Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 1 października 1998 r.
I PKN 363/98
Rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem z nieprzydatnymi za-
wodowo lub nieporadnymi pracownikami, którzy z przyczyn niezawinionych nie
mogą sprostać obowiązkom pracowniczym jest uzasadnione.
Przewodniczący: SSN Maria Mańkowska, Sędziowie SN: Roman Kuczyński,
Zbigniew Myszka (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 1 października 1998 r. sprawy z po-
wództwa Katarzyny J. przeciwko Prokuraturze Wojewódzkiej w Z.G. o przywrócenie
do pracy, na skutek kasacji powódki od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w Zielonej Górze z dnia 18 maja 1998 r. [...]
o d d a l i ł kasację.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Zielonej Górze wy-
rokiem z dnia 18 maja 1998 r. oddalił apelację powódki Katarzyny J. od wyroku Sądu
Rejonowego-Sądu Pracy w Zielonej Górze z dnia 25 lutego 1998 r. [...], oddalającego
powództwo o przywrócenie do pracy.
Sąd Wojewódzki przyjął za podstawę rozstrzygnięcia ustalenia faktyczne i ich
ocenę prawną dokonane przez Sąd pierwszej instancji, z których wynikało, że po-
wódka, zatrudniona w Prokuraturze Wojewódzkiej w Z.G. na stanowisku inspektora
do spraw płac, popełniała w pracy błędy rachunkowe i merytoryczne. Nienależyte
wykonywanie obowiązków pracowniczych było związane z często zmieniającymi się
przepisami z zakresu płac i ubezpieczeń społecznych, z którymi powódka nie zapoz-
nawała się i nie potrafiła ich prawidłowo stosować, pomimo stałego nadzoru i kontroli
ze strony przełożonych. Sąd Wojewódzki uznał, że takie zachowanie się uzasadniało
wypowiedzenie powódce umowy o pracę z powodu utraty zaufania do rzetelności
wykonywanych przez nich obowiązków pracowniczych bez względu na jej winę,
2
wskazując równocześnie na prawidłowe przeprowadzenie związkowej konsultacji
zamiaru i przyczyn wypowiedzenia umowy.
W kasacji powódki podniesiono zarzuty naruszenia przepisów postępowania:
art. 385 KPC w związku z art. 378 § 2 i 382 KPC przez nieprzeanalizowanie całego
zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz nierozpoznanie istoty sprawy i
dowolną ocenę zebranych dowodów, co naruszyło art. 233 § 1 KPC. Nadto skarżąca
zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego: niewłaściwe zastosowanie art.
45 KP - przez wyeksponowanie interesu pracodawcy przy doborze pracowników,
który nie wykonywał w stosunku do powódki obowiązków wynikających z art. 94 pkt.
2 i 6 KP, a także błędną wykładnię art. 38 KP - przez podanie zakładowej organizacji
związkowej innych przyczyn niż wskazane w piśmie wypowiadającym umowę o
pracę oraz brak określenia ilości pomyłek powódki przy błędnym obliczaniu dla celów
ubezpieczenia społecznego wynagrodzeń pracowników przechodzących na emery-
turę.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zarzuty kasacji są nieuzasadnione. Sąd drugiej instancji zgodnie z dyspozy-
cjami art. 382 KPC orzeka na podstawie materiału zebranego w postępowaniu w
pierwszej instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym. Oznacza to, że postępowanie
apelacyjne jest przedłużeniem postępowania pierwszoinstancyjnego, a Sąd drugiej
instancji bada merytorycznie sprawę w granicach całego materiału dowodowego.
Jeżeli jednak Sąd drugiej instancji podziela ustalenia faktyczne i konstatacje prawne
Sądu pierwszej instancji, to nie ma obowiązku ich powtarzania, a do wydania orze-
czenia wystarcza potwierdzenie argumentów prawnych Sądu pierwszej instancji,
które w rozpoznawanej sprawie były niepodważalne. Dlatego Sąd Najwyższy nie
podzielił zarzutu naruszenia normy art. 382 KPC.
Błędne obliczanie przez powódkę zatrudnioną na stanowisku inspektora do
spraw płac wynagrodzeń pracowników przechodzących na emeryturę mogło uzasad-
niać utratę zaufania pracodawcy do rzetelności wykonywanych przez powódkę obo-
wiązków pracowniczych. Popełnianie takich błędów przyznała sama powódka, która
powinna spodziewać się uzasadnionej reakcji pracodawcy. Pracodawca może i po-
winien wymagać od pracownika sumiennego i starannego wykonywania obowiązków
pracowniczych (art. 100 § 1 KP), a na wypadek nienależytego wykonywania powin-
3
ności pracowniczych nie można pozbawić go prawa do wypowiedzenia umowy o
pracę. Nienależyte wykonywanie obowiązków pracowniczych, obiektywnie prowa-
dzące do naruszenia powinności istotnych ze względu na obowiązki pracodawcy w
sferze ubezpieczeń społecznych oraz interesy pracowników przechodzących na
emeryturę, uzasadniało utratę zaufania do powódki. Utrata zaufania do pracownika
jest przyczyną uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę (por. wyrok Sądu Naj-
wyższego z dnia 25 listopada 1997 r., I PKN 385/97, OSNAPiUS 1998 nr 18, poz.
528). W takich okolicznościach sprawy bezpodstawny był zarzut wydania błędnego
orzeczenia, wynikającego z rzekomego nierozpoznania istoty sprawy (art. 378 § 2 w
związku z art. 385 KPC).
Dla oceny zasadności wypowiedzenia umowy o pracę nie miał przesądzają-
cego znaczenia stopień zawinienia powódki w sferze przyznanego nienależytego
wykonywania obowiązków pracowniczych. Rozwiązanie stosunku pracy za wypo-
wiedzeniem jest uzasadnionym sposobem, pozbycia się zawodowo nieprzydatnych
lub nieporadnych pracowników, którzy nawet z przyczyn niezawinionych nie mogą
sprostać obowiązkom pracowniczym. Ta trafna konstatacja Sądów orzekających w
sprawie przekreśliła zarzuty dowolnej oceny materiału dowodowego w sprawie (art.
233 § 1 KPC) oraz niewłaściwego zastosowania art. 45 § 1 KP, które były formuło-
wane również przez naruszenie art. 38 KP, upatrywane przez skarżącą w niepodaniu
zakładowej organizacji związkowej liczby i wagi błędów w pracy powódki. Tym-
czasem potwierdzone błędy w pracy powódki, które oddziaływały negatywnie na
sposób wykonywania obowiązków pracodawcy wobec pracowników odchodzących
na emerytury, były uzasadnionym podłożem utraty zaufania do niekompetentnej
zawodowo powódki, która obiektywnie nie radziła sobie z wymaganiami niezbędnymi
do należytego wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku inspektora do spraw
płac.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy oddalił kasację na podstawie art.
39312
KPC.
========================================