II BU 15/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:24-06-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I CNP 28/07 I BU 15/07
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II BU 15/09
POSTANOWIENIE
Dnia 7 kwietnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący)
SSN Zbigniew Hajn
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku Z. T.
przeciwko Wojskowemu Biuru Emerytalnemu
o wysokość świadczenia,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 7 kwietnia 2010 r.,
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 8 maja 2007 r.,
odrzuca skargę.
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem z dnia 8 maja 2007 r. Sąd Apelacyjny oddalił apelację Z. T. od
wyroku Sądu Okręgowego z dnia 12 września 2005 r., oddalającego odwołanie
wnioskodawcy od decyzji Wojskowego Biura Emerytalnego z dnia 26 kwietnia 2005
r., którą dokonano rocznego rozliczenia emerytury wnioskodawcy w związku z
przychodem osiągniętym w 2004 r.
W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem powyższego wyroku
sporządzonej dnia 5 lipca 2007 r. wnioskodawca zaskarżył go w całości, zarzucając
naruszenie prawa materialnego (art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c.), a mianowicie: 1) błędną
wykładnię art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu
2
emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin i przyjęcie, że zarejestrowana
działalność gospodarcza, mimo zaprzestania jej wykonywania, powoduje
domniemanie prowadzenia tej działalności gospodarczej, a takie domniemanie
powoduje przyjęcie dla ustalenia ewentualnego zmniejszenia lub zawieszenia
świadczenia przychód stanowiący podstawę wymiaru składki na ubezpieczenia
społeczne w rozumieniu przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych (art. 104
ust. 1a w związku z art. 104 ust. 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i
rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych); 2) błędną wykładnię art. 104 ust.
1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i
przyjęcie, że w każdym przypadku, nawet w sytuacji zaprzestania działalności i nie
osiągania faktycznych dochodów przez emeryta z działalności gospodarczej, za
przychód mający wpływ na zmniejszenie lub zawieszenie emerytury przyjmuje się
przychód stanowiący podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne w
rozumieniu przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych; 3) pominięcie § 28 ust.
2 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej „z dnia 9 grudnia” w sprawie
szczegółowych zasad postępowania i właściwości wojskowych organów
emerytalnych w sprawach zaopatrzenia emerytalnego żołnierzy zawodowych oraz
uprawnionych członków ich rodzin w brzmieniu obowiązującym w 2004 r.,
powodujące naliczenie domniemanego przychodu emerytowi, mimo nieosiągnięcia
faktycznie takiego przychodu z działalności gospodarczej; 4) błędną interpretację
art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. Prawo działalności gospodarczej,
powodującą przyjęcie, że zarejestrowana działalność gospodarcza w każdym
przypadku oznacza jej faktyczne prowadzenie do dnia jej wykreślenia z rejestru
działalności gospodarczej. W konsekwencji, w ocenie skarżącego, „zaskarżone
orzeczenie w sposób oczywisty narusza wskazane przepisy prawa co doprowadziło
do wydania nieprawidłowego orzeczenia”.
Skarżący określił wartość przedmiotu zaskarżenia na kwotę 5.334,41 zł,
wskazując jako uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody spowodowanej przez
wydanie zaskarżonego wyroku, że kwota ta została mu potrącona tytułem podatku
dochodowego od osób fizycznych, co jest okolicznością bezsporną, a nadto
dołączył wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 18 grudnia 2006 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
3
Zgodnie z art. 4246
§ 1 k.p.c., skargę wnosi się do sądu, który wydał
zaskarżone orzeczenie, w terminie dwóch lat od dnia jego uprawomocnienia się.
Od zaskarżonego wyroku Sądu drugiej instancji nie przysługiwał środek
odwoławczy ani inny zwykły środek zaskarżenia, zatem uprawomocniło się ono w
chwili wydania, czyli dnia 8 maja 2007 r. Skarga wnioskodawcy została wniesiona
dnia 9 lipca 2009 r. (data stempla pocztowego), a więc po upływie dwóch lat.
Dwuletni termin do wniesienia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
jest z jednej strony terminem zawitym prawa materialnego, z drugiej zaś - terminem
procesowym. Materialnoprawna funkcja analizowanego terminu wiąże się z
podstawową funkcją skargi polegającą na zainicjowaniu postępowania mającego
doprowadzić do stwierdzenia jednej z przesłanek odpowiedzialności państwa za
działalność judykacyjną - niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia (art.
4171
§ 2 k.c.). Na gruncie prawa materialnego uchybienie terminowi do wniesienia
skargi powoduje niemożność skutecznego dochodzenia roszczenia
odszkodowawczego, procesowy charakter omawianego terminu wyraża się
natomiast w tym, że wyznacza on okres, w którym skarga może być wniesiona, a
jego niedochowanie powoduje odrzucenie skargi (por. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 15 czerwca 2007 r., I CNP 28/07, LEX nr 347325 oraz z dnia
11 stycznia 2008 r., I BU 15/07, LEX nr 448221).
Z tych względów, na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy odrzucił
skargę wnioskodawcy jako wniesioną po terminie.
POSTANOWIENIE
Dnia 7 kwietnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący)
SSN Zbigniew Hajn
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku Z. T.
przeciwko Wojskowemu Biuru Emerytalnemu
o wysokość świadczenia,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 7 kwietnia 2010 r.,
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 8 maja 2007 r.,
odrzuca skargę.
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem z dnia 8 maja 2007 r. Sąd Apelacyjny oddalił apelację Z. T. od
wyroku Sądu Okręgowego z dnia 12 września 2005 r., oddalającego odwołanie
wnioskodawcy od decyzji Wojskowego Biura Emerytalnego z dnia 26 kwietnia 2005
r., którą dokonano rocznego rozliczenia emerytury wnioskodawcy w związku z
przychodem osiągniętym w 2004 r.
W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem powyższego wyroku
sporządzonej dnia 5 lipca 2007 r. wnioskodawca zaskarżył go w całości, zarzucając
naruszenie prawa materialnego (art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c.), a mianowicie: 1) błędną
wykładnię art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu
2
emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin i przyjęcie, że zarejestrowana
działalność gospodarcza, mimo zaprzestania jej wykonywania, powoduje
domniemanie prowadzenia tej działalności gospodarczej, a takie domniemanie
powoduje przyjęcie dla ustalenia ewentualnego zmniejszenia lub zawieszenia
świadczenia przychód stanowiący podstawę wymiaru składki na ubezpieczenia
społeczne w rozumieniu przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych (art. 104
ust. 1a w związku z art. 104 ust. 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i
rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych); 2) błędną wykładnię art. 104 ust.
1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i
przyjęcie, że w każdym przypadku, nawet w sytuacji zaprzestania działalności i nie
osiągania faktycznych dochodów przez emeryta z działalności gospodarczej, za
przychód mający wpływ na zmniejszenie lub zawieszenie emerytury przyjmuje się
przychód stanowiący podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne w
rozumieniu przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych; 3) pominięcie § 28 ust.
2 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej „z dnia 9 grudnia” w sprawie
szczegółowych zasad postępowania i właściwości wojskowych organów
emerytalnych w sprawach zaopatrzenia emerytalnego żołnierzy zawodowych oraz
uprawnionych członków ich rodzin w brzmieniu obowiązującym w 2004 r.,
powodujące naliczenie domniemanego przychodu emerytowi, mimo nieosiągnięcia
faktycznie takiego przychodu z działalności gospodarczej; 4) błędną interpretację
art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. Prawo działalności gospodarczej,
powodującą przyjęcie, że zarejestrowana działalność gospodarcza w każdym
przypadku oznacza jej faktyczne prowadzenie do dnia jej wykreślenia z rejestru
działalności gospodarczej. W konsekwencji, w ocenie skarżącego, „zaskarżone
orzeczenie w sposób oczywisty narusza wskazane przepisy prawa co doprowadziło
do wydania nieprawidłowego orzeczenia”.
Skarżący określił wartość przedmiotu zaskarżenia na kwotę 5.334,41 zł,
wskazując jako uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody spowodowanej przez
wydanie zaskarżonego wyroku, że kwota ta została mu potrącona tytułem podatku
dochodowego od osób fizycznych, co jest okolicznością bezsporną, a nadto
dołączył wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 18 grudnia 2006 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
3
Zgodnie z art. 4246
§ 1 k.p.c., skargę wnosi się do sądu, który wydał
zaskarżone orzeczenie, w terminie dwóch lat od dnia jego uprawomocnienia się.
Od zaskarżonego wyroku Sądu drugiej instancji nie przysługiwał środek
odwoławczy ani inny zwykły środek zaskarżenia, zatem uprawomocniło się ono w
chwili wydania, czyli dnia 8 maja 2007 r. Skarga wnioskodawcy została wniesiona
dnia 9 lipca 2009 r. (data stempla pocztowego), a więc po upływie dwóch lat.
Dwuletni termin do wniesienia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
jest z jednej strony terminem zawitym prawa materialnego, z drugiej zaś - terminem
procesowym. Materialnoprawna funkcja analizowanego terminu wiąże się z
podstawową funkcją skargi polegającą na zainicjowaniu postępowania mającego
doprowadzić do stwierdzenia jednej z przesłanek odpowiedzialności państwa za
działalność judykacyjną - niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia (art.
4171
§ 2 k.c.). Na gruncie prawa materialnego uchybienie terminowi do wniesienia
skargi powoduje niemożność skutecznego dochodzenia roszczenia
odszkodowawczego, procesowy charakter omawianego terminu wyraża się
natomiast w tym, że wyznacza on okres, w którym skarga może być wniesiona, a
jego niedochowanie powoduje odrzucenie skargi (por. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 15 czerwca 2007 r., I CNP 28/07, LEX nr 347325 oraz z dnia
11 stycznia 2008 r., I BU 15/07, LEX nr 448221).
Z tych względów, na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy odrzucił
skargę wnioskodawcy jako wniesioną po terminie.