Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 16 czerwca 1999 r.
I PKN 116/99
Odmowa przyjęcia zaproponowanych warunków pracy lub płacy (art. 42
§ 3 zdanie pierwsze KP) powoduje, że umowa o pracę rozwiązuje się z upływem
okresu wypowiedzenia, niezależnie od intencji pracownika.
Przewodniczący: SSN Zbigniew Myszka, Sędziowie SN: Józef Iwulski,
Walerian Sanetra (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 1999 r. sprawy z po-
wództwa Bogusława D. przeciwko Syndykowi masy upadłości Zakładów Rowero-
wych „R.” Spółce Akcyjnej w B. o ustalenie i zapłatę, na skutek kasacji powoda od
wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Bydgoszczy
z dnia 26 listopada 1998 r. [...]
o d d a l i ł kasację i zasądził od powoda na rzecz strony pozwanej 100 zł ty-
tułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
U z a s a d n i e n i e
Powód Bogusław D. wniósł kasację od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Bydgoszczy z dnia 26 listopada 1998 r. [...], któ-
rym Sąd ten oddalił jego apelację od wyroku Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w Byd-
goszczy z dnia 6 lipca 1998 r. [...].
Pozwem z dnia 5 maja 1997 r. Bogusław D. wniósł o przywrócenie go do
pracy i odszkodowanie. W uzasadnieniu pozwu podał, że w styczniu 1997 r. otrzymał
wypowiedzenie warunków umowy o pracę z propozycją podjęcia zatrudnienia w
dziale sprzedaży od dnia 1 maja 1997 r. Ze względu na stan zdrowia, wykluczający
dłuższe podróże, tego stanowiska nie przyjął i oczekiwał, zgodnie z zapewnieniami
kierownika Biura Zakładu, na dalsze propozycje. W trakcie wypowiedzenia zapropo-
nowano mu kilka stanowisk, ale nie doszło do faktycznego na nich zatrudnienia. Z
dniem 30 kwietnia 1997 r. stosunek pracy po upływie okresu wypowiedzenia warun-
2
ków pracy i płacy rozwiązał się.
Zakłady Rowerowe "R." S.A. w B. (jako strona pozwana), wniosły o oddalenie
powództwa ze względu na to, że powód pismem z dnia 26 lutego 1997 r. odmówił
przyjęcia zaproponowanych mu warunków pracy, powołując się na zły stan zdrowia.
Sąd Pracy ustalił, że powód był zatrudniony u strony pozwanej od 1 czerwca
1976 r., ostatnio na stanowisku mistrza energo-mechanika. W związku z dokonywa-
ną reorganizacją zakładu, w dniu 9 stycznia 1997 r. otrzymał wypowiedzenie warun-
ków umowy o pracę oraz propozycję zatrudnienia od 1 maja 1997 r. na stanowisku
specjalisty do spraw sprzedaży. Powód w wypowiedzeniu zmieniającym został poin-
formowany, że jeżeli do połowy okresu wypowiedzenia nie złoży oświadczenia o
odmowie przyjęcia nowych warunków pracy, to będzie to równoznaczne z przyjęciem
warunków zaproponowanych wypowiedzeniem zmieniającym. Poinformowano go
również o środkach odwoławczych i terminie do ich złożenia. Poza sporem jest fakt,
iż w dniu 26 lutego 1997 r. powód skierował pismo do pozwanego, w którym oświad-
czył, że z uwagi na stan zdrowia, który mu uniemożliwia dłuższe podróże, rezygnuje
ze stanowiska specjalisty do spraw sprzedaży, tj. stanowiska zaproponowanego
wypowiedzeniem zmieniającym. Pozwany nie informował powoda, że wypowiedzenie
zmieniające jest wypowiedzeniem tymczasowym i że może być ono cofnięte. Z uwagi
na nieprzyjęcie przez powoda nowych warunków pracy w dniu 30 kwietnia 1997 r.
umowa o pracę z powodem uległa rozwiązaniu. Poza sporem był również fakt, że
powód nie złożył odwołania od wypowiedzenia zmieniającego w terminie 7 dni. Takie
odwołanie powód złożył dopiero 5 maja 1997 r., a więc z uchybieniem terminu prze-
widzianego art. 264 § 1 KPC. Sąd Pracy doszedł do przekonania, że powód pismem
z dnia 26 lutego 1997 r. zrezygnował z pracy zaproponowanej w wypowiedzeniu
zmieniającym. Sąd ten z uwagi na zawinione uchybienie przez powoda terminowi do
wniesienia odwołania od wypowiedzenia zmieniającego, nie znalazł podstaw do jego
przywrócenia i nie rozpoznając sprawy merytorycznie powództwo oddalił.
Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, w następstwie apelacji powoda, wyro-
kiem z dnia 6 listopada 1997 r. uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi
Pracy do ponownego rozpoznania. W ocenie Sądu drugiej instancji apelacja powoda
była uzasadniona, gdyż Sąd Pracy rozpoznając sprawę powinien był udzielić powo-
dowi, który występował bez pomocy adwokata przy precyzowaniu roszczeń jakie
zgłaszał wobec strony pozwanej. Zdaniem Sądu drugiej instancji, należało wyjaśnić,
czy spór między stronami dotyczył istotnie skutków prawnych oświadczenia powoda
3
zawartego w piśmie z dnia 26 lutego 1997 r., czy też pozew stanowił odwołanie od
samego wypowiedzenia. Sąd ten stwierdził, że gdyby żądanie powoda należało za-
kwalifikować jako żądanie ustalenia, że nie doszło do rozwiązania umowy o pracę, to
nie miałyby zastosowania przepisy o terminie dochodzenia roszczeń z art. 264 i 265
KP.
Po ponownym rozpoznaniu sprawy, wyrokiem z dnia 9 lipca 1998 r., Sąd
Pracy oddalił powództwo Bogusława D. o ustalenie i zapłatę. Wyrok ten zapadł po
ogłoszeniu upadłości strony pozwanej. Rozstrzygając w ten sposób sprawę Sąd
Pracy miał na względzie, że w związku z niekorzystną kondycją finansową pozwane-
go wystąpiła konieczność lepszego wykorzystania pracowników i redukcji zatrudnie-
nia oraz zmian organizacyjnych. Twierdzenie, że powód otrzymał kilka propozycji
pracy i na jedną z nich nie wyraził zgody, a przyjęcie innych nie doszło do skutku z
innych względów, zostało potwierdzone przez zeznania świadków [...]. Zdaniem
Sądu pierwszej instancji, rozpatrującego ponownie sprawę, niezaprzeczalny jest fakt,
że powód otrzymał pisemne wypowiedzenie warunków umowy o pracę, w którym
zaproponowano mu stanowisko specjalisty do spraw sprzedaży, zaś przed upływem
połowy okresu wypowiedzenia powód wystosował do Biura Zakładu R-1 pismo z dnia
26 lutego 1997 r., w którym stwierdził, iż nie może przyjąć zaproponowanej pracy ze
względu na stan zdrowia, wykluczający dłuższe podróże.
Bezsporne jest ponadto, że powód nie odwołał się do sądu od otrzymanego
wypowiedzenia w zakreślonym siedmiodniowym terminie (art. 264 § 1 KP), zgodnie z
pouczeniem zawartym w wypowiedzeniu. W tych okolicznościach Sąd Pracy nie
znalazł podstaw do uwzględnienia powództwa. W jego ocenie pismo powoda z dnia
26 lutego 1997 r. było oświadczeniem woli o odmowie przyjęcia warunków pracy,
zaproponowanych w wypowiedzeniu zmieniającym. Było to wyraźne oświadczenie
powoda, iż nie wyraża zgody na nowe warunki pracy.
Rozpoznając kolejną apelację powoda, Sąd drugiej instancji stwierdził, że nie
zasługuje ona na uwzględnienie. Sąd Pracy w jego ocenie dokonał nie budzącej zas-
trzeżeń oceny zgromadzonego materiału dowodowego oraz prawidłowej interpretacji
przepisów prawa materialnego. Wyrażenie zgody na zaproponowane warunki wystę-
puje bądź przez jednoznaczną akceptację ich przez pracownika bądź przez niezło-
żenie przez niego przed upływem połowy okresu wypowiedzenia oświadczenia o
odmowie ich przyjęcia. Pismo powoda z dnia 26 lutego 1997 r., w którym stwierdził,
że propozycji pracy nie może przyjąć z uwagi na stan zdrowia, bezspornie musi być
4
interpretowane jako odmowa przyjęcia zaproponowanych mu w piśmie z dnia 8
stycznia 1997 r. nowych warunków pracy i płacy, o której mowa w art. 42 § 3 KP.
Czynność ta wywołała skutki materialnoprawne poprzez doprowadzenie do rozwią-
zania umowy o pracę. Treść pisma powoda zawierająca zwrot „nie mogę przyjąć tej
pracy”, wyraźnie wskazuje na zamiar i wolę powoda. Stanowisko powoda, że
oświadczenie z dnia 26 lutego 1997 r. zostało złożone pod wpływem błędu nie było
uzasadnione, gdyż występował brak podstaw do powoływania się na błąd i do uchy-
lenia się w trybie art. 84 KC od skutków oświadczenia woli. Nie zostały spełnione
przesłanki do uchylenia się od następstw oświadczenia woli, gdyż błąd nie został
wywołany przez drugą stronę czynności prawnej, która błędu mogła nie zauważyć
lub o błędzie nie wiedzieć. Przeprowadzone przez Sąd Pracy i Ubezpieczeń Spo-
łecznych postępowanie dowodowe nie potwierdziło twierdzeń powoda, że oświad-
czenie woli z dnia 26 lutego 1997 r. sporządził on z inicjatywy i pod dyktando E.D.
Nie potwierdzili tego w swoich zeznaniach świadek E.D. – przesłuchany dodatkowo
w postępowaniu drugoinstancyjnym – jak również inni świadkowie (P.H. oraz E.Z.).
Powód był w pełni świadomy swoich działań. Znał trudną sytuację zakładu pracy w
związku z grupowymi zwolnieniami i toczącym się postępowaniem układowym. Oko-
liczność, że już po odmowie przyjęcia przez powoda nowych warunków płacy i pracy
próbowano znaleźć dla powoda inne stanowisko pracy, nie może być podstawą do
odmiennej wykładni złożonego przez niego oświadczenia woli oraz nie powinna po-
ciągać za sobą ujemnych skutków prawnych dla pozwanego pracodawcy. Z zeznań
świadków wynika, że przed wręczeniem powodowi wypowiedzenia zmieniającego
rozmawiano z nim i ustnie proponowano mu nowe warunki, a pismo pozwanego z
dnia 8 stycznia 1997 r. było ostateczną propozycją. Powód, bez zgody pozwanego,
nie mógł cofnąć swego oświadczenia woli zawartego w piśmie z dnia 26 lutego 1997
r., zgodnie bowiem z art. 61 KC w związku z art. 300 KP odwołanie oświadczenia jest
skuteczne, jeżeli doszło jednocześnie z tym oświadczeniem lub wcześniej.
W kasacji zaskarżonemu wyrokowi postawiono zarzut, iż narusza on art. 65
KC w związku z art. 300 KP, art. 4771`
§ 11
KPC i art. 299 KPC oraz art. 174 § 1 pkt 4
KPC.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja nie ma usprawiedliwionych podstaw i dlatego nie mogła zostać
5
uwzględniona. Zarzut naruszenia art. 65 KC w związku z art. 300 KP oparty został na
częściowo błędnym założeniu dotyczącym treści i woli oświadczenia pracownika o
odmowie przyjęcia zaproponowanych warunków pracy i płacy (art. 42 § 3 KP) jako
elementu konstrukcyjnego wypowiedzenia zmieniającego. W myśl art. 42 § 3 KP
treścią oświadczenia woli pracownika jest odmowa przyjęcia zaproponowanych wa-
runków, przy czym bez znaczenia z tego punktu widzenia – inaczej niż sugeruje się
to w uzasadnieniu kasacji – jest to, czy pracownik równocześnie aprobuje rozwiąza-
nie umowy o pracę, które jest skutkiem (w razie odmowy przyjęcia propozycji) wypo-
wiedzenia zmieniającego. To więc, że – jak pisze się w uzasadnieniu kasacji – po-
wód „nigdy jednak nie zakładał, że może utracić zatrudnienie u pozwanego, a tym
samym źródło swego utrzymania, jako skutek prawny pisma z dnia 26.02.1997 r. –
gdyby nie było możliwości zatrudnienia go na warunkach pracy, o których mowa wy-
żej”, jest bez znaczenia, jeżeli mieć na względzie to, czego ma dotyczyć oświadcze-
nie, o którym mowa w art. 42 § 3 KP. Polega ono na odmowie przyjęcia zapropono-
wanych warunków i niczym więcej. Pracownik, który nie przyjmuje zaproponowanych
warunków, z reguły jest równocześnie przeciwny rozwiązaniu istniejącego stosunku
pracy, ale okoliczność ta nie ma znaczenia dla oceny prawidłowości (zgodności z
prawem) rozwiązania umowy o pracę w następstwie wypowiedzenia warunków pracy
lub płacy, jeżeli pracownik ich nie zaakceptuje, składając odpowiednie oświadczenie
pracodawcy. Oświadczenie to podlega ocenie z punktu widzenia ewentualnych jego
wad (art. 82-88 KC w związku z art. 300 KP), ale jest to inne zagadnienie niż kwestia
dotycząca tego, co się składa na treść oświadczenia przewidzianego w art. 42 § 3
KP, które sprowadza się – gdy idzie o wymogi minimalne – do odmowy przyjęcia za-
proponowanych warunków, bez równoczesnego „oświadczenia się”, że akceptuje się
rozwiązanie umowy o pracę. Akceptacja taka jest zbędna, bo wypowiedzenie zmie-
niające jest jednostronną czynnością pracodawcy, która rozwiązuje umowę o pracę
wbrew woli pracownika, pod warunkiem jedynie, że odmawia on przyjęcia zapropo-
nowanych nowych warunków. Z ustaleń dokonanych w zaskarżonym wyroku – które
w ocenie Sądu Najwyższego są prawidłowe – powód odmówił przyjęcia zapropono-
wanych mu warunków, a to zgodnie z art. 42 § 3 zdanie 1 KP oznacza, że umowa o
pracę rozwiązała się z upływem okresu wypowiedzenia, niezależnie od tego, czy
odpowiadało to jego intencjom. Powód musiał przy tym mieć pełną świadomość kon-
sekwencji złożonego oświadczenia, skoro w treści wypowiedzenia zmieniającego,
które otrzymał, zawarta jest informacja, że jeżeli odmówi przyjęcia zaproponowanych
6
warunków, to umowa rozwiąże się z upływem okresu wypowiedzenia. Zaznaczyć
należy, że w kasacji nie stawia się zarzutu naruszenia przepisów dotyczących wad
oświadczeń woli, a to oznacza – niezależnie od tego, iż brak jest w świetle materiału
sprawy podstaw do twierdzenia, że oświadczenie powoda było dotknięte wadą w
pojęciu przepisów art. 82-88 KC – iż dla Sądu Najwyższego miarodajna jest ocena,
że oświadczenie powoda nie było dotknięte tymi wadami. Zgodnie bowiem z art.
39311
KPC, Sąd Najwyższy rozpoznaje sprawę w granicach kasacji, co oznacza, iż
nie może on jej badać w szczególności poza granicami wynikającymi z postawionych
zaskarżonemu wyrokowi zarzutów (naruszeń konkretnych przepisów prawnych – art.
393 3
KPC w związku z art. 3931
KPC) i ich uzasadnienia. W kasacji w istocie nie
uzasadniono na czym miało polegać naruszenie przez Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych art. 65 KC. W myśl tego przepisu (§ 1) oświadczenie woli należy tak
tłumaczyć, jak tego wymagają, ze względu na okoliczności, w których złożone zos-
tało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje. W uzasadnieniu ka-
sacji nie wykazano, że oświadczenie woli powoda zostało zinterpretowane wbrew
zasadom współżycia społecznego lub wbrew ustalonym zwyczajom. Wywodzi się w
niej natomiast, że Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych nie przyjął kombinowanej
metody wykładni, opartej na kryterium subiektywnym i obiektywnym, eksponując
wyłącznie kryterium obiektywne. Nie jest to stanowisko trafne, gdyż w świetle zgro-
madzonych dowodów Sąd ten miał podstawy, by uważać, że powód z pełną świa-
domością i bez nacisków odmówił przyjęcia zaproponowanych mu warunków, co
znalazło wyraz w jego piśmie skierowanym do pracodawcy. W wykładni oświadcze-
nia woli istotny jest przy tym zamiar strony w chwili jego składania, nie zaś to, co ona
na ten temat myśli i czego chce później. Uwzględnienie kryterium subiektywnego nie
może być pojmowane w ten sposób, że pod uwagę należy brać poglądy i wolę
strony, które ujawnią się już po złożeniu oświadczenia woli. To więc, że Sąd drugiej
instancji nie zaaprobował późniejszych twierdzeń powoda na temat tego, jakie były
jego intencje w chwili złożenia oświadczenia o odmowie przyjęcia zaproponowanych
warunków, nie oznacza, że pominął on „subiektywny” aspekt tego oświadczenia.
Wniosek taki jest tym bardziej uzasadniony, jeżeli uwzględnić wskazany wyżej
przedmiot i zakres oświadczenia woli pracownika przewidzianego w art. 42 § 3 KP.
Również zarzut kasacji naruszenia art. 299 KPC jest bezpodstawny. W myśl
tego przepisu, jeżeli po wyczerpaniu środków dowodowych lub w ich braku pozostały
nie wyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, sąd dla wyjaśnienia tych
7
faktów zarządza dowód z przesłuchania stron. W ocenie Sądu Najwyższego – w
świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego – Sąd drugiej instancji
miał podstawy, by tego przepisu nie stosować, uznając, iż wszystkie fakty istotne dla
rozstrzygnięcia sprawy zostały wyjaśnione. W uzasadnieniu kasacji w kontekście za-
rzutu dotyczącego art. 299, a także art. 4771
§ 11
KPC podnosi się, że świadek E.D.
zeznał, iż „powód cały czas chciał pracować u pozwanego, wiedziałem o tym również
w momencie składania przez niego pisma z dnia 26.02.1997 r.”. W świetle jednakże
tego co powiedziano wyżej na temat przedmiotu i zakresu oświadczenia o odmowie
przyjęcia zaproponowanych warunków (art. 42 § 3 KP) okoliczność ta nie należy do
kategorii faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy i w związku z tym nie wymagała
dalszych wyjaśnień. Jest zrozumiałe (oczywiste), że pracownik, któremu wypowie-
dziano warunki pracy lub płacy, a więc któremu proponuje się pogorszenie jego
sytuacji prawnej, z reguły nie chce, by doszło do rozwiązania jego stosunku pracy (w
przeciwnym razie po prostu wyraziłby zgodę na jego rozwiązanie w drodze porozu-
mienia stron), ale nie zawsze – co w rozważanej sprawie jest istotne – mimo takiego
stanowiska wyraża zgodę na te warunki, które mu zaproponowano. Innymi słowy, dla
wypowiedzenia zmieniającego – w rozważanym tu aspekcie - nie jest istotne, czy
pracownikowi odpowiada to, że w efekcie dochodzi do rozwiązania umowy o pracę,
w związku z tym badanie tej kwestii, w przypadku gdy złożył on oświadczenie o od-
mowie przyjęcia nowych warunków, jest bez znaczenia. Z podobnych powodów bez-
podstawny jest także zarzut naruszenia art. 4771
§ 11
KPC, który nie został w kasacji
w gruncie rzeczy uzasadniony. Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił apela-
cję powoda nie dlatego, że „powód nie udowodnił wszystkich faktów niezbędnych dla
ustalenia istnienia stosunku pracy”, a z tej racji, iż z przeprowadzonych w sprawie
dowodów wynikało, że złożył on oświadczenie odmawiające przyjęcia nowych
warunków pracy. Innymi słowy, to nie brak udowodnienia przez powoda pewnych
faktów, z których wywodził on skutki prawne (art. 6 KC), zadecydował o treści rozs-
trzygnięcia wydanego przez Sąd drugiej instancji, gdyż Sąd ten doszedł do przeko-
nania, że wszystkie istotne dla tego rozstrzygnięcia fakty zostały wyjaśnione (udo-
wodnione). Ponadto, uwzględniając genezę i kontekst, w jakim doszło do wprowa-
dzenia do Kodeksu postępowania cywilnego art. 4771
§ 11
, należy opowiedzieć się
za jego restryktywną wykładnią. Przepis ten został bowiem pomyślany dla tych
przypadków, w których strony w miejsce umowy o pracę (w celu jej obejścia) zawie-
rają umowę cywilnoprawną. Należy więc przyjąć, że dotyczy on tylko tych sytuacji, w
8
których pracownik dochodzi ustalenia istnienia stosunku pracy. Nie dotyczy nato-
miast już takich przypadków, w których idzie o ustalenie, że istniejący stosunek pracy
ma określoną treść. W rozpoznawanej sprawie idzie zaś w istocie o ustalenie, że
treść stosunku pracy powoda (w jego ocenie) uległa przekształceniu w wyniku wy-
powiedzenia mu warunków pracy. Wykładnię art. 4711
§ 11
KPC należy łączyć z re-
gulacją art. 462 § 1 pkt 11
KPC, który do spraw z zakresu prawa pracy zalicza sprawy
o ustalenie istnienia stosunku pracy, jeżeli łączący strony stosunek prawny, wbrew
zawartej między nimi umowie, ma cechy stosunku pracy. Wynika stąd, że zarzut
naruszenia art. 4711
§ 11
KPC jest chybiony z kilku powodów: po pierwsze, nie został
on uzasadniony w kasacji, co oznacza, że z uwagi na regulację art. 39311
KPC w
związku z art. 3933
KPC (przy uwzględnieniu ukształtowanego orzecznictwa Sądu
Najwyższego) nie może on w ogóle być wzięty pod uwagę (a to wystarcza do jego
odrzucenia); po drugie, że hipoteza i dyspozycja tego przepisu nie obejmują rozpoz-
nawanego stanu faktycznego i prawnego sprawy, w którym idzie o ustalenie treści
stosunku pracy, a nie o ustalenie istnienia stosunku pracy; po trzecie, zaś z tego po-
wodu, że nawet gdyby przyjąć, iż ma on zastosowanie w niniejszej sprawie, to nie
został naruszony, bo Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych nie rozstrzygnął jej na
tej podstawie, że ciężar dowodu istotnych faktów, które nie zostały wykazane, obcią-
ża powoda.
Za nieuzasadniony należy uznać także zarzut naruszenia art. 174 § 1 pkt 4
KPC, który przewiduje zawieszenie postępowania, jeżeli w stosunku do strony zos-
tało wszczęte postępowanie upadłościowe, a spór dotyczy przedmiotu wchodzącego
w skład masy upadłości. Na uwadze należy mieć swoistość roszczeń, z jakimi wystą-
pił powód. W istocie (ostatecznie) Sąd drugiej instancji doszedł do przekonania, że
powód dochodził ustalenia treści jego stosunku pracy (że stosunek ten został prze-
kształcony zgodnie ze złożonym mu wypowiedzeniem zmieniającym, a nie rozwiąza-
ny), natomiast jego roszczenia majątkowe stanowiły ewentualnie jedynie konsekwen-
cję jego podstawowego (niejako wyjściowego) żądania. Spór dotyczył więc tylko w
części przedmiotu wchodzącego w skład masy upadłości, co prowadzi do wniosku, iż
- jeżeli w ogóle to dopuścić – postępowanie tylko w części z urzędu powinno zostać
zawieszone. Takie dzielenie zaś sprawy jest nieracjonalne, zwłaszcza jeżeli to od
rozstrzygnięcia kwestii, w zakresie których brak jest obowiązku zawieszenia postę-
powania (art. 174 § 1 pkt 4 KPC), zależy rozstrzygnięcie dotyczące przedmiotu
wchodzącego w skład masy upadłości (które w tym znaczeniu ma charakter wtórny).
9
W tej części, w jakiej spór dotyczył ustalenia treści stosunku pracy, nie było w żad-
nym razie podstaw do zawieszenia postępowania na mocy art. 174 § 1 pkt 4 KPC, co
zresztą stawia – jak wspomniano – równocześnie pod znakiem zapytania tezę, iż w
tego typu sprawach, jak niniejsza, w ogóle istnieje uzasadnienie dla stosowania tego
przepisu. Negatywne dla powoda rozstrzygnięcie w sprawie istnienia jego stosunku
pracy o określonej treści przesądza bowiem jednocześnie o braku uzasadnienia dla
jego roszczeń majątkowych. Oceniając sprawę z tego punktu widzenia należy dojść
do wniosku, że także z tego powodu nawet gdyby przyjąć, iż Sąd Pracy i Ubezpie-
czeń dopuścił się uchybienia art. 174 § 1 pkt 4 KPC, naruszenie to i tak nie mogło
mieć istotnego wpływu na wynik sprawy.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy, stosownie do art. 39312
KPC, orzekł
jak w sentencji wyroku.
========================================