Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 4 kwietnia 2000 r.
I PKN 568/99
Nie stanowi obejścia prawa powodującego nieważność czynności praw-
nej (art. 58 § 1 KC w związku z art. 300 KP) wypowiedzenie pracownikowi
umowy o pracę ze skutkiem na dzień poprzedzający przejście zakładu pracy
lub jego części na nowego pracodawcę.
Przewodniczący SSN Józef Iwulski, Sędziowie SN: Katarzyna Gonera (spra-
wozdawca), Walerian Sanetra.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2000 r. sprawy z powódz-
twa Renaty B. przeciwko Szpitalowi Zakonu B. [...] w K. o ustalenie i zapłatę, na
skutek kasacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Krakowie z dnia 1 czerwca 1999 r. [...]
o d d a l i ł kasację.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy dla Krakowa-Nowej Huty w Krakowie wyrokiem z 20
stycznia 1999 r. [...] oddalił powództwo Renaty B. przeciwko Szpitalowi Zakonu B.
[...] w K. o ustalenie, że strony wiąże umowa o pracę zawarta na czas nie określony -
na warunkach wskazanych w umowie z 8 stycznia 1997 r. - oraz o zasądzenie na
rzecz powódki wynagrodzenia za czas gotowości do pracy za okres od 1 stycznia
1998 r. do dnia wyroku wraz z odsetkami.
Sąd Rejonowy ustalił, że powódka była zatrudniona w Szpitalu Specjalistycz-
nym im. E.B. w K. od 1 marca 1995 r. do 31 grudnia 1996 r. na stanowisku asystentki
dyrektora, ostatnio na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nie określony. Za-
rządzeniem z 13 sierpnia 1996 r. Wojewoda K. podjął decyzję o likwidacji Szpitala
Specjalistycznego im. E.B. w K. z dniem 31 grudnia 1996 r. w związku ze zwrotem
budynku, w którym szpital ten funkcjonował, na rzecz Zakonu B. Dyrektor Szpitala
im. E.B., będący jednocześnie jego likwidatorem, poinformował powódkę latem 1996
2
r., że otrzyma ona, podobnie jak inne zatrudnione w tym szpitalu osoby, wypowie-
dzenie umowy o pracę i propozycję zatrudnienia w przyszłości w nowym szpitalu,
prowadzonym przez Zakon B., na podstawie umowy o pracę na czas określony za
wynagrodzeniem nie mniejszym od obecnie otrzymywanego. W dniu 13 listopada
1996 r. pracodawca rozwiązał z powódką umowę o pracę za wypowiedzeniem ze
skutkiem na dzień 31 grudnia 1996 r., podając jako przyczynę wypowiedzenia likwi-
dację szpitala na podstawie zarządzenia Wojewody Krakowskiego. Jednocześnie
wskazał, że rozwiązanie umowy o pracę następuje z przyczyn dotyczących praco-
dawcy wymienionych w art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. Powódka nie
wniosła odwołania od wypowiedzenia.
Z początkiem stycznia 1997 r. budynek, w którym prowadzony był Szpital im.
E. B., został zwrócony Zakonowi B., który w budynku tym – na bazie sprzętu me-
dycznego dotychczasowego szpitala - rozpoczął prowadzenie niepublicznego zakła-
du opieki zdrowotnej pod nazwą Szpital Zakonu B. [...]. Powódka została zatrudniona
przez stronę pozwaną na podstawie umowy o pracę na czas określony od 1 stycznia
1997 r. do 31 grudnia 1997 r. na stanowisku kierownika sekcji dokumentacji i staty-
styki medycznej. Umowa ta została zawarta 8 stycznia 1997 r., ale pracę powódka
podjęła od 2 stycznia 1997 r. Zakres jej obowiązków na nowym stanowisku był nieco
szerszy niż poprzednio na stanowisku asystentki dyrektora, ponadto podlegało jej
dwóch pracowników. Umowa o pracę łącząca strony wygasła po upływie okresu, na
jaki została zawarta.
Jako podstawę prawną swojego żądania powódka wskazywała art. 231
KP.
Sąd Rejonowy stwierdził, że z samego brzmienia tego przepisu wynika bezzasad-
ność żądania, albowiem nie ma on zastosowania do tych pracowników, którzy przed
datą przejęcia zakładu pracy przez nowego pracodawcę nie byli już stroną stosunku
pracy z poprzednim pracodawcą. Jeżeli doszło do rozwiązania stosunku pracy przed
datą przejęcia zakładu pracy przez innego pracodawcę, podmiot przejmujący zakład
pracy nie staje się stroną rozwiązanych wcześniej stosunków pracy. Odnosząc się do
zarzutów powódki dotyczących tego, że rozwiązanie z nią umowy o pracę przez
Szpital Specjalistyczny im E.B. stanowiło nadużycie prawa i miało na celu uchylenie
skutków szczególnej ochrony stosunku pracy wynikającej z treści art. 231
KP, Sąd
Rejonowy – powołując się na wyrok Sądu Najwyższego z 13 grudnia 1996 r., I PKN
41/96, OSNAPiUS 1997 nr 15, poz. 268 - stwierdził, że wzruszenie skutków wadliwe-
go (nieuzasadnionego lub naruszającego przepisy prawa) wypowiedzenia umowy o
3
pracę może się dokonać wyłącznie poprzez odwołanie się pracownika do sądu pracy
od wypowiedzenia, co oznacza, że wadliwe wypowiedzenie jest czynnością zaskar-
żalną, a nie bezskuteczną samoistnie. Powódka - jako asystentka dyrektora zatrud-
niona w administracji Szpitala im. E.B. - musiała być zorientowana co do trybu prze-
kształcenia tej placówki zatrudnienia. Była bliskim współpracownikiem dyrektora
Szpitala, który pełnił jednocześnie obowiązki likwidatora i który miał objąć obowiązki
dyrektora w nowym szpitalu. Skoro nie odwołała się od wypowiedzenia umowy o
pracę, pomimo iż w pełni zdawała sobie sprawę z faktu, że nie następuje likwidacja
zakładu pracy, ale jego przekształcenie z publicznego na niepubliczny zakład opieki
zdrowotnej, to po upływie okresu wypowiedzenia, a przed przejęciem szpitala przez
Zakon B., stosunek pracy łączący powódkę i jej dotychczasowego pracodawcę uległ
rozwiązaniu. Okoliczność zatem, że – wbrew twierdzeniom strony pozwanej, a
zgodnie z twierdzeniami powódki – w rozumieniu przepisów prawa pracy nastąpiło
przejęcie zakładu pracy (szpitala) przez nowego pracodawcę, nie zaś jego likwidacja,
nie miała wpływu na rozwiązanie umowy o pracę łączącej powódkę ze Szpitalem im.
E.B. Skoro stosunek pracy powódki ze Szpitalem im. E.B. został rozwiązany przed
datą przejęcia szpitala przez Zakon B., a powódka nawiązała ze Szpitalem tego Za-
konu nową umowę o pracę, która uległa rozwiązaniu po upływie czasu, na jaki zos-
tała zawarta, nieuzasadnione jest jej powództwo o ustalenie, że strony nadal łączy
stosunek pracy.
Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie wyrokiem z
1 czerwca 1999 r. [...] oddalił apelację powódki.
Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu Rejonowego, że po upływie okresu
wypowiedzenia, a przed przejęciem szpitala przez Zakon B., stosunek pracy łączący
powódkę z dotychczasowym pracodawcą uległ rozwiązaniu i sam fakt, że od 1 stycz-
nia 1997 r. miało miejsce przejęcie szpitala przez Zakon B., nie zaś likwidacja szpi-
tala jako placówki zatrudnienia, nie miał wpływu na skuteczność rozwiązania umowy
o pracę z powódką. Sporna między stronami kwestia, czy faktycznie doszło do przej-
ścia zakładu pracy na innego pracodawcę w rozumieniu art. 231
KP w związku z lik-
widacją Szpitala im. E.B. na mocy zarządzenia Wojewody K., łączącą się ze zwrotem
budynków należących do Zakonu B. oraz powstaniem Szpitala [...], ma znaczenie
drugorzędne i nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Miałoby to znaczenie, gdyby
powódka odwołała się od wypowiedzenia dokonanego przez Szpital im. E.B., czego
jednak nie uczyniła. Wzruszenie skutków wadliwego wypowiedzenia może nastąpić
4
wyłącznie na drodze sądowej uruchamianej przez odwołanie od tego wypowiedzenia
do sądu pracy. Bez zaskarżenia w odpowiednim terminie ustalonym przez prawo
materialne także wadliwe wypowiedzenie doprowadza do skutecznego rozwiązania
stosunku pracy. Dlatego – zdaniem Sądu Okręgowego - chybione są zarzuty powód-
ki o bezwzględnej nieważności wypowiedzenia.
Kasację od powyższego wyroku wniosła powódka, zaskarżając go w całości.
Jako podstawę kasacji skarżąca wskazała naruszenie prawa materialnego, polegają-
ce na błędnym niezastosowaniu wobec niej art. 231
KP, a także niezastosowaniu art.
58 § 1 KC w związku z art. 300 KP i w następstwie tego błędnym sankcjonowaniu
wypowiedzenia umowy o pracę dokonanego dla pozoru w celu obejścia art. 231
KP
lub niezastosowaniu art. 8 KP i w następstwie tego błędnym sankcjonowaniu wypo-
wiedzenia sprzecznego ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa i zasa-
dami współżycia społecznego. Powódka wniosła o „uchylenie wyroku“ oraz ustalenie,
że łączy ją ze stroną pozwaną umowa o pracę zawarta na czas nie określony na wa-
runkach sprecyzowanych w umowie z 8 stycznia 1997 r. oraz zasądzenie na jej rzecz
wynagrodzenia za czas gotowości do pracy za okres od 17 czerwca 1998 r. do dnia
wyroku z należnymi odsetkami, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Krakowie.
W uzasadnieniu kasacji powódka podniosła, że naruszenie przez dyrektora Szpitala
im. E.B. w stosunku do powódki obowiązku wynikającego z art. 231
§ 3 KP powinno
być uwzględnione przy ocenie składanego przez niego dla pozoru oświadczenia o
wypowiedzeniu umowy o pracę w celu obejścia przepisu art. 231
KP. Zdaniem po-
wódki, „Sądy obu instancji sankcjonując ustalony stan faktyczny jako poprawny stwo-
rzyły tym samym legalny sposób na bezkarne obejście art. 231
KP“. Skoro powódka
jako asystentka dyrektora była utwierdzana przez niego w przekonaniu, iż wypowie-
dzenie umowy o pracę jest podyktowane całkowitą i ostateczną likwidacją zakładu
pracy i art. 231
KP nie znajduje zastosowania, to nie miała powodu odwoływać się od
otrzymanego wypowiedzenia. Tymczasem likwidacja szpitala była pozorna. Gdyby
dyrektor Szpitala im. E.B. poinformował powódkę o przejęciu zakładu pracy przez
Zakon B., to wówczas powódka miałaby podstawy do kwestionowania otrzymanego
wypowiedzenia. Brak tej informacji spowodował, że powódka została skutecznie
wprowadzona w błąd i dlatego nie składała odwołania od wypowiedzenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
5
Kasacja nie ma uzasadnionych podstaw. Konstrukcja pozwu - a także kons-
trukcja kasacji - opiera się na dwóch podnoszonych przez powódkę argumentach: po
pierwsze, że likwidacja jej poprzedniego zakładu pracy (Szpitala Specjalistycznego
im. E.B.) była pozorna oraz że w związku z tym pozorne było również wypowiedzenie
jej umowy o pracę przez dyrektora (i jednocześnie likwidatora) Szpitala im. E.B.
Pozorność, o jaką chodzi powódce, nie jest przy tym traktowana przez nią jako
pozorność oświadczeń woli konstruujących określone czynności prawne (a więc
pozorność w rozumieniu art. 83 KC), lecz jako fikcyjność, nierzeczywistość likwidacji
poprzedniego zakładu pracy i w związku z tym fikcyjność, nierzeczywistość przyczy-
ny wypowiedzenia jej umowy o pracę w Szpitalu im. E.B. Jako przyczynę wypowie-
dzenia powódce umowy o pracę wskazano bowiem likwidację tego Szpitala na pods-
tawie Zarządzenia Wojewody K. z 13 sierpnia 1996 r. Powódce chodzi więc w istocie
o to, że nie było rzeczywistej, a przez to uzasadnionej przyczyny wypowiedzenia jej
umowy o pracę. Brak uzasadnionej przyczyny wypowiedzenia mógł być kwestiono-
wany jedynie w sprawie o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne lub o przywróce-
nie do pracy na poprzednich warunkach (albo o odszkodowanie) wszczętej w wyniku
odwołania powódki od wypowiedzenia umowy o pracę (art. 44 KP i art. 45 § 1 KP).
Odwołania takiego powódka jednak nie wniosła. Pozorność w rozumieniu art. 83 KC
nie może dotyczyć oświadczenia woli poprzedniego pracodawcy o wypowiedzeniu
powódce umowy o pracę, albowiem pozorne w tym znaczeniu jest oświadczenie
złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru, a powódka nie twierdziła, że godziła
się na pozorne wypowiedzenie jej umowy o pracę. Konstrukcja pozorności wypowie-
dzenia w znaczeniu, o jakim mowa w art. 83 KC, jest niemożliwa do przyjęcia także z
tej przyczyny, że powódka nie twierdzi, aby wypowiedzenie to ukrywało inną czyn-
ność prawną, a zgodnym zamiarem obydwu stron – jej samej jako pracownika oraz
pracodawcy – było wywołanie innych skutków prawnych, niż wynikające z treści
oświadczenia pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę.
Nie jest usprawiedliwiony zarzut naruszenia art. 58 § 1 KC w związku z art.
300 KP. Wypowiedzenie powódce umowy o pracę przez poprzedniego pracodawcę
nie stanowiło obejścia prawa, w szczególności nie stanowiło obejścia art. 231
KP w
celu wyeliminowania w stosunku do powódki skutków wynikających z konstrukcji
przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę i przejęcia z mocy
prawa przez nowego pracodawcę pracowników zatrudnionych w tym zakładzie pracy
6
(jego części). Nie ma w treści art. 231
KP zakazu wypowiadania umów o pracę pra-
cownikom zatrudnionym w zakładzie pracy podlegającym przejściu na innego praco-
dawcę. Dotychczasowy pracodawca może zatem wypowiedzieć umowy o pracę
takim pracownikom. Zasadność tego wypowiedzenia (w znaczeniu istnienia rzeczy-
wistej i uzasadnionej jego przyczyny) podlega badaniu w razie odwołania się pra-
cownika do sądu pracy od wypowiedzenia mu umowy o pracę. Rozwiązanie umowy
o pracę za wypowiedzeniem, którego okres ulega zakończeniu przed przejściem
zakładu pracy na innego pracodawcę, ma ten skutek, że pracownik nie staje się z
mocy prawa stroną stosunku pracy z nowym pracodawcą, albowiem jego stosunek
pracy rozwiązał się w wyniku wypowiedzenia przed zmianami podmiotowymi po stro-
nie pracodawcy. Generalnie bowiem art. 231
KP nie zawiera zakazu rozwiązywania
stosunków pracy z pracownikami przed przejściem zakładu pracy na innego praco-
dawcę. Przejęciu z mocy prawa przez nowego pracodawcę podlegają tylko ci pra-
cownicy, którzy są zatrudnieni w zakładzie pracy w chwili jego przejścia na tego
pracodawcę (por. wyrok SN z 16 września 1997 r., I PKN 248/97, OSNAPiUS 1998
nr 19, poz. 559, wyrok SN z 1 października 1997 r., I PKN 296/97, OSNAPiUS 1998
nr 14, poz. 422, wyrok z 24 listopada 1998 r., I PKN 433/98, OSNAPiUS 2000 nr 1,
poz. 17, wyrok z 15 kwietnia 1999 r., I PKN 21/99, OSNAPiUS 2000 nr 12, poz. 471).
Zmiana treści art. 231
KP wprowadzona ustawą z dnia 2 lutego 1996 r. o
zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 24, poz.
110 ze zm.), która weszła w życie z dniem 2 czerwca 1996 r., polegająca na wpro-
wadzeniu obecnego § 3 tego artykułu, wbrew argumentacji powódki zawartej w ka-
sacji, nic nie zmieniła, jeśli chodzi o przytoczone wcześniej rozumienie mechanizmu
przejęcia z mocy prawa przez nowego pracodawcę tych pracowników, którzy są za-
trudnieni w zakładzie pracy w chwili jego przejścia na innego pracodawcę. Zmiana ta
nałożyła jedynie na pracodawcę obowiązek informowania pracowników o przejściu
zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę i wynikających z tego skutkach
dla przejmowanych pracowników w zakresie ich stosunków pracy. Nie wprowadziła
zatem zakazu wypowiadania umów o pracę przez dotychczasowego pracodawcę
tym pracownikom, którzy nie będą podlegali przejęciu przez nowego pracodawcę, ani
tym, którzy przejdą do nowego pracodawcy w czasie trwania okresu wypowiedzenia i
których stosunek pracy rozwiąże się na skutek tego wypowiedzenia już w czasie za-
trudnienia u nowego pracodawcy. Dyrektor Szpitala im. E.B. nie miał obowiązku in-
formowania powódki (w trybie art. 231
§ 3 KP) o skutkach przejścia szpitala jako za-
7
kładu pracy (placówki zatrudnienia) na innego pracodawcę, skoro stosunek pracy
powódki miał ulec rozwiązaniu – w wyniku wypowiedzenia – przed datą przejścia.
Nie ulega wątpliwości, że wypowiedzenie pracownikowi przez pracodawcę
umowy o pracę zawartej na czas nie określony musi być uzasadnione (w tym zna-
czeniu, że musi istnieć rzeczywista i uzasadniona przyczyna tego wypowiedzenia).
To, czy przejście zakładu pracy (jego części) na innego pracodawcę może stanowić
uzasadnioną przyczynę wypowiedzenia umów o pracę pracownikom przez dotych-
czasowego pracodawcę, podlega indywidualnej ocenie w sprawie wszczętej przez
pracownika w wyniku wniesienia odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę, w
relacji do konkretnego stanu faktycznego. Nie można co do zasady wykluczyć, że w
określonej konkretnej sprawie wypowiedzenie takie będzie uzasadnione, np. wów-
czas, gdy przejście zakładu pracy na nowego pracodawcę wiąże się z istotnymi
zmianami organizacyjnymi wykluczającymi dalsze zatrudnianie wszystkich pracowni-
ków zatrudnionych u dotychczasowego pracodawcy. Jeżeli wypowiedzenie okaże się
nieuzasadnione, a pracownik się od niego odwoła, wówczas uzyska przywrócenie do
pracy i jego stosunek pracy będzie trwał nadal już u nowego pracodawcy.
W rozpoznawanej sprawie przyczyny wypowiedzenia powódce umowy o pracę
przez poprzedniego pracodawcę (Szpital Specjalistyczny im. E.B.) nie podlegały ba-
daniu. Nie podlegało też ocenie w rozpoznawanej sprawie, czy przyczyny te były
uzasadnione, czy też nie. Sprawa nie była bowiem wniesiona przeciwko temu praco-
dawcy i nie dotyczyła uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do
pracy, lecz ustalenia, że umowa o pracę zawarta na czas nie określony wiąże po-
wódkę z innym pracodawcą (Szpitalem Zakonu B. [...]). Nieskuteczne jest zatem
kwestionowanie przez powódkę w rozpoznawanej sprawie zasadności wypowiedze-
nia, a także zgodności tej czynności ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem
prawa i zasadami współżycia społecznego, czyli zarzucanie poprzedniemu praco-
dawcy, że dokonując wypowiedzenia jej umowy o pracę uczynił ze swojego prawa
podmiotowego użytek nie podlegający ochronie (czyli nadużył prawa podmiotowego,
o czym stanowi art. 8 KP). Wszystkie te argumenty podlegałyby natomiast badaniu w
razie wniesienia przez powódkę odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę.
Powódka nie wniosła tego odwołania nawet wtedy, gdy została już zatrudniona – na
podstawie umowy zawartej na czas określony (na okres jednego roku) - u strony poz-
wanej i kiedy stały się dla niej oczywiste te wszystkie aspekty organizacyjne przeję-
cia (w rozumieniu art. 231
KP) szpitala jako placówki zatrudnienia przez nowego pra-
8
codawcę, które podnosiła w niniejszej sprawie wniesionej pod koniec grudnia 1997 r.,
na krótko przed upływem okresu, na jaki strona pozwana zawarła z nią umowę o
pracę.
W związku z tym, że kasacja powódki nie zawierała zarzutu naruszenia prze-
pisów postępowania, dla oceny, czy doszło do naruszenia prawa materialnego mia-
rodajny był ustalony przez Sąd Okręgowy stan faktyczny, a z ustaleń tego Sądu wy-
nikało, że umowa o pracę łącząca powódkę ze Szpitalem Specjalistycznym im. E.B.
uległa rozwiązaniu – w wyniku nie zakwestionowanego przez powódkę we właściwy
sposób (art. 44 i 45 § 1 KP) i w odpowiednim czasie (art. 264 § 1 KP) wypowiedzenia
umowy o pracę – przed przejściem zakładu pracy (szpitala) na nowego pracodawcę.
Z tej przyczyny prawidłowo Sąd Okręgowy uznał, że do powódki nie miał zastosowa-
nia art. 231
KP, a podniesiony w kasacji zarzut naruszenia tego przepisu (przez jego
niezastosowanie) jest nieusprawiedliwiony.
Wypowiedzenie powódce umowy o pracę nie może być uznane za czynność
bezwzględnie nieważną na podstawie art. 58 § 1 KC w związku z art. 300 KP, albo-
wiem Kodeks pracy w sposób wyczerpujący reguluje skutki sprzecznego z prawem
wypowiedzenia umowy o pracę, a w każdym razie wypowiedzenie to nie może być
uznane za bezwzględnie nieważne z przyczyn wskazanych w kasacji, nie było bo-
wiem czynnością prawną zawierającą oświadczenie woli złożone dla pozoru (art. 83
§ 1 KC) ani nie miało na celu obejścia bezwzględnie obowiązującego przepisu prawa
(w szczególności art. 231
KP, który nie zawiera zakazu wypowiadania umów o pracę
pracownikom przed przejęciem zakładu pracy przez innego pracodawcę, a innego
przepisu, który miałby podlegać obejściu, powódka nie wskazała). Nie są w związku
z tym trafne twierdzenia kasacji o bezwzględnej nieważności – a przez to samoistnej
bezskuteczności - wypowiedzenia umowy o pracę powódce, z powodu tego, że
czynność ta, dokonana przez poprzedniego pracodawcę, była sprzeczna z prawem
lub zasadami współżycia społecznego, a zatem powinna być oceniona ze skutkiem
wynikającym z powołanych w kasacji przepisów prawa materialnego, tj. art. 58 § 1
KC i art. 8 KP. Wypowiedzenie umowy o pracę może być uznane za nieuzasadnione
lub dokonane z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu umów o pracę, co jednak
nie jest równoznaczne z bezskutecznością dokonanego wypowiedzenia. Podstawo-
wą zasadą prawa pracy jest bowiem możliwość wzruszenia skutków prawnych wa-
dliwego wypowiedzenia, tj. wypowiedzenia nieuzasadnionego lub naruszającego
przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, wyłącznie na drodze sądowej uruchamianej
9
przez odwołanie się pracownika do sądu pracy (art. 44 i 45 KP), w kodeksowym
terminie prawa materialnego siedmiu dni od dnia doręczenia mu pisma wypowiada-
jącego umowę o pracę (art. 264 § 1 KP). Oznacza to, że wadliwe wypowiedzenie jest
czynnością prawną zaskarżalną, niekiedy określaną jako względnie bezskuteczna,
ale nie jest działaniem bezwzględnie nieważnym lub bezskutecznym samoistnie,
ponieważ bez jego zaskarżenia w kodeksowym terminie do sądu pracy także wadli-
we wypowiedzenie doprowadza do skutecznego rozwiązania stosunku pracy z upły-
wem okresu wypowiedzenia. Inaczej rzecz ujmując, jeżeli dokonane przez praco-
dawcę wadliwe wypowiedzenie nie zostanie wycofane za zgodą pracownika, to wy-
łącznie sąd pracy może zweryfikować skutki prawne wypowiedzenia nieuzasadnio-
nego lub naruszającego przepisy o wypowiadaniu umów o pracę.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy oddalił kasację na podstawie art.
39312
KPC.
========================================