Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 21 września 1999 r.
II UKN 104/99
Przepis art. 322 KPC, pozwalający zasądzić odpowiednią sumę według
oceny sądu, opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy, jeżeli ści-
słe udowodnienie wysokości żądania jest niemożliwe lub nader utrudnione, nie
ma zastosowania w sprawach o jednorazowe odszkodowanie, o którym mowa
w art. 9 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków
przy pracy i chorób zawodowych (jednolity tekst: Dz.U. z 1983 r. Nr 30, poz. 144
ze zm.).
Przewodniczący: SSN Zbigniew Myszka, Sędziowie SN: Maria Tyszel, Jerzy
Kuźniar (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 21 września 1999 r. sprawy z po-
wództwa Wiesławy D. przeciwko Zespołowi Opieki Zdrowotnej Ł.-G. i Wojewódzkiej
Stacji Pogotowia Ratunkowego w Ł. o odszkodowanie, na skutek kasacji powódki od
wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi z dnia
18 listopada 1998 r. [...]
o d d a l i ł kasację.
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem z dnia 6 czerwca 1997 r. [...] Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Łodzi od-
dalił powództwo Wiesławy D. o wypłatę jednorazowego odszkodowania w związku ze
skutkami zatrucia tlenkami węgla w dniu 26 kwietnia 1995 r. po ustaleniu, że scho-
rzenia powódki mają charakter samoistny i jako takie nie pozostają w związku z wa-
runkami pracy. W dniu 26 kwietnia 1995 r. w pomieszczeniu, w którym pracowała
powódka występował dym w związku ze spalaniem odpadków (rękawice ochronne
oraz strzykawki jednorazowe), nie doprowadził on jednak do zatrucia środkami tok-
sycznymi – w świetle opinii biegłych lekarzy. Schorzenia powódki, mając miażdżyco-
wą etiologię, nie wiążą się z wykonywaną pracą. Stanowisko to podzielił Sąd Woje-
2
wódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi i oddalił apelację powódki
(wyrok z dnia 18 listopada 1998 r. [...]).
Powyższy wyrok zaskarżyła kasacją powódka i zarzucając naruszenie przepi-
sów postępowania – art. 217 § 2 i art. 322 KPC – i nieprzeprowadzenie dowodu z
opinii Instytutu Chemii „w zakresie rodzaju wydobywania się związków chemicznych
w procesie spalania strzykawek i gumowych rękawic" oraz art. 233 § 1 KPC „przez
błędne przyjęcie, iż Sąd pierwszej instancji ... wnikliwie ocenił materiał dowodowy”,
wniosła o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponow-
nego rozpoznania po uchyleniu również jego wyroku. W ocenie skarżącej zatrucie
było spowodowane zdarzeniem zewnętrznym (spalaniem odpadów) i powinno być
uznane za wypadek przy pracy.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:
Kasacja nie jest uzasadniona.
Akceptując ustalenia Sądu pierwszej instancji, że schorzenia powódki nie po-
zostają w związku przyczynowym z warunkami pracy w dniu 26 kwietnia 1995 r., Sąd
Wojewódzki nie naruszył zasad wynikających z art. 233 § 1 KPC, prawidłowo oce-
niając materiał dowodowy zebrany w sprawie, dochodząc do trafnego przekonania o
jego kompletności. Opinie biegłych – w tym opinia Kliniki Ostrych Zatruć Instytutu
Medycyny Pracy z dnia 3 kwietnia 1997 r. [...] – zgodnie wskazują na samoistną
etiologię schorzeń powódki, wykluczając aby przyczyny schorzeń miały charakter
pozaustrojowy. W tych warunkach pominięcie dowodu z opinii Instytutu Chemii dla
ustalenia „rodzaju związków chemicznych w procesie spalania (...)” było w świetle
art. 217 § 2 KPC” uzasadnione, dowód ten bowiem był nieprzydatny, przy niewadli-
wym ustaleniu, iż powódka nie uległa w pracy zatruciu środkami chemicznymi. W
kasacji zarzut naruszenia przepisów postępowania obejmował nie tylko przepisy art.
217 § 2 i 233 § 1 KPC – ale wskazywał na przepis art. 322 KPC, który jednak nie był
w ogóle przedmiotem stosowania, wobec stanu faktycznego sprawy.
Przepis ten uprawnia sąd orzekający do zasądzenia w sprawie o naprawienie
szkody, odpowiedniej sumy według własnej oceny, opartej na rozważeniu wszystkich
okoliczności sprawy, jeżeli uzna on, że ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest
niemożliwe lub nader utrudnione. Warunkiem zastosowania tego przepisu jest
przede wszystkim ustalenie, że wystąpiła szkoda, w tym wypadku pozostająca w
3
związku z warunkami pracy, przy czym stosowanie tego przepisu jest wyłączone,
jeżeli przedmiotem sprawy jest jednorazowe odszkodowanie, o którym mowa w art. 9
ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i
chorób zawodowych (jednolity tekst: Dz.U. z 1983 r. Nr 30, poz. 144 ze zm.).
Gdy więc wskazane w kasacji zarzuty okazały się nieuzasadnione, należało
orzec jak w sentencji po myśli art. 39312
KPC.
========================================