IV CZ 12/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-09-2013
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 12/10
POSTANOWIENIE
Dnia 16 kwietnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (sprawozdawca)
SSN Józef Frąckowiak
ze skargi uczestnika postępowania
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem
Sądu Okręgowego w B.
z dnia 14 lutego 2008 r., sygn. akt II Ca (...),
w sprawie z wniosku J. J.
przy uczestnictwie A. J.
o podział majątku wspólnego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 16 kwietnia 2010 r.,
zażalenia uczestnika postępowania
na postanowienie Sądu Okręgowego w B.
z dnia 22 grudnia 2009 r. i 11 grudnia 2009 r., sygn. akt II Ca (…),
oddala zażalenie na postanowienie z dnia 22 grudnia 2009 r., w pozostałej części
odrzuca zażalenie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 11 grudnia 2009 r. Sąd Okręgowy w B. odrzucił skargę
uczestnika postępowania A. J. o wznowienie postępowania o podział majątku
wspólnego.
2
Zażalenie na powyższe orzeczenie, wniesione osobiście przez uczestnika
postępowania, zostało odrzucone postanowieniem Sądu Okręgowego w B. z dnia 22
grudnia 2009 r. wobec braku zdolności postulacyjnej skarżącego.
Również i to postanowienie skarżący, zastępowany tym razem przez
profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżył zażaleniem. Wnosząc o jego uchylenie
zarzucał, że nie został pouczony o sposobie zaskarżenia postanowienia z dnia
11 grudnia 2009 r. Jednocześnie skarżący wnosił o uchylenie także poprzedzającego go
postanowienia z dnia 11 grudnia 2009 r., które już wcześniej odrębnie zaskarżył.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przede wszystkim należy zwrócić uwagę, że rozpoznaniu podlega wyłącznie
zażalenie na postanowienie z dnia 22 grudnia 2009 r. Jednoczesne ponowne
zaskarżenie również poprzednio wydanego w dniu 11 grudnia 2009 r. postanowienia w
przedmiocie odrzucenia skargi o wznowienie postępowania nie było dopuszczalne,
skoro skarżący już wcześniej wniósł na nie zażalenie, stanowiące przedmiot
rozpoznania postanowieniem z dnia 22 grudnia 2009 r. W tym zakresie zatem to
ponownie wniesione zażalenie należało odrzucić na podstawie art. 3941
§ 3 w związku z
art. 39821
, 373 i 370 k.p.c.
Dopuszczalne było zatem jedynie wniesienie zażalenia od postanowienia z dnia
22 grudnia 2009 r., którym odrzucone zostało osobiście wniesione przez uczestnika
zażalenie od postanowienia odrzucającego skargę o wznowienie postępowania.
Zażalenie to nie jest zasadne. Postanowienie z dnia 11 grudnia 2009 r. zostało
prawidłowo i skutecznie doręczone pełnomocnikowi uczestnika ustanowionemu w
postępowaniu o podział majątku wspólnego. Zgodnie z art. 91 k.p.c., pełnomocnictwo
procesowe obejmuje z samego prawa między innymi umocowanie do wszystkich
łączących się ze sprawą czynności, w tym skargi o wznowienie postępowania i
postępowania wywołanego jej wniesieniem. Jeżeli strona działa w sprawie przez
pełnomocnika procesowego, doręczeń dokonuje się tej osobie (art. 133 § 3 k.p.c.), a
wydane na posiedzeniu niejawnym postanowienia doręcza się profesjonalnym
pełnomocnikom bez pouczenia o sposobie zaskarżenia (art. 357 § 2 k.p.c. a contrario).
Na postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 11 grudnia 2009 r., jako
postanowienie sądu drugiej instancji kończące postępowanie w sprawie, uczestnikowi
służyło zażalenie do Sądu Najwyższego (art. 3941
§ 2 k.p.c.). W postępowaniu przed
Sądem Najwyższym obowiązuje jednak zastępstwo stron przez adwokatów lub radców
prawnych. Zastępstwo to dotyczy także czynności procesowych związanych z
3
postępowaniem przed Sądem Najwyższym, podejmowanych przed sądem niższej
instancji (art. 871
§ 1 k.p.c.). Artykuł 871
§ 2 i 3 k.p.c. przewiduje wyjątki od tej zasady,
okoliczności te nie zachodziły jednak w rozpoznawanej sprawie. Z tych względów
zażalenie na postanowienie z dnia 11 grudnia 2009 r., wniesione osobiście przez
uczestnika podlegało odrzuceniu, a rozstrzygające o tym postanowienie z dnia 22
grudnia 2009 r. jest prawidłowe.
Wobec powyższego, na podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c., Sąd
Najwyższy orzekł jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 16 kwietnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (sprawozdawca)
SSN Józef Frąckowiak
ze skargi uczestnika postępowania
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem
Sądu Okręgowego w B.
z dnia 14 lutego 2008 r., sygn. akt II Ca (...),
w sprawie z wniosku J. J.
przy uczestnictwie A. J.
o podział majątku wspólnego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 16 kwietnia 2010 r.,
zażalenia uczestnika postępowania
na postanowienie Sądu Okręgowego w B.
z dnia 22 grudnia 2009 r. i 11 grudnia 2009 r., sygn. akt II Ca (…),
oddala zażalenie na postanowienie z dnia 22 grudnia 2009 r., w pozostałej części
odrzuca zażalenie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 11 grudnia 2009 r. Sąd Okręgowy w B. odrzucił skargę
uczestnika postępowania A. J. o wznowienie postępowania o podział majątku
wspólnego.
2
Zażalenie na powyższe orzeczenie, wniesione osobiście przez uczestnika
postępowania, zostało odrzucone postanowieniem Sądu Okręgowego w B. z dnia 22
grudnia 2009 r. wobec braku zdolności postulacyjnej skarżącego.
Również i to postanowienie skarżący, zastępowany tym razem przez
profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżył zażaleniem. Wnosząc o jego uchylenie
zarzucał, że nie został pouczony o sposobie zaskarżenia postanowienia z dnia
11 grudnia 2009 r. Jednocześnie skarżący wnosił o uchylenie także poprzedzającego go
postanowienia z dnia 11 grudnia 2009 r., które już wcześniej odrębnie zaskarżył.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przede wszystkim należy zwrócić uwagę, że rozpoznaniu podlega wyłącznie
zażalenie na postanowienie z dnia 22 grudnia 2009 r. Jednoczesne ponowne
zaskarżenie również poprzednio wydanego w dniu 11 grudnia 2009 r. postanowienia w
przedmiocie odrzucenia skargi o wznowienie postępowania nie było dopuszczalne,
skoro skarżący już wcześniej wniósł na nie zażalenie, stanowiące przedmiot
rozpoznania postanowieniem z dnia 22 grudnia 2009 r. W tym zakresie zatem to
ponownie wniesione zażalenie należało odrzucić na podstawie art. 3941
§ 3 w związku z
art. 39821
, 373 i 370 k.p.c.
Dopuszczalne było zatem jedynie wniesienie zażalenia od postanowienia z dnia
22 grudnia 2009 r., którym odrzucone zostało osobiście wniesione przez uczestnika
zażalenie od postanowienia odrzucającego skargę o wznowienie postępowania.
Zażalenie to nie jest zasadne. Postanowienie z dnia 11 grudnia 2009 r. zostało
prawidłowo i skutecznie doręczone pełnomocnikowi uczestnika ustanowionemu w
postępowaniu o podział majątku wspólnego. Zgodnie z art. 91 k.p.c., pełnomocnictwo
procesowe obejmuje z samego prawa między innymi umocowanie do wszystkich
łączących się ze sprawą czynności, w tym skargi o wznowienie postępowania i
postępowania wywołanego jej wniesieniem. Jeżeli strona działa w sprawie przez
pełnomocnika procesowego, doręczeń dokonuje się tej osobie (art. 133 § 3 k.p.c.), a
wydane na posiedzeniu niejawnym postanowienia doręcza się profesjonalnym
pełnomocnikom bez pouczenia o sposobie zaskarżenia (art. 357 § 2 k.p.c. a contrario).
Na postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 11 grudnia 2009 r., jako
postanowienie sądu drugiej instancji kończące postępowanie w sprawie, uczestnikowi
służyło zażalenie do Sądu Najwyższego (art. 3941
§ 2 k.p.c.). W postępowaniu przed
Sądem Najwyższym obowiązuje jednak zastępstwo stron przez adwokatów lub radców
prawnych. Zastępstwo to dotyczy także czynności procesowych związanych z
3
postępowaniem przed Sądem Najwyższym, podejmowanych przed sądem niższej
instancji (art. 871
§ 1 k.p.c.). Artykuł 871
§ 2 i 3 k.p.c. przewiduje wyjątki od tej zasady,
okoliczności te nie zachodziły jednak w rozpoznawanej sprawie. Z tych względów
zażalenie na postanowienie z dnia 11 grudnia 2009 r., wniesione osobiście przez
uczestnika podlegało odrzuceniu, a rozstrzygające o tym postanowienie z dnia 22
grudnia 2009 r. jest prawidłowe.
Wobec powyższego, na podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c., Sąd
Najwyższy orzekł jak w sentencji.