Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 11 maja 2005 r.
III UK 29/05
Od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i
rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, czyli począwszy od dnia 1
stycznia 1999 r., prawo do świadczeń w niej określonych ustaje, jeżeli odpadnie
którykolwiek z warunków wymaganych do uzyskania tego prawa (art. 101 pkt 1
tej ustawy). Oznacza to, że dopuszczalne jest przeprowadzanie badania lekar-
skiego na wniosek lub z urzędu w celu ustalenia zmiany stopnia niezdolności
do pracy, braku tej niezdolności lub jej ponownego powstania (art. 107 tej
ustawy).
Przewodniczący SSN Kazimierz Jaśkowski, Sędziowie SN: Andrzej Kijowski,
Andrzej Wasilewski (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 maja 2005 r. sprawy z
wniosku Stanisława R. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w
S. o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, na skutek kasacji Zakładu Ubez-
pieczeń Społecznych-Oddział w S. od wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 9
listopada 2004 r. [...]
u c h y l i ł zaskarżony wyrok oraz zmienił poprzedzający go wyrok Sądu
Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Lublinie z dnia 29 czerwca
2004 r. [...] w ten sposób, że oddalił odwołanie wnioskodawcy od decyzji Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych-Oddziału w S. z dnia 10 lipca 2002 [...].
U z a s a d n i e n i e
Sąd Apelacyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 9 listopada 2004 r. [...] oddalił ape-
lację Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-Oddział w S. od wyroku Sądu Okręgowego-
Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Siedlcach z dnia 29 czerwca 2004 r. [...]
zmieniającego decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-Oddział w S. z dnia 10
lipca 2002 r., odmawiającą wnioskodawcy - Stanisławowi R. prawa do renty z tytułu
2
niezdolności do pracy i przywracającego mu prawo do stałej renty z tytułu częściowej
niezdolności do pracy od dnia 1 czerwca 2002 r. Organ rentowy w apelacji od po-
wyższego wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Sie-
dlcach zarzucił naruszenie art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i
rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.) po-
przez niewłaściwą wykładnię i niewłaściwe zastosowanie tego przepisu, bowiem roz-
poznane u wnioskodawcy schorzenia stanowią przeciwwskazanie do wykonywania
ciężkiej pracy fizycznej, wymagającej dźwigania lub w pozycjach wymuszonych, co w
przypadku wnioskodawcy nie znajduje potwierdzenia, ponieważ wykonywany przez
niego zawód ogrodnika i zawód wyuczony technika ogrodnika, a także rodzaj wyko-
nywanej pracy - jako specjalisty do spraw ogrodnictwa - mają charakter pracy umy-
słowej, a więc pracy lekkiej. Jednakże w wyniku rozpoznania apelacji, Sąd Apelacyj-
ny w uzasadnieniu wyroku stwierdził, że: po pierwsze - wnioskodawca, urodzony w
dniu 28 marca 1952 r., na podstawie orzeczenia Okręgowej Komisji Inwalidztwa i
Zatrudnienia w S.P. z dnia 26 listopada 1987 r. zaliczony został do III grupy inwali-
dów z ogólnego stanu zdrowia, ze stwierdzeniem, że inwalidztwo to powstało przed
dniem 15 sierpnia 1972 r.; po drugie - od dnia 12 sierpnia 1987 r. wnioskodawca był
uprawniony do renty inwalidzkiej III grupy, a od dnia 1 kwietnia 1999 r. do renty z ty-
tułu częściowej niezdolności do pracy, przy czym świadczenie to wypłacano mu do
dnia 31 maja 2002 r.; po trzecie - orzeczeniem z dnia 28 czerwca 2002 r. lekarz
orzecznik stwierdził, że wnioskodawca - po przebytej w dniach od 21 czerwca do 14
lipca 2001 r. rehabilitacji leczniczej w ramach prewencji rentowej - jest zdolny do
pracy; co zresztą potwierdziła następnie również opinia biegłych lekarzy sądowych
(kardiologa, neurologa, gastrologa i ortopedy); na tej podstawie organ rentowy ustalił,
że rozpoznane schorzenia nie powodują u wnioskodawcy niezdolności do pracy i
wydał decyzję z dnia 10 lipca 2002 r. odmawiającą wnioskodawcy prawa do renty z
tytułu niezdolności do pracy; po czwarte - w świetle poczynionych ustaleń Sąd Ape-
lacyjny stwierdził, że: „wyniki badań lekarskich przeprowadzonych przez lekarza
orzecznika po upływie ponad 27 lat, przez które trwało nieprzerwanie inwalidztwo III
grupy, a od 1 kwietnia 1999 r. częściowa niezdolność do pracy, nie mogą stanowić
podstawy do pozbawienia wnioskodawcy prawa do renty, mimo że w następstwie
tych badań stwierdzono brak niezdolności. Obowiązujący do dnia 31 sierpnia 1997 r.,
a więc w dacie ostatniego badania wnioskodawcy przez komisję lekarską (22 listo-
pada 1995 r.) przepis § 29 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Pracy Płac i Spraw
3
Socjalnych z dnia 5 sierpnia 1983 r. nie zezwalał na wyznaczanie terminów badań
kontrolnych u osób, u których inwalidztwo trwa ponad 10 lat licząc od daty jego po-
wstania. Rozporządzenie to zostało wydane na podstawie delegacji z art. 25 ust. 3 i
4 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich
rodzin (Dz.U. Nr 40, poz. 267 ze zm.). Dyrektywa § 29 cyt. rozporządzenia niewy-
znaczania w określonych przypadkach badań kontrolnych miała rangę ustawową. Z
ustawowego zakazu przeprowadzania tych badań wynikała niedopuszczalność kwe-
stionowania przez organ rentowy w tych przypadkach dalszego występowania inwa-
lidztwa ustalonej grupy (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 1994 r., II
URN 8/94, OSNAPiUS 1994 nr 1, poz. 13). W tej sytuacji, gdy wnioskodawca po-
bierał nieprzerwanie od 12 sierpnia 1987 r. do 31 maja 2002 r. rentę inwalidzką we-
dług III grupy, a następnie z tytułu częściowej niezdolności do pracy, skierowanie go
przez organ rentowy na badanie przez lekarza orzecznika, naruszyło prawo. Taki
pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 22 stycznia 2002 r., II UKN 747/00
(OSNP 2003 nr 21, poz. 522), stwierdzając, że nie jest dopuszczalne kwestionowa-
nie przez organ rentowy niezdolności do pracy u osoby, która przed 1 września 1997
r. była nieprzerwanie od dziesięciu lat inwalidą i z tego tytułu pobierała rentę, a
zmiana stanu prawnego od dnia 1 września 1997 r. nie daje podstaw do przeprowa-
dzenia badań kontrolnych.
W kasacji od powyższego wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 9 listo-
pada 2004 r. pełnomocnik organu rentowego zarzucił:
Po pierwsze - naruszenie § 29 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Pracy Płac
i Spraw Socjalnych z dnia 5 sierpnia 1983 r. w sprawie składu komisji lekarskich do
spraw inwalidztwa i zatrudnienia, trybu postępowania, trybu kierowania na badania
przez te komisje oraz szczegółowych zasad ustalania inwalidztwa (Dz.U. Nr 47, poz.
214) przez błędne zastosowanie tego przepisu. W tym kontekście, w uzasadnieniu
kasacji skarżący podniósł w szczególności, że: „ przepis § 29 ust. 1 pkt 2 miał
brzmienie: nie wyznacza się terminów badań kontrolnych osób, których inwalidztwo
trwa nieprzerwanie ponad 10 lat, licząc od daty powstania inwalidztwa. Przepis ten z
dniem 01 września 1997 roku utracił moc obowiązującą wraz z wejściem w życie
rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 08 sierpnia 1997 roku w
sprawie orzekania o niezdolności do pracy do celów rentowych (Dz.U. Nr 99, poz.
612). (...) Rozporządzenie z dnia 05 sierpnia 1983 roku zostało uchylone na mocy
klauzuli derogacyjnej zawartej w § 14 pkt 1 rozporządzenia z dnia 08 sierpnia 1997
4
roku. Wobec zmiany przepisów i braku przepisów przejściowych może powstać wąt-
pliwość co do stosowania normy prawnej. Wyrażona w art. 3 k.c. zasada nieretroakcji
nie przesądza w żadnym kierunku zagadnienia, jaką ustawę, dawną czy nową, na-
leży stosować do oceny skutków prawnych powstałych pod rządem normy prawnej
dawnej, ale realizujących się pod rządem normy prawnej nowej. W takiej sytuacji są
możliwe dwa rozwiązania: - od chwili wejścia w życie normy nowej należy ją stoso-
wać do wszystkich skutków realizujących się pod jej rządami - zasada bezpośred-
niego działania; - mimo wejścia w życie normy nowej do skutków należy stosować
normę starą - zasada dalszego działania. O wyborze jednego z tych rozwiązań mogą
decydować różne względy. Tymi względami mogą być: potrzeba jak najrychlejszego
poddania stosunków nowym rozwiązaniom, czy wzgląd czysto praktyczny uniemoż-
liwiający stosowanie obok siebie w tym samym czasie dwóch norm prawnych. Takim
względem może być również okoliczność, że poddanie istniejącego już stosunku
prawnego normie nowej może wprowadzić perturbacje, szkodliwe z punktu widzenia
społecznego, między innymi dlatego, że podważa zaufanie do stabilności norm
prawnych i wymiaru sprawiedliwości. Zdaniem organu rentowego zmiany w obowią-
zujących przepisach (...) zostały wywołane rozwojem nauk medycznych, większą
skutecznością nowych metod leczenia. Ustawodawca chciał powiązać prawo do
renty ściśle z niezdolnością do pracy. Aktualnym urzeczywistnieniem tego jest art.
107 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. (...) Sąd
Apelacyjny w niniejszej sprawie nie dokonał analizy tego przepisu, nie wyjaśnił jego
znaczenia, ani też nie wyjaśnił dlaczego nie może on być stosowany we wszystkich
przypadkach związanych z prawem do świadczenia. (...) na podstawie poprzedniego
i obecnego stanu prawnego można wysnuć pewną regułę. Mianowicie - jeżeli przepis
prawny reguluje treść stosunku prawnego (wynikające z tego prawa i obowiązki) sa-
modzielnie w oderwaniu od stanu faktycznego, który wywołał powstanie tego stosun-
ku prawnego, wówczas treść tę ocenia się od chwili wejścia w życie normy nowej
według jej treści chociażby stosunek powstał pod rządami przepisów dawnych. Z
tych względów w niniejszej sprawie nie istniały przesłanki uzasadniające przyjęcie,
że poddanie istniejącego stosunku prawnego reżimowi nowych przepisów jest spo-
łecznie szkodliwe, godzące w zasady praworządności.”
Po drugie - naruszenie art. 39319
w związku z art. 386 § 4, a także art. 378 § 1
zdanie pierwsze k.p.c. „przez nie rozpoznanie przez Sąd II instancji apelacji organu
rentowego co do jej istoty, w szczególności faktu, czy ubezpieczony był niezdolny do
5
pracy” oraz „przez wyjście przez Sąd II instancji poza granice apelacji”, jakkolwiek z
orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika: „iż obowiązek rozpoznania sprawy w grani-
cach apelacji (art. 378 § 1 zdanie pierwsze k.p.c.) oznacza zakaz wykraczania przez
sąd drugiej instancji poza te granice, oraz nakaz rozważenia wszystkich podniesio-
nych w apelacji zarzutów i wniosków (postanowienie SN z 21.08.2003 r., III CKN
392/01 - OSNC 2004 r. z. 10 poz. 161).”
Równocześnie, pełnomocnik organu rentowego wskazał, że w rozpoznawanej
sprawie występuje istotne zagadnienie prawne uzasadniające przyjęcie kasacji do
rozpoznania, które sprowadza się do potrzeby „określenia zasięgu czasowego prze-
pisu § 29 rozporządzenia, który utracił moc z dniem 31 sierpnia 1997 roku, oraz za-
sad i zakresu obowiązywania ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpie-
czeń Społecznych. Dotychczasowe orzecznictwo Sądu Najwyższego koncentrowało
się jedynie na ocenie przepisów wykonawczych ustawy z dnia 14 grudnia 1982 roku
o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz.U. Nr 40, poz. 267). Nato-
miast orzecznictwo nie obejmowało wzajemnych relacji - przepisy wykonawcze
ustawy o z.e.p. - ustawa o emeryturach i rentach.”
W konsekwencji, w kasacji sformułowany został wniosek o uchylenie w całości
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu w Lublinie do po-
nownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Obowiązujące do dnia 31 sierpnia 1997 r. rozporządzenie Ministra Pracy,
Płacy i Spraw Socjalnych z dnia 5 sierpnia 1983 r. w sprawie składu komisji lekar-
skich do spraw inwalidztwa i zatrudnienia, trybu postępowania, trybu kierowania na
badania przez te komisje oraz szczegółowych zasad ustalania inwalidztwa w § 29
ust. 1 pkt 2 stanowiło, że „nie wyznacza się terminów badań kontrolnych osób, któ-
rych inwalidztwo trwa nieprzerwanie ponad 10 lat, licząc od daty powstania inwa-
lidztwa, a w przypadku osób, u których inwalidztwo powstało przed podjęciem za-
trudnienia - licząc od daty pogorszenia stanu zdrowia, uprawniającego do przyznania
świadczenia.” Równocześnie jednak w § 29 ust. 3 tego rozporządzenia sformułowa-
ne zostało wyraźne zastrzeżenie, że przepis § 29 ust. 1 nie ogranicza „możliwości
przeprowadzenia z urzędu badania kontrolnego inwalidy jeżeli zostaną udowodnione
okoliczności wskazujące na zmianę stanu inwalidztwa.” Z kolei, z dniem 1 września
6
1997 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8
sierpnia 1997 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy do celów rentowych
(Dz.U. Nr 99, poz. 612 - § 15), uchylające przepisy uprzednio obowiązującego w tym
zakresie rozporządzenia Ministra Pracy, Płacy i Spraw Socjalnych z dnia 5 sierpnia
1983 r. w sprawie składu komisji lekarskich do spraw inwalidztwa i zatrudnienia,
trybu postępowania, trybu kierowania na badania przez te komisje oraz szczegóło-
wych zasad ustalania inwalidztwa (§ 14 pkt 1), którego przepisy nie przewidywały już
żadnych ograniczeń w kwestii dopuszczalności przeprowadzania na wniosek organu
rentowego kontrolnych badań lekarskich osób korzystających z prawa do renty z ty-
tułu niezdolności do pracy (§ 2 ust. 1 oraz § 5 i § 9 tego rozporządzenia). Co więcej,
art. 107 obowiązującej od dnia 1stycznia 1999 r. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o
emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z
2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.) stanowi już jednoznacznie o tym, że w każdym cza-
sie „prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość
tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego przeprowadzo-
nego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak
tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.”
Powyższa ewolucja regulacji prawnej w kwestii dopuszczalności przeprowa-
dzania na wniosek organu rentowego lub z urzędu badań osób korzystających ze
świadczeń rentowych - uprzednio z tytułu inwalidztwa, a następnie z tytułu niezdol-
ności do pracy - prowadzi do wniosku, że po pierwsze, § 29 ust. 3 rozporządzenia
Ministra Pracy, Płacy i Spraw Socjalnych z dnia 5 sierpnia 1983 r. w sprawie składu
komisji lekarskich do spraw inwalidztwa i zatrudnienia, trybu postępowania, trybu
kierowania na badania przez te komisje oraz szczegółowych zasad ustalania inwa-
lidztwa dopuszczał możliwość przeprowadzenia z urzędu badania kontrolnego także
osoby korzystającej z prawa do renty inwalidzkiej, u której inwalidztwo trwało nie-
przerwanie ponad 10 lat. Po drugie, ograniczeń w tym względzie w ogóle nie przewi-
dywały przepisy obowiązującego następnie rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki
Socjalnej z dnia 8 sierpnia 1997 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy do
celów rentowych. Natomiast po trzecie, obowiązujące przepisy - art. 107 w związku z
art.101 pkt 1 ustawy emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
zakładają wręcz przeprowadzanie takich badań w sytuacji, gdy zachodzi potrzeba
ustalenia, czy w konkretnym wypadku nie uległ zmianie stopień niezdolności do
pracy osoby korzystającej ze świadczenia rentowego (art. 12 tej ustawy). Oznacza
7
to, że jakkolwiek na organie rentowym spoczywa ustawowy obowiązek aktualizacji
prawa do świadczeń rentowych z tytułu niezdolności do pracy na przyszłość, to jed-
nak obejmuje on również te zaistniałe w przeszłości stany faktyczne, będące pod-
stawą dla ustalenia prawa do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy,
które nie mają charakteru zamkniętego, skoro zmianie ulega stopień niezdolności do
pracy ubezpieczonego, stanowiący jedną z istotnych przesłanek ustawowych wa-
runkujących prawo do renty. Odmienna interpretacja omawianych przepisów art. 107
w związku z art.101 pkt 1 ustawy emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych, wykluczająca dopuszczalność aktualizacji prawa do świadczeń rento-
wych z tytułu niezdolności do pracy, które nabyte zostało przed dniem ich wejścia w
życie, prowadziłaby do naruszenia konstytucyjnej zasady równości (art. 32 ust. 1
Konstytucji RP).
W tej sytuacji, stanowisko Sądu Apelacyjnego w Lublinie wyrażone w uzasad-
nieniu zaskarżonego orzeczenia - nawiązujące do poglądu prawnego wyrażonego w
wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2002 r. (II UKN 747/00, OSNP 2003 nr
21, poz. 522), wedle którego „nie jest dopuszczalne kwestionowanie przez organ
rentowy niezdolności do pracy osoby, która przed 1 września 1997 r. była nieprze-
rwanie od dziesięciu lat inwalidą i z tego tytułu pobierała rentę, a zmiana stanu praw-
nego od dnia 1 września 1997 r. nie daje podstaw do przeprowadzania badań kon-
trolnych takich osób” - nie jest trafne. Przeciwnie, należy stanąć na stanowisku, że
począwszy od dnia wejścia w życie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (art. 196 tej ustawy, czyli począwszy od dnia 1 stycznia
1999 r.) obowiązuje ustawowa zasada prawna, zgodnie z którą prawo do świadczeń
określonych w tej ustawie ustaje, jeżeli ustanie którykolwiek (sic!) z warunków wy-
maganych do uzyskania tego prawa (art. 101 pkt 1 tej ustawy). Zasada ta dotyczy
oczywiście także świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy, a to prowadzi
do wniosku, że w świetle aktualnie obowiązującego stanu prawnego dopuszczalne
jest przeprowadzanie badania lekarskiego na wniosek lub z urzędu w celu ustalenia
w konkretnym wypadku ewentualnej zmiany stopnia niezdolności do pracy, braku tej
niezdolności lub jej ponownego powstania (art. 107 tej ustawy). Odmienny pogląd
prawny, wedle którego niedopuszczalne byłoby przeprowadzania badań kontrolnych
osób korzystających z prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w sytuacji, gdy
osoba ta korzystała z tego świadczenia nieprzerwanie 10 lat od daty powstania inwa-
lidztwa (niezdolności do pracy) byłby bowiem niezgodny z zasadą równości.
8
W rozpoznawanej sprawie jest poza sporem, że wnioskodawca: (a) pobierał
nieprzerwanie od dnia 12 sierpnia 1987 r. rentę inwalidzką według III grupy, a na-
stępnie od dnia 1 kwietnia 1999 r. do dnia 31 maja 2002 r. rentę z tytułu częściowej
niezdolności do pracy; (b) w dniu 21 maja 2002 r. złożył wniosek o ustalenie prawa
do renty na dalszy okres, lecz w wyniku przeprowadzonego badania lekarskiego le-
karz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych orzeczeniem z dnia 27 czerwca
2002 r. stwierdził, że pomimo rozpoznanych u niego schorzeń jest on zdolny do
pracy umysłowej, a w konsekwencji na tej podstawie organ rentowy decyzją z dnia
10 lipca 2002 r. odmówił mu prawa do dalszego korzystania z renty z tytułu niezdol-
ności do pracy; (c) z kolei, z akt sądowych sprawy jednoznacznie wynika, że w wyni-
ku odwołania wnioskodawcy, powołani przez Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych w Siedlcach biegli lekarze sądowi (ortopeda-traumatolog, neuro-
log, kardiolog i gastrolenterolog) w przedstawionej opinii z dnia 24 maja 2004 r.
uznali, że „brak jest podstaw do podważenia opinii lekarza orzecznika ZUS z
27.06.2002 r. uznającego badanego za zdolnego do pracy umysłowej”, zaś „choroba
zwyrodnieniowa kręgosłupa z kręgozmykiem stanowi przeciwwskazanie do ciężkiej
pracy fizycznej, pracy wymagającej dźwigania i pracy w pozycjach wymuszonych”;
natomiast przesłuchany w trybie art. 212 k.p.c. na rozprawie przed Sądem Okręgo-
wym-Sądem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Siedlcach w dniu 29 czerwca 2004
r. wnioskodawca wyjaśnił w szczególności, że: „mam wykształcenie średnie, wy-
uczony zawód technik-ogrodnik. Moja praca polegała na wypisaniu kart drogowych
traktorzystom i kombajnistom, ale najczęściej przebywałem w terenie.” Ustalenia te
pozwalają stwierdzić, że wnioskodawca nie utracił zdolności do wykonywania pracy
zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 3 ustawy o emeryturach i
rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - a contrario), a to oznacza, że decy-
zja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-Oddziału w S. z dnia 10 lipca 2002 r. odma-
wiająca wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy - zmieniona
następnie wyrokiem Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w
Siedlcach z dnia 29 czerwca 2004 r., utrzymanym następnie w mocy zaskarżonym
wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 9 listopada 2004 r. - okazała się pra-
widłowa.
Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Najwyższy na podstawie art. 39815
k.p.c.
orzekł jak w sentencji.
========================================