Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 12 sierpnia 2003 r.
III RN 12/03
Roczny termin dla przedstawienia świadectwa pochodzenia towaru
zgłaszanego do odprawy celnej, o którym mowa w punkcie 6 Zasad określania
pochodzenia towarów z krajów rozwijających się w celu udzielania preferencji
celnych w ramach ogólnego systemu preferencji, stanowiących załącznik do
Porozumienia o ujednoliceniu zasad określania pochodzenia towarów z krajów
rozwijających się w celu udzielania preferencji celnych w ramach ogólnego
systemu preferencji sporządzone w Moskwie dnia 5 czerwca 1980 r. (Dz.U. z
1982 r. Nr 15, poz. 116), jest zachowany także w sytuacji, gdy w toku dalszego
postępowania celnego organy celne zakwestionują autentyczność lub
wiarygodność przedstawionego przez zgłaszającego w dniu dokonania
zgłoszenia towaru do odprawy celnej świadectwa pochodzenia tego towaru na
formularzu A.
Przewodniczący SSN Andrzej Wasilewski (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Jerzy Kwaśniewski, Andrzej Wróbel.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 sierpnia 2003 r.
sprawy ze skargi Andrzeja P. i Urszuli P. na decyzję Wojewody L. z dnia 8 czerwca
2000 r. [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji zatwierdzającej projekt budow-
lany i udzielającej pozwolenia na budowę, na skutek rewizji nadzwyczajnej Pierw-
szego Prezesa Sądu Najwyższego [...] od wyroku Naczelnego Sądu Administracyj-
nego-Ośrodka Zamiejscowego w Lublinie z dnia 4 czerwca 2002 r. [...]
u c h y l i ł zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Naczelnemu Sądowi Admi-
nistracyjnemu-Ośrodkowi Zamiejscowemu w Lublinie do ponownego rozpoznania.
U z a s a d n i e n i e
Prezydent Miasta B.P., jako organ pierwszej instancji, decyzją z dnia 20 wrze-
śnia 1999 r. odmówił uchylenia wydanej uprzednio z upoważnienia Kierownika
2
Urzędu Rejonowego w B.P. decyzji z dnia 12 czerwca 1997 r., mocą której zatwier-
dzony został projekt budowlany i udzielone zostało Mieczysławowi S. pozwolenie na
budowę budynku mieszkalno-gospodarczego na położonej w B.P. przy ul. K. działce
o numerze geodezyjnym [...] bowiem - jak podniesiono w uzasadnieniu tego roz-
strzygnięcia - budynek, którego dotyczy ta decyzja, jest już wybudowany w stanie
surowym i wymaga jedynie wykończenia. W wyniku odwołania Urszuli i Andrzeja P.,
Wojewoda L. - jako organ drugiej instancji - decyzją z dnia 15 listopada 1999 r. uchy-
lił zaskarżoną decyzję Prezydenta Miasta B.P. z dnia 20 września 1999 r. i umorzył
postępowanie administracyjne w tej sprawie przed organem pierwszej instancji,
stwierdzając równocześnie, że wydane uprzednio pozwolenie na budowę jest prawi-
dłowe, pomimo że nie ma w sprawie żadnej decyzji lokalizacyjnej, albowiem w mo-
mencie wydawania decyzji o pozwoleniu na budowę decyzja taka obowiązywała.
Następnie, w wyniku skargi Urszuli i Andrzeja P. na powyższą decyzję Woje-
wody L. z dnia 15 listopada 1999 r., Naczelny Sąd Administracyjny-Ośrodek Zamiej-
scowy w Lublinie wyrokiem z dnia 20 lutego 2001 r. [...] uchylił zaskarżoną decyzję,
wskazując w uzasadnieniu tego wyroku, że w rozpoznawanej sprawie brak jest prze-
słanek do wydania decyzji o umorzeniu postępowania administracyjnego przed orga-
nem pierwszej instancji, ponieważ nie stało się ono bezprzedmiotowe w rozumieniu
art. 138 § 1 pkt 2 w związku z art. 105 § 1 k.p.a.
W konsekwencji powyższego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego
[...], Wojewoda L. - w wyniku ponownego rozpoznania odwołania Urszuli i Andrzeja
P. od wydanej z upoważnienia Prezydenta Miasta B.P. decyzji z dnia 20 września
1999 r. - decyzją z dnia 8 czerwca 2001 r., wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1
k.p.a., utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia
Wojewoda L. stwierdził, że decyzja Kierownika Urzędu Rejonowego w B.P. z dnia 12
czerwca 1997 r. została wydana z naruszeniem prawa, gdyż strony - czyli Urszula i
Andrzej P. - nie brały udziału w tym postępowaniu, lecz równocześnie odmówił
uchylenia tej decyzji, wskazując na art. 146 § 2 k.p.a., ponieważ nowa decyzja w tej
sprawie w istocie odpowiadałaby decyzji dotychczasowej. Ponadto, Wojewoda L.
stwierdził także, że zaskarżona przez odwołujących się decyzja o ustaleniu warun-
ków zabudowy i zagospodarowania terenu jest prawomocna, na co wskazuje decyzja
Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B.P. z dnia 30 czerwca 1999 r. Jej
mocą której Samorządowe Kolegium Odwoławcze - w wyniku rozpoznania odwołania
Urszuli i Andrzeja P. od wydanej z upoważnienia Prezydenta Miasta B.P. decyzji z
3
dnia 29 marca 1999 r. w sprawie stwierdzenia, że decyzja Prezydenta Miasta B.P. z
dnia 12 maja 1997 r. ustalająca warunki zabudowy i zagospodarowania tereny dla
inwestycji polegającej na realizacji budynku mieszkalno-gospodarczego na położonej
w B.P. przy ul. K. działce o numerze geodezyjnym [...] wydana została wprawdzie z
naruszeniem prawa, jednak równocześnie stwierdził, że nie podlega ona uchyleniu z
przyczyn, o których mowa w art. 146 § 2 k.p.a. - uchyliło zaskarżoną decyzję i umo-
rzyło postępowanie w sprawie wznowienia postępowania, gdyż nowa decyzja po-
twierdzałaby dokonane już uprzednio w treści decyzji, której dotyczy wniosek o
wznowienie postępowania, ustalenie dotyczące warunków zabudowy i zagospoda-
rowania terenu przedmiotowej działki. Wynika stąd, co podkreślił Wojewoda L. w
uzasadnieniu swej decyzji z dnia 8 czerwca 2001 r., że projektowany budynek
mieszkalno-gospodarczy w czasie rozpatrywania wniosku Mieczysława S. o pozwo-
lenie na budowę spełniał wymagania obowiązującej wówczas decyzji o warunkach
zabudowy i zagospodarowania terenu, a przedmiotowa decyzja była prawomocna.
Ponadto, inwestor - Mieczysław S. przedłożył także dowód dysponowania terenem
na cele budowlane, a w związku z lokalizacją budynku na granicy sąsiedniej działki
dołączona została także zgoda właścicieli tej sąsiedniej działki zlokalizowanej przy ul.
K. W tej sytuacji, ponieważ inwestycja została zlokalizowana zgodnie z wymaganiami
prawnymi określonymi w rozporządzeniu Ministra Gospodarki Przestrzennej i Bu-
downictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim po-
winny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. z 1995 r. Nr 10, poz. 46 ze zm.)
- co potwierdził także znajdujący się w aktach sprawy uzupełniający materiał dowo-
dowy - brak było w przedmiotowej sprawie podstawy prawnej uzasadniającej odmo-
wę wydania wnioskowanego pozwolenia na budowę (art. 35 ust. 4 ustawy z dnia 7
lipca 1994 r. - Prawo budowlane (pierwotnie: Dz.U. Nr 89, poz. 414 ze zm.; a na-
stępnie jednolity tekst: Dz.U. z 2000 r. Nr 106, poz. 1126 ze zm. - powoływanej nadal
jako Prawo budowlane).
Skarga Urszuli i Andrzeja P. na powyższą decyzję Wojewody L. z dnia 8
czerwca 2001 r. została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego-
Ośrodka Zamiejscowego w Lublinie z dnia 4 czerwca 2002 r. [...]. W uzasadnieniu
powyższego wyroku Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził w szczególności, co
następuje. Po pierwsze, wbrew podniesionemu w skardze zarzutowi, respektując
wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego-Ośrodka Zamiejscowego w Lublinie z
dnia 20 lutego 2001 r. [...], Wojewoda L. - w wyniku ponownego rozpoznania odwo-
4
łania Urszuli i Andrzeja P. od wydanej z upoważnienia Prezydenta Miasta B.P. decy-
zji z dnia 20 września 1999 r. - decyzją z dnia 8 czerwca 2001 r. orzekł co do istoty
sprawy, ponieważ brak było przesłanek do wydania decyzji o umorzeniu postępowa-
nia jako bezprzedmiotowego. Równocześnie Naczelny Sąd Administracyjny stwier-
dził, że - zgodnie z wytycznymi zawartymi w uzasadnieniu wyroku Naczelnego Sądu
Administracyjnego-Ośrodka Zamiejscowego w Lublinie z dnia 5 listopada 1998 r. [...]
- Wojewoda L., podejmując ponownie rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie co do
jej istoty, zebrał i ocenił cały materiał dowodowy zgodnie z wymaganiami art. 77 § 1
w związku z art. 80 k.p.a. i w konsekwencji na podstawie art. 151 § 2 w związku z art.
146 § 2 k.p.a. orzekł, że do wniosku o pozwolenie na budowę inwestor - Mieczysław
S. dołączył wszystkie wymagane dokumenty (zgodnie z art. 33 Prawa budowlanego -
w brzmieniu jednolitego tekstu: Dz.U. z 2000 r. Nr 106, poz. 1126 ze zm.), w tym
także decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu z dnia 12 maja
1997 r., która w czasie rozpoznawania wniosku o wydanie pozwolenia na budowę
nadal obowiązywała, a w tej sytuacji w rozpoznawanej sprawie brak było podstaw
prawnych uzasadniających wydanie przez Wojewodę Lubelskiego decyzji o odmowie
wydania decyzji o pozwoleniu na budowę (art. 35 ust. 4 w związku z art. 35 ust. 1 i
ust. 2 oraz art. 32 ust. 4 Prawa budowlanego).
Po drugie, równocześnie, stosownie do treści uzasadnienia wyroku Naczelne-
go Sądu Administracyjnego-Ośrodka Zamiejscowego w Lublinie z dnia 5 listopada
1998 r. [...] oraz biorąc pod uwagę ochronę uzasadnionych interesów osób trzecich
(art. 5 Prawa budowlanego), także organ pierwszej instancji „wystąpił o ocenę doty-
czącą stopnia uciążliwości dla otoczenia projektowanego budynku - na działce [...]
przy ul. K. w B.P., do Powiatowego Inspektora Sanitarnego w B.P. oraz Wojewódz-
kiego Inspektora Ochrony Środowiska w L. Delegatura w B.P. Z uzyskanych od po-
wyższych jednostek odpowiedzi wynika, że w świetle dyspozycji art. 40 ust. 4 pkt 2
ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139) i roz-
porządzenia Ministra Ochrony Środowiska Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia
14 sierpnia 1998 r. w sprawie określenia rodzajów inwestycji szczególnie szkodli-
wych dla środowiska i zdrowia ludzi albo mogących pogorszyć stan środowiska
(Dz.U. Nr 93, poz. 589) przedmiotowy budynek nie jest zaliczony do inwestycji mo-
gących pogorszyć stan środowiska, a więc nie wymaga uzgodnienia z powiatowym
inspektorem sanitarnym. Natomiast, co wynika z wykresu ograniczenia dostępu
światła naturalnego przez projektowany budynek, budynek mieszkalny skarżących
5
jest maksymalnie zacieniany przez 2 godziny dziennie, czyli nie zachodzi ogranicze-
nie oświetlenia naturalnego pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi, w świetle §
60 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grud-
nia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i
ich usytuowanie (jednolity tekst: Dz.U. z 1999 r. Nr 15, poz. 114 ze zm.). Ponadto
budynek został zlokalizowany zgodnie z § 12 i § 13 rozporządzenia Ministra Gospo-
darki Przestrzennej i Budownictwa odnośnie odległości od granicy działki sąsiedniej
nieruchomości (...)”. Wskazuje to, iż organ pierwszej instancji wydając decyzję doko-
nał właściwej oceny dotyczącej stopnia uciążliwości dla otoczenia projektowanego
budynku mieszkalno-gospodarczego (stosownie do dyspozycji art. 40 ust. 4 pkt 2
ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym – pierwotnie: Dz.U.
Nr 89, poz. 415 ze zm.; a następnie jednolity tekst: Dz.U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139
ze zm. - powoływanej nadal jako ustawa o zagospodarowaniu przestrzennym; a
także stosownie do przepisów obowiązującego w owym czasie rozporządzenia Mini-
stra Ochrony Środowiska Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 14 sierpnia 1998
r. w sprawie określenia rodzajów inwestycji szczególnie szkodliwych dla środowiska i
zdrowia ludzi albo mogących pogorszyć stan środowiska - Dz.U. Nr 93, poz. 589) i
stwierdził, iż projektowany budynek nie jest zaliczony do kategorii inwestycji szcze-
gólnie szkodliwych dla środowiska i dlatego w tym zakresie wydanie pozwolenia bu-
dowlanego nie wymaga uprzedniego dokonania uzgodnienia z powiatowym inspekto-
rem sanitarnym.
Po trzecie, projektowany budynek mieszkalno-gosporaczy nie narusza ustaleń
obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a w rozpo-
znawanej sprawie nie mogłaby zapaść odmienna decyzja, pomimo stwierdzenia na-
ruszenia prawa, polegającego na tym, że w postępowaniu administracyjnym nie brali
udziału w charakterze stron także skarżący - Urszula i Andrzej P. (art. 146 § 2 k.p.a.).
Rewizję nadzwyczajną od powyższego wyroku Naczelnego Sądu Administra-
cyjnego-Ośrodka Zamiejscowego w Lublinie z dnia 4 czerwca 2002 r. [...], oddalają-
cego skargę Urszuli i Andrzeja P. na decyzję Wojewody L. z dnia 8 czerwca 2001 r.
wniósł Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego [...], zarzucając rażące naruszenie: po
pierwsze, art. 4 i art. 5 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane-
go (w brzmieniu tekstu jednolitego: Dz.U. z 2000 r. Nr 106, poz. 1126 ze zm.) w
związku z art. 33 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym
(w brzmieniu tekstu jednolitego: Dz.U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm.) „przez pomi-
6
nięcie praw właścicielskich Andrzeja i Urszuli P. związanych z położeniem ich nieru-
chomości w określonej przestrzeni urbanistycznej, zagwarantowanych miejscowym
planem zagospodarowania terenu”; po drugie, art. 28 ust. 2 i art. 34 ust. 1 Prawa bu-
dowlanego „wobec odmowy uchylenia decyzji o pozwoleniu na budowę przy zigno-
rowaniu faktu uchylenia decyzji ustalającej warunki zabudowy i zagospodarowania
terenu, jaka dla pozwolenia na budowę stanowiła decyzję taką, o której mowa w art.
145 § 1 pkt 8 k.p.a.”; po trzecie, „art. 11, 80, 107 § 3, 145 § 1 pkt 8, 146 § 2 k.p.a.
wobec zignorowania faktu uchylenia decyzją SKO w B.P. z dnia 11 grudnia 1997 r.
[...] decyzji ustalającej warunki zabudowy i zagospodarowania terenu, w oparciu o
którą wydano pozwolenie na budowę będące przedmiotem wznowienia postępowa-
nia”; po czwarte, art. 22 ust. 2 pkt 1 - pkt 3 w związku z art. 51 ustawy z dnia 11 maja
1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm. - po-
woływanej nadal jako ustawa o NSA) oraz art. 328 § 2 k.p.c. w związku z art. 59
ustawy o NSA „przez zignorowanie faktu kluczowego dla rozstrzygnięcia sprawy, a
także w związku z bezkrytycznym przyjęciem stwierdzeń wynikających z opinii urba-
nistycznej, co do której istnieje wątpliwość, czy w ogóle mogła być potraktowana jako
dowód w sprawie”.
W konsekwencji, w rewizji nadzwyczajnej na podstawie art. 57 ust. 2 ustawy o
NSA sformułowany został wniosek „o uchylenie (zmianę) przedmiotowego wyroku
Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie Ośrodka Zamiejscowego Lublinie
z dnia 4 czerwca 2002 r. [...] i uchylenie decyzji Wojewody L. z dnia 8 czerwca 2000
r. [...] i utrzymanej nią w mocy decyzji Prezydenta Miasta B.P. z dnia 20 września
1999 r. [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji zatwierdzającej projekt bu-
dowlany i udzielającej pozwolenia na budowę” albo „o uchylenie przedmiotowego
wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie Ośrodka Zamiejscowego
Lublinie z dnia czerwca 2002 r. [...] i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponowne-
go rozpoznania”.
W uzasadnieniu rewizji nadzwyczajnej podniesiono w szczególności, że:
Po pierwsze, w opinii wnoszącego rewizję nadzwyczajną: „część historyczna,
opisana w motywach kwestionowanego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjne-
go, nie pozwala na dokonanie właściwej oceny zapadłego rozstrzygnięcia NSA. Stąd
konieczne jest przedstawienie historii sporu, zreferowania kolejnych jego etapów i
wskazania, jaki zespół rozstrzygnięć administracyjnych został ostatecznie uznany za
odpowiadający prawu w kwestionowanym wyroku NSA z dnia 4 czerwca 2002 r. [...].”
7
Jest to konieczne tym bardziej, że „w sporze trwającym od 1997 r. zapadły aż trzy
wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego”. Otóż przedstawiona w uzasadnieniu
rewizji nadzwyczajnej chronologia rozstrzygnięć, jakie w rozpoznawanej sprawie za-
padały, przedstawia się, jak następuje: 1) W zakresie ustalenia na wniosek inwestora
- Mieczysława S. ‘warunków zabudowy i zagospodarowania’ terenu działki, na której
zamierzał on realizować budynek mieszkalno-gospodarczy, podjęte zostały kolejno
następujące rozstrzygnięcia prawne: a) decyzja Prezydenta Miasta B.P. z dnia 12
maja 1997 r. w sprawie ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu;
przy czym w postępowaniu zmierzającym do wydania tej decyzji nie brali udziału
skarżący - Urszula i Andrzej P.; b) postanowienie Prezydenta Miasta B.P. z dnia 19
września 1997 r. odmawiające wznowienia na wniosek Urszuli i Andrzeja P. postę-
powania w sprawie wydania Mieczysławowi S. decyzji o warunkach zabudowy i za-
gospodarowania terenu, pomimo że nie brali oni udziału w tym postępowaniu; c) de-
cyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B.P. z dnia 11 grudnia 1997 r.,
mocą której uchylone zostało postanowienie Prezydenta Miasta B.P. z dnia 19 wrze-
śnia 1997 r. odmawiające wznowienia na wniosek Urszuli i Andrzeja P. postępowa-
nia w sprawie wydania Mieczysławowi S. decyzji o warunkach zabudowy i zagospo-
darowania terenu oraz uchylona została także powyższa decyzja Prezydenta Miasta
B.P. z dnia 12 maja 1997 r. w sprawie ustalenia na wniosek Mieczysława S. warun-
ków zabudowy i zagospodarowania terenu należącej do niego działki; d) decyzja
Prezydenta Miasta B.P. z dnia 29 marca 1999 r., stwierdzająca że decyzja z dnia 12
maja 1997 r. o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu została wydana z
naruszeniem prawa, jednakże utrzymująca ją w mocy z przyczyn, o których mowa w
art. 146 § 2 k.p.a.; e) decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B.P. z
dnia 30 czerwca 1999 r. uchylająca decyzję Prezydenta Miasta B.P. z dnia 29 marca
1999 r. i umarzająca postępowanie w sprawie ustalenia warunków zabudowy i zago-
spodarowania terenu, a to z uwagi na fakt, że z powodu upływu czasu przedmiotowa
decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu utraciła już moc obowią-
zującą. 2) Z kolei, w kwestii ‘pozwolenia na budowę’ zamierzonej przez inwestora -
Mieczysława S. inwestycji, która miała być realizowana w nawiązaniu do uprzednio
wydanej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu należącej do
niego działki, podjęte zostały kolejno następujące rozstrzygnięcia prawne: a) decyzja
Kierownika Urzędu Rejonowego w B.P. z dnia 12 czerwca 1997 r., mocą której Mie-
czysławowi S. udzielone zostało pozwolenie budowlane na budowę w granicach jego
8
działki budynku mieszkalno-gospodarczego; b) decyzja Kierownika Urzędu Rejono-
wego w B.P. z dnia 29 sierpnia 1997 r. odmawiająca Urszuli i Andrzejowi P. uchyle-
nia wydanej na wniosek Mieczysława S. decyzji z dnia 12 czerwca 1997 r. o pozwo-
leniu na budowę; c) decyzja Wojewody B.P. z dnia 9 października 1997 r. w sprawie
utrzymania w mocy decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w B.P. z dnia 12
czerwca 1997 r., odmawiającej uchylenia uprzedniej decyzji o wydaniu pozwoleniu
na budowę; d) postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego-Ośrodka Zamiej-
scowego w Lublinie z dnia 18 marca 1998 r. [...] w sprawie wstrzymania wykonania
wydanej na wniosek Mieczysława S. decyzji z dnia 12 czerwca 1997 r. o pozwoleniu
na budowę; e) wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego-Ośrodka Zamiejscowego
w Lublinie z dnia 5 listopada 1998 r. [...], mocą którego uchylona została decyzja
Wojewody B.P. z dnia 9 października 1997 r. w przedmiocie pozwolenia na budowę,
w którym Sąd równocześnie wskazał na to, iż sposób załatwienia tej sprawy zależny
jest od wyniku toczącego się wznowionego postępowania w sprawie uprzednio wy-
danej decyzji ustalającej warunki zabudowy i zagospodarowania terenu w związku z
realizacją tej samej inwestycji; f) decyzja Wojewody L. z dnia 16 lutego 1999 r. - wy-
dana w wyniku ponownego rozpoznania odwołania Urszuli i Andrzeja P. od decyzji
Kierownika Urzędu Rejonowego w B.P. z dnia 29 sierpnia 1997 r. i odmawiającej
uchylenia wcześniejszej decyzji o pozwoleniu na budowę - mocą której uchylona zo-
stała powyższa decyzja Kierownika Urzędu Rejonowego w B.P. z dnia 29 sierpnia
1997 r., a sprawa przekazana została do ponownego rozpoznania przez organ
pierwszej instancji, bowiem: „decyzją z dnia 11. 12. 1997 r. Samorządowe Kolegium
Odwoławcze w B.P. uchyliło decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania
terenu z dnia 12. 05. 1997 r. Inwestor do dnia dzisiejszego nie posiada prawomocnej
decyzji ustalającej warunki zabudowy i zagospodarowania działki [...] położonej w
B.P. przy ul. K.”; g) decyzja Prezydenta Miasta B.P. z dnia 20 września 1999 r., mocą
której odmówił on uchylenia kwestionowanego pozwolenia na budowę z dnia 12
czerwca 1997 r., ponieważ budynek mieszkalno-gospodarczy, którego pozwolenie to
dotyczy, został już wybudowany w stanie surowym i wymaga jedynie wykończenia; i)
decyzja Wojewody L. z dnia 15 listopada 1999 r. uchylająca decyzję Prezydenta
Miasta B.P. z dnia 20 września 1999 r. i umarzająca postępowanie w sprawie z tej
przyczyny, że pozwolenie na budowę jest prawidłowe, pomimo że aktualnie brak jest
w tej sprawie decyzji lokalizacyjnej (czyli decyzji o warunkach zabudowy i zagospo-
darowania terenu), bowiem w momencie wydawania kwestionowanej decyzji o po-
9
zwoleniu na budowę decyzja taka obowiązywała; j) wyrok Naczelnego Sądu Admini-
stracyjnego-Ośrodka Zamiejscowego w Lublinie z dnia 20 lutego 2001 r. [...], mocą
którego uchylona została decyzja Wojewody L. z dnia 15 listopada 1999 r.; decyzja
Wojewody L. z dnia 8 czerwca 2001 r., która utrzymała w mocy decyzję Prezydenta
Miasta B.P. z dnia 20 września 1999 r., odmawiającą uchylenia decyzji z dnia 12
czerwca 1997 r. w sprawie wydanego Mieczysławowi S. pozwolenia na budowę; l)
wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego-Ośrodka Zamiejscowego w Lublinie z
dnia 4 czerwca 2002 r. [...], mocą którego Sąd utrzymał w mocy decyzję Wojewody
L. z dnia 8 czerwca 2001 r. i utrzymaną nią w mocy decyzję organu pierwszej instan-
cji z dnia 12 czerwca 1997 r. w sprawie wydanego Mieczysławowi S. pozwolenia na
budowę.
Po drugie, nawiązując do powyższych ustaleń, dotyczących trybu postępowa-
nia w rozpoznawanej sprawie i kolejno podejmowanych rozstrzygnięć prawnych, w
uzasadnieniu rewizji nadzwyczajnej sformułowane zostały następujące zarzuty: 1)
Wydając zaskarżony wyrok i uznając, iż zaskarżona decyzja nie narusza prawa, Na-
czelny Sąd Administracyjny nie wziął pod uwagę tego, że „decyzja o warunkach za-
budowy i zagospodarowania terenu, stanowiąca jeden z niezbędnych dokumentów,
w tym przypadku, do wydania pozwolenia na budowę Mieczysławowi S., została
uchylona decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B.P. z dnia 11 grud-
nia 1997 r. [...]. Ta ostatnia decyzja nie stała się przedmiotem żadnego postępowania
kontrolnego, w związku (z czym - dopisek) należy uznawać ją za element obowiązu-
jącego porządku prawnego. Fakt ten stanowił okoliczność, o której mowa w art. 145
§ 1 pkt 8 k.p.a., którą w świetle powołanej ostatnio decyzji Wojewody B.P. należało
uwzględnić z urzędu w toczącym się, wznowionym postępowaniu w sprawie pozwo-
lenia na budowę. Organy orzekające we wznowionym postępowaniu w sprawie wy-
dania pozwolenia na budowę powinny były więc ocenić zgodność z prawem wyda-
nego Mieczysławowi S. pozwolenia na budowę nie tylko z punktu widzenia okolicz-
ności podniesionej w podaniu Andrzeja i Urszuli P. o wznowienie postępowania, to
jest przez pryzmat art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a., ale i przez pryzmat art. 145 § 1 pkt 8
k.p.a. Za oczywiste wypada także przyjmować, w szczególności w kontekście art.
146 § 2 k.p.a., że oceniając, czy w wyniku wznowienia postępowania mogłaby za-
paść wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej, nale-
żało przede wszystkim wziąć pod uwagę przesłanki, które sprawiły, że doszło do
uchylenia decyzji, w oparciu o którą wydano decyzję będącą przedmiotem wznowie-
10
nia postępowania”, a mianowicie to, że: a) w rozpoznawanej sprawie w wydaniu de-
cyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu brał udział pracownik
Urzędu Miasta w B.P., który wykonał projekt zagospodarowania przedmiotowej
działki Mieczysława S. i równocześnie reprezentował organ pierwszej instancji w po-
stępowaniu odwoławczym (art. 145 § 1 pkt 3 w związku z art. 24 § 1 pkt 1 k.p.a.); b)
a ponadto, w treści uzasadnienia powyższej decyzji Samorządowego Kolegium Od-
woławczego wyrażona została także jednoznacznie opinia co do konieczności prze-
prowadzenia dodatkowego postępowania wyjaśniającego w celu ustalenia, czy dane
zamierzenie inwestycyjne jest zgodne z miejscowym planem zagospodarowania
przestrzennego. W konsekwencji, w opinii wnoszącego rewizję nadzwyczajną „w na-
stępstwie ww. decyzji SKO mogło dojść jedynie do umorzenia postępowania przed I
instancją jako bezprzedmiotowego (nie było bowiem już decyzji będącej przedmio-
tem wznowionego postępowania). Tak jednak się nie stało.” 2) Z kolei: „powinnością
NSA wynikającą w szczególności z art. 51 ustawy o NSA w kontekście art. 22 ust. 2
pkt 2 ustawy o NSA w związku z art. 145 § 1 pkt 8 k.p.a. było uchylenie decyzji obu
instancji. NSA nie może bowiem oceniać, na ile istnienie określonej podstawy uza-
sadniającej wznowienie postępowania (tu: wymagającej wzięcia pod uwagę z urzędu
w ramach wznowionego postępowania) rzutowało na wynik wznowionego postępo-
wania, czy na wynik postępowania zakończonego decyzją będącą przedmiotem
wznowienia postępowania, a na ile nie. Stwierdzeniem mylącym w świetle przedsta-
wionych danych było ustalenie przez NSA, jakoby w postępowaniu służącym ocenie
decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu nie zostało ustalone, ja-
koby ta ostatnia decyzja nie była sprzeczna z ustaleniami miejscowego planu zago-
spodarowania przestrzennego. Cytowany fragment ww. decyzji SKO w B.P. z dnia
11 grudnia 1997 r. pozwala na stwierdzenie, że tego rodzaju ocena miała jednak
miejsce, przy czym z tej oceny wynikało to, że zdaniem SKO plan nie pozwalał na
wybudowanie obok istniejącego budynku mieszkalnego drugiego określanego mia-
nem: „mieszkalno-gospodarczego”. Ponadto, w opinii wnoszącego rewizję nadzwy-
czajną: „eksponowanej przez organy orzekające w sprawie opinii urbanistycznej nie
można zasadnie przeciwstawiać cytowanemu stanowisku co do treści miejscowego
planu zagospodarowania przestrzennego, zawartemu w ww. decyzji SKO w B.P. z
dnia 11 grudnia 1997 r. Pytaniem porządkowym jest w szczególności to, czy ww.
opinię można traktować jako opinię biegłego, czy też nie, skoro w aktach sprawy
brak jest postanowienia o przeprowadzeniu dowodu z tego rodzaju opinii, a w szcze-
11
gólności opinii osoby, która daną opinię sformułowała”. W rezultacie, świadczy to
samo przez się o tym, że w danym wypadku naruszony został przepis art. 80 k.p.a.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Punktem wyjścia dla dokonania oceny prawnej podniesionych w rewizji za-
rzutów rażącego naruszenia prawa należy uczynić zarzut dotyczący tego, że Naczel-
ny Sąd Administracyjny, wydając zaskarżony wyrok nie wziął pod uwagę faktu
„uchylenia decyzją SKO w B.P. z dnia 11 grudnia 1997 r. [...] decyzji ustalającej wa-
runki zabudowy i zagospodarowania terenu, w oparciu o którą wydano pozwolenie
na budowę będące przedmiotem wznowienia postępowania”, co - w opinii rewidują-
cego - stanowiło rażące naruszenie art. 11 (zasada przekonywania), art. 80 (zasada
swobodnej oceny dowodów), art. 107 § 3 (wymagania prawne dotyczące faktyczne-
go i prawnego uzasadnienia decyzji), art. 145 § 1 pkt 8 (wznowienie postępowania w
przypadku, gdy decyzja została wydana w oparciu o inną decyzję, która została na-
stępnie uchylona lub zmieniona).
Oceniając zasadność powyższego zarzutu należy mieć na uwadze to, że:
Po pierwsze, w rozpoznawanej sprawie Prezydent Miasta B.P. decyzją z dnia
12 maja 1997 r., wydaną na wniosek Mieczysława S., ustalił warunki zabudowy i za-
gospodarowania, bowiem stwierdził, iż zamierzona przez wnioskodawcę inwestycja
nie jest sprzeczna z ustaleniami obowiązującego wówczas dla tego obszaru miej-
scowego planu zagospodarowania przestrzennego, a w tej sytuacji - stosownie do
dyspozycji art. 43 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym - organ nie może od-
mówić ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu. Skarżący - An-
drzej i Urszula P. nie uczestniczyli w tym postępowaniu w charakterze stron. Korzy-
stając z przysługującego mu uprawnienia, Mieczysław S. - zgodnie z wymaganiami
określonymi w art. 32 ust. 4 Prawa budowlanego - niezwłocznie złożył wniosek o wy-
danie pozwolenia na budowę, na podstawie którego Kierownik Urzędu Rejonowego
w B.P. decyzją z dnia 12 czerwca 1997 r. udzielił mu pozwolenia na budowę inwesty-
cji w postaci budynku ‘mieszkalno-gospodarczego’, tym bardziej że art. 47 ustawy o
zagospodarowaniu przestrzennym jednoznacznie przesądzał o tym, iż warunki usta-
lone w uprzednio wydanej decyzji z dnia 12 maja 1997 r. o ustaleniu warunków za-
budowy i zagospodarowania terenu wiążą organ wydający pozwolenie na budowę.
Na tej podstawie inwestor - Mieczysław S. podjął realizację zamierzonej inwestycji.
12
Po drugie, dopiero wówczas, w wyniku wznowienia postępowania na wniosek
skarżących - Andrzeja i Urszuli P., którzy nie zostali zawiadomieni przez właściwy
organ administracji publicznej o wszczęciu postępowania w sprawie z wniosku Mie-
czysława S. o wydanie pozwolenia na budowę i dlatego nie uczestniczyli także w tym
postępowaniu w charakterze strony (pomimo, że byli współwłaścicielami nierucho-
mości gruntowej położonej w B.P.j przy ul. K., która graniczyła z nieruchomością
Mieczysława S. położoną w B.P. przy ul. K. i z tego tytułu przysługiwała im szcze-
gólna ochrona prawna na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 6 Prawa budowlanego) - Samo-
rządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 11 grudnia 1997 r. uchyliło decyzję
Prezydenta Miasta B.P. z dnia 12 maja 1997 r. w sprawie ustalenia Mieczysławowi S.
warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla budowy budynku mieszkalno-
gospodarczego na działce [...] przy ul. K. w B.P. oraz przekazało tę sprawę do po-
nownego rozpoznania przez organ pierwszej instancji. W uzasadnieniu tej decyzji
Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło między innymi, że: „w zakresie
zgodności decyzji z ustawą o zagospodarowaniu przestrzennym niezbędne jest do-
datkowe postępowanie pod kątem relacji zamierzenia inwestycyjnego z planem za-
gospodarowania przestrzennego. Treść wypisu z miejscowego planu zagospodaro-
wania przestrzennego dla tego terenu, oznaczonego symbolem MN, ustala następu-
jące przeznaczenie: ‘zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna. Osiedle zabudowy
jednorodzinnej w większości zrealizowane. Pozostawienie stanu istniejącego z moż-
liwością uzupełnienia na obszarze zatwierdzonego planu szczegółowego - zgodnie z
tym planem, na obszarze pozostałym budynki mieszkalne do 2 kondygnacji, a zabu-
dowa usługowo-gospodarcza do 20 m2
parterowa’. Natomiast z treści wniosku inwe-
stora wynika, że jego zamiarem było wybudowanie budynku ‘gospodarczo-mieszkal-
nego’. Jak wykazało postępowanie odwoławcze, dla tego terenu nie opracowano
planu szczegółowego, co oznacza, że przedmiotem inwestycji zgodnej z tym planem
może być albo dom mieszkalny, albo budynek usługowo-gospodarczy, obydwa
obiekty o określonych parametrach. Dom mieszkalny inwestor ma już pobudowany.
W toku postępowania wszczętego wnioskiem strony organ pierwszej instancji nie
zbadał, czy takie zamierzenie inwestora odpowiada prawu miejscowemu, chociaż
wezwał wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Z kolei w wydanej decyzji inwesty-
cję określił jako budynek ‘mieszkalno-gospodarczy’ ”. Decyzja ta nie została zaskar-
żona do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
13
Po trzecie, Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 5 listopada 1998 r
[...] uchylił decyzję Wojewody B.P. z dnia 9 października 1997 r., która utrzymała w
mocy decyzję Kierownika Urzędu Rejonowego w B.P. z dnia 29 sierpnia 1997 r., od-
mawiającą uchylenie decyzji o pozwoleniu na budowę budynku mieszkalno-gospo-
darczego wydane Mieczysławowi S. W uzasadnieniu tego wyroku Naczelny Sąd Ad-
ministracyjny stwierdził równocześnie, że „decyzja o warunkach zabudowy i zago-
spodarowania terenu ma znaczenie prejudycjalne dla wydania decyzji o pozwoleniu
na budowę. W dacie wydania zaskarżonej decyzji postępowanie w sprawie wznowie-
nia postępowania zakończonego wydaniem przez Prezydenta Miasta B.P. decyzji z
dnia 12.05.1997 r. ustalającej warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla
przedmiotowej inwestycji było w toku. Zaskarżona decyzja wydana została w dniu
9.10.97 r. Postępowanie dotyczące wznowienia postępowania zakończonego wyda-
niem decyzji ustalającej warunki zabudowy i zagospodarowania terenu zostało
wszczęte w dniu 25.08.98 r. na skutek wniosku małżonków P. i do dnia 9.10.97 r. nie
zostało zakończone w administracyjnym toku instancji (decyzja organu odwoławcze-
go - Samorządowego Kolegium Odwoławczego została wydana w dniu 11.12.1987
r.). W takiej sytuacji obowiązkiem organu administracji było, stosownie do art. 97 § 1
pkt 4 k.p.a., zawieszenie postępowania w sprawie dotyczącej pozwolenia na budowę
do czasu ostatecznego zakończenia postępowania w sprawie dotyczącej ustalenia
warunków zabudowy i zagospodarowania terenu. Zaznaczyć przy tym należy, że
decyzją z dnia 11.12.97 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B.P. uchyliło de-
cyzję Prezydenta Miasta B.P. dnia 19.09.97 r. odmawiającą uchylenia decyzji tego
organu z dnia 12.05.97 r. o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania tere-
nu oraz wskazaną decyzję z dnia 12.05.97 r., przekazując sprawę organowi I instan-
cji do ponownego rozpatrzenia. Nie można też odeprzeć zarzutów skargi co do tego,
że organ administracji nie zbadał sprawy w zakresie zgodności projektu zagospoda-
rowania działki z obowiązującym planem zagospodarowania przestrzennego (art. 35
ust. 1 pkt 1 lit. a Prawa budowlanego), jak również co do ochrony uzasadnionych
interesów osób trzecich (art. 5 ust. 1 pkt 9 cyt. ustawy)”.
Po czwarte, w tej sytuacji, Wojewoda L. decyzją z dnia 16 lutego 1999 r., wy-
daną w wyniku ponownego rozpoznania sprawy, uchylił zaskarżoną decyzję Kierow-
nika Urzędu Rejonowego w B.P. z dnia 29 sierpnia 1997 r. odmawiającą uchylenia
pozwolenia na budowę z dnia 12 czerwca 1997 r. udzielonego Mieczysławowi S.
oraz przekazał tę sprawę do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji.
14
W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia Wojewoda L. stwierdził między innymi, że „na-
leży nadmienić, iż decyzją z dnia 12.05.1997 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze
w B.P. uchylił decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu z dnia
12.05 1997 r. Inwestor do dnia dzisiejszego nie posiada prawomocnej decyzji usta-
lającej warunki zabudowy i zagospodarowania działki [...] położonej w B.P. przy ul.
K.” (co potwierdza także znajdująca się w aktach sprawy administracyjnej organu
drugiej instancji [...] ‘Notatka’ służbowa z dnia 15 lutego 1999 r. sporządzona przez
pracownika Wydziału Architektury Budownictwa i Urbanistyki Oddziału Zamiejscowe-
go L. Urzędu Wojewódzkiego).
Po piąte, z kolei, decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B.P. z
dnia 30 czerwca 1999 r. uchylona została w całości decyzją Prezydenta Miasta B.P.
z dnia 29 marca 1999 r. - „w sprawie stwierdzenia, że decyzja Prezydenta Miasta
B.P. z dnia 12 maja 1997 r. ustalająca dla Mieczysława S. warunki zabudowy i zago-
spodarowania terenu inwestycji polegającej na realizacji budynku mieszkalno-gospo-
darczego w B.P. przy ul. K. na działce [...] wydana została z naruszeniem prawa oraz
odstąpienia od uchylenia tej decyzji z powodu okoliczności, o których mowa w art.
146 § 2 k.p.a., bowiem nowa decyzja zawierałaby ustalenia warunków zabudowy i
zagospodarowania terenu o treści określonej w decyzji będącej przedmiotem wzno-
wienia postępowania” - i równocześnie Samorządowe Kolegium Odwoławcze posta-
nowiło umorzyć postępowanie w sprawie wznowienia postępowania. W uzasadnieniu
tego rozstrzygnięcia Samorządowe Kolegium Odwoławcze podkreśliło przy tym w
szczególności, iż „Kolegium uznaje decyzję z dnia 12 maja 1997 r. za niezgodną z
prawem, bowiem w jej załączniku organ dokonał lokalizacji zamierzonej inwestycji w
ściśle określonym miejscu. Takie ustalenie nie mogło być dokonane na etapie usta-
lenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu. Kolegium Odwoławcze usta-
liło, że decyzja będąca przedmiotem wznowionego postępowania utraciła ważność.
Skład orzekający uznał, że w przedmiotowej sprawie okoliczność ta ma pierwszeń-
stwo przy wyborze rozstrzygnięcia rozpatrywanej sprawy. Określając bowiem termin
ważności swojej decyzji z dnia 12 maja 1997 r. organ pierwszej instancji zamieścił w
niej klauzulę, z której wynika iż decyzja ta jest ważna do dnia 12 maja 1997 r., a po
upływie tego terminu następuje wygaśnięcie jej ważności. Zgodnie z art. 42 ust. 1 pkt
7 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym , decyzja o wa-
runkach zabudowy i zagospodarowania przestrzennego terenu powinna określać
termin ważności tej decyzji. Okoliczność iż decyzja utraciła ważność stanowi prze-
15
słankę bezprzedmiotowości postępowania w rozumieniu art. 105 § 1 k.p.a. Zaistnie-
nie tej okoliczności nie daje organowi podstaw do zakończenia wznowionego postę-
powania zgodnie z którymkolwiek rozstrzygnięciem wynikającym z art. 151 k.p.a.”.
Po szóste, pomimo to, że utraciła ważność decyzja z dnia 12 maja 1997 r. w
sprawie ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, Prezydent Mia-
sta B.P. wydał w dniu 20 września 1999 r. decyzję, w której stwierdził „decyzja Kie-
rownika Urzędu Rejonowego w B.P. z dnia 12.06.1997 r. udzielająca Mieczysławowi
S. pozwolenia na budowę budynku mieszkalno-gospodarczego została wydana z
naruszeniem prawa strony; odmawiam uchylenia wyżej wymienionej decyzji, ponie-
waż decyzja nowa w swej istocie odpowiadałaby dotychczasowej”. Następnie, Woje-
woda L. decyzją z dnia 15 listopada 1999 r. uchylił powyższą decyzję Prezydenta
Miasta B.P. z dnia 20 września 1999 r. i równocześnie umorzył postępowanie admi-
nistracyjne organu pierwszej instancji w tej sprawie. Z kolei, ta decyzja Wojewody L.
z dnia 15 listopada 1999 r. została uchylona wyrokiem Naczelnego Sądu Administra-
cyjnego-Ośrodka Zamiejscowego w Lublinie z dnia 20 lutego 2001 r. [...], w którego
uzasadnieniu Sąd stwierdził, że organ drugiej instancji „powinien orzec co do istoty
sprawy”. I właśnie w konsekwencji tego wyroku, Wojewoda L. wydał w dniu 8
czerwca 2001 r. decyzję utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta Miasta B.P. z dnia
12 czerwca 1997 r. w sprawie pozwolenia na budowę, w uzasadnieniu swego roz-
strzygnięcia stwierdzając w szczególności, że „należy wskazać, iż kwestionowana
przez odwołujących się decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu
jest prawomocna, na co wskazuje decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławcze-
go w B.P. z dnia 30.06.1999 r.”. Stwierdzenie to jest oczywiście sprzeczne z treścią
rozstrzygnięcia Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B.P. zawartego w po-
wołanej decyzji z dnia 30 czerwca 1999 r. Pomimo to, w uzasadnieniu zaskarżonego
wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 czerwca 2002 r. [...], wydanego
w wyniku skargi na powyższą decyzję Wojewody L. z dnia 8 czerwca 2001 r. (w
komparycji tego wyroku podana została błędnie data ‘8 czerwca 2000 r.’, jako data
wydania tej decyzji), Sąd stwierdził także, że „Należy podkreślić, iż powyższa decyzja
o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w trakcie rozpatrywania wniosku
o pozwolenie na budowę nie utraciła mocy obowiązującej”, gdy tymczasem decyzja
taka w ogóle nie obowiązywała w tym czasie.
Przedstawione okoliczności sprawy wskazują jednoznacznie na to, że słuszne
okazały się podniesione w rewizji nadzwyczajnej zarzuty, iż po pierwsze - organ wy-
16
dający zaskarżoną decyzję z dnia 8 czerwca 2001 r. utrzymującą w mocy wydaną
uprzednio decyzję w sprawie udzielenia pozwolenia budowlanego Mieczysławowi S.
błędnie przyjął, że w chwili wydawania tego pozwolenia obowiązywała prawomocna
decyzja w sprawie ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowanie terenu doty-
cząca tej samej inwestycji, po drugie - wbrew obowiązkowi prawnemu określonemu
w art. 145 § 1 pkt 8 k.p.a., organ wydający tę decyzję w rozpoznawanej sprawie nie
wziął pod uwagę z urzędu okoliczności, że w chwili wydawania pozwolenia na budo-
wę inwestor nie posiadał wymaganej ustawą (art. 32 ust. 4 pkt 1 Prawa budowlane-
go) obowiązującej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu doty-
czącej działki budowlanej, na której miała być realizowana wnioskowana inwestycja;
oraz po trzecie - w konsekwencji, w chwili wydawania zaskarżonej decyzji o pozwo-
leniu na budowę organ wydający tę decyzję nie dysponował konieczną oceną
prawną innego właściwego organu (art. 40 i art. 42 oraz art. 34 - a począwszy od
dnia 1 stycznia 1999 r. art. 46a ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym) wska-
zującą na zgodność zamierzenia inwestycyjnego z miejscowym planem zagospoda-
rowania przestrzennego.
Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Najwyższy na podstawie art. 236 ust. 2
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78, poz.
483) oraz art. 39313
§ 1 k.p.c. w związku z art.10 ustawy z dnia 1 marca 1996 r. o
zmianie Kodeksu postępowania cywilnego, rozporządzeń Prezydenta Rzeczypospo-
litej - Prawo upadłościowe i Prawo o postępowaniu układowym, Kodeksu postępo-
wania administracyjnego, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz
niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 43, poz.189 ze zm.) orzekł jak w sentencji.
========================================