Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 6 sierpnia 1999 r.
III RN 28/99
Osoba fizyczna przesiedlająca się na pobyt stały do Polski może
skorzystać ze zwolnienia od cła na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 7 lit. b ustawy z
dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne (jednolity tekst: Dz.U. z 1994 r. Nr 71, poz.
312 ze zm.), jeżeli przedmiotem przywozu są rzeczy stanowiące mienie tej
osoby, które służyły jej do użytku osobistego lub domowego jeszcze przed
datą jej faktycznego przesiedlenia się do Polski.
Przewodniczący: SSN Kazimierz Jaśkowski, Sędziowie: SN Andrzej
Wasilewski (sprawozdawca), NSA Bogusław Gruszczyński.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 6 sierpnia1999 r. sprawy ze skargi
Ludmiły C. na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł w W. z dnia 30 lipca 1997 r.
[...] w przedmiocie wymiaru cła, na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedli-
wości [...] od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1
października 1998 r. [...]
u c h y l i ł zaskarżony wyrok i oddalił skargę.
U z a s a d n i e n i e
Dyrektor Urzędu Celnego w W. decyzją z dnia 25 kwietnia 1997 r., zawartą w
dowodzie odprawy celnej [...], wymierzył należności celne od sprowadzonego z zag-
ranicy przez Ludmiłę C. samochodu marki "Volvo S 40", bowiem stwierdził, że pojazd
ten nie mógł korzystać ze zwolnienia od cła na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 7 lit. b
ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne (jednolity tekst: Dz.U. z 1994 r. Nr 71,
poz. 312 ze zm. - powoływana nadal jako: ustawa - Prawo celne). W wyniku odwoła-
nia strony, Prezes Głównego Urzędu Ceł w W. decyzją z dnia 30 lipca 1997 r. [...]
utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu tej decyzji Prezes Głównego
Urzędu Ceł stwierdził, że zgodnie z art. 14 ust. 1 pkt 7 lit. b ustawy - Prawo celne
przywóz towarów z zagranicy jest wolny od cła, jeżeli przedmiotem przywozu są rze-
2
czy stanowiące mienie osoby fizycznej, będącej przez co najmniej 12 miesięcy tzw.
osobą zagraniczną w rozumieniu przepisów prawa dewizowego, która przybywa do
kraju na pobyt stały, jeżeli rzeczy te służyły tej osobie do użytku osobistego lub do-
mowego, z zastrzeżeniem, że nie będą one odstępowane przez nią innym osobom w
okresie dwóch lat, licząc od dnia dokonania odprawy celnej. Tymczasem organy
celne ustaliły w niniejszej sprawie, że: po pierwsze - z zaświadczenia wydanego w
dniu 27 stycznia 1997 r. przez Konsulat Generalny RP w C. [...] wynika, iż Ludmiła C.
przebywała jako osoba zagraniczna w Ukrainie od dnia 5 czerwca 1949 r. do dnia 15
listopada 1996 r.; po drugie - w dniu 15 listopada 1996 r. otrzymała ona kartę stałego
pobytu w Polsce, a na pobyt stały w Polsce zameldowała się w dniu 18 listopada
1996 r.; oraz po trzecie - z przedłożonego organom celnym rachunku zakupu samo-
chodu wynika, że Ludmiła C. zakupiła zgłoszony samochód marki "Volvo S 40" w
dniu 22 kwietnia 1997 r. na terenie Szwecji i bezpośrednio potem sprowadziła, ten
nie zarejestrowany jeszcze samochód na polski obszar celny w dniu 23 kwietnia
1997 r. W tej sytuacji organ celny stwierdził, że samochód ten nie może być zaliczo-
ny do mienia osoby przesiedlającej się. Wprawdzie, zgodnie z § 3 rozporządzenia
Ministra Współpracy Gospodarczej z Zagranicą z dnia 4 sierpnia 1995 r. w sprawie
trybu, warunków, okresu zwolnienia od cła, norm ilościowych, określenia rzeczy
podlegających zastrzeżeniu nieodstępowania oraz dokumentów wymaganych do
stwierdzenia podstawy stosowania zwolnienia od cła rzeczy stanowiących mienie
niektórych krajowych i zagranicznych osób fizycznych (Dz.U. Nr 92, poz. 463 - po-
woływane nadal jako: rozporządzenie), zwolnienie od cła, stosownie do dyspozycji
art. 14 ust. 1 pkt 7 lit. b ustawy Prawo celne, dotyczy tych składników mienia osoby
przesiedlającej się do Polski, które zostaną przez nią zgłoszone do odprawy celnej w
okresie nie dłuższym aniżeli 6 miesięcy od dnia zameldowania w Polsce na pobyt
stały, to jednak, skoro w art. 14 ust. 1 pkt 7 lit. b ustawy - Prawo celne mowa jest o
zwolnieniu od cła mienia "osoby przesiedlającej się", to oznacza to, iż chodzi o mie-
nie użytkowane przez tę osobę przed przesiedleniem się do Polski, a nie o jakiekol-
wiek mienie przywiezione z zagranicy w okresie 6 miesięcy od daty przesiedlenia się
do Polski. Dlatego organ celny w uzasadnieniu swojej decyzji zwrócił uwagę i na to,
że przedmiotowy samochód został zakupiony przez Ludmiłę C. w Szwecji w dniu 22
kwietnia 1997 r., tzn. już w okresie kiedy przebywała ona na terenie Polski.
Ludmiła C. wniosła skargę na powyższą decyzję Prezesa Głównego Urzędu
Ceł do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie, domagając się stwierdze-
3
nia jej nieważności z uwagi na naruszenie art. 14 ust. 1 pkt 7 lit. b ustawy - Prawo
celne w związku z § 3 rozporządzenia. W uzasadnieniu tej skargi powołała się ona
na wcześniejsze orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego i Sądu Najwyż-
szego dotyczące interpretacji i stosowania powołanych przepisów oraz podniosła, że:
po pierwsze - przed sprowadzeniem przedmiotowego samochodu z zagranicy uzys-
kała w informacji celnej wyjaśnienie, iż spełnia wszystkie warunki zaliczenia tego sa-
mochodu do mienia osoby przesiedlającej się; po drugie - decyzja wojewody c. z dnia
15 listopada 1997 r. zezwalająca jej na pobyt stały na terytorium RP jedynie urucho-
miła procedurę przesiedlania się i nie oznaczała, że w dacie jej wydania przesiedle-
nie to zostało zakończone; po trzecie - w tej sytuacji potraktowanie jej przez organ
celny jako osoby przesiedlonej , a więc jako osoby, która utraciła już prawo do zaku-
pu i bezcłowego przywozu swojego mienia z zagranicy, jest nieporozumieniem; po
czwarte - zarzuciła też, że z art. 14 ust. 1 pkt 7 lit. b ustawy - Prawo celne nie wynika,
aby sprowadzony z zagranicy przedmiot nie mógł być nabyty po dacie uzyskania
karty stałego pobytu oraz że status osoby przesiedlającej się nie ulega zmianie przez
sam fakt uzyskania karty stałego pobytu; oraz po piąte - podniosła, że zakupiła
przedmiotowy samochód w Goeteborgu i przejechała nim na terenie Szwecji około
700 km, a więc organ celny - jej zdaniem - błędnie przyjął, że skarżąca nie użytko-
wała samochodu poza granicami Polski.
Równocześnie, niezależnie od powyższej skargi wniesionej do Naczelnego
Sądu Administracyjnego, w dniu 6 września 1997 r. skarżąca wystąpiła do Prezesa
Głównego Urzędu Ceł z wnioskiem o uchylenie zaskarżonej decyzji w trybie art. 155
KPA. Jednakże Prezes Głównego Urzędu Ceł decyzją z dnia 21 października 1997 r.
[...] odmówił zmiany swej poprzedniej decyzji z dnia 30 lipca 1997 r. w przedmiotowej
sprawie. W wyniku ponownego rozpatrzenia tej sprawy, w związku z wnioskiem skar-
żącej, z którym zwróciła się ona w trybie art. 127 § 3 KPA, Prezes Głównego Urzędu
Ceł, kolejną decyzją z dnia 21 listopada 1997 r. [...] ponownie odmówił zmiany swej
decyzji z dnia 21 października 1997 r. Wówczas także i na tę ostatnią decyzję Lud-
miła C. wniosła skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie, zarzu-
cając obrazę art. 14 ust. 1pkt 7 lit. b ustawy - Prawo celne dotyczącego bezcłowego
przywozu mienia przesiedleńczego, a w szczególności podnosząc, iż w świetle prze-
pisów tej ustawy pozbawiony znaczenia jest fakt, że przedmiotowy samochód został
nabyty przez skarżącą po dacie uzyskania przez nią karty stałego pobytu w Polsce
oraz to, jak długo był on przez nią użytkowany zanim przekroczyła nim polską grani-
4
cę, choć również dla ścisłości wyjaśniła, że samochód ten odebrała bezpośrednio w
fabryce w Szwecji i do momentu przekroczenia polskiej granicy przejechała nim
około 700 km.
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 21 maja 1998 r.
[...] oddalił tę skargę. W toku postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyj-
nym dokonano następujących ustaleń w sprawie: po pierwsze - na podstawie danych
z paszportu skarżącej ustalono, że od dnia 28 stycznia 1997 r. przebywała ona już w
Polsce i dopiero po tej dacie zawarła w Warszawie umowę przedwstępną na zakup w
Szwecji samochodu marki "Volvo S 40"; po drugie - w dniu 25 marca 1997 r. woje-
woda c. wydał skarżącej wizę powrotną ważną od dnia 25 marca 1997 r. do dnia 24
marca 1998 r. i uprawniającą ją do wielokrotnego przekraczania granicy polskiej; po
trzecie - w okresie od dnia 28 stycznia 1997 r. do dnia 22 kwietnia 1997 r. skarżąca
nie wyjeżdżała do Ukrainy; po czwarte - w dniu 22 kwietnia 1997 r. skarżąca wyje-
chała z Polski do Szwecji i tego samego dnia zakupiła tamże samochód marki "Volvo
S 40", który w dniu następnym sprowadziła na polski obszar celny. Biorąc powyższe
pod uwagę Sąd stwierdził, że skarżąca nie spełniła dwóch wymagań prawnych
określonych w art. 14 ust. 1 pkt 7 lit. b ustawy - Prawo celne, które warunkują do-
puszczalność skorzystania ze zwolnienia celnego na podstawie tego przepisu, a
mianowicie: po pierwsze - skoro skarżąca przybyła na pobyt stały z Ukrainy do Polski
w dniu 28 stycznia 1997 r., natomiast w dniu 22 kwietnia 1997 r. wyjechała z Polski
do Szwecji, aby po dokonaniu tam zakupu samochodu marki "Volvo S 40" w dniu
następnym, tj. 23 kwietnia 1997 r. powrócić bezpośrednio do Polski i tutaj dokonać
zgłoszenia zakupionego w Szwecji samochodu do odprawy celnej, to stąd wynika, że
w dacie przekraczania granicy polskiej w dniu 23 kwietnia 1997 r. skarżąca była już
osobą przesiedloną w rozumieniu art. 14 ust. 1 pkt 7 lit. b ustawy - Prawo celne, a
tym samym nie korzystała już wówczas ze statusu prawnego osoby przybywającej
dopiero na pobyt stały do Polski; a po drugie - zgłoszony przez skarżącą do odprawy
celnej samochód marki "Volvo S 40", który nabyła w Szwecji w dniu 22 kwietnia 1997
r., nie był przez nią wykorzystywany w okresie jej pobytu w Ukrainie do użytku
osobistego lub domowego, ani też nie był przez nią wykorzystywany do celów zwią-
zanych z faktycznym przesiedleniem z Ukrainy do Polski.
Następnie Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 1
października 1998 r. [...] w załatwieniu skargi na wcześniejszą decyzję Prezesa
Głównego Urzędu Ceł z dnia 30 lipca 1997 r. [...] uchylił zaskarżoną decyzję oraz
5
utrzymaną nią w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Celnego w Warszawie z dnia 25
kwietnia 1997 r. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd podniósł, że: po pierwsze - art. 14
ust. 1 pkt 7 lit. b ustawy - Prawo celne nie wymaga, aby rzeczy stanowiące mienie
osoby przesiedlającej się do kraju były nabyte wyłącznie w kraju, w którym osoba ta
przebywała uprzednio z zamiarem stałego pobytu oraz nie wymaga, aby w tym właś-
nie kraju służyły one tej osobie: "I to w dodatku przez określony czas do celów usta-
lonych w tym przepisie"; po drugie - z przepisu tego nie wynika również, aby rzeczy
sprowadzane przez osobę przesiedlającą się nie mogły być nabyte już po uzyskaniu
przez nią karty stałego pobytu w Polsce; po trzecie - Sąd stanął na stanowisku, że
skarżąca nie zakończyła pobytu w Ukrainie z dniem uzyskania karty stałego pobytu w
Polsce, ponieważ - pomimo zameldowania na pobyt stały w Polsce w dniu 18 listo-
pada 1996 r. - w dalszym ciągu przebywała ona w Ukrainie, o czym świadczą przed-
łożone przez nią w postępowaniu sądowym uzupełniające dowody z dokumentów (w
tym: zaświadczenie stwierdzające zatrudnienie u prywatnego przedsiębiorcy do dnia
15 kwietnia 1997 r.; umowa [...] z dnia 17 kwietnia 1997 r. potwierdzająca wykony-
wanie przez nią usług transportowych na terytorium Ukrainy; oraz zaświadczenie
stwierdzające pobyt w Centralnym Szpitalu Klinicznym w C. w okresie od dnia 31
marca 1997 r. do dnia 12 kwietnia 1997 r.); po czwarte - skarżąca sprowadziła samo-
chód wprawdzie po zakończeniu pobytu w Ukrainie, ale w okresie 6 miesięcy od dnia
zameldowania na pobyt stały w Polsce; oraz po piąte - treść przedłożonych przez
skarżącą uzupełniających dowodów dała - w opinii Sądu - podstawę do przyjęcia, że
przedmiotowy samochód: "służył skarżącej do użytku osobistego przed przekrocze-
niem granicy państwowej i może być uznany za zakupiony w drodze powrotnej w
celu przesiedlenia się do Polski".
Minister Sprawiedliwości pismem z dnia 20 kwietnia 1999 r. wniósł rewizję
nadzwyczajną od powyższego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w War-
szawie z dnia 1 października 1998 r. [...], zarzucając mu rażące naruszenie art. 22
ust. 1 pkt 1 w związku z art. 30 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie
Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm. - powoływanej nadal jako: ustawa o
NSA) oraz art. 14 ust. 1 pkt 7 lit. b ustawy - Prawo celne, a w konsekwencji na pods-
tawie art. 57 ust. 2 ustawy o NSA wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i oddale-
nie skargi. W uzasadnieniu rewizji nadzwyczajnej podniesiono w szczególności, że
zwolnienie celne, o którym mowa jest w art. 14 ust. 1 pkt 7 lit. b ustawy - Prawo
celne, stanowi wyjątek od zasady powszechności obowiązku celnego z tytułu towa-
6
rów sprowadzanych z zagranicy i z tej przyczyny nie może być interpretowany roz-
szerzająco. Tymczasem w zaskarżonym wyroku Naczelny Sąd Administracyjny, na-
ruszając wymagania prawne, od których uzależniona jest dopuszczalność stosowa-
nia zwolnienia celnego wynikającego z art. 14 ust. 1 pkt 7 lit. b ustawy - Prawo celne
oraz wbrew ustalonym w niniejszej sprawie faktom, stanął na stanowisku, że skoro
skarżąca już po osiedleniu się w Polsce wyjeżdżała na Ukrainę, to zakupiony przez
nią w Szwecji samochód może być uznany za mienie przesiedleńcze, które zostało
nabyte w drodze powrotnej z Ukrainy, w celu przesiedlenia się do Polski. Ponadto w
rewizji nadzwyczajnej podniesiono, że stanowisko to jest sprzeczne również ze sta-
nowiskiem prawnym wyrażonym we wcześniej wydanym prawomocnym wyroku Na-
czelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 maja 1998 r. [...], mocą
którego oddalona została skarga tej samej skarżącej na decyzję Prezesa Głównego
Urzędu Ceł z dnia 21 listopada 1997 r. odmawiającą zmiany zaskarżonej w tym pos-
tępowaniu decyzji Prezesa Głównego Urzędu Ceł w W. z dnia 30 lipca 1997 r. w
sprawie odmowy zwolnienia z cła za przedmiotowy samochód. W rewizji nadzwy-
czajnej z dnia 21 maja 1998 r. podniesiono, że wyrok Naczelnego Sądu Administra-
cyjnego "dotyczy tego samego podmiotu, przedmiotu, uprawnienia i obowiązku, co
wyrok zaskarżony rewizją nadzwyczajną, zatem nastąpiło naruszenie art. 30 powo-
łanej ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym". W odpowiedzi na rewizję nadz-
wyczajną, skarżąca wniosła o jej oddalenie, wskazując w szczególności na: po
pierwsze - trafność ustaleń faktycznych i wywodów prawnych zawartych w uzasad-
nieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego zaskarżonego rewizją nadzwy-
czajną, a w szczególności prawidłową interpretację i zastosowanie art. 14 ust. 1 pkt 7
lit. b w związku z art. 2 ustawy - Prawo celne oraz po drugie - nietrafność zarzutu
naruszenia przez Naczelny Sąd Administracyjny zaskarżonym wyrokiem art. 30
ustawy o NSA, wobec odmienności w zakresie dokonanych ustaleń i rozstrzygnięcia
sądowego w tym wyroku w porównaniu z dokonanymi ustaleniami, sformułowanym
poglądem prawnym oraz rozstrzygnięciem zawartym we wcześniejszym wyroku Na-
czelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 maja 1998 r. W tym kontekście, w od-
powiedzi na rewizję nadzwyczajną podniesiono w szczególności, że chodzi tutaj o
dwa wyroki wydane w dwóch różnych sprawach (pierwszy - wydany w sprawie, w
której postępowanie zostało wszczęte na podstawie art. 155 KPA, natomiast drugi -
w sprawie ze skargi o stwierdzenie nieważności decyzji Prezesa Głównego Urzędu
Ceł w Warszawie z dnia30 lipca 1997 r.), a także i to, że w sprawie, w której wnie-
7
siona została rewizja nadzwyczajna, strona w toku postępowania przed Naczelnym
Sądem Administracyjnym przedstawiła nowe dowody z dokumentów, które stały się
podstawą tego rozstrzygnięcia sądowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Rewizja nadzwyczajna jest uzasadniona.
Stosownie do dyspozycji art. 14 ust. l pkt 7 lit. b ustawy - Prawo celne, jedną z
bezwzględnych przesłanek prawnych, od spełnienia których uzależniona jest możli-
wość skorzystania ze zwolnienia od cła przez osobę fizyczną przesiedlającą się na
pobyt stały do Polski jest to, aby przedmiotem przywozu były rzeczy stanowiące mie-
nie tej osoby, które służyły jej do użytku osobistego lub domowego jeszcze przed
datą jej faktycznego przesiedlenia się do Polski. Natomiast z dokonanych w toku pos-
tępowania w niniejszej sprawie i niekwestionowanych ustaleń faktycznych wynika,
że: po pierwsze - skarżąca w dniu 15 listopada 1996 r. otrzymała kartę stałego po-
bytu w Polsce, na jej podstawie w dniu 18 listopada 1996 r. zameldowała się w Pol-
sce na pobyt stały, a począwszy od dnia 28 stycznia 1997 r. przebywała już w Polsce
jako osoba faktycznie przesiedlona; wprawdzie także po tej dacie, tzn. po dniu 28
stycznia 1997 r., skarżąca wyjeżdżała również do Ukrainy, ale wówczas była już
osobą faktycznie zamieszkałą na pobyt stały w Polsce; oraz po drugie - skarżąca
wyjechała w dniu 22 kwietnia 1997 r. z Polski bezpośrednio do Szwecji w celu doko-
nania zakupu fabrycznie nowego samochodu marki "Volvo S 40" i w tym samym dniu
samochód ten nabyła, po czym w dniu następnym - dnia 23 kwietnia 1997 r. powró-
ciła tym, nie zarejestrowanym jeszcze samochodem, do Polski, gdzie zgłosiła go do
odprawy celnej jako mienie przesiedleńcze. Naczelny Sąd Administracyjnym uznał,
że w danym wypadku samochód ten powinien być zaliczony do mienia przesied-
leńczego skarżącej i z tej przyczyny uchylił decyzje organów celnych, które odma-
wiały zwolnienia od cła przedmiotowego samochodu podstawie art. 14 ust. 1 pkt 7 lit.
b ustawy - Prawo celne, ponieważ nie zostały w tym wypadku spełnione wymagania
prawne warunkujące możliwość skorzystania przez skarżącą z tego zwolnienia cel-
nego. Jest bowiem poza sporem, że skarżąca zakupiła przedmiotowy samochód już
po faktycznym przesiedleniu się do Polski (po dniu 28 stycznia 1997 r.), co oznacza,
że samochód ten nie mógł zostać zaliczony do rzeczy stanowiących mienie przesied-
leńcze skarżącej, które służyły jej do użytku osobistego lub domowego w czasie
8
przed jej faktycznym przesiedleniem się do Polski. Tym samym zarzut rewizji nadz-
wyczajnej dotyczący rażącego naruszenia art. 14 ust. 1 pkt 7 lit. b ustawy - Prawo
celne okazał się uzasadniony. Natomiast nie jest uzasadniony podniesiony w rewizji
nadzwyczajnej zarzut rażącego naruszenia art. 30 ustawy o NSA, wobec nie
uwzględnienia przez Naczelny Sąd Administracyjny w zaskarżonym wyroku treści
rozstrzygnięcia zawartego we wcześniejszym wyroku Naczelnego Sądu Administra-
cyjnego w Warszawie z dnia 21 maja 1998 r. [...], mocą którego oddalona została
skarga tej samej skarżącej na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł z dnia 21 listo-
pada 1997 r., którą odmówiono zmiany w trybie art. 155 KPA ostatecznej decyzji
Prezesa Głównego Urzędu Ceł w W. z dnia 30 lipca 1997 r. w sprawie odmowy
zwolnienia z cła za przedmiotowy samochód. Nie jest trafny pogląd, który wyrażony
został w rewizji nadzwyczajnej, jakoby wymieniony wyrok Naczelnego Sądu Adminis-
tracyjnego z dnia 21 maja 1998 r. dotyczył "tego samego podmiotu, przedmiotu,
uprawnienia i obowiązku prawnego, co wyrok zaskarżony niniejszą rewizją nadzwy-
czajną". Wspomniany wyrok wydany został bowiem w wyniku skargi strony na inną
decyzję, a to na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł wydaną w dniu 21 listopada
1997 r. i kończącą postępowanie w sprawie dotyczącej wprawdzie także zmiany
ostatecznej decyzji Prezesa Głównego Urzędu Ceł z dnia 30 lipca 1997 r., jednakże
w trybie określonym w art. 155 KPA.
Biorąc powyższe pod uwagę, stosownie do wniosku rewizji nadzwyczajnej,
Sąd Najwyższy na podstawie art. 236 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z
dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78, poz. 483) oraz art. 39315
KPC w związku z art.
10 ustawy z dnia 1 marca 1996 r. o zmianie Kodeksu postępowania cywilnego, roz-
porządzeń Prezydenta Rzeczypospolitej – Prawo upadłościowe i Prawo o postępo-
waniu układowym, Kodeksu postępowania administracyjnego, ustawy o kosztach
sądowych w sprawach cywilnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 43, poz.
189 ze zm.) orzekł, jak w sentencji.
========================================