 445 § 1 k.c. powinna opierać się na całokształcie okoliczności sprawy. Przy ustalaniu rozmiaru doznanych cierpień powinny być uwzględniane zobiektywizowane kryteria oceny, odniesione do indywidualnych okoliczności danego wypadku. Oceniając rozmiar doznanej krzywdy trzeba wziąć pod uwagę w szczególności stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, rodzaj naruszonego dobra, nieodwracalność następstw wypadku (kalectwo, oszpecenie), dotychczasowy tryb życia poszkodowanego, rodzaj wykonywanej przez niego pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową, wiek poszkodowanego oraz inne podobne czynniki ( vide m. in.: uchwała Pełnego Składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1973 roku, sygn. akt III CZP 37/73, OSNCP 1974, nr 9, poz. 145; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 sierpnia 1980 roku, sygn. akt IV CR 238/80, OSNCP 1981, nr 5, poz. 81; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2004 roku, sygn. akt I CK 131/03, OSNC 2005, nr 2, poz. 40; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 2007 roku, sygn. akt V CSK 245/07, OSN 2008, Nr D, poz. 95). Z drugiej zaś strony utrzymuje się także pogląd, że przyznana z tego tytułu suma pieniężna powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Generalnie biorąc – wysokość zasądzanych sum winna być umiarkowana, jednakże nie należy ich traktować na zasadzie ekwiwalentności, która charakteryzuje wynagrodzenie szkody majątkowej. Wskazuje się, że zadośćuczynienie ma mieć charakter kompensacyjny, nie może stanowić zapłaty symbolicznej i musi przedstawiać odczuwalną ekonomicznie wartość, jednakże nie może być nadmierne w stosunku do doznanej krzywdy. ( vide m. in.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2001 roku, sygn. akt IIICKN 427/00, Lex 52766; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2008 roku, sygn. akt III KK349/07, Prok. i Pr. 2008, Nr 7-8, poz. 28, str. 15; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 lutego 1962 roku, sygn. akt IV CR 902/61, OSNPCP 1963/5/92; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 1965 roku, sygn. akt I PR 203/65 OSPiKA 1966/4/92; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 2006 roku, sygn. akt IV CSK 80/05, OSNC 2006/10/175; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1985 roku, sygn. akt IICR94/85, L. ).

Biorąc pod uwagę powyższe, nie ulega wątpliwości, że wysokość zadośćuczynienia nie może stanowić zapłaty sumy symbolicznej, czy też sumy określonej sztywnymi regułami. Na miarę krzywdy nie wpływa bowiem jedynie procentowo stwierdzony uszczerbek na zdrowiu poszkodowanego. Należy więc zwrócić uwagę, że chociaż stopień uszczerbku na zdrowiu został przez biegłych ustalony w oparciu o załącznik do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz. U. Nr 234, poz. 1974), to już wysokość samego zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę dochodzonego w postępowaniu cywilnym nie może być krępowana odgórnie ustalanymi wskaźnikami przyjmowanymi do wypłaty jednorazowego świadczenia w ramach ubezpieczeń społecznych, czy też wysokościami kwot żądanych przez stronę w oparciu o rozstrzygnięcia w innych sprawach. Podkreślić bowiem trzeba, że Sąd Najwyższy wielokrotnie zwracał także uwagę na to, że nie można akceptować stosowania taryfikatora i ustalania wysokości zadośćuczynienia według procentów trwałego uszczerbku na zdrowiu, że zdrowie ludzkie jest dobrem o szczególnie wysokiej wartości, w związku z czym zadośćuczynienie z tytułu uszczerbku na zdrowiu powinno być odpowiednio duże oraz że nietrafne jest posługiwanie się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia jedynie określonymi jednostkami przeliczeniowymi np. w postaci najniższego czy średniego wynagrodzenia pracowniczego ( tak m. im. w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 2007 roku, sygn. akt VCSK245/07, OSN 2008, Nr D, poz. 95, str. 1).

W przedmiotowej sprawie Sąd kierował się wszystkimi wskazanymi wyżej kryteriami. W ocenie Sądu, odpowiednie zadośćuczynienie stanowić będzie kwota 160 000 zł. Mając na względzie dotychczas wypłacone przez ubezpieczyciela zadośćuczynienie 45 000 zł Sąd zasądził dalsze zadośćuczynienie w kwocie 115 000 zł. Zadośćuczynienie w wysokości 160 000 zł będzie adekwatnym do doznanej przez powoda zakresu bardzo znaczącej krzywdy.

W ocenie Sądu, nie można podzielić poglądu strony pozwanej o braku uzasadnienia żądania wyższego, niż dotychczas wypłacone, zadośćuczynienia. Zauważyć należy, że to pozwany ubezpieczyciel w oderwaniu od okoliczności niniejszej sprawy wypłacił powodowi rażąco niskie zadośćuczynienie nie biorąc pod uwagę kryteriów, które należy mieć na względzie w sprawach o zadośćuczynienia.

Ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd uwzględnił, że powód w wyniku wypadku doznał urazu wielonarządowego skutkującego stłuczeniem klatki piersiowej, złamaniem żebra po prawej stronie, stłuczeniem płuc i ostrą niewydolnością oddechową, złamaniem stropu panewki stawu biodrowego prawego, złamaniem talerza kości biodrowej prawej, złamaniem trzonu prawej kości udowej, złamaniem bliższego końca kości strzałkowej prawej, złamaniem dalszej nasady kości promieniowej prawej ze zwichnięciem w stawie promieniowo – nadgarstkowym, złamaniem wielofragmentowym trzonu lewej kości promieniowej i wyrostka kości łokciowej, stłuczeniem jamy brzusznej z uszkodzeniem aorty brzusznej, stłuczenia jelita i krezki. Już tylko te obrażenia wskazane w kartach informacyjnych leczenia szpitalnego i opinii biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii (...) jednoznacznie wskazują, że dotychczas wypłacone zadośćuczynienie w żaden sposób nie kompensuje zakresu cierpień fizycznych powoda.

Ponadto podnieść należy, że były to jedynie bezpośrednie skutki wypadku, natomiast w opinii biegły ortopeda – traumatolog podał, że w wyniku złamania kości udowej nastąpiły zaniki mięśniowe, osłabienie uda prawego, pozostała blizna po otwartym nastawieniu złamania. Nadto powód ma obecnie chód utykający na prawą kończynę dolną. Z kolei złamanie dalszej nasady kości promieniowej ze zwichnięciem nadgarstka skutkowało następowym przykurczem nadgarstka prawego, znacznym ograniczeniem ruchomości i osłabieniem chwytu ręki prawej. W efekcie tego, na co wskazywali w swoich zeznaniach świadkowie E. B. i R. G. a także sam powód, nie może swobodnie i sprawnie posługiwać się sztućcami podczas spożywania posiłków, co również stanowi o krzywdzie powoda. Nie sposób pominąć przy określaniu wysokości zadośćuczynienia konieczności długotrwałego leczenia powoda, jego długich pobytów w szpitalu, unieruchomienia, braku możliwości samoobsługi w podstawowych czynnościach i to przez kilka miesięcy. Sąd uwzględnił także wnioski wynikające z opinii biegłego ortopedy – traumatologa, że odniesione w wypadku obrażenia mogą skutkować zmianami zwyrodnieniowymi uszkodzonych stawów biodrowego i nadgarstkowego.

Zwrócić również należy uwagę na wskazany przez biegłych uszczerbek na zdrowiu powoda ze względu na doznane urazy i ich następstwa, który jest jednym z czynników istotnych, wpływających na wysokość zadośćuczynienia, a który to czynnik Sąd również wziął pod rozwagę określając wysokość należnego powodowi świadczenia. Stopień uszczerbku na zdrowiu powoda, który służy jako pomocniczy środek ustalania rozmiaru odpowiedniego zadośćuczynienia, niewątpliwie nie może być sumowany celem przeliczania na zadośćuczynienie, ale jednocześnie wskazuje na zakres doznanych obrażeń i ich następstw.

Zwrócić także należy uwagę, że powód w związku z wypadkiem musiał być poddany operacji, badaniom diagnostycznym, przyjmować leki przeciwbólowe. Ponadto, jak wynika z opinii biegłych, zeznań świadków i powoda zmieniło się jego życie, obecnie nie może przynieść opału do domu, pomóc starszej matce, w istocie to on musi liczyć na jej pomoc, a nie matka na pomoc syna.

Nie mogły również nie wpłynąć dolegliwości powoda związane z cierpieniami psychicznymi, które wystąpiły objawiając się zaburzeniami stresowymi pourazowymi. Biegły psychiatra wnikliwie rozdzielił w opiniach zasadniczej i uzupełniających kwestie choroby powoda występującej przed wypadkiem, a skutkami psychicznymi wypadku.

W ocenie Sądu, zadośćuczynienie w łącznej wysokości 160 000 zł skompensuje doznane przez powoda cierpienia fizyczne i psychiczne.

Sąd oddalił dalej idące powództwo o zapłatę, tj. co do kwoty 20 000 zł uznając, że wypadek z dnia 21 marca 2012 r. nie wywołał u powoda choroby psychicznej, zaostrzenia psychotycznego choroby psychicznej, jak również schizofrenii. Z ustalonego stanu faktycznego wynika jednoznacznie, że powód znacznie wcześniej przed wypadkiem leczył się psychiatrycznie. Przepis art. 361 § 1 k.c. wskazuje, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Opinia biegłego sądowego z zakresu psychiatrii zasadnicza i uzupełniające wyczerpująco wyjaśniły kwestie braku związku przyczynowego między wypadkiem a chorobą psychiczną powoda. Biegły psychiatra wskazał, że doznane obrażenia fizyczne z uwagi na ich ciężkość, długość i uciążliwość leczenia i skutki spowodowały zaostrzenie dolegliwości psychicznych oraz skutkowały zaburzeniami stresowymi pourazowymi, lecz nie wywołały innej dotąd nie występującej u powoda choroby psychicznej. Z tego względu oraz mając na uwadze kartę informacyjną leczenia powoda z dnia 1 marca 2012 r. nie znalazło potwierdzenia stanowisko powoda wskazane w pozwie, jak i jego zeznania co do leczenia się tylko na depresję, że w związku z doznanymi obrażeniami podjął leczenie psychiatryczne, ponieważ przed wypadkiem powód leczył się psychiatrycznie. W ocenie Sądu, skoro powód nie wykazał związku przyczynowego między chorobą psychiczną a wypadkiem z dnia 21 marca 2012 r. powództwo co do kwoty 20 000 zł podlegało oddaleniu jako bezpodstawne.

Powód zgłosił żądanie zasądzenia odsetek od zadośćuczynienia od dnia wytoczenia powództwa, a w części rozszerzonej, od dnia rozszerzenia powództwa. Żądanie to Sąd uwzględnił na podstawie przepisu art. 481 § 1 k.c., w myśl którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W odniesieniu do przepisów art. 817 § 1 k.c. i art. 14 ust. 1 i 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) żądanie odsetek nie sposób było uznać za przedwczesne. Z tych względów Sąd zasądził odsetki ustawowe od dnia 6 lutego 2013 r. (vide koperta k.39a) i w części co do której Sąd uwzględnił rozszerzone żądanie od kwoty 64 000 zł od dnia 5 sierpnia 2013 r. (vide koperta k.90).

Powództwo o ustalenie odpowiedzialności strony pozwanej za skutki wypadku na przyszłość, nie podlegało uwzględnieniu, ponieważ rozstrzygając niniejszą sprawę Sąd uwzględnił również dolegliwości, które powód będzie jeszcze odczuwał w przyszłości w sferze fizycznej, a o których wypowiedzieli się biegli. Krzywda obejmuje również swoim zakresem dolegliwości, które wystąpią z określonych skutków, na które wskazywali biegli. Z opinii biegłych sądowych nie wynika, by istniała jeszcze konieczność przeprowadzenia nowych zabiegów, które skutkowałyby krzywdą. Bacząc na konstrukcję przepisu art.442 ¹ § 1 i 3 k.c. w razie ujawnienia się u powoda nowej krzywdy będzie miał możliwość wystąpienia z nowym powództwem opartym na nowych okolicznościach pozostających w związku przyczynowym z wypadkiem z dnia 21 marca 2012 r. W obecnym stanie prawnym wynikającym z ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny (Dz. U. nr 80, poz. 538) przepis art.442 ¹ § 3 k.c. pozwala na stwierdzenie, że nie występuje ryzyko przedawnienia ewentualnych przyszłych roszczeń powoda. W ocenie Sądu, wyrok ustalający odpowiedzialność na przyszłość strony pozwanej w razie pojawienia się nowej krzywdy nie będzie stanowił istotnego dowodu w wykazaniu związku przyczynowego między nową krzywdą a wypadkiem z 21 marca 2012 r., ponieważ niezależnie od niego, niezbędne będzie wykazanie tego związku przyczynowego dowodem z opinii biegłego lub biegłych odpowiedniej specjalności. Ani strony, ani Sad nie będą w stanie ustalić, czy nowe cierpienia fizyczne, albo ewentualnie psychiczne wynikają z wypadku niejednokrotnie sprzed lat, czy też nie, a sam wyrok ustalający w kontekście terminu do wytoczenia powództwa o naprawienie szkody na osobie biegnący od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie, pozostaje bez znaczenia dowodowego. Mając zatem te okoliczności na względzie powództwo o ustalenie Sąd oddalił.

Sąd oddalił dalej idące wnioski dowodowe stron bacząc na zasadę bezpośredniości, wszak zeznania powoda nie mogą być zastępowane lub uzupełniane jego pisemnym oświadczeniem (k.12 akt sprawy). Ponadto akta szkody wnioskowane przez stronę pozwaną nie mogą być przedmiotem dowodu, lecz poszczególne dokumenty dokładnie oznaczone na wskazane okoliczności stanowią prawidłowe wnioski dowodowe. Sąd nie może sam dokonywać wyboru dokumentów z akt szkody. Z tego względu wniosek ten podlegał oddaleniu. Zwrócić należy też uwagę na przepis art.227 k.p.c. Z tego względu Sąd nie uwzględnił w ustaleniach stanu faktycznego pism stron, wszak okoliczności z nich wynikające nie były kwestionowane, a nadto dokumenty te nie wpływały na możliwość ustalenia terminu początkowego biegu odsetek ustawowych.

O kosztach procesu orzeczono na mocy art. 100 k.p.c. stosunkowo je rozdzielając, ponieważ powód wygrał proces w 85 %, zaś strona pozwana w 15 %..

Powód poniósł koszty: 2 550 zł opłata sądowa od pozwu, 4 200 zł opłata od rozszerzonego żądania, 3 600 zł koszty zastępstwa procesowego (ustalone od pierwotnego żądania pozwu, zgodnie z § 4 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych), opłaty skarbowe od pełnomocnictw 51 zł oraz łącznie wpłacone zaliczki 999,76 zł spożytkowane w całości na wynagrodzenie biegłych (360,36 zł biegły W. W., 543,49 zł, 95, 91 zł), łącznie koszty 11 400,76 zł.

Strona pozwana poniosła koszty procesu w kwocie 3 617 zł, na które składają się koszty zastępstwa procesowego pełnomocnika będącego radcą prawnym w wysokości 3 600 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł.

Koszty procesu należne powodowi to 9 690,65 zł (11 400,76 zł x 85 %), a koszty strony pozwanej to 542,55 zł (3 617 zł x 15 %), zatem stosunkowo je rozdzielając powodowi należne są koszty 9 148,10 zł (9 690,65 zł – 542,55 zł).