Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 26 stycznia 2005 r.
II PK 193/04
Porozumienie, w którym strony powtarzają zakaz rozpowszechniania ta-
jemnicy przedsiębiorstwa określony w art. 11 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r.
o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz.U. Nr 47, poz. 211 ze zm.), bez ustale-
nia dla pracownika odszkodowania z tego tytułu, nie jest umową o zakazie kon-
kurencji po ustaniu stosunku pracy (art. 1012
k.p.).
Przewodniczący SSN Jerzy Kwaśniewski, Sędziowie SN: Krystyna
Bednarczyk, Herbert Szurgacz (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 stycznia 2005 r.
sprawy z powództwa Wojciecha J. przeciwko G.S.P. Sp. z o.o. w W. o odszkodowa-
nie, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych w Poznaniu z dnia 27 lutego 2004 r. [...]
o d d a l i ł kasację.
U z a s a d n i e n i e
Pozwem z dnia 30 maja 2003 r. powód Wojciech J. wystąpił przeciwko G.S.P.
Spółce z o.o. w W., domagając się zasądzenia od pozwanego kwoty 27.678,69 zł z
ustawowymi odsetkami od dnia 1 sierpnia 2002 r. do dnia zapłaty, tytułem odszko-
dowania wynikającego z zakazu konkurencji zawartego w § 8 umowy o pracę z dnia
5 listopada 1998 r. łączącej go z pozwanym oraz kwoty 1.500 zł z ustawowymi od-
setkami od dnia 20 lutego 2003 r. do dnia zapłaty tytułem ekwiwalentu za zużycie
własnego obuwia i pranie odzieży roboczej.
Pozwana G.S.P. Spółka z o.o. wniosła o oddalenie powództwa, wskazując, iż
treść § 8 umowy o pracę nakładała na powoda jedynie obowiązek nieujawniania in-
formacji stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 11 ustawy z dnia
16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.
2
Wyrokiem częściowym z dnia 30 października 2004 r. Sąd Rejonowy w Po-
znaniu oddalił żądanie pozwu w części dotyczącej roszczeń odszkodowawczych.
Sąd ustalił, że w dniu 5 listopada 1998 r. Wojciech J. zawarł z G.S.P. Sółką z
o.o. umowę o pracę na czas nieokreślony na stanowisku kierownika działu sprzętu
sportowego. Podstawowe obowiązki powoda stanowiła dbałość o zachowanie nale-
żytego porządku w sklepie pracodawcy oraz organizowanie prawidłowej ekspozycji
sprzedawanych artykułów.
Zgodnie z § 8, w czasie trwania umowy o pracę z pozwanym, a także w okre-
sie trzech lat od dnia jej rozwiązania lub wygaśnięcia pracownik zobowiązuje się do
zachowania w ścisłej tajemnicy wszelkich informacji programowych, technicznych,
technologicznych, handlowych i organizacyjnych pracodawcy (zwanych tajemnicą
przedsiębiorstwa). Nadto, jakiekolwiek wykorzystywanie, zbywanie albo oferowanie
zbycia tajemnicy przedsiębiorstwa w świetle wspomnianego postanowienia dopusz-
czalne było jedynie za uprzednim, pisemnym zezwoleniem pracodawcy.
Umowa z pozwanym uległa rozwiązaniu w dniu 31 lipca 2002 r. Od września
2002 r. powód pracował w firmie SKI S.,która zajmuje się importem sprzętu sporto-
wego. U nowego pracodawcy powód wykorzystuje zdobytą u pozwanego wiedzę
dotyczącą między innymi naciągania rakiet tenisowych oraz montowania wiązań do
nart.
Rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł na art. 1012
§ 3 k.p., według którego pra-
codawca i pracownik mogą zawrzeć umowę o zakazie konkurencji po ustaniu sto-
sunku pracy, zgodnie z którą ten ostatni zobowiązuje się nie prowadzić działalności
konkurencyjnej wobec pracodawcy ani też nie świadczyć pracy na podstawie sto-
sunku pracy lub na innej podstawie na rzecz podmiotu prowadzącego taką działal-
ność. Pojęcie działalności konkurencyjnej Sąd Rejonowy zdefiniował jako rywalizację
uczestników rynku, którzy, dążąc do realizacji swoich celów, próbują przedstawić
potencjalnym odbiorcom dóbr i usług oferty wyróżniające się spośród innych ceną,
jakością i innymi cechami, aby skłonić ich do zawarcia transakcji (M.Gersdorf,
K.Rączka, J.Skoczyński: Kodeks pracy. Komentarz, Warszawa 2003, s. 374). Przy
ustalaniu w umowie zakresu działalności konkurencyjnej najczęściej będzie chodziło
o eliminację działalności pokrywającej się z zakresem prowadzonej podstawowej i
ubocznej, czy też planowanej działalności pracodawcy. W praktyce może wystąpić
wiele różnorodnych zachowań pracownika, które zostaną zakwalifikowane jako naru-
szenie zakazu konkurencji, jak na przykład: prowadzenie przedsiębiorstwa na rachu-
3
nek innej osoby, występowanie w charakterze pełnomocnika lub pośrednika osoby,
do której należy przedsiębiorstwo. Dotyczyć to może zarówno dokonywania czynno-
ści faktycznych, jak i prawnych. W przypadku klauzuli konkurencyjnej, pracodawca
może wystąpić z ofertą jej zawarcia tylko wobec pracownika mającego dostęp do
szczególnie ważnych informacji, których ujawnienie mogłoby narazić zakład pracy na
szkodę. Te szczególnie ważne informacje to tajemnice, wiadomości poufne praco-
dawcy, które w przypadku pracodawcy będącego przedsiębiorcą mogą pokrywać się
lub krzyżować z pojęciem „tajemnicy przedsiębiorstwa", o której mowa w art. 11
ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (informacje techniczne, technologiczne,
handlowe lub organizacyjne przedsiębiorstwa, co do których pracodawca podjął nie-
zbędne działania w celu zachowania ich poufności).
Kodeks pracy zawiera przepisy ochronne regulujące przesłanki skuteczności
omawianej tu umowy. Należą do nich: obowiązek zachowania formy pisemnej pod
rygorem nieważności, precyzyjnego określenia czasu trwania zakazu konkurencji
oraz szczegółowej jego treści, wreszcie dla ważności umowy wymaga się ponadto
zamieszczenia w jej treści zobowiązania pracodawcy do wypłacenia pracownikowi
przez czas trwania ograniczenia, odszkodowania w wysokości określonej w przepi-
sach.
Analizując treść § 8 umowy o pracę, Sąd doszedł do przekonania, iż nie sta-
nowi ona zakazu konkurencji w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Literalne
brzmienie § 8 umowy pozwala stwierdzić, iż pracodawca nie ograniczył powoda w
podejmowaniu działalności gospodarczej, czy też zatrudnienia w przedsiębiorstwach
konkurencyjnych. Zakaz zawarty w umowie odnosi się bowiem wyłącznie do rozpo-
wszechniania kluczowych informacji dotyczących przedsiębiorstwa pracodawcy.
Działalność konkurencyjna nie musi przy tym oznaczać automatycznego naruszenia
wskazanego w § 8 ograniczenia. Nadto, sformułowanie zakazu zawartego w umowie
z powodem nie zawiera wszystkich istotnych postanowień „klauzuli konkurencyjnej".
Postanowienie to zostało wprawdzie wyrażone na piśmie, określa przedmiotowy za-
kres zakazu, choć nie dotyczy zaniechania działalności i czasu jego trwania, lecz nie
określa odszkodowania należnego pracownikowi w związku z obowiązywaniem takiej
klauzuli. Wobec nieujęcia tej kwestii w umowie, w sprawie miałaby miejsce nieważ-
ność ewentualnego zakazu konkurencji, co również unicestwiałoby problem poten-
cjalnego, należnego pracownikowi odszkodowania. Zawarcie klauzuli konkurencyjnej
wymaga spełnienia zasadniczej przesłanki po stronie pracownika: dysponowanie
4
przez niego kluczowymi informacjami, do których można lzaiczyć tajemnicę produk-
cyjną, techniczną, technologiczną, handlową, czy organizacyjną. W literaturze praw-
niczej reprezentowany jest nawet pogląd, iż biorąc pod uwagę rationem legis praw-
nego uregulowania zakazu konkurencji wszelkie skutki prawne klauzuli konkurencyj-
nej (w tym obowiązek zapłaty odszkodowania) powstają dopiero z chwilą faktycz-
nego uzyskania przez pracownika szczególnie ważnych informacji, których ujawnie-
nie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę. Sam fakt dostępu do takich informacji,
który jest kodeksowym wymogiem zawarcia klauzuli, nie przesądza o rzeczywistym
ich uzyskaniu (D. Duda: Ustanie klauzuli konkurencyjnej - wybrane zagadnienia,
PiZS 200 nr 6, s. 23). Analizując jednak w tym kontekście zakres obowiązków pra-
cowniczych oraz zeznania powoda na rozprawie w dniu 30 października 2003 r.,
należy stwierdzić, iż pracownik, ostatecznie, w ogóle nie posiadł „szczególnie waż-
nych informacji", które uprawniałyby pracodawcę do zawarcia z nim klauzuli konku-
rencyjnej. Podstawowe obowiązki powoda sprowadzały się w praktyce do dbałości o
należyty wygląd towarów w sklepach pozwanego, a podane przez Wojciecha J. przy-
kłady wiedzy, którą pracodawca chciałby zachować w tajemnicy, jak naciąganie ra-
kiet tenisowych i montowanie wiązań do nart, należą do czynności powszechnie
podejmowanych przez sprzedawców w punktach zbytu sprzętu sportowego i to wo-
bec nieograniczonego kręgu klientów. Nadto, informacje dotyczące tego typu czyn-
ności są na tyle dostępne, że osoby uprawiające daną dyscyplinę sportu, nie mają
większych problemów z ich wykonaniem. Również z akt osobowych Wojciecha J. nie
wynika, aby z uwagi na pełnioną przez niego funkcję została mu udostępniona
istotna wiedza związana z funkcjonowaniem przedsiębiorstwa pracodawcy. W tych
okolicznościach - zdaniem Sądu - należy stwierdzić brak podstawowej przesłanki
pozwalającej na zawarcie przez pracodawcę z powodem klauzuli konkurencyjnej.
Nawet gdyby przyjąć, iż doszło między stronami do zawarcia umowy, o jakiej
mowa w art. 1012
k.p., należałoby uznać, iż to pracownik dopuścił się jako pierwszy
złamania klauzuli konkurencyjnej, co uprawniałoby pracodawcę do wystąpienia prze-
ciwko powodowi z roszczeniem o zapłatę stosownego odszkodowania. Powód bo-
wiem krótko po ustaniu stosunku pracy z G.S.P. Spółce z o.o. podjął zatrudnienie w
firmie SKI P. zajmującej się importem sprzętu sportowego, zatem niewątpliwie w
przedsiębiorstwie konkurencyjnym, zgodnie z przytoczoną powyżej charakterystyką
pojęcia konkurencji i działalności konkurencyjnej. Niewystąpienie przez pozwanego
5
na drogę procesu stanowi kolejny argument na poparcie tezy, iż pomiędzy stronami
nie doszło do zawarcia „klauzuli konkurencyjnej".
Z przytoczonych względów Sąd Rejonowy oddalił powództwo na podstawie
art. 1012
§ 3 k.p. jako niezasadne. Do rozpoznania w toku dalszego postępowania
pozostaje roszczenie pracownika o wypłatę ekwiwalentu za zużycie własnego obu-
wia i pranie odzieży roboczej.
W apelacji strona powodowa zarzuciła naruszenie: 1) art. 1012
§ 3 k.p. i art. 18
§ 2 k.p. - przez uznanie, iż brak uregulowania w umowie (klauzuli o zakazie konku-
rencji po ustaniu stosunku pracy) kwestii odszkodowania powoduje nieważność
umowy z mocy art. 58 k.c., 2) art. 1012
§ 1 k.p. - przez uznanie, iż dla ustalenia za-
warcia umowy o zakazie konkurencji konieczne jest posłużenie się zwrotem „zakaz
działalności konkurencyjnej", 3) art. 1012
§ 1 k.p. - przez uznanie, iż konieczną prze-
słankę stwierdzenia ważności umowy o zakazie konkurencji stanowi posiadanie
przez pracownika dostępu do szczególnie ważnych informacji, 4) art. 65 § 2 k.c. - po-
przez nieuwzględnienie okoliczności, iż zamiarem pozwanej było wprowadzenie do
umowy z powodem klauzuli zakazu konkurencji, 5) art. 316 k.p.c. - przez pominiecie
w ustaleniach Sądu, iż podczas zawierania umowy o pracę powód poinformowany
został, iż § 8 umowy statuuje zakaz konkurencji.
Wyrokiem z dnia 17 lutego 2004 r. Sąd Okręgowy-Sąd Pracy w Poznaniu od-
dalił apelację. Sąd odwoławczy przejął jako własne ustalenia faktyczne Sądu Rejo-
nowego, który prawidłowo i wyczerpująco ustalił stan faktyczny w sprawie, jak rów-
nież wszechstronnie rozważył zgromadzony w toku postępowania materiał dowo-
dowy, a dokonana przez niego ocena jest zgodna z zasadami logiki, doświadczenia
życiowego i korzysta z ochrony przewidzianej wart. 233 § 1 k.p.c.
Zasadny jest zarzut apelacji wadliwego określenia skutków braku ustalenia w
umowie (klauzuli konkurencyjnej) odszkodowania. Zasadniczej zmianie uległo
orzecznictwo Sądu Najwyższego w powyższej kwestii. Aż do 1999 r. Sąd Najwyższy
przyjmował, iż warunkiem ważności klauzuli konkurencyjnej jest ustalenie odszkodo-
wania przysługującego pracownikowi od pracodawcy po ustaniu stosunku pracy, w
okresie obowiązywania zakazu konkurencji (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 26 stycz-
nia 1999 r., I PKN 540/98, OSNAPiUS 2000 nr 6, poz. 218). Od 2001 r. prezentowa-
ny jest pogląd, iż dla ważności klauzuli konkurencyjnej nie jest konieczne ustalenie w
niej odszkodowania, bowiem w razie braku uregulowania tej kwestii przez strony,
pracownikowi przysługiwać będzie odszkodowanie w wysokości najniższej określonej
6
w art. 1012
§ 3 k.p. (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 17 grudnia 2001 r., I PKN 742/00,
OSNAPiUS 2003 nr 24, poz. 588 oraz uchwale z 11 kwietnia 2001 r., III ZP 7/01,
OSNAPiUS 2002 nr 7, poz. 155). Nie podważa to jednak prawidłowości rozstrzygnię-
cia sprawy. Zarzut, jakoby Sąd Rejonowy uznał, iż dla zawarcia klauzuli konkuren-
cyjnej konieczne jest użycie zwrotu „zakaz działalności konkurencyjnej", świadczy o
pobieżnym zapoznaniu się przez skarżącego z uzasadnieniem wyroku częściowego,
w którym Sąd pierwszej instancji odwoływał się do literalnej wykładni postanowień §
8 spornej umowy o pracę, ale wyłącznie jako jednej z metod interpretacji zawartych
w niej postanowień. W szczególności w wyniku zastosowania wykładni gramatycznej
Sąd Rejonowy ustalił, iż z § 8 spornej umowy nie można wywieść zakazu podejmo-
wania zatrudnienia przez powoda w podmiotach konkurencyjnych wobec pozwanego
po ustaniu stosunku pracy, albowiem zakaz w niej ustanowiony dotyczy wyłącznie
kwestii rozpowszechniania informacji stanowiących tajemnice przedsiębiorstwa.
Wbrew stanowisku skarżącego, podzielić należy zapatrywanie Sądu Rejonowego, iż
przesłanką skutecznego zawarcia umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku
pracy jest dostęp pracownika do szczególnie ważnych informacji, których ujawnienie
mogłoby narazić pracodawcę na szkodę.
Ostatnim zarzutem strony powodowej objęte zostało nieuwzględnienie przez
Sąd Rejonowy okoliczności, iż powód przy zawarciu umowy o pracę poinformowany
został o zakazie konkurencji wynikającym z § 8 umowy o pracę, oraz iż zamiarem
pracodawcy przy ustalaniu treści spornej klauzuli było wprowadzenie zakazu konku-
rencji. I ten zarzut nie jest zasadny. Powód, podnosząc, że był informowany o zaka-
zie konkurencji po ustaniu stosunku pracy, nigdy nie twierdził, że zawarto z nim ust-
nie dodatkową umowę, odmienną w swej treści od postanowienia zawartego w § 8
umowy o pracę. Powód powoływał się wyłącznie na treść § 8 umowy o pracę wywo-
dząc, że właśnie to postanowienie stanowi zakaz konkurencji w rozumieniu art. 1012
§ 1 k. p. W istocie zatem przedmiotem sporu jest interpretacja § 8 umowy o pracę.
Dla rozstrzygnięcia sprawy konieczne jest wyraźne rozróżnienie między regu-
lacjami dotyczącymi ochrony tajemnicy przedsiębiorstwa, objętej ustawą z dnia 16
kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz.U. Nr 47, poz. 211 ze zm.
- dalej powoływana jako ustawa) oraz klauzuli konkurencyjnej (art. 1012
k.p.). Odpo-
wiedzialność z tytułu naruszenia klauzuli konkurencyjnej wynika z zawartej między
stronami pisemnej umowy, podczas gdy odpowiedzialność z tytułu popełnienia czynu
nieuczciwej konkurencji, polegającego na rozpowszechnianiu, przekazywaniu czy
7
wykorzystaniu cudzych informacji stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa wynika z
samej ustawy, bez potrzeby zawierania dodatkowych umów w tym zakresie (T. Ku-
czyński Wybrane zagadnienia regulacji prawnej konkurencji w stosunkach pracy,
PZiS 1997 nr 5). Podmiotami obowiązanymi do zaniechania określonych zachowań
w obu wypadkach mogą być byli pracownicy. Okresu obowiązywania klauzuli konku-
rencyjnej ustawodawca nie określił, wymagając jedynie aby strony zawarły taką
umowę jako terminową, natomiast odpowiedzialność z tytułu popełnienia czynu okre-
ślonego w art. 11 ustawy powstaje - co do zasady - w razie jego dokonania w okresie
trzech lat od daty ustania umowy o pracę.
Pomiędzy zakresami zastosowania obu powyższych podstaw odpowiedzial-
ności zachodzi stosunek krzyżowania (B. Cudowski Zakaz konkurencji PZiS 1997 nr
1), tzn. w jednakowym stanie faktycznym oraz przy zawarciu umowy o zakazie kon-
kurencji po ustaniu stosunku pracy możliwe będą takie sytuacje faktyczne, w których
pracodawca będzie mógł pociągnąć byłego pracownika do odpowiedzialności wy-
łącznie w oparciu o regulacje ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji albo wy-
łącznie w oparciu o przepis art. 1012
k.p., wreszcie możliwe będą sytuacje, w których
pracodawca winien zdecydować o rodzaju wszczętego postępowania. Te ostatnie
sprowadzają się do takich działań byłego pracownika, który - mimo zawarcia klauzuli
konkurencyjnej - prowadzi działalność konkurencyjną wobec byłego pracodawcy,
wykorzystując w tym celu jego poufne informacje, stanowiące jednocześnie tajemni-
ce przedsiębiorstwa (np. oferując konkurencyjne towary klientom byłego pracodaw-
cy). Naruszeniem zakazu konkurencji po ustaniu stosunku pracy, nie naruszającym
jednak przepisu art. 11 ustawy, będzie taka sytuacja, w której były pracownik - mimo
zawarcia stosownej umowy wymaganej art. 1012
k.p. - uczestniczyć będzie w dzia-
łalności podmiotu konkurencyjnego, przy czym jego działanie nie będzie polegało na
wykorzystywaniu tajemnicy przedsiębiorstwa byłego pracodawcy. Z sytuacją, w której
pracodawca będzie mógł żądać pociągnięcia byłego pracownika do odpowiedzialno-
ści wyłącznie w oparciu o art. 11 ust. 1 ustawy będziemy mieli do czynienia we
wszystkich wypadkach, w których ten ostatni nie będzie wykonywał działalności kon-
kurencyjnej w rozumieniu art. 1012
k.p. (tzn. prowadził w tym zakresie działalności
gospodarczej na własny rachunek, współuczestniczył w prowadzeniu takiej działal-
ności ani też podejmował zatrudnienia w podmiocie prowadzącym działalność kon-
kurencyjną), ale dopuści się rozpowszechnienia tajemnicy przedsiębiorstwa byłego
pracodawcy, zagrażając tym jego interesom.
8
W ocenie Sądu Okręgowego, sporny § 8 umowy o pracę zawiera postanowie-
nia dotyczące wyłącznie zakazu rozpowszechniania tajemnicy przedsiębiorstwa. Za
taką wykładnią przemawia porównanie jego treści z art. 11 ustawy. W szczególności
zważyć należy, iż umowa posługuje się terminologią praktycznie tożsamą z powoła-
nym przepisem, albowiem jako tajemnicę przedsiębiorstwa zdefiniowano informacje
techniczne, technologiczne, handlowe i organizacyjne (uregulowanie umowne jest w
tym zakresie zbieżne z art. 11 ust. 4 ustawy, a nadto programowe - (co można za-
kwalifikować jako „inne informacje posiadające wartość gospodarczą" w rozumieniu
jej art. 11 ust. 4). Zakaz umowny miał obowiązywać przez trzy lata od dnia ustania
zatrudnienia (zbieżność z art. 11 ust. 2).
Po uwzględnieniu powyższych rozważań Sąd na podstawie art. 385 k.p.c. od-
dalił apelację jako bezzasadną.
Kasacja powoda została oparta na zarzucie naruszenia art. 1012
§ 1 k.p. oraz
art. 65 § 2 k.c. Zdaniem skarżącego, przyjmując że § 8 umowy o pracę nie stanowi
klauzuli zakazu konkurencji po ustaniu stosunku pracy Sąd Okręgowy naruszył funk-
cję ochronną prawa pracy, gdyż przy takim stanowisku Sądu pracodawca, będący
stroną silniejszą w stosunku pracy, będzie mógł wprowadzać klauzule konkuren-
cyjne, unikając obowiązku wypłaty pracownikowi należnego odszkodowania. Z treści
§ 8 umowy o pracę - w związku z zeznaniami powoda złożonymi na rozprawie w dniu
30 października 2003 r. - wynika, iż w ocenie przedstawiciela strony pozwanej –
(pracodawcy) wymienione postanowienie umowy formułowało zakaz konkurencji po
ustaniu stosunku pracy.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja nie zawiera zarzutu naruszenia przepisów postępowania, co oznacza,
że Sąd Najwyższy jest związany ustaleniami dokonanymi przez Sąd Okręgowy. Do-
tyczy to w szczególności zakwestionowania okoliczności jakoby zamiarem stron
umowy o pracę było wprowadzenie do tej umowy dodatkowej klauzuli o zakazie kon-
kurencji po ustaniu stosunku pracy. Sąd Okręgowy ustalił, że z powodem nie zostało
zawarte odrębne porozumienie, odmienne w swej treści od § 8 umowy o pracę, które
byłoby umową (klauzulą) o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy.
Nie stanowiło również klauzuli o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku
pracy postanowienie § 8 umowy o pracę. Zarzut kasacji naruszenia przez Sąd Okrę-
9
gowy przepisu art. 1012
§ 1 k.p. nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Okręgowy traf-
nie odniósł treść postanowienia umowy o pracę do elementów wymaganych przez
ustawodawcę dla skutecznego zawarcia umowy o zakazie konkurencji. Wprawdzie,
zgodnie ze stanowiskiem judykatury (por. wyrok z dnia 17 grudnia 2001 r., I PKN
742/00) przesłanką ważności takiej umowy nie jest określenie w niej wysokości od-
szkodowania należnego pracownikowi z tytułu powstrzymania się od działalności
konkurencyjnej, to jednak § 8 umowy o pracę nie spełnia innych elementów umowy
(klauzuli) o zakazie konkurencji. Elementem takiej klauzuli jest wprowadzenie zakazu
prowadzenia działalności konkurencyjnej (art. 1012
§ 1 w związku z art. 1011
k.p.). W
ocenie Sądu Okręgowego § 8 umowy o pracę zawiera postanowienia dotyczące wy-
łącznie zakazu rozpowszechniania tajemnicy przedsiębiorstwa. Treść tego postano-
wienia jest zbieżna z art. 11 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Zbieżność
tego rodzaju występuje również w przedmiocie określenia w § 8 umowy o pracę
okresu przez jaki na pracowniku obowiązek ten ciąży oraz w braku wprowadzenia dla
pracownika odszkodowania z tego tytułu. W sumie Sąd Okręgowy trafnie przyjął, że
powód nie był związany klauzulą konkurencyjną w rozumieniu art. 1012
k.p. Skoro
więc kasacja nie zawiera usprawiedliwionych podstaw, w oparciu o art. 39312
k.p.c.
należało orzec jak w sentencji wyroku.
========================================