Pełny tekst orzeczenia

Postanowienie z dnia 8 lutego 1996 r.
III ARN 62/95
Postępowanie sądowoadministracyjne ze skargi na decyzję ostateczną w
sprawie lokalowej nie stało się bezprzedmiotowe i nie podlega umorzeniu z
powodu wejścia w życie ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkal-
nych i dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. Nr 105, poz. 508).
Przewodniczący SSN: Adam Józefowicz, Sędziowie SN: Andrzej Kijowski, Jerzy
Kwaśniewski (sprawozdawca), Janusz Łętowski, Andrzej Wróbel,
Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Waldemara Grudzieckiego, po roz-
poznaniu w dniu 8 lutego 1996 r. sprawy ze skargi Katarzyny S. i Jacka D. na decyzję
Kolegium Odwoławczego przy Sejmiku Samorządowym w P. z dnia 24 czerwca 1993 r.,
[...] w przedmiocie przekwaterowania, na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra
Sprawiedliwości od postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego-Ośrodek
Zamiejscowy w Rzeszowie z dnia 10 marca 1995 r. [...]
p o s t a n o w i ł
u c h y l i ć zaskarżone postanowienie
U z a s a d n i e n i e
Kolegium Odwoławcze przy Wojewódzkim Sejmiku Samorządowym w P. decyzją
z dnia 24 czerwca 1993 r. - w trybie wznowienia postępowania (art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a)
oraz z powołaniem się na art. 200 § 2 w związku z art. 207 § 2 k.p.a. - uchyliło swą
ostateczną decyzję z dnia 8 stycznia 1993 r. i decyzję organu pierwszej instancji oraz
orzekło co do istoty sprawy, wynikającej z zastosowania art. 34 ust. 2 oraz art. 36 ust. 6
ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. Prawo lokalowe (jednolity tekst: Dz. U. z 1987 r., Nr
30 , poz. 165 ze zm.). Orzeczenie to uwzględnia żądania właścicielki budynku
mieszkalnego przy ul. C. w J. przez: 1) nakazanie zmiany w uprawnieniu najemcy Jacka
D. do korzystania przez niego z pomieszczenia strychowego poprzez wyznaczenie mu
innej części strychu wskazanej przez właścicielkę i urządzonej na jej koszt; 2)
nakazanie przekwaterowania najemcy Katarzyny S. do lokalu zamiennego
znajdującego się w tym samym budynkui wskazanego przez jego właścicielkę.
Na powyższą decyzję Kolegium Odwoławczego przy Wojewódzkim Sejmiku
Samorządowym w P. Katarzyna S. i Jacek D. wnieśli skargę do Naczelnego Sądu
Administracyjnego zarzucając rażące naruszenie przepisów stanowiących podstawę tej
decyzji, a także przepisów postępowania administracyjnego. Skarżący żądali uchylenia
zaskarżonej decyzji, ewentualnie stwierdzenia jej nieważności w części rozstrzygającej
o istocie sprawy.
Naczelny Sąd Administracyjny-Ośrodek Zamiejscowy w Rzeszowie, postanowie-
niem z dnia 10 marca 1995 r., bez rozpoznawania zarzutów przedstawionych w skar-
dze, umorzył postępowanie sądowe. Z uzasadnienia tego postanowienia wynika, że
Naczelny Sąd Administracyjny ustalił, iż zbędne stało się rozpoznanie skargi wobec
zmiany stanu prawnego. Z dniem 12 listopada 1994 r. weszła w życie ustawa z dnia 2
lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. Nr 105,
poz. 508), zaś jej art. 67 stanowi o utracie mocy obowiązującej ustawy z dnia 10
kwietnia 1974 r. Prawo lokalowe, na której opierała się zaskarżona decyzja. Nowa
ustawa zasadniczo nie przewiduje drogi administracyjnej do rozstrzygania sporów, wy-
nikających z najmu lokali oraz w art. 63 stanowi o umorzeniu postępowania admi-
nistracyjnego wszczętego pod rządem Prawa lokalowego i nie zakończonego decyzją
ostateczną do dnia jej wejścia w życie. W tej sytuacji - zdaniem NSA - żadne z możli-
wych w ramach art. 207 k.p.a. rozstrzygnięć Sądu nie mogłoby doprowadzić do wydania
decyzji, jako że postępowanie administracyjne musiałoby ulec umorzeniu z mocy art. 63
powołanej ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych.
Od wymienionego wyżej postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego
rewizję nadzwyczajną wniósł Minister Sprawiedliwości, zarzucając rażące naruszenie
art. 211 k.p.a. w związku z art. 355 § 1 k.p.c. oraz art. 63 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o
najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych.
W uzasadnieniu rewizji nadzwyczajnej Minister Sprawiedliwości wywodził, że
skarga na decyzję ostateczną podlega rozpoznaniu przez sąd administracyjny nieza-
leżnie od tego, że przedmiotowa decyzja została podjęta pod rządem nieobowiązują-
cego już Prawa lokalowego. Skoro NSA bezzasadnie skargi nie rozpoznał, zaskarżone
postanowienie powinno zostać przez Sąd Najwyższy uchylone a sprawa przekazana
NSA do merytorycznego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przedmiotem postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym była
skarga na ostateczną decyzję administracyjną, wniesiona przez stronę tej decyzji w
przewidzianym do tego terminie. Spełnione zatem zostały wymagane prawem (artykuły:
196 § 1, 197 pkt 1, 198 i 199 § 1 k.p.a.) warunki zaskarżenia decyzji organu ad-
ministrującego do sądu administracyjnego, który obowiązany był do rozpatrzenia spra-
wy co do jej istoty, tj. co do niezgodności zaskarżonej decyzji z prawem (art. 207 § 1 - 5
k.p.a.).
Po wydaniu zaskarżonej decyzji ostatecznej i po wniesieniu skargi do Naczel-
nego Sądu Administracyjnego nie zaistniały okoliczności, które mogłyby oznaczać zbę-
dność lub niedopuszczalność postępowania sądowego (art. 355 § 1 k.p.c. w związku z
art. 211 k.p.a.). Wszak przedmiot postępowania sądowoadministracyjnego istnieje
nadal w całej swej strukturze. Skarżący nie cofnęli skargi, a zaskarżona decyzja nie
utraciła swej ostateczności i nadal wiąże strony. Powołany przez Naczelny Sąd
Administracyjny w zaskarżonym postanowieniu przepis art. 63 ustawy z dnia 2 lipca
1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych nie może mieć zas-
tosowania w sprawie sądowoadministracyjnej. Ani bowiem ten przepis, ani jakikolwiek
inny przepis powołanej ustawy nie stanowią o weryfikacji decyzji ostatecznych, wy-
danych przed wejściem tej ustawy w życie. Z nie budzącego wątpliwości tekstu art. 63
wynika jasno, że w przepisie tym uregulowana została inna sytuacja, niż w sprawie
niniejszej. Chodzi bowiem o: "postępowanie administracyjne.... nie zakończone do dnia
wejścia w życie ustawy decyzją ostateczną", a ponadto: "Przepis ten nie dotyczy
postępowania wszczętego na podstawie przepisów rozdziału 12 w dziale II i art.
156-161 kodeksu postępowania administracyjnego".
Skoro Naczelny Sąd Administracyjny z rażącym naruszeniem prawa nie roz-
poznał skargi na ostateczną decyzję administracyjną, to rewizja nadzwyczajna Ministra
Sprawiedliwości okazała się w pełni zasadna i podlegała uwzględnieniu stosownie do
art. 422 § 2 k.p.c.
=======================================