Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 17 listopada 1998 r.
I PKN 447/98
Pracodawca nie jest obowiązany podawać podstawy prawnej wypowie-
dzenia.
Przewodniczący: SSN Teresa Flemming-Kulesza (sprawozdawca), Sędziowie
SN: Józef Iwulski, Barbara Wagner.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 1998 r. sprawy z po-
wództwa Ryszarda P. przeciwko Spółdzielni Inwalidów „N.Ż.” w C. o uznanie za
bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę, na skutek kasacji powoda od wyroku
Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie z
dnia 19 maja 1998 r. [...]
o d d a l i ł kasację.
U z a s a d n i e n i e
Powód Ryszard P. wniósł o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy
o pracę. Pozwana Spółdzielnia Inwalidów „N.Ż.” w C. nie uznała powództwa. Nas-
tępnie powód rozszerzył powództwo, wnosząc o zasądzenie, w przypadku uznania
przez Sąd wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne, wynagrodzenia za okres
pozostawania bez pracy.
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Częstochowie wyrokiem z dnia 17 grudnia 1997 r.
oddalił powództwo. Sąd ustalił, że powód od 1994 r. jest inwalidą III grupy z ogólnego
stanu zdrowia, zdolnym do zatrudnienia przy pracy lekkiej i spokojnej. Według usta-
leń Sądu strony łączyła umowa o pracę na czas nie określony, zawarta dnia 7 grud-
nia 1995 r. Do obowiązków powoda należała obsługa sitodruku. Miejsce pracy powo-
da zostało utworzone na podstawie umowy między Wojewódzkim Urzędem Pracy -
Wojewódzkim Ośrodkiem d/s Zatrudnienia i Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych a
pozwaną Spółdzielnią.
2
W dniu 10 czerwca 1997 r. powód przedłożył w zakładzie pracy zaświadczenie
lekarskie stwierdzające, iż ze względu na zmiany chorobowe powinien wykonywać
pracę lekką, nie wymagającą schylania się. W dniu 9 lipca 1997 r. pozwana Spół-
dzielnia rozwiązała za wypowiedzeniem umowę o pracę, motywując to utratą przez
powoda zdolności do wykonywania dotychczasowej pracy. Jako podstawę prawną
Spółdzielnia podała przepis art. 43 pkt 2 KP.
Sąd Rejonowy opierając się głównie na opinii biegłego lekarza specjalisty or-
topedy-traumatologa, która znalazła potwierdzenie w zaświadczeniu lekarskim z dnia
10 czerwca 1997 r. oraz w zeznaniach świadków - innych lekarzy uznał, iż stan
zdrowia powoda w trakcie zatrudnienia w pozwanej Spółdzielni uległ pogorszeniu, a
schorzenia, na które on cierpi mają charakter pogłębiający się i uniemożliwiają wy-
konywanie dotychczasowego zatrudnienia. Jako podstawę rozstrzygnięcia Sąd Re-
jonowy wskazał art. 43 pkt 2 KP.
Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie wy-
rokiem z dnia 19 maja 1998 r. oddalił apelację powoda. Sąd Wojewódzki w pełni po-
dzielił stanowisko i argumentację Sądu Rejonowego uznając, że materiał dowodowy
został zebrany wyczerpująco i wszechstronnie, a wyciągnięte z niego wnioski są
trafne.
Powyższy wyrok powód zaskarżył kasacją, w której wniósł o uchylenie wyroku
Sądu Wojewódzkiego i zmianę wyroku Sądu Rejonowego, albo o uchylenie obu wy-
roków i przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi pierwszej instancji. W skardze
kasacyjnej powód zarzucił naruszenie prawa materialnego poprzez błędną interpre-
tację przepisu art. 43 pkt 2 KP. W uzasadnieniu kasacji powód podniósł, iż zgodnie z
treścią przepisu art. 43 KP w przypadku utraty przez pracownika zdolności do wyko-
nywania dotychczasowej pracy, stwierdzonej orzeczeniem lekarskim, pracodawca
może wypowiedzieć pracownikowi jedynie warunki pracy lub płacy, nie może nato-
miast dokonać skutecznego wypowiedzenia umowy o pracę.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przedmiotem merytorycznego rozpoznania przez Sąd Najwyższy jest skarga
kasacyjna, która może być oparta na dwu podstawach (art. 3931
KPC): 1) naruszeniu
prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2)
3
naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ
na wynik sprawy.
Przytoczenie w kasacji właściwych podstaw ma zasadnicze znaczenie, gdyż
Sąd Najwyższy, zgodnie z treścią przepisu art. 39311
KPC, rozpoznaje sprawę w jej
granicach, będąc związany podniesionymi zarzutami. Brak zatem przytoczenia w
kasacji wyraźnie sformułowanych „podstaw kasacyjnych” uniemożliwia przeprowa-
dzenie przez Sąd Najwyższy badania zasadności tych podstaw rozumianych jako
zarzuty naruszenia konkretnych (wskazanych) przepisów.
Wniesiona przez powoda skarga kasacyjna nie zawiera żadnych zarzutów
wskazujących na naruszenie przepisów prawa procesowego, a w szczególności do-
tyczących prowadzenia postępowania dowodowego i dokonywania ustaleń faktycz-
nych. Wobec powyższego Sąd Najwyższy był związany ustaleniami dokonanymi w
zaskarżonym wyroku. Natomiast podniesiony w kasacji zarzut naruszenia prawa
materialnego poprzez powołanie w uzasadnieniu orzeczenia - jako podstawy rozs-
trzygnięcia - przepisu art. 43 pkt 2 KP jest słuszny jedynie w tym aspekcie, iż rzeczy-
wiście w tej konkretnej sprawie powyższy przepis nie ma zastosowania. Art. 43 KP
odnosi się bowiem do pracowników będących w wieku przedemerytalnym (odwołanie
do regulacji art. 39 KP), a powoda do takich zaliczyć nie można. Mimo tego nieza-
kwestionowane ustalenia faktyczne wskazują na zasadność dokonanego wypowie-
dzenia wobec przeciwwskazań medycznych do wykonywania przez powoda dotych-
czasowej pracy. Skoro zatem zgodność z prawem i zasadność wypowiedzenia nie
zostały skutecznie zakwestionowane, brak jest podstaw do zadośćuczynienia rosz-
czeniom określonym w art. 45 § 1 KP. Samo błędne powołanie się przez pracodawcę
na przepis art. 43 pkt 2 KP ani wadliwe zastosowanie tego przepisu przez Sąd pierw-
szej instancji nie może prowadzić do uwzględnienia kasacji. Pracodawca nie jest
obowiązany podawać podstawy prawnej wypowiedzenia.
Zarzuty kasacji powinny dotyczyć zaskarżonego wyroku, czyli wyroku Sądu
drugiej instancji, który to Sąd, wbrew twierdzeniom kasacji nie uzasadnił swego rozs-
trzygnięcia przepisem art. 43 pkt 2 KP. W uzasadnieniu kasacji powołano dodatkowo
przepis art. 42 i 231 KP. Przepis art. 42 dotyczy wypowiedzenia warunków pracy i
płacy, nie ma więc zastosowania w rozpoznawanej sprawie, w której pracodawca
dokonał wypowiedzenia definitywnego. Do stanu faktycznego sprawy nie ma też zas-
tosowania art. 231 KP, odnoszący się do niezdolności do wykonywania dotychcza-
sowej pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej. W uzasadnieniu
4
kasacji zawarto też polemikę z interpretacją w zaskarżonym wyroku § 6 umowy za-
wartej między pozwaną a Wojewódzkim Urzędem Pracy - Wojewódzkim Ośrodkiem
d/s Zatrudnienia i Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych. Zgodnie z tym paragrafem
pozwana ma obowiązek powiadomić Ośrodek o konieczności rozwiązania umowy o
pracę z osobą niepełnosprawną z przyczyn leżących po stronie pracownika i zatrud-
nienia innej osoby niepełnosprawnej skierowanej przez Rejonowy Urząd Pracy na
czas pozostający do końca obowiązywania umowy. Ze sformułowania tego nie wyni-
ka niemożliwość zatrudnienia powoda na innym stanowisku, jak to wyinterpretował
Sąd Wojewódzki, nie wynika też z niego konieczność rozważania możliwości zatrud-
nienia powoda na innym stanowisku, jak zdaje się sugerować powód w kasacji. Ten
fragment umowy nie ma w ogóle zastosowania do oceny zasadności roszczenia po-
woda. Kasacja jako pozbawiona usprawiedliwionych podstaw podlegała zatem od-
daleniu na mocy art. 39312
KPC.
========================================