Pełny tekst orzeczenia

Postanowienie z dnia 13 października 2005 r.
II PZ 39/05
Nie czyni zadość warunkowi określonemu w art. 3984
§ 1 pkt 4 k.p.c. sfor-
mułowanie wniosku o uchylenie zaskarżonego wyroku, bez oznaczenia zakresu
żądanego uchylenia.
Przewodniczący SSN Barbara Wagner (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Katarzyna Gonera, Maria Tyszel.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 13 paź-
dziernika 2005 r. sprawy z powództwa Janusza G. przeciwko G.-P. Spółce z o.o. w
P. o odszkodowanie i ekwiwalent za urlop, na skutek zażalenia powoda na postano-
wienie Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu z
dnia 29 kwietnia 2005 r. [...[
o d d a l i ł zażalenie.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Okręgowy w Poznaniu postanowieniem z dnia 29 kwietnia 2005 r. [...] od-
rzucił kasację Janusza G. od wyroku tego Sądu z dnia 11 lutego 2005 r., zmieniają-
cego punkt I wyroku Sądu Rejonowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w
Poznaniu z dnia 1 września 2004 r. [...], zasądzającego od G.-P. Spółki z o.o. w P.
na rzecz skarżącego kwotę 39.000 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z pra-
wem rozwiązanie umowy o pracę, w ten sposób, że powództwo oddalił.
Pełnomocnik Janusza G. wniósł skargę kasacyjną od wyroku Sądu Okręgo-
wego z dnia 11 lutego 2005 r. wskazując, że „na podstawie art. 3981
§ kpc” zaskarża
„wyżej wymieniony wyrok”. W ocenie Sądu Okręgowego, skarga nie określa czy wy-
rok jest zaskarżony w całości czy w części. Niespełnienie wymagania formalnego
określonego w art. 3984
§ 1 pkt 1 k.p.c. jest istotną, nieusuwalną wadą, powodującą
odrzucenie skargi kasacyjnej na podstawie art. 3986
§ 2 k.p.c. bez wzywania do uzu-
pełnienia jej braków.
2
Janusz G. zaskarżył to postanowienie zażaleniem, wnosząc o „uchylenie za-
skarżonego orzeczenia przez Sąd Okręgowy w Poznaniu i nadanie skardze kasacyj-
nej dalszego biegu”, ewentualnie o „uchylenie zaskarżonego postanowienia.” Zda-
niem jego pełnomocnika, skoro „skarżący w skardze kasacyjnej stwierdza, iż zaskar-
ża wyrok Sądu II instancji, nie wskazując że czyni to w części to oczywistym jest, iż
wyrok zaskarża w całości”. Wyraźne oznaczenie czy orzeczenie jest zaskarżone w
całości lub w części wymagane jest tylko w razie zaskarżenia orzeczenia w części.
Należy bowiem wówczas dokładnie określić „w jakiej części orzeczenie się zaskarża,
a w jakiej nie”. Podniósł nadto, że Sąd odrzucił kasację „a więc środek, który nie zo-
stał wniesiony oraz który jest nieznany ustawie”. Artykuł 3986
§ 2 k.p.c. stanowi bo-
wiem o odrzuceniu skargi kasacyjnej, a nie kasacji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Powoływany przez Sąd oraz skarżącego art. 3984
k.p.c. określa wymagania
jakim powinna odpowiadać skarga kasacyjna. Przepis ten został podzielony na dwa
paragrafy. W pierwszym z nich wskazuje wymagania stawiane skardze kasacyjnej
jako nadzwyczajnemu środkowi zaskarżenia, zaś w drugim - te, które powinno speł-
niać każde pismo procesowe. Wymagania skargi kasacyjnej ustanowione w paragra-
fie pierwszym nie mogą być uzupełnione, a skarga niespełniająca któregokolwiek z
nich podlega odrzuceniu a limine, bez wzywania do uzupełniania jej braków. Mogą
być jednak uzupełniane braki skargi kasacyjnej jako zwykłego pisma procesowego.
Konsekwencje rozgraniczenia tychże wymagań określa art. 3986
k.p.c. Wymieniony
w art. 3984
§ 1 pkt 1 k.p.c. warunek oznaczenia orzeczenia, od którego jest wniesio-
na skarga kasacyjna, ze wskazaniem czy jest ono zaskarżone w całości, czy w czę-
ści jest wymaganiem, którego niespełnienie powoduje odrzucenie skargi kasacyjnej.
Oznaczenie orzeczenia sądu drugiej instancji polega na wskazaniu sądu, który wydał
zaskarżone orzeczenie, jego sygnatury, daty wydania, nazwisk stron postępowania i
przedmiotu sprawy. Z kolei oznaczenie zakresu zaskarżenia następuje poprzez
podanie czy orzeczenie zaskarżone jest w części, czy też w całości. Wskazanie za-
kresu zaskarżenia jest niezbędne do określenia granic rozpoznania kasacyjnego. Z
tego powodu, jak też z uwagi na charakter postępowania kasacyjnego i stopień jego
sformalizowania, nie jest dopuszczalna wykładnia zakresu zaskarżenia i jego kierun-
3
ków (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 października 1997 r., II CKN
404/97, OSNC 1998 nr 4, poz. 59).
Wniesiona przez pełnomocnika skarżącego skarga kasacyjna jakkolwiek za-
wiera oznaczenie orzeczenia, to nie spełnia wymagania określonego w art. 3984
§ 1
pkt 1 k.p.c., a mianowicie oznaczenia granic zaskarżenia. Nie czyni również zadość
warunkowi z art. 3984
§ 1 pkt 4 k.p.c., albowiem sformułowany przez skarżącego
wniosek o uchylenie wyroku nie zawiera oznaczenia zakresu żądanego uchylenia.
Oznaczenie tych wymogów stanowi tego rodzaju konstrukcyjny element skargi kasa-
cyjnej, którego brak powoduje, że staje się ona prawnie niedopuszczalna.
Rację ma strona skarżąca, że Sąd odrzucił środek zaskarżenia o nazwie „ka-
sacja” zamiast „skargi kasacyjnej”. Uzasadnienie postanowienia, a zwłaszcza prawi-
dłowe powołanie podstawy rozstrzygnięcia (art. 3986
§ 2 k.p.c.), wskazuje jednak, że
błędne nazwanie wniesionego przez pełnomocnika Janusza G. środka zaskarżenia
stanowiło oczywistą omyłkę Sądu.
Mając powyższe na względzie Sąd Najwyższy oddalił zażalenie na podstawie
art. 3941
k.p.c.
w związku z art. 39814
k.p.c.
========================================