Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UK 457/03
POSTANOWIENIE
Dnia 4 maja 2004 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Andrzej Kijowski
w sprawie z wniosku Z. N.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o rentę z tytułu choroby zawodowej,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 4 maja 2004 r.,
na skutek kasacji wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 19 września 2003 r.,
1) odmawia przyjęcia kasacji do rozpoznania;
2) oddala wniosek o zasądzenie kosztów nie opłaconej pomocy
prawnej udzielonej z urzędu.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 19
września 2003 r. oddalił apelację Z. N. od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w B. z dnia 22 stycznia 2002 r., w sprawie o rentę z
tytułu choroby zawodowej. Sąd Apelacyjny uznał, że wnioskodawca nie jest
niezdolny do pracy z powodu choroby zawodowej – uszkodzenia słuchu.
W kasacji od wyroku Sądu Apelacyjnego pełnomocnik wnioskodawcy
zarzucił naruszenie prawa materialnego poprzez niezastosowanie art. 18 ustawy z
dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób
zawodowych, naruszenie przepisów postępowania przez niezastosowanie
2
dyspozycji art. 241 kpc oraz naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 kpc. W
oparciu o powyższe zarzuty wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i
poprzedzającego go wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w B. z dnia 22 stycznia 2003 r. i przekazanie mu sprawy do
ponownego rozpoznania.
Pełnomocnik skarżącego wskazał, ze w sprawie występuje istotne
zagadnienie prawne, a mianowicie czy w przypadku przyjęcia, iż ciężar
udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenia
spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne i w przypadku
wykazania przez pracownika, któremu przysługiwałaby ( zgodnie z art. 18 ustawy
wypadkowej ) renta z tytułu choroby zawodowej istnienia elementów wpływających
na powstanie choroby zawodowej, przy oczywistym prawdopodobieństwie
szkodliwego działania środowiska pracy na zdrowie pracownika, na nim spoczywa
ciężar dowodu. Drugim zagadnieniem jest - zdaniem pełnomocnika - kwestia, czy w
przypadku przedstawienia przez wnioskodawcę na poparcie okoliczności
przysługiwania mu renty z tytułu choroby zawodowej orzeczenia w sprawie choroby
zawodowej wystawionego przez lekarza-specjalistę medycyny kolejowej, uznać
można takie orzeczenie za niewystarczające w świetle art. 232 kpc oraz czy przy
oczywistej sprzeczności przedstawionego przez wnioskodawcę orzeczenia w
sprawie choroby zawodowej z orzeczeniem przedstawionym przez biegłego Sąd
może samodzielnie rozstrzygać kwestie, które z orzeczeń jest właściwe, czy też w
celu wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego, mając na uwadze
zgłaszane przez wnioskodawcę uwagi dotyczące niedokładności i pobieżności
orzeczenia biegłego, powinien, mając na uwadze dyspozycję art. 286 kpc, żądać od
biegłego dodatkowych wyjaśnień lub skorzystać z opinii innego biegłego tej samej
specjalności.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Przepis art. 393 § 1 KPC wymienia przesłanki upoważniające Sąd
Najwyższy do orzeczenia o odmowie przyjęcia kasacji do rozpoznania. Zgodnie z
jego treścią, Sąd Najwyższy może odmówić przyjęcia kasacji do rozpoznania, jeżeli
w sprawie nie występuje istotne zagadnienie prawne, nie istnieje potrzeba wykładni
przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących
3
rozbieżności w orzecznictwie albo gdy kasacja jest oczywiście bezzasadna ( § 1),
chyba że zaskarżone orzeczenie oczywiście narusza prawo albo zachodzi
nieważność postępowania ( § 2). Zakresy tych przesłanek mogą się krzyżować,
mogą też występować kumulatywnie, jednak każda z nich samodzielnie wystarcza
do odmowy przyjęcia kasacji do rozpoznania.
W rozpoznawanej sprawie nie występuje istotne zagadnienie prawne,
mające doniosłość dla rozwoju prawa lub precedensowe znaczenie dla
rozstrzygnięcia innych podobnych spraw, nie istnieje również potrzeba wykładni
przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie sądów. Zagadnienia prawnego nie stanowi bowiem
prawidłowość ustosunkowania się do konkretnego wniosku dowodowego.
Uwzględnienie lub oddalenie wniosku dowodowego uzależnione jest od potrzeby
procesowej w każdym konkretnym przypadku i nie jest to kwestia, która
wymagałaby rozstrzygnięcia przez Sąd Najwyższy. Podobnie takim zagadnieniem
nie jest kwestia oceny, na której ze stron procesowych spoczywa ciężar
udowodnienia faktów.
W rozpoznawanej sprawie nie występują okoliczności, których uwzględnienie
z urzędu uzasadniałoby zmianę lub uchylenie zaskarżonego wyroku. Inaczej
mówiąc, zaskarżone orzeczenie w sposób oczywisty nie narusza prawa, ani też nie
zachodzi nieważność postępowania.
Z podanych wyżej względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 3937
§ 1 w
związku z art. 393 KPC orzekł jak w sentencji.