Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 12 sierpnia 1998 r.
II UKN 172/98
Wykonywanie innej pracy zarobkowej w okresie zwolnienia od pracy jest
wystarczającą przesłanką utraty prawa do zasiłku chorobowego za cały okres
zwolnienia.
Przewodniczący SSN: Barbara Wagner, Sędziowie SN: Teresa Romer,
Andrzej Wróbel (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 12 sierpnia 1998 r. sprawy z wniosku
Zbigniewa M. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w S. o
zasiłek chorobowy, na skutek kasacji wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego-
Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z dnia 16 grudnia 1997 r. [...]
o d d a l i ł kasację.
U z a s a d n i e n i e
Zakład Ubezpieczeń Społecznych-Oddział w S. decyzją z dnia 25 listopada
1996 r. odmówił Zbigniewowi M. prawa do zasiłku chorobowego za okres od 9 sierp-
nia 1996 r. do 6 grudnia 1996 r. wskazując jako podstawę prawną decyzji przepis art.
18 ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia
społecznego w razie choroby i macierzyństwa (jednolity tekst: Dz.U. z 1983 r. Nr 30,
poz. 143 ze zm.). Organ rentowy uznał, że ubezpieczony w okresie zwolnienia
lekarskiego wykonywał inną pracę zarobkową z tytułu zatrudnienia w Wojewódzkiej
Komisji do Spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia, tym samym wykorzystując zwolnienie z
pracy w celach niezgodnych z jego przeznaczeniem, co skutkowało utratą prawa do
zasiłku chorobowego za cały okres zwolnienia.
Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku wyrokiem
z dnia 30 czerwca 1997 r. [...] zmienił zaskarżoną odwołaniem Zbigniewa M. decyzję
i przyznał ubezpieczonemu prawo do zasiłku chorobowego za okres od 9 sierpnia
2
1996 r. do 6 grudnia 1996 r. Według Sądu, istota sporu sprowadza się do ustalenia
rzeczywistego znaczenia treści przepisu art. 18 ustawy o świadczeniach pieniężnych
z ubezpieczenia społecznego. Sąd powołał się na uchwałę Sądu Najwyższego z 20
stycznia 1995 r. i przyjął, że lekarz prowadzący leczenie ma prawo stwierdzić, czy
pracownik niezdolny do jednej pracy zachował zdolność do drugiej, a także czy wy-
konywanie tej drugiej pracy nie stanowi jednej z okoliczności przewidzianych w art.
18 ust. 1 ustawy. Sąd ocenił, że traktowanie każdoczesnego wykonywania dodatko-
wego zatrudnienia w czasie pobierania zasiłku jako nadużycia prawa do zasiłku, w
oderwaniu od dodatkowej przesłanki jaką jest przedłużenie, w wyniku świadczenia
pracy dodatkowej, okresu niezdolności do pracy, jest interpretacją sprzeczną z za-
miarem ustawodawcy i celem przepisów o zasiłkach chorobowych, bowiem obejmuje
swym zakresem sytuacje, w których osoby pozbawione czasowo sprawności fizycz-
nej wskutek choroby nie mogą jednocześnie wykorzystywać swoich umiejętności in-
telektualnych w celach zarobkowych. Z opinii sądowo-lekarskiej wynika w sposób nie
budzący żadnych wątpliwości, że świadczenie pracy przez Zbigniewa M. w Woje-
wódzkiej Komisji do Spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia nie spowodowało pogorszenia
jego stanu zdrowia, a tym samym przedłużenia niezdolności do pracy. Sąd uznał, że
wykorzystywanie zdolności intelektualnych (a w przypadku lekarza, doświadczenia
medycznego wspartego wieloletnią praktyką) w celach zarobkowych, bez narażania
się na wysiłek fizyczny, tak charakterystyczny dla pracy chirurga, żadną miarą nie
może być kwalifikowane jako wykorzystywanie zwolnienia lekarskiego w sposób nie-
zgodny z celem tego zwolnienia.
Sąd Apelacyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 16 grudnia 1997 r. [...] zmienił
zaskarżony apelacją organu rentowego wyrok i oddalił odwołanie. Sąd ocenił, że
przepis art. 18 ust. 1 ustawy rozróżnia następujące stany faktyczne, mogące stano-
wić podstawę utraty prawa do zasiłku: wykonywanie przez pracownika innej pracy
zarobkowej, wykonywanie uciążliwych czynności mogących przedłużyć okres niez-
dolności do pracy oraz wykorzystywanie zwolnienia lekarskiego od pracy w sposób
niezgodny z celem tego zwolnienia. Wykonywanie innej pracy zarobkowej jest wed-
ług Sądu “zupełnie samodzielną” przesłanką utraty prawa do zasiłku chorobowego, a
zatem nie można podzielić poglądu wyrażonego w uchwale Sądu Najwyższego z
dnia 20 stycznia 1995 r., II UZP 38/94 (OSNAPiUS 1995 nr 11, poz. 135). Uzupełnie-
nie tej przesłanki dodatkowymi uwarunkowaniami w postaci uciążliwości “innej pracy
zarobkowej” lub niezgodności z celem zwolnienia lekarskiego jest nieuprawnione,
3
bowiem nie wynika z powyższego przepisu ustawy, ani też z żadnego innego przepi-
su. Sąd powołał się na podobne stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w orze-
czeniu z dnia 31 maja 1985 r., II URN 75/85 (OSNCP 1986 nr 3, poz. 32) i
orzeczeniu z dnia 6 grudnia 1978 r., II URN 130/78 ( Praca i Zabezpieczenie Spo-
łeczne 1980 nr 8, s. 87).
Powód w kasacji od powyższego wyroku zarzucił “rażące naruszenie prawa -
błędną interpretację art. 18 ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pie-
niężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa ( jednolity
tekst: Dz.U. z 1983 r. Nr 30, poz. 143 ze zm.)” poprzez przyjęcie, że uczestniczenie
powoda w posiedzeniach komisji lekarskiej do spraw inwalidztwa w czasie przeby-
wania na zwolnieniu lekarskim powoduje utratę przez powoda prawa do zasiłku cho-
robowego, podczas gdy stan faktyczny zgodnie z powołanym przepisem uzasadnia
przyznanie takiego zasiłku. Wskazując na powyższe podstawy kasacyjne powód
wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu
do ponownego rozpoznania. W ocenie skarżącego Sąd drugiej instancji przy
rozpoznawaniu sprawy kierował się jedynie literalną wykładnią przepisów ustawy.
Tymczasem z wykładni celowościowej czy systemowej wynika, że istnieje pewna
kategoria prac oraz pracowników, którzy mimo czasowej niezdolności do wykonywa-
nia określonej pracy nie tracą możliwości wykonywania innego zatrudnienia bez ne-
gatywnych następstw skutkujących przedłużeniem okresu niezdolności do pracy,
pogorszeniem stanu zdrowia itp. Do takich pracowników należy powód. Skarżący jest
zdania, że Sąd powinien uznać za słuszny pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w
uchwale z dnia 20 stycznia 1995 r., II UZP 38/94. Ponadto podstawową zasadą
obowiązującą przy rozpatrywaniu wszelkich spraw jest zasada indywidualnego roz-
patrywania stanu faktycznego, to zaś mogło “wpłynąć korzystnie na sytuację proce-
sową powoda poprzez uwzględnienie jego roszczeń i uznanie konieczności powią-
zania przesłanek pozbawiania prawa do zasiłku z ubezpieczenia społecznego.” W
ocenie skarżącego nie jest dopuszczalne oparcie orzeczenia jedynie na ustaleniu, że
powód wykonywał zatrudnienie w czasie pozostawania na zwolnieniu lekarskim, lecz
konieczne jest także rozpatrzenie, czy takie zatrudnienie mogło mieć jakikolwiek
wpływ na podstawowe zatrudnienie powoda.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
4
Kasacja nie ma usprawiedliwionych podstaw.
Okoliczności faktyczne rozpoznawanej sprawy są bezsporne. Powód zatrud-
niony w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej w P. oraz w Woje-
wódzkiej Komisji do Spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia Zakładu Ubezpieczeń Spo-
łecznych-Oddziału w E. w 1996 r. przebywał na zwolnieniu lekarskim od 9 sierpnia
1996 r. do 6 grudnia 1996 r. i pobierał, za pośrednictwem Zakładu Opieki Zdrowot-
nej, zasiłek chorobowy za cały ten okres. W powyższym okresie niezdolności do
pracy powód wykonywał pracę w Komisji nie przedstawiając zwolnienia lekarskiego.
Zgodnie z przepisem art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o świad-
czeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa
(jednolity tekst: Dz.U. z 1983 r. Nr 30, poz. 143 ze zm.) pracownik wykonujący w
czasie zwolnienia lekarskiego od pracy inną pracę zarobkową lub uciążliwe czynno-
ści mogące przedłużyć okres niezdolności do pracy albo wykorzystujący zwolnienie
od pracy w sposób niezgodny z celem tego zwolnienia – traci prawo do zasiłku cho-
robowego za cały okres zwolnienia. W orzecznictwie Sądu Najwyższego pojawiły się
rozbieżne poglądy odnośnie do tego, czy wykonywanie pracy zarobkowej w jednym
zakładzie pracy przy pobieraniu zasiłku chorobowego w drugim zakładzie pracy jest
samodzielną i wystarczającą przesłanką utraty prawa do zasiłku, czy też konieczne
jest ponadto wykazanie, że praca ta stanowi czynności uciążliwe, mogące przedłużyć
okres niezdolności do pracy albo jest niezgodna z celem tego zwolnienia.
Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 20 stycznia 1995 r., II UZP 38/94
(OSNAPiUS 1995 nr 11, poz. 135) stwierdził, że : “Wykonywanie w czasie zwolnienia
lekarskiego od pracy, zatrudnienia w jednym z dotychczasowych zakładów pracy
przy jednoczesnym pobieraniu zasiłku chorobowego w drugim zakładzie, w którym
pracownik był równocześnie zatrudniony przed powstaniem prawa do zasiłku choro-
bowego, jest wykonywaniem innej pracy zarobkowej w rozumieniu art. 18 ust. 1
ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia
społecznego w razie choroby i macierzyństwa (jednolity tekst: Dz.U. z 1983 r. Nr 30,
poz. 143 ze zm.), jeżeli praca ta stanowi czynności uciążliwe, mogące przedłużyć
okres niezdolności do pracy albo jest niezgodna z celem tego zwolnienia.”Sąd Naj-
wyższy przyjął, że pracownik zatrudniony równocześnie w dwóch zakładach pracy,
świadczący pracę na rzecz jednego z tych zakładów w czasie korzystania ze zwol-
nienia lekarskiego w drugim zakładzie, nie wykonuje "innej pracy zarobkowej" w ro-
zumieniu cyt. wyżej art. 18 ust. 1 ustawy. Ustawa o świadczeniach pieniężnych na
5
wypadek choroby w żadnym przepisie nie ogranicza bowiem możliwości pobierania
zasiłku chorobowego od jednego zakładu pracy i prawo pracownika do pobierania
tego zasiłku z dwóch zakładów pracy nie budzi żadnych wątpliwości. Zdaniem Sądu
Najwyższego, w składzie podejmującym powyższą uchwałę, wykładnia gramatyczna
przepisu art. 18 ust. 1 ustawy nie upoważnia do stosowania go w sposób automa-
tyczny, tzn. że w sytuacjach, gdy pracownik, zatrudniony równocześnie w dwóch zak-
ładach pracy, w jednym zakładzie korzysta ze zwolnienia lekarskiego pobierając
zasiłek chorobowy, a w drugim wykonuje pracę i pobiera za nią wynagrodzenie, to
traci prawo do tego zasiłku. Z drugiej strony jednak nie można też przyjąć, że w każ-
dej takiej sytuacji wyłącznie do pracownika należy wybór, czy pobiera zasiłek z obu
zakładów, czy tylko z jednego, a w drugim pracuje. W ocenie Sądu Najwyższego
wynik ścisłej wykładni gramatycznej przepisu art. 18 ust. 1 ustawy budzi wątpliwości,
bowiem wykonywanie pracy bez wynagrodzenia jest sprzeczne z istotą stosunku
pracy, narusza przepisy art. 13 i 84 Kodeksu pracy. Omawiany przepis jest wpraw-
dzie kolejnym przepisem o charakterze represyjnym, mającym na celu ograniczenie
wypłacania świadczeń z ubezpieczenia społecznego osobom, które poprzez okreś-
lone działanie spowodowały swoją niezdolność do pracy (art. 16 i 17 ustawy), jed-
nakże obejmuje on sytuacje, w których do oceny, czy spełnione są przesłanki utraty
prawa pracownika do zasiłku, potrzebna jest wiedza medyczna. Funkcją tego przepi-
su, jak wywiódł Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały, jest więc nie tylko jego re-
presyjność, ale i zabezpieczenie prawidłowego przebiegu procesu leczenia koniecz-
nego dla odzyskania przez pracownika zdolności do pracy. Na tę drugą funkcję
wskazuje też ust. 2 omawianego art. 18, w myśl którego okoliczności, o których
mowa w ust. 1 (okoliczności uzasadniające utratę prawa do zasiłku chorobowego
wymienione w tym przepisie), ustala się w trybie przewidzianym w art. 55 ust. 2, czyli
poprzez działania organów upoważnionych do kontrolowania prawidłowości korzys-
tania ze zwolnień lekarskich. Według § 13 ust. 2 zarządzenia Ministra Pracy, Płac i
Spraw Socjalnych z dnia 30 grudnia 1974 r. w sprawie kontroli prawidłowości wyko-
rzystywania zwolnień lekarskich od pracy (M.P. Nr 42, poz. 263) wątpliwości, czy
wykonywane przez pracownika czynności są czynnościami uciążliwymi, mogącymi
przedłużyć okres niezdolności do pracy, oraz czy naruszenie przez pracownika
wskazań lekarskich traktować należy jako wykorzystywanie zwolnienia niezgodnie z
jego celem rozstrzyga lekarz, który udzielił zwolnienia, wpisując swoją opinię do karty
choroby. Rozstrzygnięcie, czy wykonywanie pracy podczas korzystania ze zwolnienia
6
lekarskiego w jednym z dwóch zakładów pracy, w których pracownik był
równocześnie zatrudniony przed powstaniem niezdolności do pracy, stanowi pods-
tawę pozbawienia pracownika prawa do zasiłku chorobowego, wymaga więc ustale-
nia, czy kontynuowana praca stanowi, czy też nie stanowi uciążliwych czynności
mogących przedłużyć okres niezdolności do pracy, względnie czy jest czy nie jest
niezgodna z celem tego zwolnienia. Na taką potrzebę wskazuje - zdaniem Sądu
Najwyższego - zarówno wykładnia systemowa, jak i funkcjonalna. Przy wykładni art.
18 ustawy należy też uwzględnić, że jego ust. 2 nie tylko wskazuje tryb postępowania
służący ustaleniu okoliczności, o których stanowi ust. 1, lecz jest również regułą
wskazującą zasady jego stosowania. Czasowa niezdolność do pracy, według Sądu
Najwyższego, jest to podstawowa, zasadnicza przesłanka, od której spełnienia uza-
leżnione jest powstanie prawa do tego zasiłku. Wszystkie inne przesłanki, o których
mowa w ustawie, są przesłankami wtórnymi, mającymi znaczenie tylko wówczas, gdy
zaistnieje stwierdzona przez lekarza czasowa niezdolność do pracy. Niezdolność do
pracy nie jest stanem, do oceny którego można zastosować obiektywne kryteria. O
niezdolności tej z jednej strony decyduje zarówno określony stan chorobowy, jak i
jego nasilenie, a z drugiej struktura psychofizyczna chorego oraz charakter wykony-
wanej przez niego pracy. Są więc nie tylko możliwe, ale i prawdopodobne sytuacje,
że pracownik wykonujący w dwóch zakładach pracy zatrudnienia w różnym charak-
terze, staje się niezdolny do jednej pracy, zachowując zdolność do wykonywania
drugiej. Zdaniem Sądu Najwyższego, skoro lekarz prowadzący leczenie jest upraw-
niony do stwierdzenia, że istniejący stan chorobowy powoduje, że pracownik jest
czasowo niezdolny do określonej pracy, to również do tego lekarza należy stwier-
dzenie, czy pracownik zachował, pomimo choroby, zdolność do drugiej, również do-
tychczas wykonywanej pracy, a także czy jej wykonywanie (w czasie trwania czaso-
wej niezdolności do pracy) nie stanowi innych okoliczności przewidzianych w art. 18
ust. 1 ustawy powodujących utratę prawa do zasiłku. Zdaniem Sądu Najwyższego
nie ma podstaw do przypisania ustawodawcy intencji zmuszania pracownika, sankcją
utraty prawa do zasiłku chorobowego, do pobierania zasiłku chorobowego z obu
zakładów pracy, jeżeli choroba nie powoduje niezdolności do każdej pracy.
Odmienne stanowisko w tej kwestii zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 31
maja 1985 r. II URN 75/85 (OSNCP 1986 nr 3, poz. 32) stwierdzając, że: “ W rozu-
mieniu art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pieniężnych z
ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jedn.: Dz.U. z
7
1983 r. Nr 30, poz. 143) każda praca zarobkowa wykonywana w okresie zwolnienia
lekarskiego powoduje utratę prawa do zasiłku chorobowego.” W uzasadnieniu wyro-
ku Sąd Najwyższy przyjął, że powyższy przepis nie przewiduje szczególnych przy-
padków zezwalających na wypłatę zasiłków chorobowych, mimo świadczenia pracy
zarobkowej w okresie zwolnienia lekarskiego. Przepis ten jest jednoznaczny, a zatem
każda praca zarobkowa wykonywana w okresie zwolnienia lekarskiego powoduje
utratę prawa do zasiłku chorobowego, chociażby wykonywanie pracy było zalecane i
przyczyniło się do poprawy stanu zdrowia. W okresie korzystania ze zwolnienia
lekarskiego pracownik może wykonywać pewne prace nie powodujące utraty prawa
do zasiłku chorobowego, pod warunkiem, że prace te nie mają charakteru za-
robkowego. Sąd Najwyższy w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela to
stanowisko. Treść przepisu art. 18 ust. 1 ustawy ustalona w wyniku reguł wykładni
językowej nie budzi wątpliwości. Przepis ten ustanawia trzy odrębne i samodzielne
przesłanki utraty prawa do zasiłku chorobowego, na co wskazuje rozdzielenie tych
przesłanek spójnikiem “lub” i “albo”. Wykładnia językowa prowadzi zatem do wnios-
ku, że pracownik traci prawo do zasiłku w razie wykonywanie w okresie zwolnienia
od pracy innej pracy zarobkowej lub wykonywania uciążliwych czynności mogących
przedłużyć okres niezdolności do pracy albo wykorzystywania zwolnienia od pracy w
sposób niezgodny z celem tego zwolnienia. Należy zgodzić się, że wyniki wykładni
językowej nie mogą być absolutyzowane, jednakże odejście od ustalonego w ten
sposób znaczenia przepisu prawnego wymaga dostatecznie ważnych powodów uza-
sadnionych ze względu na reguły innych rodzajów wykładni prawa. Sąd Najwyższy w
uzasadnieniu powyższej uchwały stwierdził, że wynik ścisłej wykładni gramatycznej
przepisu art. 18 ust. 1 ustawy budzi wątpliwości, bowiem wykonywanie pracy bez
wynagrodzenia jest sprzeczne z istotą stosunku pracy, narusza przepisy art. 13 i 84
Kodeksu pracy, a ponadto przepis ten jest wprawdzie kolejnym przepisem o charak-
terze represyjnym, mającym na celu ograniczenie wypłacania świadczeń z ubezpie-
czenia społecznego osobom, które poprzez określone działanie spowodowały swoją
niezdolność do pracy (art. 16 i 17 ustawy), jednakże obejmuje on sytuacje, w których
do oceny, czy spełnione są przesłanki utraty prawa pracownika do zasiłku, potrzebna
jest wiedza medyczna. W ocenie Sądu Najwyższego rozpoznającego niniejszą
sprawę nie są to argumenty przekonujące. Przede wszystkim należy podkreślić, że
przepis art. 18 ust. 1 ustawy nie może i nie powinien być wykładany w ten sposób, że
pracownik zatrudniony równocześnie w dwóch zakładach pracy i pobierający zasiłek
8
chorobowy w jednym zakładzie pracy byłby obowiązany, dla zachowania prawa do
tego zasiłku, do wykonywania pracy bez wynagrodzenia w drugim zakładzie pracy, a
zatem sprzecznie z istotą stosunku pracy. Nie ma bowiem żadnych przeszkód, aby
pracownik zatrudniony w dwóch zakładach pracy korzystał z prawa do zasiłku w
każdym z tych zakładów pracy. Nie można także podzielić kategorycznego
stanowiska Sądu Najwyższego zawartego w uzasadnieniu powyższej uchwały, że
istnienie względnie nieistnienie przesłanek utraty prawa do zasiłku wymaga wiedzy
medycznej, bowiem nie jest ono trafne w odniesieniu do przesłanki wykonywania
“innej pracy zarobkowej”, której stwierdzenie takiej wiedzy z pewnością nie wymaga.
Tymczasem powyższego stanowiska nie podważają wyniki wykładni funkcjo-
nalnej, przeciwnie - uwzględnienie przy interpretacji przepisu art. 18 ust. 1 ustawy
funkcji przepisów regulujących prawo do zasiłku chorobowego przemawia za trafno-
ścią stanowiska, że wykonywanie innej pracy zarobkowej w okresie zwolnienia od
pracy stanowi wystarczającą przesłankę utraty prawa do zasiłku chorobowego za
cały okres zwolnienia. Celem przepisów ustawy jest bowiem zapewnienie pracowni-
kowi, który w okresie czasowej niezdolności do pracy nie wykonuje pracy i nie
otrzymuje wynagrodzenia i przebywa na zwolnieniu lekarskim, korzystania z zasiłku
chorobowego ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 sierpnia 1996 r., II UR 7/96, Pro-
kuratura i Prawo 1996 r. nr 12, s. 52), czyli zapewnienie pracownikowi będącemu na
zwolnieniu lekarskim z powodu choroby środków utrzymania. Brak jest podstaw do
przyjęcia, że taka reguła obowiązuje bezwzględnie jedynie w odniesieniu do pra-
cowników zatrudnionych wyłącznie w jednym zakładzie pracy, natomiast w odniesie-
niu do pracowników zatrudnionych jednocześnie w dwóch lub więcej zakładach pracy
obowiązywałaby reguła odmienna, zgodnie z którą taki pracownik mógłby w jednym z
zatrudniających go zakładów pracy korzystać ze zwolnienia lekarskiego i pobierać z
tego tytułu zasiłek chorobowy, natomiast w drugim zakładzie pracy mógłby
wykonywać w tym okresie zatrudnienie i otrzymywać za nie wynagrodzenie, jeżeli
tylko przemawiałyby za tym wskazania medyczne.
Ustawodawca wprowadzając w art. 18 ust. 1 ustawy zakaz podejmowania
przez pracownika w okresie pobierania zasiłku chorobowego “innej pracy zarobko-
wej” przyjął trafne założenie, że już samo wykonywanie takiej pracy sprzeciwia się
celom, dla którego zasiłek został przyznany. W odniesieniu do pozostałych przesła-
nek założył natomiast, że stwierdzenie ich istnienia względnie nieistnienia może wy-
magać wiedzy medycznej, która pozwoli na ustalenie, czy pracownik w okresie zwol-
9
nienia wykonuje czynności uciążliwe mogące przedłużyć okres zwolnienia lub wyko-
rzystuje zwolnienie niezgodnie z jego celem. Jedynie w tej ostatniej grupie przypad-
ków powodujących utratę prawa do zasiłku chorobowego zasadne jest odwołanie się
do wiedzy medycznej, bowiem tego rodzaju czynności lub zachowania są przede
wszystkim sprzeczne z celem zwolnienia lub mogą przedłużyć jego okres.
Biorąc powyższe pod rozwagę Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
========================================