Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 12 lutego 2004 r.
I PK 349/03
Regulamin wynagradzania nie może wejść w życie bez uzgodnienia z or-
ganizacją związkową działającą u pracodawcy. Jeżeli u pracodawcy działa wię-
cej niż jedna organizacja związkowa, stosuje się art. 30 ust. 5 ustawy z dnia 23
maja 1991 r. o związkach zawodowych (jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 79,
poz. 854 ze zm.). Oznacza to, że jeśli organizacje związkowe przedstawią
wspólne, negatywne stanowisko, to regulamin wynagradzania nie może być
przez pracodawcę ustalony.
Przewodniczący SSN Jerzy Kwaśniewski, Sędziowie SN: Beata Gudowska,
Herbert Szurgacz (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 lutego 2004 r. sprawy
z powództwa Andrzeja S. przeciwko Fabryce Opakowań Kosmetycznych P. SA w Ł.
o nagrodę jubileuszową, dodatek za staż pracy i ekwiwalent za deputat węglowy, na
skutek kasacji strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych w Siedlcach z dnia 27 marca 2003 r. [...]
u c h y l i ł zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu-Są-
dowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Siedlcach do ponownego rozpoznania i
orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.
U z a s a d n i e n i e
W dniu 20 grudnia 2001 r. powód Andrzej S. wniósł pozew przeciwko Fabryce
Opakowań Kosmetycznych „P.” SA w Ł., w którym domagał się zasądzenia od po-
zwanej niewypłaconej mu nagrody jubileuszowej za 30 lat pracy wraz z odsetkami od
dnia 1 czerwca 2000 r. oraz dodatku za staż pracy za okres od 1 października 2000
r. wraz z odsetkami od dnia wymagalności. Ponadto powód domagał się zasądzenia
od pozwanej ekwiwalentu za deputat węglowy za okres od 1 października 2000 r. do
30 listopada 2001 r. wraz z odsetkami od dnia wymagalności. W uzasadnieniu pozwu
2
powód wskazał, że pracodawca nie wypłacił mu żądanych kwot ponieważ kwestio-
nuje on obowiązywanie w zakładzie pracy zawartego zakładowego układu zbioro-
wego pracy.
W odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanej wniósł o oddalenie powódz-
twa w całości uzasadniając swoje stanowisko tym, że pozwany zakład pracy powstał
w wyniku dokonanych przekształceń własnościowych w dniu 1 grudnia 1995 r. i
zgodnie z art. 231
k.p. stał się stroną stosunków pracy w miejsce poprzedniego pra-
codawcy. Zgodnie z treścią art. 2418
k.p., nowy pracodawca zobligowany był w tej
sytuacji do stosowania postanowień Zakładowego Zbiorowego Układu Pracy przez
okres 12 miesięcy od daty przejęcia pracowników. Strony dotychczas nie zawierały
nowego układu zbiorowego. Obowiązujący przed przekształceniem własnościowym
Zakładowy Zbiorowy Układ Pracy wygasł po upływie jednego roku, tj. z dniem 1
grudnia 1996 r. Stronie powodowej prawo do nagrody jubileuszowej przysługiwałoby
dopiero w czerwcu 2000 r., a więc w czasie, w którym układ zbiorowy pracy już by
nie obowiązywał. Ponadto pozwany w piśmie procesowym z dnia 20 sierpnia 2002 r.
poparł swoje stanowisko poglądami Sądu Najwyższego, który w uchwale siedmiu
sędziów z dnia 25 marca 1993 r., I PZP 65/92 (OSNC 1993 nr 10, poz. 168) oraz w
uchwale z dnia 2 czerwca 1995 r., I PZP 16/95 (OSNAP 1995 nr 21, poz. 261) wprost
stwierdził, że „spółka akcyjna powstała w wyniku przekształcenia przedsiębiorstwa
państwowego na zasadach określonych w ustawie z dnia 13 lipca 1990 r. o prywaty-
zacji przedsiębiorstw państwowych (Dz.U. Nr 51, poz. 298 ze zm.) nie jest związana
postanowieniami układu zbiorowego pracy obowiązującego w przekształconym
przedsiębiorstwie”. Według strony pozwanej z cytowanych uchwał wynika, że posta-
nowienia układu zbiorowego pracy w przejmowanym zakładzie pracy nie wiążą pra-
codawcy, jeżeli nie jest on podmiotem reprezentowanym przez stronę tego układu.
Na rozprawie w dniu 21 sierpnia 2002 r. powód poparł powództwo, rozszerza-
jąc je i wnosząc o zasądzenie od pozwanej różnicy w wynagrodzeniu wynikającej z
wypowiedzenia zmieniającego umowę o pracę, tj. od dnia 1 listopada 2000 r. do dnia
30 listopada 2001 r.
Strona pozwana nie kwestionowała wysokości dochodzonych roszczeń.
Przedmiotem sporu była jedynie zasadność żądań, która zależała od obowiązywania
lub nieobowiązywania postanowień Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy w „P.”
SA, oraz od prawidłowości wypowiedzenia układu z dnia 28 kwietnia 2000 r. Zda-
niem Sądu, stanowisko strony pozwanej co do obowiązywania układu zbiorowego
3
jest błędne i nie znajduje uzasadnienia w obowiązujących przepisach prawa. Bez-
sporne w przedmiotowej sprawie są okoliczności związane z przekształceniem
Przedsiębiorstwa Państwowego F.O.K. „P.” w Spółkę Akcyjną Skarbu Państwa, co
nastąpiło zgodnie z art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 30 kwietnia 1993 r. o narodowych fun-
duszach inwestycyjnych i ich prywatyzacji (Dz.U. Nr 44, poz. 202 ze zm.). W myśl
tego przepisu przekształcenie dokonuje się, jeśli przepisy ustawy nie stanowią ina-
czej, na zasadach określonych w rozdziale II ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o prywa-
tyzacji przedsiębiorstw państwowych (Dz.U. Nr 51, poz. 298 ze zm.). Zgodnie z
przepisami obowiązującymi w momencie przekształcenia przedsiębiorstwo państwo-
we stało się jednoosobową spółką akcyjną Skarbu Państwa. Tak powstała spółka
wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki przekształconego przedsiębiorstwa pań-
stwowego na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy, zaś pracownicy przekształconego
przedsiębiorstwa państwowego stali się z mocy prawa pracownikami spółki „P.” SA
(artykuł 9 ust. 1 tej ustawy). Zdaniem Sądu, przepisy ustawy o prywatyzacji przed-
siębiorstw państwowych stanowią lex specialis wobec regulacji zawartej w Kodeksie
pracy, w tym również art. 231
k.p., na który to przepis powołuje się strona pozwana.
Analogiczny pogląd przedstawiła również Państwowa Inspekcja Pracy,
Główny Inspektorat Pracy w Warszawie, zdaniem której nie można stosować art. 231
k.p. w stosunku do przekształceń dokonanych w oparciu o przepisy rozdziału II
ustawy o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych. W związku z tym nie znajduje
również zastosowania art. 2418
§ 1 k.p., regulujący okres obowiązywania postano-
wień Zakładowego Układu Pracy, którym byli objęci pracownicy poprzedniego praco-
dawcy.
Zdaniem Sądu, z uwagi na to, iż w przedmiotowej sprawie nie miał zastosowa-
nia przepis art. 2418
k.p. należy stwierdzić, że Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy
obowiązywał po dniu 1 grudnia 1996 r. Na jego podstawie ustalone było wynagro-
dzenie jakie otrzymywali pracownicy „P.” SA.
Pracodawca z dniem 1 stycznia 2000 r. wypowiedział układ zbiorowy za trzy-
miesięcznym okresem wypowiedzenia. W wypowiedzeniu zawarł stwierdzenie, iż
układ obowiązywać będzie przez okres wypowiedzenia, chyba że w tym czasie zo-
stanie zawarty nowy układ zbiorowy. Stwierdzenie to było sprzeczne z brzmieniem
ówczesnego art. 2417
§ 4 k.p., zgodnie z którym układ dotychczasowy obowiązuje do
chwili zawarcia nowego układu, chyba że strony oświadczą, iż nie zamierzają za-
wrzeć nowego układu. Strony nie wyraziły braku woli opracowania i zawarcia nowego
4
układu, a wręcz przeciwnie, ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika
wprost, iż podjęły one prace nad zawarciem nowego układu zbiorowego pracy. W
związku z tym należy stwierdzić, że rozwiązany układ zbiorowy ma moc obowiązu-
jącą, bowiem ratio legis przepisu art. 2417
§ 4 k.p. było uniknięcie sytuacji stanu bez-
układowego w odniesieniu do pracodawcy i pracowników, którzy zostali objęci do-
tychczasowym układem. Stanowisko to - stwierdzał Sąd - oparte jest na poglądach
reprezentowanych także przez doktrynę prawa pracy.
Pracodawca podejmował bezskuteczne próby wprowadzenia w swoim zakła-
dzie pracy regulaminu wynagradzania w trybie art. 772
k.p. Przedstawił jego projekt
działającym w zakładzie pracy związkom zawodowym. Jednakże zasadnie nie zgo-
dziły się one na jego wprowadzenie przez zakład pracy, stojąc na stanowisku że
nadal obowiązuje dotychczasowy układ zbiorowy. W związku z tym, w ślad za poglą-
dami przedstawionymi w doktrynie należy stwierdzić, iż regulamin taki nie mógł wejść
skutecznie w życie (Kodeksu Pracy. Komentarz J. Iwulski, W. Sanetra: wyd. II, War-
szawa 2000, s. 253). Dlatego też pracodawca na podstawie art. 42 k.p. nie mógł do-
konać zmiany postanowień umowy o pracę zawartej z powodem w oparciu o nie-
obowiązujący regulamin.
Wyrokiem z dnia 8 listopada 2002 r. Sąd Pracy w Siedlcach zasądził od strony
pozwanej na rzecz powoda kwoty 9.495,80 zł tytułem nagrody jubileuszowej, 1.470 zł
tytułem ekwiwalentu za deputat węglowy, 3.492 zł tytułem dodatku za staż pracy
oraz 5.380 zł tytułem różnicy wynagrodzeń za okres wypowiedzenia.
W apelacji od wyroku strona pozwana zarzuciła naruszenie art. 8 ustawy z
dnia 13 lipca 1990 r. o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych przez przyjęcie, iż
wymieniony przepis dotyczy sukcesji generalnej w stosunkach pracy oraz art. 9 po-
wołanej ustawy w związku z art. 2417
k. p., przez przyjęcie, iż złożenie oświadczenia
woli przez jedną ze stron dotychczasowego układu zbiorowego pracy nie powoduje
jego wygaśnięcia, co pozostaje w sprzeczności z orzeczeniem Trybunału Konstytu-
cyjnego. Nietrafnie również Sąd Rejonowy przyjął, iż art. 2418
k.p. nie znajduje w
sprawie zastosowania. W rezultacie przekształcenia własnościowego w dniu 10 listo-
pada 1995 r. przedsiębiorstwa państwowego F.O.K. „P." w spółkę akcyjną doszło do
wygaśnięcia układu zbiorowego pracy, pozwana miała jedynie nadal stosować jego
postanowienia przez okres jednego roku. Z uwagi na wygaśnięcie zakładowego
układu zbiorowego pracy w grudniu 1996 r. nowy pracodawca skutecznie wprowadził
regulamin wynagradzania, który nie przewidywał między innymi deputatu węglo-
5
wego, dodatku stażowego czy też odpraw emerytalnych i rentowych. Skarżący za-
rzucił nadto naruszenie przepisów o postępowaniu przez pominięcie przedstawio-
nych dowodów w przedmiocie konsultacji ze związkami zawodowymi regulaminu wy-
nagradzania oraz dowolne przyjęcie, iż 1 listopada 2000 r. powód otrzymał wypowie-
dzenie zmieniające w części dotyczącej wynagrodzenia, a w pozostałej części wa-
runki pracy nie uległy zmianie.
Wyrokiem z dnia 27 marca 2003 r. Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Siedlcach oddalił apelację. Sąd podzielił ustalenia faktyczne oraz ich
ocenę prawną dokonane przez Sąd pierwszej instancji. Uzupełniająco, w zakresie
skutków prawnych przekształcenia własnościowego, Sąd powołał się na wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 22 listopada 2000 r., II UKN 62/00 (OSNAP 2002 nr 13, poz.
315), w myśl którego spółka powstała w wyniku przekształcenia w nią przedsiębior-
stwa państwowego wstępuje z mocy prawa we wszystkie prawa i obowiązki prze-
kształconego przedsiębiorstwa. Ponadto stwierdził, że wyrok Trybunału Konstytucyj-
nego z dnia 18 listopada 2002 r. (K 37/01) nie wpłynął na skuteczność wypowiedze-
nia układu zbiorowego pracy na podstawie art. 2417
k.p., jednak pracodawca nie
wprowadził ważnie regulaminu wynagradzania, ponieważ strona pozwana nie
uzgodniła jego treści ze związkami zawodowymi, a jedynie zawiadomiła o regulami-
nie.
Kasacja strony pozwanej została oparta na zarzucie naruszenia przepisów
postępowania, mianowicie art. 233 § 1 w związku z art. 328 oraz art. 328 w związku
z art. 232 k.p.c., przez niedopuszczenie z urzędu dowodów na okoliczność treści po-
rozumienia z dnia 1 listopada 2000 r. w sprawie zmiany wynikających z umowy o
pracę warunków pracy oraz niedostatki i wewnętrzne sprzeczności uzasadnienia wy-
roku odnośnie do obowiązywania u strony pozwanej układu zbiorowego pracy, a
także naruszenia prawa materialnego: 1) art. 30 § 1 oraz art. 61,65 i 70 k.c. w
związku z art. 300 k.p. przez przyjęcie, iż pismo z dnia 1 listopada 2000 r. nie dopro-
wadziło do zmiany warunków pracy, 2) art. 8 i 9 ustawy o prywatyzacji przedsię-
biorstw państwowych z 1990 r. przez przyjęcie, że spółka powstała z przekształcenia
przedsiębiorstwa państwowego stała się stroną zakładowego układu zbiorowego
pracy, 3) art. 2417
§ 4 k.p., przez przyjęcie, że wypowiedzenie układu zbiorowego
pracy nie zrodziło skutków prawnych i w dalszym ciągu obowiązywały poprzednie
warunki pracy, mimo orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 listopada 2002
r. Zdaniem skarżącego w świetle powołanego orzeczenia TK dokonane przez stronę
6
pozwaną wypowiedzenie układu zbiorowego było prawnie skuteczne w związku z
czym nie można w przepisach tego układu upatrywać podstawy prawnej roszczeń
powoda.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja zawiera usprawiedliwione podstawy w dwu kwestiach. W pierwszym
rzędzie dotyczy to wpływu orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego na skuteczność
dokonanego wypowiedzenia układu zbiorowego pracy. Kwestia ta wymaga jednak
pewnych dodatkowych uwag.
Niewątpliwie trafnie, wbrew stanowisku strony pozwanej, Sąd Pracy przyjął, że
dokonane w dniu 1 grudnia 1995 r. przekształcenie przedsiębiorstwa państwowego
Fabryki Opakowań Kosmetycznych „P.” w jednoosobową spółkę akcyjną Skarbu
Państwa, nie może być uważane za przejście zakładu pracy na innego pracodawcę
w rozumieniu art. 231
k.p. Istotnie, w kwestii wpływu procesów przekształceniowych
na stosunki pracy, szczególnie w zakresie komercjalizacji przedsiębiorstw państwo-
wych, istniały początkowo rozbieżne stanowiska w piśmiennictwie prawa pracy oraz
w orzecznictwie. Nowsze orzecznictwo, a także większość autorów, przyjmują, że akt
komercjalizacji przedsiębiorstwa państwowego stanowi odrębną od art. 231
k.p. pod-
stawę przekształcenia podmiotowego pracodawcy. W wyroku z dnia 22 listopada
2000 r., II UKN 62/00 (OSNP 2002 nr 13, poz. 315) Sąd Najwyższy stwierdził, że
spółka powstała w wyniku przekształcenia w nią przedsiębiorstwa państwowego
wstępuje z mocy prawa we wszystkie prawa i obowiązki przekształconego przedsię-
biorstwa. Przepis art. 8 ust. 1 i ust. 2 ustawy o prywatyzacji przedsiębiorstw pań-
stwowych ustanawia bowiem następstwo prawne pod tytułem ogólnym (sukcesję
generalną), które oznacza, że jednoosobowa spółka Skarbu Państwa staje się na-
stępcą prawnym ogółu praw i obowiązków oraz zobowiązań i wierzytelności przed-
siębiorstwa państwowego (ustawa o komercjalizacji zawiera analogiczne przepisy).
Nie dochodzi przy tym do powstania nowego podmiotu lecz do transformacji pod-
miotu dotychczasowego. Omawiane przekształcenie nie narusza podmiotowości pra-
codawcy. Nowy pracodawca jest sukcesorem swojego poprzednika również w zbio-
rowych stosunkach pracy. Oznacza to, że nowy pracodawca stał się stroną obowią-
zującego w przedsiębiorstwie układu zbiorowego pracy, a także, że w rozpatrywa-
nym przypadku nie znajdował zastosowania art. 2418
k.p.
7
Układ zbiorowy pracy obowiązywał u strony pozwanej bez żadnych zmian do
stycznia 2000 r. Od 1 stycznia 2000 r. pracodawca wypowiedział układ zbiorowy za
3-miesięcznym okresem wypowiedzenia. W myśl obowiązującego w tym czasie
przepisu art. 2417
§ 4 k. p. w razie rozwiązania lub wypowiedzenia układu, do czasu
zawarcia nowego układu, obowiązuje układ dotychczasowy, chyba, że strony
oświadczą, iż nie zamierzają zawrzeć nowego układu. W przypadku powoda ozna-
czało to, że gdyby w stanie prawnym nie zaszły żadne zmiany, nabyłby on prawo do
spornego świadczenia w maju 2000 r., mimo że strona pozwana negowała jego
uprawnienia, wychodząc jednak z nietrafnych przesłanek.
W dniu 18 listopada 2002 r. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że art. 2417
§ 4
k.p. jest sprzeczny z art. 59 ust. 2 Konstytucji oraz art. 4 Konwencji nr 98 MOP.
Strona pozwana jest zdania, że w związku z tym orzeczeniem Trybunału układ zbio-
rowy pracy został skutecznie wypowiedziany, co powoduje, że pozwany nie nabył
uprawnień wynikających z układu. Nie budzi żadnych wątpliwości, że przepis prawa
uznany przez Trybunał Konstytucyjny za sprzeczny z Konstytucją traci swoją moc,
nie obowiązuje ze skutkiem prospektywnym, tzn. na przyszłość. Nie rozwiązuje to
jednak sytuacji, kiedy sądy rozpoznają sprawy wynikające ze stanu prawnego sprzed
orzeczenia Trybunału w sytuacji, gdy norma prawna dotycząca tego stanu została
uznana za niekonstytucyjną. W postanowieniu z dnia 7 grudnia 2000 r., III ZP 27/00
(OSNAPiUS 2001 nr 10, poz. 331) Sąd Najwyższy przyjął, że akt normatywny (prze-
pis prawa) uznany przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z Konstytucją, ratyfi-
kowaną umową międzynarodową lub ustawą nie powinien być stosowany do stanów
faktycznych sprzed ogłoszenia orzeczenia Trybunału. Sąd Najwyższy w składzie
orzekającym podziela to stanowisko, które należy uznać za utrwalone w orzecznic-
twie. Konsekwencją tego stanowiska jest, że dokonane 1 stycznia 2000 r. przez pra-
codawcę wypowiedzenie układu zbiorowego pracy było skuteczne. W sytuacji, kiedy
pracodawca nie kwestionowałby prawa powoda do nagrody można by uznać, że na
zasadzie uprzywilejowania powód nabył prawo do nagrody jubileuszowej na zasa-
dach przewidzianych w układzie. Kwestionowanie przez pracodawcę prawa powoda
do nagrody nie pozwala na przyjęcie takiej konsekwencji.
W sprawie występuje jednak dodatkowy aspekt wiążący się z podejmowaniem
przez stronę pozwaną starań o zawarcie nowego układu zbiorowego pracy, względ-
nie wprowadzenia w przedsiębiorstwie regulaminu wynagradzania. Sądy ustaliły, że
związki zawodowe nie wyraziły zgody na te zamierzenia pracodawcy w związku z
8
czym regulamin nie wszedł w życie. Strona pozwana natomiast jest zdania, że regu-
lamin wynagradzania wszedł w życie, a nawet gdyby przyjąć, że regulamin został
wprowadzony z naruszeniem art. 772
§ 4 k.p., to postanowienia takiego regulaminu
stały się częścią składową indywidualnej umowy o pracę powoda na tej zasadzie, że
była to propozycja pracodawcy, która w sposób dorozumiany została przyjęta przez
pracowników.
Odnośnie do pierwszej wymienionej kwestii ma rację strona skarżąca, że kwe-
stia obowiązywania regulaminu wynagradzania nie została dostatecznie wyjaśniona
przez Sądy obu instancji. Stwierdzenie, że związki zawodowe nie wyraziły zgody na
wprowadzenie regulaminu, w świetle przepisów dotyczących trybu wprowadzania
regulaminu wynagradzania, jest niewystarczające. Zgodnie z art. 772
§ 4 k.p. jeżeli u
danego pracodawcy działa organizacja związkowa, to uzgadnia on z nią regulamin
wynagradzania. Oznacza to, że jeżeli u pracodawcy działa tylko jedna organizacja
związkowa, to bez uzgodnienia z nią regulamin nie może wejść w życie. Kwestia ist-
nienia u strony pozwanej jednego czy wielu związków zawodowych nie została wyja-
śniona. W przypadku, gdy u danego pracodawcy działa więcej niż jedna organizacja
związkowa, kwestię udziału związków zawodowych we wprowadzaniu regulaminu
wynagradzania należy rozstrzygać z uwzględnieniem art. 30 ust. 5 ustawy z dnia 23
maja 1991 r. o związkach zawodowych (jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 79, poz.
854 ze zm.). W myśl tego przepisu jeżeli organizacje związkowe działające u danego
pracodawcy nie przedstawią wspólnie uzgodnionego stanowiska w terminie 30 dni,
decyzję podejmuje pracodawca, po rozpatrzeniu odrębnych stanowisk organizacji
związkowych. Oznacza to, że jeśli organizacje związkowe mają wspólne ale nega-
tywne stanowisko, to taki regulamin nie może być przez pracodawcę ustalony. Na-
tomiast jeżeli związki zawodowe w ogóle nie mogą uzgodnić wspólnego stanowiska,
pracodawca może wydać regulamin rozpatrując uprzednio odrębne stanowiska or-
ganizacji związkowych, które jednak nie są dla niego wiążące.
W kwestii zajętego w kasacji stanowiska, że regulamin wprowadzony z naru-
szeniem art. 772
§ 4 mimo to obowiązuje na zasadzie oferty pracodawcy i jej doro-
zumianego przyjęcia przez pracownika (ów) należy stwierdzić, że istotnie na gruncie
obowiązującego prawa jest do przyjęcia pogląd, że projekt regulaminu, który nie
wszedł w życie, mógłby być traktowany jako jednostronne zobowiązanie pracodawcy
do określonych świadczeń na rzecz pracowników, jeżeli jest to dla nich korzystne.
Źródłem mocy wiążącej określonych postanowień byłaby w tym wypadku czynność
9
prawna dokonana przez pracodawcę, a nie akt normatywny (J. lwulski, W. Sanetra:
Kodeks Pracy. Komentarz, Warszawa 2003, wyd. lII, s.310).
Z przytoczonych motywów, w oparciu o art. 39313
k.p.c. orzeczono jak w sen-
tencji wyroku.
========================================