Pełny tekst orzeczenia

Postanowienie z dnia 5 grudnia 1996 r.
I PKN 34/96
1. Postanowienie sądu drugiej instancji oddalające zażalenie na posta-
nowienie o przekazaniu sprawy innemu organowi w trybie art. 464 § 1 KPC, jako
kończące postępowanie w sprawie może być zaskarżone kasacją (art. 392 § 1
KPC). Rozpoznanie kasacji w takim przypadku stanowi szczególny przypadek
kontynuacji postępowania zażaleniowego, w którym zakaz uchylenia orzeczenia
na niekorzyść strony skarżącej nie dotyczy bezwzględnych przesłanek
procesowych - dopuszczalności drogi sądowej, powagi rzeczy osądzonej (art. 384
i 392 § 2 KPC w związku z art. 393
19
KPC).
2. Prawomocne uznanie wierzytelności w postępowaniu upadłościowym
wywiera taki sam skutek jak prawomocne osądzenie sprawy (art. 170 Prawa
upadłościowego i 199 § 1 pkt 2 KPC).
3. Roszczenie o ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop, bez wz-
ględu na to, czy chodzi o urlop bieżący czy zaległy, staje się wymagalne w dacie
rozwiązania stosunku pracy. Jeżeli następuje to po ogłoszeniu upadłości
pracodawcy, a wierzytelność ta nie została z urzędu uwzględniona w projekcie
listy wierzytelności na podstawie art. 7a ust. 5 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o
szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy ...,
pracownik może jej dochodzić w procesie.
Przewodniczący SSN: Teresa Flemming-Kulesza, Sędzia SN: Józef Iwulski
(sprawozdawca), Sędzia SA: Zbigniew Myszka.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 5 grudnia
1996 r. sprawy z powództwa Bogusława C. przeciwko Masie Upadłości "B." Sp. z o.o. o
zapłatę, na skutek kasacji pozwanego od postanowienia Sądu Apelacyjnego-Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku z dnia 18 września 1996 r. [...]
p o s t a n o w i ł:
u c h y l i ć zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie
Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku z dnia 20
sierpnia 1996 r. [...] i przekazać sprawę temu Sądowi Wojewódzkiemu do ponownego
rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania
kasacyjnego.
U z a s a d n i e n i e
Powód Bogusław Andrzej C. wniósł o zasądzenie od pozwanego Syndyka Masy
Upadłości "B." Spółka z o.o. w Ł. łącznie kwoty 55 665 zł, składającej się z:
"- 12 370 zł - za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w 1993 r. i 1994 r.,
- 18 555 zł - za 3 miesiące odprawy pieniężnej,
- 18 555 zł - za 3 miesiące wypowiedzenia,
- 6 185 zł - poborów za miesiąc listopad 1994 r.", wszystkie z odsetkami od dnia
31 grudnia 1994 r.
Powód twierdził, że w firmie reprezentowanej obecnie przez Syndyka pracował
jako wiceprezes i w okresie zatrudnienia nie otrzymał wskazanych należności. Zwracał
się już do Syndyka o ich wypłatę, ale wystąpienia te okazały się nieskuteczne.
Pozwany wniósł o odrzucenie pozwu. Zarzucił, że postanowieniem z dnia 28
października 1994 r. [...] Sąd Rejonowy w Ł. ogłosił upadłość Spółki z o.o. "B." w Ł.
Pismem z dnia 31 stycznia 1995 r. powód zgłosił Sędziemu komisarzowi swoją wie-
rzytelność w takiej samej kwocie jak w niniejszej sprawie. Postanowieniem z dnia 30
czerwca 1995 r. Sędzia komisarz ustalił listę wierzytelności przyjmując, że upadły jest
winny Bogusławowi Andrzejowi C. kwotę 34 646,30 zł. Postanowienie to uprawomocniło
się i stanowi rozstrzygnięcie roszczeń powoda w innym postępowaniu. Pozwany
podniósł, że zgodnie z Prawem upadłościowym orzeczeniu temu można nadać klauzulę
wykonalności i powód będzie miał możliwość dochodzenia tej należności od upadłego,
w przypadku gdyby nie została ona zaspokojona w postępowaniu upadłościowym. W tej
sytuacji odrzucenie pozwu jest uzasadnione przepisem art. 199 § 1 pkt 2 KPC.
Postanowieniem z dnia 20 sierpnia 1996 r. [...] Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku przekazał sprawę Sędziemu komisarzowi w
Sądzie Rejonowym-Sądzie Gospodarczym w Ł. do sprawy [...]. Sąd Wojewódzki uznał,
że organem właściwym do rozpoznania sprawy jest Sędzia komisarz w postępowaniu
upadłościowym. Postępowanie to nie zostało zakończone i z tego względu nie jest
możliwe kontynuowanie sprawy w procesie, gdyż oznaczałoby to dwutorowość
postępowania i możliwość zaspokojenia dwukrotnie jednej wierzytelności. Sąd
Wojewódzki powołał się na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 25 sierpnia 1994 r., I
PZP 33/94. Zgodnie z tą uchwałą pozew wniesiony po ogłoszeniu upadłości dłużnika,
obejmujący powstałą po tym zdarzeniu wierzytelność stanowiącą nie zaspokojoną
należność pracowniczą, która została uwzględniona z urzędu w projekcie listy wierzy-
telności na podstawie art. 7
a
ust. 5 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych
zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących
zakładu pracy oraz zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1990 r., Nr 4, poz. 19 ze zm.) nie
podlega odrzuceniu, lecz przekazaniu sędziemu komisarzowi. Sąd Wojewódzki
stwierdził, że zgodnie z art. 169 Prawa upadłościowego w wypadku odmowy uznania
wierzytelności, powództwo przeciwko upadłemu można wytoczyć dopiero po
zakończeniu postępowania upadłościowego. Jako podstawę rozstrzygnięcia Sąd
Wojewódzki powołał art. 464 i 201 KPC.
Na postanowienie to złożył zażalenie pozwany, który zarzucił naruszenie art. 199
§ 1 pkt 2 KPC i powołując się na poprzednio wskazane argumenty wniósł o jego
uchylenie oraz odrzucenie pozwu.
Postanowieniem z dnia 18 września 1996 r. [...] Sąd Apelacyjny w Białymstoku
oddalił zażalenie. Sąd Apelacyjny wskazał, że jedną z zasad postępowania odrębnego
w sprawach z zakresu prawa pracy, zgodnie z art. 464 § 1 KPC jest, że odrzucenie
pozwu nie może nastąpić z powodu niedopuszczalności drogi sądowej, gdy do
rozpoznania sprawy właściwy jest inny organ. W takim przypadku Sąd przekaże sprawę
temu organowi. Zdaniem Sądu Apelacyjnego roszczenia powoda powstały częściowo
przed ogłoszeniem upadłości pracodawcy, co nastąpiło 28 października 1994 r. Dotyczy
to ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy z 1993 r. Reszta żądań powoda powstała po
ogłoszeniu upadłości pracodawcy. Sąd Apelacyjny powołał się na uzasadnienie
uchwały Sądu Najwyższego, I PZP 33/94, zgodnie z którym uproszczonym trybem
przewidzianym w przepisach Prawa upadłościowego objęte są należności pracownicze
powstałe zarówno przed jak i po ogłoszeniu upadłości pracodawcy. Rzeczą sędziego
komisarza jest rozstrzygnięcie zapobiegające dwukrotnemu zaspokojeniu tej samej
wierzytelności pracowniczej, przez odrzucenie pozwu w sytuacji objętej art. 199 § 1 pkt
2 KPC. Sąd Apelacyjny zaznaczył, że poglądy wyrażane w tym zakresie w
orzecznictwie są rozbieżne, gdyż w uchwale z dnia 30 marca 1992 r., III CZP 22/93
(OSNCP 1992 z. 11 poz. 188) Sąd Najwyższy zajął odmienne stanowisko, lecz zostało
to zakwestionowane w uchwale z dnia 25 sierpnia 1994 r, I PZP 33/94 i w doktrynie -
glosa W. Broniewicza, Przegląd Sądowy 1993 nr 9 s. 109-115.
Postanowienie to zostało zaskarżone kasacją przez pozwanego, który wniósł o
jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpozna-
nia. Pozwany zarzucił naruszenie art. 199 § 1 pkt 2 KPC przez jego niezastosowanie
mimo, że sprawa została już prawomocnie osądzona oraz naruszenie art. 464 § 1 KPC
przez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie w sytuacji, gdy sprawa została
prawomocnie osądzona i żaden inny organ nie może jej ponownie rozpoznać.
Pozwany, poza dotychczas wskazanymi argumentami, podniósł, że w postępowaniu
upadłościowym roszczenia powoda zostały uwzględnione na jego wniosek, a nie z
urzędu. Wobec tego zdaniem skarżącego, nie można uwzględniać poglądu Sądu
Najwyższego wyrażonego w uchwale z dnia 25 sierpnia 1994 r., I PZP 33/94.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Ponieważ postępowanie w sprawie zostało wszczęte po wejściu w życie ustawy z
dnia 1 marca 1996 r. o zmianie Kodeksu postępowania cywilnego, rozporządzeń
Prezydenta Rzeczypospolitej - Prawo upadłościowe i Prawo o postępowaniu układo-
wym, Kodeksu postępowania administracyjnego, ustawy o kosztach sądowych w
sprawach cywilnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 43, poz. 189), postano-
wienie Sądu Apelacyjnego, oddalające zażalenie na postanowienie o przekazaniu spra-
wy w trybie art. 464 § 1 KPC, mogło zostać zaskarżone kasacją, gdyż kończy ono
postępowanie w sprawie (art. 392 § 1 KPC; por. postanowienie z dnia 8 listopada 1972
r., II PZ 48/72, OSNCP 1973 z. 5 poz. 93). Sąd Najwyższy rozpoznał kasację na
posiedzeniu niejawnym zgodnie z art. 393
8
§ 2 zdanie pierwsze KPC.
Według art. 202 zdanie drugie KPC okoliczności, które uzasadniają odrzucenie
pozwu, a więc niedopuszczalność drogi sądowej i powagę rzeczy osądzonej (art. 199 §
1 pkt 1 i 2 KPC) sąd bierze pod rozwagę z urzędu w każdym stanie sprawy. Oznacza
to, że bez względu na zarzut zgłoszony w tym zakresie przez pozwanego, Sądy obu
instancji powinny rozważyć okoliczności dotyczące tych kwestii, a więc poczynić z
urzędu niezbędne ustalenia.
Sądy obu instancji rozważały i oceniały okoliczności sprawy co do dopuszczal-
ności drogi sądowej (właściwego trybu postępowania). Tymczasem pozwany zgłosił
zarzut powagi rzeczy osądzonej. W tym aspekcie Sądy obu instancji nie dokonały ocen.
Powód zgłosił przeciwko Syndykowi masy upadłości roszczenia pracownicze.
Powód nie pozwał upadłego lecz Syndyka masy upadłości, a więc uważał, że jego
roszczenia powstały (stały się wymagalne) po ogłoszeniu upadłości. Wynika to m.in. z
tego, że powód żądał zasądzenia swoich roszczeń wraz z ustawowymi odsetkami od
dnia 31 grudnia 1994 r., podczas gdy upadłość pracodawcy została ogłoszona w dniu
28 października 1994 r. Sąd Apelacyjny dokonał w tym zakresie częściowo odmiennej
oceny, uznając że roszczenie o ekwiwalent pieniężny za 1993 r. jest roszczeniem
przeciwko upadłemu, a nie przeciwko masie upadłości. Poglądu tego nie można
podzielić. Roszczenie o ekwiwalent pieniężny za nie wykorzystany urlop, bez względu
na to czy chodzi o urlop bieżący czy zaległy (za lata poprzednie), staje się wymagalne w
dacie rozwiązania stosunku pracy. Wobec tego należy uznać, że wszystkie zgłoszone
przez powoda roszczenia zostały prawidłowo skierowane przeciwko Syndykowi masy
upadłości, a nie przeciwko upadłemu.
Rozróżnienie roszczeń przeciwko upadłemu od roszczeń przeciwko masie
upadłości ma znaczenie zarówno procesowe (wybranie właściwej drogi dochodzenia
roszczeń) jak i materialne. Pamiętać bowiem należy, że w przypadku wierzytelności
przypadających od upadłego, zgodnie z art. 33 § 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczy-
pospolitej z dnia 24 października 1934 r. Prawo upadłościowe (jednolity tekst: Dz.U. z
1991 r., Nr 118, poz. 512 ze zm.), co do zasady, nie biegną odsetki w stosunku do
masy upadłości, począwszy od dnia jej ogłoszenia. Natomiast w zakresie wierzytelności
przypadających od masy upadłości odsetki należy liczyć na ogólnych zasadach (por.
wyrok z dnia 14 lipca 1994 r., I PRN 43/94, OSNAPiUS 1994 nr 11 poz. 177).
Rozróżnienia tych wierzytelności należy dokonać w oparciu o datę ich powstania
(wymagalności). Wierzytelności powstałe (wymagalne) przed datą ogłoszenia upadłości
są wierzytelnościami skierowanymi przeciwko upadłemu, a powstałe po tej dacie - są
wierzytelnościami przeciwko masie upadłości. Co do zasady wierzytelności należne od
upadłego mogą być dochodzone przez wierzyciela, który chce uczestniczyć w
czynnościach postępowania upadłościowego, tylko w trybie art. 150 Prawa
upadłościowego, a dopiero po zakończeniu postępowania upadłościowego, zgodnie z
art. 169 tego prawa przeciwko samemu upadłemu. Ponadto, jeżeli o taką wierzytelność,
dotyczącą przedmiotu wchodzącego w skład masy upadłości w rozumieniu art. 20 i 21
Prawa upadłościowego, wytoczono proces przed ogłoszeniem upadłości i z dniem tego
zdarzenia postępowanie uległo na podstawie art. 174 § 1 pkt. 4 KPC zawieszeniu, to
zgodnie z art. 62 Prawa upadłościowego postępowanie procesowe może być podjęte
przeciwko syndykowi, gdy w postępowaniu upadłościowym sędzia komisarz nie uznał
wierzytelności albo gdy na skutek sprzeciwu sąd odmówił jej uznania. Natomiast
wierzytelności należne od masy upadłości, a więc powstałe już po ogłoszeniu
upadłości, mogą być dochodzone w drodze procesu cywilnego, bez potrzeby zgłaszania
ich do masy w trybie art. 150 Prawa upadłościowego (patrz uzasadnienia uchwały z
dnia 25 sierpnia 1994 r., I PZP 33/94, OSNAPiUS 1994 nr 10 poz. 161, OSP 1995 z. 4
poz. 83; uchwały z dnia 6 stycznia 1995 r., I PZP 53/94, OSNAPiUS 1995 nr 11 poz.
129, OSP 1995 z. 9 poz. 185; wyroku z dnia 2 czerwca 1995 r., I PRN 24/95,
OSNAPiUS 1996 nr 4 poz. 58 i uchwały z dnia 29 sierpnia 1995 r., I PZP 22/95,
OSNAPiUS 1996 nr 13 poz. 180, OSP 1996 z. 9 poz. 156).
W orzecznictwie i literaturze występuje rozbieżność w kwestii, czy dochodzenie
wierzytelności przeciwko upadłemu w drodze procesu cywilnego oznacza tylko wybra-
nie niewłaściwego trybu postępowania (por. wyrok z dnia 29 września 1967 r., I CR
100/67, OSNCP 1968 z. 7 poz. 121), czy też niedopuszczalność drogi sądowej (por.
uchwałę z dnia 30 marca 1992 r., III CZP 22/92, OSNCP 1992 z. 11 poz. 188, Przegląd
Sądowy 1993 nr 9 s. 109 z krytyczną glosą W. Broniewicza, Palestra 1994 nr 11 s. 163
z aprobującą glosą R. Niczyporuka i W. Wawer). Próbę rozwiązania tych rozbieżności,
ale w szczególnej sytuacji, stanowi cytowana przez Sądy obu instancji uchwała Sądu
Najwyższego z dnia 25 sierpnia 1994 r., I PZP 33/94 (OSNAPiUS 1994 nr 10 poz. 161,
OSP 1995 z. 4 poz. 83). Zgodnie z tą uchwałą pozew wniesiony po ogłoszeniu
upadłości dłużnika, obejmujący powstałą po tym zdarzeniu wierzytelność stanowiącą
nie zaspokojoną należność pracowniczą, która została uwzględniona z urzędu w projek-
cie listy wierzytelności na podstawie art. 7
a
ust. 5 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o
szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn
dotyczących zakładu pracy oraz zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1990 r., Nr 4, poz.
19 ze zm.), nie podlega odrzuceniu lecz przekazaniu sędziemu komisarzowi. W
uzasadnieniu tej uchwały Sąd Najwyższy opowiedział się za rozwiązaniem, w myśl
którego art. 7a ust. 5 ustawy z 28 grudnia 1989 r. obejmuje wymienione w nim
należności zarówno w stosunku do upadłego pracodawcy jak i do jego masy upadłości,
a zatem bez względu na chwilę ich powstania. W rezultacie tego uznał, że nawet gdyby
podzielić stanowisko o przejściowej niedopuszczalności drogi sądowej, to zgodnie z art.
464 § 1 KPC, ze względu na przedmiot powództwa (należności pracownicze), nie
można by pozwu odrzucić, a należałoby sprawę przekazać organowi właściwemu do
rozpoznania sprawy, czyli sędziemu komisarzowi.
Podkreślenia jednak wymaga, że omawiana uchwała, wskazując na konieczność
dochodzenia roszczeń pracowniczych (zarówno przeciwko upadłemu jak i przeciwko
masie upadłości) przed sędzią komisarzem w postępowaniu upadłościowym, dotyczyła
tylko szczególnej sytuacji. Chodziło mianowicie o wierzytelności pracownicze
uwzględnione z urzędu w projekcie wierzytelności na podstawie art. 7
a
ust. 5 ustawy z
dnia 28 grudnia 1989 r. W okolicznościach wynikających z akt sprawy nic nie wskazuje,
aby wierzytelności dochodzone przez powoda zostały z urzędu uwzględnione w tym
trybie. Wręcz odwrotnie, pozwany zarzuca, że zostały one zgłoszone przez powoda na
ogólnych zasadach art. 150 Prawa upadłościowego, a potwierdza to pośrednio sam
powód. Oznacza to, że pogląd wyrażony w omawianej uchwale nie mógł być w sprawie
zastosowany i roszczenia powoda powinny być dochodzone na ogólnych, wyżej
wskazanych zasadach. Jako roszczenia skierowane przeciwko masie upadłości
powinny być realizowane w procesie.
Wymaga jednakże rozważenia kwestia częściowego "uwzględnienia" roszczeń
powoda w postępowaniu upadłościowym. Postępowanie to zmierza do zaspokojenia
wierzycieli (szczególny rodzaj egzekucji uniwersalnej). Uznanie zgłoszonej w nim
wierzytelności prawomocnym postanowieniem sędziego komisarza (sądu w przypadku
zgłoszenia sprzeciwu), choć wywiera skutek w zasadzie tylko w tym postępowaniu, to
jednakże oznacza, że wierzytelność będzie w nim zaspokojona lub w razie
niezaspokojenia będzie, po ukończeniu lub umorzeniu postępowania upadłościowego,
objęta tytułem egzekucyjnym przeciwko upadłemu (art. 170 § 1 Prawa upad-
łościowego). Upadłemu w tej ostatniej sytuacji będzie przysługiwało w ciągu roku od
ukończenia lub umorzenia postępowania upadłościowego szczególne powództwo o
uchylenie mocy obowiązującej tytułu egzekucyjnego (art. 170 § 2 Prawa
upadłościowego). Oznacza to, że prawomocne uznanie wierzytelności w postępowaniu
upadłościowym prowadzi do zaspokojenia wierzytelności lub objęcia jej tytułem
egzekucyjnym. Ma więc skutki takie same jak prawomocne osądzenie sprawy. Tym
samym w zakresie, w jakim wierzytelność dochodzona przez powoda została
prawomocnie uznana w postępowaniu upadłościowym, zachodzi powaga rzeczy
osądzonej, która zgodnie z art. 199 § 1 pkt 2 KPC powinna prowadzić do odrzucenia
pozwu i to bez względu na prawidłowość tego uznania.
W odpowiedzi na pozew pozwany twierdzi, że uznanie roszczeń powoda w
postępowaniu upadłościowym dotyczy kwoty 34 646,30 zł. Z odpisu postanowienia
Sędziego komisarza z dnia 30 czerwca 1995 r. [...] wynika natomiast, że w stosunku do
Andrzeja C. w I kategorii została uznana wierzytelność w kwocie 1 619,31 zł (pkt 4), a w
stosunku do Bogusława C. w kwocie 23 940,43 zł. Być może Andrzej C. i Bogusław C.,
wymienieni w postanowieniu, to ta sama osoba, czyli powód Bogusław Andrzej C..
Kwestia ta wymaga jednak wyjaśnienia. Wyjaśnienia wymagają także rozbieżności
między kwotami wskazanymi w odpowiedzi na pozew i wynikającymi z postanowienia.
Powinno to być jednoznacznie rozstrzygnięte, gdyż dotyczy przesłanki procesowej
uwzględnianej z urzędu przez sąd w każdym stanie sprawy.
Należało w tej sytuacji stwierdzić, że Sądy obu instancji nieprawidłowo zasto-
sowały przepis art. 464 § 1 KPC, nie wyjaśniły okoliczności faktycznych i w związku z
tym, co najmniej w części, nieprawidłowo odmówiły zastosowania art. 199 § 1 pkt 2
KPC.
Kasacja okazała się więc zasadna. Jej uwzględnienie prowadzi do uchylenia
zaskarżonego postanowienia oraz poprzedzającego go postanowienia Sądu pierwszej
instancji i przekazania sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania. Wprawdzie
zgodnie z art. 393
13
§ 1 zdanie pierwsze KPC zasadą jest przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania Sądowi drugiej instancji (tak jak wnioskował pozwany w
kasacji), ale nie dotyczy to sytuacji, gdy Sądy nie rozpoznały istoty sprawy, czyli tak jak
w tym przypadku rozstrzygnęły sprawę formalnie, nie rozpoznając jej merytorycznie. W
takiej sytuacji zachodzi potrzeba uchylenia orzeczeń Sądów obu instancji (art. 393
13
§ 1
zdanie drugie w związku z art. 378 § 2 i 393
19
KPC).
Rozstrzygnięcie to nie narusza zakazu z art. 384 w związku z art. 393
19
KPC.
Zważyć bowiem należy, że w sprawie kasacja dotyczyła postanowienia. Stanowiła więc
szczególny przypadek kontynuacji postępowania zażaleniowego. Odpowiednie
stosowanie do tego postępowania zasad dotyczących apelacji (art. 393
19
w związku z
art. 397 § 2 KPC) prowadzi do wniosku, że zakaz uchylenia postanowień na niekorzyść
strony wnoszącej środek zaskarżenia nie może dotyczyć bezwzględnych przesłanek
procesowych. Nadto orzeczenia Sądów obu instancji dotyczyły przekazania sprawy do
rozpoznania Sędziemu komisarzowi. Rozstrzygnięcie polegające na przekazaniu
sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, a w konsekwencji do
częściowego odrzucenia pozwu i częściowego rozpoznania sprawy przez Sąd, nie
pogarsza sytuacji procesowej pozwanego, zmierzającego do odrzucenia pozwu w
całości.
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Wojewódzki ustali w jakim zakresie
żądanie powoda zostało prawomocnie uznane w postępowaniu upadłościowym i w tej
części odrzuci pozew. W pozostałym zakresie Sąd rozpozna sprawę merytorycznie, a
dotyczyć to będzie także żądania odsetek od roszczeń uznanych w postępowaniu
upadłościowym.
========================================