SNO 7/03
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:22-01-2013
Pełny tekst orzeczenia
POSTANOWIENIE Z DNIA 11 MARCA 2003 R.
SNO 7/03
Zgodnie z treścią art. 128 u.s.p. w sprawach nie uregulowanych w
rozdziale normującym odpowiedzialność dyscyplinarną sędziów stosuje się
odpowiednio przepisy kodeksu postępowania karnego. Sposób doręczania
pism przeznaczonych dla adresata nie będącego osobą fizyczną normuje
przepis art. 134 § 3 k.p.k., który stanowi, że w takiej sytuacji doręczenia
dokonuje się do rąk osoby zatrudnionej w biurze adresata.
Przewodniczący: sędzia SN Ewa Strużyna.
Sędziowie SN: Filomena Barczewska (sprawozdawca), Roman
Kuczyński.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny w Warszawie z udziałem sędziego –
Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego, po rozpoznaniu zażalenia Kolegium Sądu
Okręgowego na postanowienie Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z
dnia 7 stycznia 2003 r. w przedmiocie pozostawienia bez rozpoznania zażalenia
Kolegium Sądu Okręgowego
p o s t a n o w i ł:
utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
U z a s a d n i e n i e
Postanowieniem z dnia 2 grudnia 2002 r. Zastępca Rzecznika
Dyscyplinarnego Sądu Okręgowego odmówił wszczęcia postępowania
dyscyplinarnego w odniesieniu do sędziego Sądu Rejonowego z powodu nie
popełnienia przewinienia służbowego z art. 107 § 1 u.s.p.
2
Zażalenie Kolegium Sądu Okręgowego na powyższe postanowienie Sąd
Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny postanowieniem z dnia 7 stycznia 2003 r.
pozostawił bez rozpoznania. Sąd ten ustalił, iż zaskarżone postanowienie z dnia
2 grudnia 2002 r. zostało doręczone Kolegium, jak i Prezesowi Sądu
Okręgowego w dniu 6 grudnia 2002 r. i od tej daty rozpoczął bieg 7-dniowy
termin do złożenia środka odwoławczego. Zażalenie zostało wniesione po
terminie, a zatem na mocy art. 430 § 1 k.p.k. należało orzec jak w sentencji.
W zażaleniu na powyższe postanowienie Kolegium Sądu Okręgowego
reprezentowane przez Przewodniczącego Kolegium, wniosło o jego uchylenie
zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę
rozstrzygnięcia. Zdaniem skarżącego doręczenie odpisu postanowienia
Przewodniczącemu Kolegium nie skutkuje rozpoczęcia 7-dniowego biegu
terminu do wniesienia zażalenia, bowiem bieg terminu można liczyć dopiero od
daty posiedzenia Kolegium, co miało miejsce w dniu 18 grudnia 2002 r. Dopiero
na posiedzeniu treść postanowienia mogła być przekazana temu organowi, jako
obradującemu na posiedzeniach zwoływanych przez prezesa sądu.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest uzasadnione. Zgodnie z treścią art.128 u.s.p., na który
powołuje się skarżący w zażaleniu, w sprawach nie uregulowanych w rozdziale
normującym odpowiedzialność dyscyplinarną sędziów stosuje się odpowiednio
przepisy kodeksu postępowania karnego. Sposób doręczenia pism
przeznaczonych dla adresata nie będącego osobą fizyczną normuje przepis art.
134 § 3 k.p.k., który stanowi, że w takiej sytuacji doręczenia dokonuje się do rąk
osoby zatrudnionej w biurze adresata. Procesowe skutki takiego doręczenia
zastępczego są równoznaczne z doręczeniem do rąk adresata.
Skarżący nie kwestionuje, iż odpis postanowienia z dnia 2 grudnia 2002 r.
został doręczony Przewodniczącemu Kolegium w dniu 6 grudnia 2002 r. Sąd
Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny trafnie przyjął, że od tego dnia rozpoczął bieg
7-dniowy termin do wniesienia zażalenia. W żadnym razie nie można podzielić
3
stanowiska skarżącego, aby bieg terminu należało liczyć od daty posiedzenia
kolegium. Rzeczą przewodniczącego kolegium jest takie zorganizowanie pracy
– zwołanie posiedzenia kolegium – aby mógł być zachowany termin do
wniesienia środka odwoławczego.
Zażalenie, co również przyznaje skarżący, zostało wniesione w dniu 23
grudnia 2002 r. Trafna więc była ocena Sądu Apelacyjnego – Sądu
Dyscyplinarnego, że zażalenie zostało wniesione po terminie, a więc że
zastosowanie art. 430 § 1 k.p.k. było uzasadnione.
W tym stanie na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w związku z art. 128 u.s.p.
należało orzec jak w postanowieniu.
SNO 7/03
Zgodnie z treścią art. 128 u.s.p. w sprawach nie uregulowanych w
rozdziale normującym odpowiedzialność dyscyplinarną sędziów stosuje się
odpowiednio przepisy kodeksu postępowania karnego. Sposób doręczania
pism przeznaczonych dla adresata nie będącego osobą fizyczną normuje
przepis art. 134 § 3 k.p.k., który stanowi, że w takiej sytuacji doręczenia
dokonuje się do rąk osoby zatrudnionej w biurze adresata.
Przewodniczący: sędzia SN Ewa Strużyna.
Sędziowie SN: Filomena Barczewska (sprawozdawca), Roman
Kuczyński.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny w Warszawie z udziałem sędziego –
Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego, po rozpoznaniu zażalenia Kolegium Sądu
Okręgowego na postanowienie Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z
dnia 7 stycznia 2003 r. w przedmiocie pozostawienia bez rozpoznania zażalenia
Kolegium Sądu Okręgowego
p o s t a n o w i ł:
utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
U z a s a d n i e n i e
Postanowieniem z dnia 2 grudnia 2002 r. Zastępca Rzecznika
Dyscyplinarnego Sądu Okręgowego odmówił wszczęcia postępowania
dyscyplinarnego w odniesieniu do sędziego Sądu Rejonowego z powodu nie
popełnienia przewinienia służbowego z art. 107 § 1 u.s.p.
2
Zażalenie Kolegium Sądu Okręgowego na powyższe postanowienie Sąd
Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny postanowieniem z dnia 7 stycznia 2003 r.
pozostawił bez rozpoznania. Sąd ten ustalił, iż zaskarżone postanowienie z dnia
2 grudnia 2002 r. zostało doręczone Kolegium, jak i Prezesowi Sądu
Okręgowego w dniu 6 grudnia 2002 r. i od tej daty rozpoczął bieg 7-dniowy
termin do złożenia środka odwoławczego. Zażalenie zostało wniesione po
terminie, a zatem na mocy art. 430 § 1 k.p.k. należało orzec jak w sentencji.
W zażaleniu na powyższe postanowienie Kolegium Sądu Okręgowego
reprezentowane przez Przewodniczącego Kolegium, wniosło o jego uchylenie
zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę
rozstrzygnięcia. Zdaniem skarżącego doręczenie odpisu postanowienia
Przewodniczącemu Kolegium nie skutkuje rozpoczęcia 7-dniowego biegu
terminu do wniesienia zażalenia, bowiem bieg terminu można liczyć dopiero od
daty posiedzenia Kolegium, co miało miejsce w dniu 18 grudnia 2002 r. Dopiero
na posiedzeniu treść postanowienia mogła być przekazana temu organowi, jako
obradującemu na posiedzeniach zwoływanych przez prezesa sądu.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest uzasadnione. Zgodnie z treścią art.128 u.s.p., na który
powołuje się skarżący w zażaleniu, w sprawach nie uregulowanych w rozdziale
normującym odpowiedzialność dyscyplinarną sędziów stosuje się odpowiednio
przepisy kodeksu postępowania karnego. Sposób doręczenia pism
przeznaczonych dla adresata nie będącego osobą fizyczną normuje przepis art.
134 § 3 k.p.k., który stanowi, że w takiej sytuacji doręczenia dokonuje się do rąk
osoby zatrudnionej w biurze adresata. Procesowe skutki takiego doręczenia
zastępczego są równoznaczne z doręczeniem do rąk adresata.
Skarżący nie kwestionuje, iż odpis postanowienia z dnia 2 grudnia 2002 r.
został doręczony Przewodniczącemu Kolegium w dniu 6 grudnia 2002 r. Sąd
Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny trafnie przyjął, że od tego dnia rozpoczął bieg
7-dniowy termin do wniesienia zażalenia. W żadnym razie nie można podzielić
3
stanowiska skarżącego, aby bieg terminu należało liczyć od daty posiedzenia
kolegium. Rzeczą przewodniczącego kolegium jest takie zorganizowanie pracy
– zwołanie posiedzenia kolegium – aby mógł być zachowany termin do
wniesienia środka odwoławczego.
Zażalenie, co również przyznaje skarżący, zostało wniesione w dniu 23
grudnia 2002 r. Trafna więc była ocena Sądu Apelacyjnego – Sądu
Dyscyplinarnego, że zażalenie zostało wniesione po terminie, a więc że
zastosowanie art. 430 § 1 k.p.k. było uzasadnione.
W tym stanie na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w związku z art. 128 u.s.p.
należało orzec jak w postanowieniu.