Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 19 grudnia 2003 r., III CK 80/02
Artykuł 25 § 1 ustawy z dnia 12 listopada 1965 r. – Prawo prywatne
międzynarodowe (Dz.U. Nr 46, poz. 290 ze zm.) nie uprawnia do wyboru prawa
dla przelewu wierzytelności. Przelew wierzytelności podlega prawu
właściwemu dla tej wierzytelności.
Sędzia SN Jacek Gudowski (przewodniczący)
Sędzia SN Hubert Wrzeszcz
Sędzia SN Kazimierz Zawada (sprawozdawca)
Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa "O.O." AG w M. przeciwko Leszkowi
W. i Zbigniewowi W. o zapłatę, po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w
dniu 19 grudnia 2003 r. kasacji pozwanego Zbigniewa W. od wyroku Sądu
Apelacyjnego w Lublinie z dnia 14 listopada 2001 r.
uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu w Lublinie
do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania
kasacyjnego.
Uzasadnienie
W pozwie z 29 września 2000 r. strona powodowa, "O.O." AG w M. w
Szwajcarii, wniosła o zasądzenie solidarnie od Leszka W. i Zbigniewa W. jako
wspólników spółki cywilnej kwoty 85 670,08 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 25
listopada 1999 r. Pozwani w odpowiedzi podnieśli zarzut przedawnienia oraz zarzut
potrącenia dochodzonych roszczeń.
Wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2001 r. Sąd Okręgowy w Lublinie uwzględnił w
całości powództwo w stosunku do pozwanego Zbigniewa W., dokonując
następujących ustaleń.
Zbigniew W. i Leszek W., wcześniej nabywający gotowe drzwi harmonijkowe
od wspólników spółki cywilnej „Korporacja Braci K.”, którzy je montowali z
elementów nabywanych od włoskiego przedsiębiorstwa „A.P.”, od kwietnia 1997 r.
sami zaczęli nabywać elementy do produkcji drzwi harmonijkowych od
przedsiębiorstwa „A.P.”. Przedsiębiorstwo „A.P.” dostarczyło pozwanym towary, za
które wystawiło cztery faktury. (...) W dniu 24 sierpnia 1999 r. przedsiębiorstwo
„A.P.” zawarło w Warszawie umowę ze stroną powodową, szwajcarską spółką
akcyjną „O.O.” w M., na podstawie której przeniosło na nią swe wierzytelności,
przysługujące mu wobec Zbigniewa W. i Leszka W. jako wspólników spółki cywilnej
w kwocie 93 841 007 lirów, płatne częściowo dnia 26 stycznia 1998 r., a częściowo
dnia 16 lutego 1998 r. W aneksie do umowy z dnia 24 sierpnia 1999 r. zastrzeżono,
że przeniesienie wierzytelności nastąpiło w celu podjęcia przez stronę powodową w
imieniu własnym, ale na rzecz zbywcy, czynności pozasądowych i procesowych dla
odzyskania tych wierzytelności. Strona powodowa kwotę należną tytułem nabycia
wierzytelności powinna uiścić przed upływem trzech miesięcy od daty podpisania tej
umowy. Po bezskutecznym upływie wymienionego okresu umowa ta miała stracić
ważność w zakresie obejmującym nie zapłacone wierzytelności, załącznikiem nr 4
przedłużono jednak wspomniany okres do dnia 30 kwietnia 2001 r. W art. 6 umowy
z dnia 24 sierpnia 1999 r. postanowiono, że „podlega ona szwajcarskiemu prawu
rzeczowemu”. W dniu 15 listopada 1999 r. Zbigniew W. udzielił radcy prawnemu
Aleksandrowi H. pisemnego pełnomocnictwa do podejmowania wszelkich czynności
faktycznych i prawnych mających na celu zawarcie ugody w sprawie zobowiązań
wobec strony powodowej. Na podstawie tego pełnomocnictwa Aleksander H.
pismem z dnia 25 listopada 1999 r. uznał częściowo, tj. do kwoty 95 270,08 zł dług
pozwanych w stosunku do strony powodowej, zaciągnięty uprzednio przez nich
względem przedsiębiorstwa „A.P.”, a pozostałą część roszczenia określił jako
sporną. Co do uznanej części roszczenia na kwotę 95 270,08 zł zaproponował
spłatę w ratach. Pismo to zostało przesłane Krystynowi W. – przedstawicielowi
strony powodowej w Polsce, najpierw faksem, a następnie listem poleconym. Dnia
17 grudnia 1999 r. pozwani wpłacili na konto przedstawiciela strony powodowej
sumę 9600 zł. Innych wpłat nie dokonali.
W ocenie Sądu Okręgowego, pomiędzy przedsiębiorstwem „A.P.” mającym
siedzibę we Włoszech a pozwanymi mającymi zamieszkanie w Polsce doszło do
zawarcia czterech umów sprzedaży towarów opisanych w wymienionych wyżej
fakturach. Do umów tych nie miało zastosowania prawo wskazane przez art. 27 § 1
pkt 1 ustawy z dnia 12 listopada 1965 r. – Prawo prywatne międzynarodowe (Dz.U.
Nr 46, poz. 290 ze zm. – dalej: "p.p.m."), tj. prawo włoskie, lecz stosownie do art. 1
§ 2 p.p.m. należało stosować do nich Konwencję Narodów Zjednoczonych o
umowach międzynarodowej sprzedaży towarów sporządzoną w Wiedniu dnia 11
kwietnia 1980 r. (Dz.U. z 1997 r. nr 45, poz. 287 – dalej: "Konwencja wiedeńska"), a
w zakresie przedawnienia roszczeń Konwencję o przedawnieniu w
międzynarodowej sprzedaży towarów sporządzoną w Nowym Jorku dnia 14
czerwca 1974 r. (Dz.U. z 1997 r. nr 45, poz. 282 ze zm. – dalej: Konwencja
nowojorska). Sąd Okręgowy uznał za skuteczny dokonany w Warszawie przelew na
stronę powodową przez przedsiębiorstwo „A.P.” wierzytelności z dwóch ostatnich
umów sprzedaży zawartych przez to przedsiębiorstwo ze Zbigniewem W. i
Leszkiem W. Wyjaśnił, że zgodnie z art. 12 p.p.m., dla ważności czynności prawnej
wystarcza zachowanie formy wymaganej przez prawo państwa miejsca dokonania
tej czynności. Ponadto podkreślił, że instytucja przelewu jest znana wszystkim
systemom prawnym opartym na prawie rzymskim. Jako „pewnik należy uznać, że
także w szwajcarskim prawie rzeczowym zawarcie takiej umowy wywołuje skutek w
postaci przejścia na nabywcę objętej umową wierzytelności”. Według Sądu
Okręgowego, strona powodowa wykazała, że w wyniku przelewu nabyła wobec
pozwanych dochodzoną część wierzytelności. Niezapłacony przez pozwanych dług
w tej kwocie uznał skutecznie radca prawny Aleksander H. pismem z dnia 25
listopada 1999 r. złożonym w imieniu pozwanego Zbigniewa W. na podstawie
otrzymanego od niego pełnomocnictwa rodzajowego. W następstwie złożonego
przez niego oświadczenia o uznaniu doszło też do zmiany waluty długu z lirów na
złote.
Sąd Okręgowy nie uwzględnił podniesionego przez pozwanych zarzutu
przedawnienia. Zgodnie z art. 8 Konwencji nowojorskiej, termin przedawnienia
roszczeń wynikających z międzynarodowej umowy sprzedaży towarów wynosi
cztery lata. Według art. 13 tej Konwencji, bieg terminu przedawnienia przerywa się,
gdy wierzyciel podejmie jakiekolwiek działanie, uznane w myśl przepisów prawa
właściwego dla sądu, przed którym wszczęto postępowanie, za rozpoczynające
postępowanie sądowe przeciwko dłużnikowi, a według art. 20 tej Konwencji – przez
pisemne uznanie zobowiązania ze strony dłużnika. Pozew w niniejszej sprawie
został wniesiony w dniu 29 września 2000 r., czyli przed upływem czteroletniego
terminu przedawnienia przewidzianego w art. 8 Konwencji.
Apelacja pozwanego Zbigniewa W. od wyroku Sądu Okręgowego została
oddalona przez Sąd Apelacyjny, który podkreślił w szczególności, że strona
powodowa skutecznie nabyła wierzytelności przedsiębiorstwa A.P.” względem
pozwanych, i że oświadczenie radcy prawnego Aleksandra H. złożone w imieniu
pozwanego Zbigniewa W. przerwało bieg terminu przedawnienia.
W kasacji wskazał naruszenie art. 58 §1 k.c. w związku z art. 2 ust. 2 i art. 9
pkt 8 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. – Prawo dewizowe (Dz.U. Nr 160, poz. 1063
ze zm. – dalej: "Pr.dew. z 1998 r.") przez ich niezastosowanie, art. 25 § 1 p.p.m.
przez niezastosowanie w sprawie prawa szwajcarskiego wybranego przez strony
dla umowy przelewu, art. 481 § 1 oraz art. 68 k.c. przez zasądzenie odsetek od
dnia 25 listopada 1999 r., art. 316 § 1 w związku z art. 391 § 1 k.p.c. przez
nieuwzględnienie faktu utraty przez umowę przelewu ważności przed dniem
wyrokowania, art. 382 w związku z art. 233 i 328 § 1 k.p.c. przez pominięcie
wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego oraz zaniechanie
ustalenia stanu faktycznego, a także art. 328 § 2 w związku z art. 391 § 1 k.p.c.
przez zaniechanie wskazania podstawy prawnej rozstrzygnięcia, w szczególności –
przepisów prawa szwajcarskiego mających zastosowanie do umowy przelewu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje: (...)
Trafnie w skardze kasacyjnej zarzucono naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. przez
zaniechanie wskazania podstawy prawnej rozstrzygnięcia. Twierdzenie Sądu
Apelacyjnego, że strona powodowa skutecznie nabyła wierzytelności
przedsiębiorstwa „A.P.” względem pozwanych trudno uznać za wystarczające w
tym względzie. W twierdzeniu tym nie sposób się dopatrzyć nawet ogólnego
wskazania podstawy prawnej rozstrzygnięcia przez odwołanie się do ocen
prawnych Sądu pierwszej instancji. Takie wskazanie byłoby zresztą w niniejszej
sprawie niemożliwe w odniesieniu do przelewu, jeżeli zważyć, że Sąd pierwszej
instancji nie przytoczył przepisów prawa szwajcarskiego mających, jego zdaniem,
zastosowanie do przelewu, lecz jedynie poprzestał na swym wyobrażeniu o ich
treści, opartym na wywodzeniu się szwajcarskiego prawa cywilnego z tradycji
romanistycznej. Wskazane uchybienie przepisowi art. 328 § 2 k.p.c. uniemożliwia
przeprowadzenie kontroli kasacyjnej zaskarżonego wyroku w zakresie mogącym
mieć wpływ na wynik sprawy i tym samym stanowi, zgodnie z art. 3931
pkt 2 k.p.c.,
skuteczną podstawę kasacyjną, uzasadniającą uwzględnienie opartej na niej skargi
(zob. np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 1999 r., III CKN
460/98,OSNC 2000, nr 5, poz. 100 oraz z dnia 20 lutego 2003 r., I CKN 65/01, nie
publ.).
Złożone problemy powstają w związku z podniesionym w skardze kasacyjnej
zarzutem naruszenia art. 25 § 1 p.p.m. przez niezastosowanie w sprawie prawa
szwajcarskiego wybranego przez strony dla umowy przelewu.
Polska ustawa o prawie prywatnym międzynarodowym, inaczej niż kodyfikacje
niektórych innych państw oraz Konwencja EWG o prawie właściwym dla
zobowiązań umownych sporządzona w Rzymie dnia 19 czerwca 1980 r., nr 80/934
(„Kwartalnik Prawa Prywatnego” 1994, nr 2, s. 300 – dalej: "Konwencja rzymska"),
nie zawiera przepisu wskazującego prawo właściwe dla przelewu wierzytelności. Z
badań prawnoporównawczych wynika, że możliwe są tutaj trzy zasadnicze
rozwiązania: właściwość prawa, któremu podlega wierzytelność (statutu
wierzytelności, legis causae), właściwość prawa, któremu podlega czynność
prawna stanowiąca podstawę prawną przelewu (rozwiązanie przyjmowane dla
kwestii wchodzących w zakres stosunku pomiędzy cedentem a cesjonariuszem),
albo właściwość prawa miejsca „położenia wierzytelności”, tj. z reguły prawa
miejsca zamieszkania (siedziby) dłużnika.
Akcentowana powszechnie w poszczególnych ustawodawstwach potrzeba
ochrony dłużnika przelanej wierzytelności przemawia za poddaniem co do zasady
problematyki przelewu prawu właściwemu dla wierzytelności, a więc za przyjęciem
pierwszego rozwiązania. Rozwiązanie to znalazło wyraz np. w art. 12 ust. 2
Konwencji rzymskiej, art. 145 ust. 1 zdaniu pierwszym in fine prawa prywatnego
międzynarodowego szwajcarskiego, § 45 prawa prywatnego międzynarodowego
austriackiego oraz art. 33 ust. 2 prawa prywatnego międzynarodowego
niemieckiego (przejętego z Konwencji rzymskiej), i jest ono także przyjmowane
przez literaturę przedmiotu na tle obowiązującego ustawodawstwa polskiego.
Zakresem prawa właściwego ustalonego zgodnie z miarodajnymi normami
kolizyjnymi dla stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika wierzytelność,
obejmuje się trafnie również kwestie dotyczące przelewu tej wierzytelności.
Według omawianego rozwiązania, statut wierzytelność rozstrzyga więc o
negatywnych i pozytywnych przesłankach przelewu, a zatem przede wszystkim o
tym, czy wierzytelność jest zbywalna i jaka umowa przenosi wierzytelność (w
szczególności, czy czyni to już sama umowa zobowiązująca do przelewu, czy też
dopiero umowa rozporządzająca, abstrakcyjna lub kauzalna), o ewentualnych
wymaganiach dotyczących skuteczności przelewu wobec dłużnika, o skutkach
przelewu, tj. w szczególności o chwili nabycia wierzytelności przez cesjonariusza, o
zakresie uprawnień nabywanych przez cesjonariusza, o możliwości zwolnienia się
dłużnika przez zapłatę do rąk cedenta, a także o zarzutach przysługujących
dłużnikowi względem cesjonariusza.
O ile statut wierzytelności decyduje wyłącznie, jakie zdarzenia stanowią
przesłanki przelewu, o tyle spełnienie określonej przesłanki przelewu nie musi już
podlegać ocenie według tego statutu. Tak jest przede wszystkim wtedy, gdy statut
wierzytelności przewiduje, że wierzytelność przechodzi na podstawie umowy
zobowiązującej do przelewu. To czy została zawarta ważna umowa zobowiązująca
do przelewu stanowi dla rozstrzygnięcia o tym, czy na podstawie tej umowy nastąpił
przelew, tzw. kwestię wstępną. Prawo właściwe dla tej umowy należy ustalić na
podstawie odrębnej miarodajnej dla niej polskiej normy kolizyjnej, a więc np. na
podstawie art. 25 § 1 lub art. 27 § 1 pkt 1, jeżeli chodzi o sprzedaż wierzytelności
(por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 2002 r., I CKN
1137/99, OSNC 2003, nr 4, poz. 51). Należy więc w takim przypadku odróżnić
statut przelewu, którym jest statut wierzytelności, określający przesłanki przelewu,
od statutu właściwego dla jednej z tych przesłanek, a mianowicie dla umowy
zobowiązującej do przelewu. Odróżnienie statutu wierzytelności jako statutu
przelewu od statutu kontraktowego jako prawa właściwego dla umowy
zobowiązującej do przelewu jest tym bardziej uzasadnione wtedy, gdy według
statutu wierzytelności umowa ta nie jest przesłanką przeniesienia wierzytelności.
Rozgraniczenie zakresów zastosowania obu tych statutów może jednak niekiedy
nastręczać trudności. Niektóre problemy dotyczące przelewu, a mianowicie
odnoszące się do stosunku pomiędzy cedentem i cesjonariuszem, jak w
szczególności odpowiedzialność cedenta wobec cesjonariusza za istnienie
wierzytelności i wypłacalność dłużnika, łączą się przede wszystkim z umową
między cedentem a cesjonariuszem, leżącą u podstaw przelewu. W związku z tym
warto zwrócić uwagę na wspomniane już wyżej, przyjęte w niektórych kodyfikacjach
rozwiązanie, zgodnie z którym zagadnienia dotyczące wyłącznie stosunku między
stronami umowy o przelew podlegają prawu właściwemu dla stosunku prawnego,
który stanowi podstawę przelewu (tak art. 145 ust. 4 prawa prywatnego
międzynarodowego szwajcarskiego, zob. też art. 12 ust. 1 Konwencji rzymskiej oraz
art. 33 ust. 1 prawa prywatnego międzynarodowego niemieckiego). Oczywiście,
podobnie jak w przypadku innych czynności prawnych, wskazanie prawa
właściwego dla formy przelewu i zdolności prawnej oraz zdolności do czynności
prawnych stron następuje odpowiednio na podstawie art. 12 i art. 9 p.p.m.
W świetle powyższych uwag prawem właściwym dla przelewu objętych
sporem wierzytelności powinno być więc prawo mające zastosowanie do tych
wierzytelności, czyli to, któremu podlegają stosunki zobowiązaniowe (umowy)
będące źródłem tych wierzytelności. Należy zgodzić się z Sądem Okręgowym, że
dwie ostatnie, doniosłe dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, dostawy towarów na
rzecz Leszka W. i Zbigniewa W. przez przedsiębiorstwo „A.P.” nastąpiły w ramach
zawartych przez te strony umów międzynarodowej sprzedaży towarów
podlegających Konwencji wiedeńskiej, w odniesieniu do tych umów spełnione
bowiem zostały wymagania art. 1 ust. 1 lit. a oraz art. 100 ust. 2 tej Konwencji.
Konwencja wiedeńska nie reguluje jednak przelewu roszczeń o zapłatę ceny,
wynikających z podlegających jej umów sprzedaży. Choć więc jest ona prawem
właściwym dla wspomnianych umów sprzedaży zawartych pomiędzy
przedsiębiorstwem „A.P.” a Leszkiem W. i Zbigniewem W. i tym samym prawem
właściwym dla wynikających z niej wierzytelności o zapłatę ceny, to jednak ze
względu na brak w niej przepisów normujących przelew, nie może być uznana za
prawo właściwe dla przelewu tych wierzytelności (statut przelewu). Wobec
niemożności wypełnienia tej luki w inny sposób, prawo właściwe dla przelewu
omawianych wierzytelności należy ustalić, zgodnie z wskazówką zawartą w art. 7
ust. 2 in fine Konwencji wiedeńskiej, na podstawie norm polskiego prawa
prywatnego międzynarodowego. Według miarodajnego w niniejszej sprawie art. 27
§ 1 pkt 1 p.p.m., prawem tym, tj. statutem wierzytelności i tym samym statutem
przelewu, jest prawo włoskie, a więc przede wszystkim art. 1260-1267 kodeksu
cywilnego włoskiego, jeżeli ich zastosowania nie wyłączają przepisy szczególne;
powinny tu być brane pod uwagę zwłaszcza przepisy dotyczące przelewu roszczeń
przedsiębiorstwa. Przy okazji warto zaznaczyć, że zgodnie z art. 13 p.p.m. prawu
włoskiemu poddane jest także przedawnienie dochodzonych w sprawie roszczeń,
Konwencja nowojorska nie ma bowiem do tych roszczeń zastosowania ani na
podstawie art. 3 ust. 1 lit. a, ani na podstawie art. 3 ust. 1 lit. b., ponieważ Włochy
nie są stroną tej Konwencji (zob. oświadczenie rządowe z dnia 22 marca 1996 r. w
sprawie ratyfikacji Konwencji nowojorskiej, Dz.U. Nr 45, poz. 283 oraz oświadczenie
rządowe z dnia 22 marca 1996 r. w sprawie przystąpienia przez Rzeczpospolitą
Polską do Protokołu o zmianie Konwencji o przedawnieniu w międzynarodowej
sprzedaży towarów z 1974 r., sporządzonego w Wiedniu dnia 11 kwietnia 1980 r.,
Dz.U. Nr 45, poz. 285).
Zgodnie z powyższymi uwagami, prawo włoskie jako właściwe dla przelewu
dochodzonych wierzytelności powinno więc decydować o przesłankach tego
przelewu, a zatem przede wszystkim o tym, czy wierzytelności te były zbywalne i
jaka umowa była wymagana do ich przeniesienia, a także o ewentualnych
wymaganiach dotyczących skuteczności przelewu wobec dłużników, o skutkach
przelewu, tj. w szczególności o chwili nabycia wierzytelności przez stronę
powodową, o zakresie uprawnień nabytych przez stronę powodową oraz o
zarzutach przysługujących dłużnikom względem strony powodowej. Wypada
wspomnieć, że prawo włoskie nie wyróżnia w zakresie przelewu dwóch czynności:
zobowiązującej i rozporządzającej, lecz ujmuje przelew jako jeden akt umowę
przeniesienia wierzytelności opartą na sprzedaży wierzytelności lub jakiejkolwiek
innej umowie stanowiącej podstawę przelewu. Umowa taka przenosi wierzytelność
ze skutkiem także wobec dłużnika; według stanowiska włoskiego orzecznictwa,
zawiadomienie dłużnika o przelewie (art. 1264 kodeksu cywilnego włoskiego) ma na
celu – jak informują wypowiedzi włoskich autorów przeznaczone dla cudzoziemców
– jedynie wyłączenie skutku zwalniającego świadczenia dłużnika spełnionego do
rąk cedenta.
Twierdzenie skarżącego o naruszeniu art. 25 § 1 p.p.m. przez
niezastosowanie w sprawie prawa szwajcarskiego wybranego przez strony dla
umowy przelewu może być rozumiane dwojako. Po pierwsze, w ten sposób, że
cedent i cesjonariusz mogą poddać przelew wybranemu przez siebie prawu ze
skutkiem wyłączającym właściwość dla niego statutu wierzytelności. Po drugie,
twierdzenie to może być rozumiane w ten sposób, że chodzi w nim jedynie o
możliwość wyboru prawa dla umowy leżącej u podstaw przelewu; za takim
rozumieniem przemawia to, że klauzula wyboru prawa zawarta w umowie z dnia 24
sierpnia 1999 r. mówi o wyborze prawa dla „tej umowy”, a w „tej umowie” zawarte
są postanowienia określające podstawę przelewu.
Twierdzenie skarżącego rozumiane w pierwszy sposób nie zasługuje na
akceptację. Oznaczałoby ono rozciągnięcie możliwości przewidzianego w art. 25 §1
p.p.m. wyboru prawa także na kwestie, których nie sposób uznać za „swe stosunki
w zakresie zobowiązań”. W razie przelewu powstaje kompleks doniosłych
zagadnień związanych z osobą dłużnika, wybór dla przelewu przez cedenta i
cesjonariusza innego prawa niż prawo właściwe dla wierzytelności mógłby zatem
naruszać interesy dłużnika. Rzecz znamienna, że nawet w tych systemach
prawnych, w których dopuszcza się wybór prawa dla przelewu (art. 145 ust. 1
zdanie pierwsze in principio prawa prywatnego międzynarodowego
szwajcarskiego), skuteczność tego wyboru wobec dłużnika przelanej wierzytelności
uzależnia się od jego zgody (art. 145 ust. 1 zdanie drugie prawa prywatnego
międzynarodowego szwajcarskiego). Jeżeli więc dłużnik i wierzyciel poddali swój
stosunek zobowiązaniowy wybranemu przez siebie prawu, prawo to jako statut
wierzytelności decydować będzie także o przelewie wierzytelności. Wybór
natomiast przez cedenta i cesjonariusza dla przelewu innego prawa niż prawo
właściwe dla wierzytelności jest na podstawie art. 25 § 1 p.p.m. niedopuszczalny i
tym samym bezskuteczny.
W okolicznościach niniejszej sprawy prawem właściwym dla przelewu
dochodzonych wierzytelności jest więc ostatecznie, oczywiście z wyłączeniem
formy (art. 12 p.p.m.) i zdolności (art. 9 p.p.m.), prawo włoskie. Jak jednak już była
o tym mowa, właściwość tego prawa nie wyklucza oceny niektórych przewidzianych
w nim przesłanek przelewu według innego prawa. W związku z tym, że prawo
włoskie łączy przeniesienie wierzytelności z umową stanowiącą podstawę przelewu
(sprzedażą lub jakąkolwiek inną), ocena skuteczności takiej umowy, jako kwestia
wstępna, podlega ocenie na podstawie prawa dla niej właściwego według
miarodajnych polskich norm kolizyjnych. Taką miarodajną normą kolizyjną może
być także art. 25 § 1 p.p.m. W związku z tym, rozumiejąc twierdzenie skarżącego o
naruszeniu tego przepisu przez niezastosowanie w sprawie prawa szwajcarskiego
w drugi z przedstawionych wyżej sposobów, należałoby klauzulę wyboru prawa
szwajcarskiego zawartą w art. 6 umowy z dnia 24 sierpnia 1999 r. respektować w
odniesieniu do samej tej umowy jako przesłanki przelewu wierzytelności według
prawa włoskiego. Nie powinno przy tym budzić wątpliwości, że w klauzuli tej nie
chodzi o szwajcarskie prawo rzeczowe w rozumieniu norm odpowiadających
przepisom księgi drugiej polskiego kodeksu cywilnego, lecz o szwajcarskie
(cywilne) prawo materialne, innymi słowy – prawo merytoryczne (diritto materiale).
Dotychczasowe uwagi na temat prawa właściwego dla dochodzonych
wierzytelności i ich przelewu rzutują także na ocenę dwóch innych zarzutów
zawartych w skardze kasacyjnej. Kwestia utraty ważności, a raczej skuteczności,
umowy z dnia 24 sierpnia 1999 r. przed dniem wyrokowania przez Sąd Apelacyjny,
łączona z zarzutem naruszenia art. 316 k.p.c., powinna być dokonana według
prawa właściwego dla tej umowy. Z kolei o odsetkach za opóźnienie i dacie, od
której należy je liczyć, powinno rozstrzygać prawo właściwe dla dochodzonych
roszczeń.
Właściwość prawa obcego nie wyklucza możliwości zastosowania przez sąd
polski do określonych kwestii obok tego prawa także prawa polskiego. Chodzi w
tym miejscu o tzw. przepisy koniecznego zastosowania, do których zalicza się m.in.
podyktowane względami polityki gospodarczej normy prawa dewizowego. Przelew
wierzytelności, na który powołuje się strona powodowa, powinien być zatem
oceniony także z punktu widzenia przepisów prawa dewizowego obowiązujących w
dniu 24 sierpnia 1999 r. Poczynione w sprawie ustalenia nie dają jednak podstaw
do podzielenia sformułowanego w skardze kasacyjnej zarzutu naruszeniu art. 58 §
1 k.c. w związku z art. 2 ust. 2 i art. 9 pkt 8 Pr.dew. z 1998 r. W ocenie skarżącego
strona powodowa powinna być traktowana zgodnie z art. 2 ust. 2 Pr.dew. z 1998 r.
jako rezydent ze względu na to, że zawierając umowę w dniu 24 sierpnia 1999 r.
działała przez swe przedstawicielstwo mające siedzibę w kraju, tj. swego
generalnego przedstawiciela na Polskę w osobie Krystyna W. z biurem w W. i
w konsekwencji dokonany tą umową przelew wierzytelności pomiędzy rezydentem i
nierezydentem, zaliczany według powszechnej praktyki Narodowego Banku
Polskiego do „pozostałego obrotu kapitałowego”, wymagał – zdaniem skarżącego –
zezwolenia dewizowego.
Tak ujętego zarzutu nie można podzielić z następujących przyczyn. Prawo
dewizowe nie określało bliżej pojęcia „przedstawicielstwa”, wobec czego należy
odwołać się do obowiązującego w tym czasie rozporządzenia Rady Ministrów z
dnia 6 lutego 1976 r. w sprawie warunków, trybu i organów właściwych do
wydawania zagranicznym osobom prawnym i fizycznym uprawnień do tworzenia
przedstawicielstw na terytorium Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej dla wykonywania
działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 11, poz. 63 ze zm.). Z przeprowadzonych w
sprawie ustaleń nie wynika jednak, aby umowa z dnia 24 sierpnia 1999 r. została
zawarta z udziałem przedstawicielstwa strony powodowej w znaczeniu powołanego
rozporządzenia. Materiał sprawy wskazuje na to, że Krystyn W. jako przedstawiciel
generalny na Polskę był jedynie pełnomocnikiem strony powodowej. W rezultacie
nie istniały podstawy do zastosowania w sprawie art. 2 ust. 2 Pr.dew. z 1998 r.
Musiał więc także upaść dalszy wniosek skarżącego odwołujący się do Prawa
dewizowego z 1998 r., o tyle, o ile był on uwarunkowany zastosowaniem tego
przepisu.
Z przedstawionych przyczyn wskazujących na częściową zasadność skargi
kasacyjnej Sąd Najwyższy na podstawie art. 39313
k.p.c. orzekł, jak w sentencji.