Pełny tekst orzeczenia

Postanowienie z dnia 22 grudnia 2005 r.
II PK 188/05
Do wartości przedmiotu zaskarżenia skargą kasacyjną nie wlicza się ko-
sztów procesu.
Sędzia SN Katarzyna Gonera.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 22 grudnia
2005 r. sprawy z powództwa Zofii P. przeciwko Starostwu Powiatowemu w C. o
przywrócenie do pracy i zapłatę, na skutek skargi kasacyjnej powódki od wyroku
Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Toruniu z dnia 28 lute-
go 2005 r. [...]
o d r z u c i ł skargę kasacyjną.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Chełmie wyrokiem z
12 czerwca 2003 r. [...] przywrócił powódkę Zofię P. do pracy w pozwanym Staro-
stwie Powiatowym w C. na poprzednich warunkach i zasądził od pozwanego na
rzecz powódki kwotę 26.361,90 zł brutto wraz z ustawowymi odsetkami pod warun-
kiem zgłoszenia przez nią gotowości do pracy.
Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Toruniu wyrokiem z
28 lutego 2005 r. [...] na skutek apelacji strony pozwanej, zmienił powyższy wyrok
Sądu Rejonowego w ten sposób, że zasądził od pozwanego Starostwa Powiatowego
w C. na rzecz powódki Zofii P. kwotę 45.289,06 zł wraz z ustawowymi odsetkami,
pod warunkiem podjęcia pracy, i oddalił powództwo w pozostałej części. Ponadto
oddalił apelację w pozostałym zakresie i orzekł o kosztach postępowania apelacyj-
nego i kasacyjnego (w sprawie tej Sąd Najwyższy wydał wyrok z 14 października
2004 r., I PK 674/03).
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku Sądu Okręgowego wniosła po-
wódka zaskarżając wymieniony wyrok: 1) w części oddalającej powództwo o zapłatę
2
odsetek od zasądzonego wynagrodzenia od 1 maja 2002 r. do 17 lutego 2005 r. w
łącznej kwocie 9.909,20 zł oraz o zapłatę z tytułu zwrotu kosztów procesu w łącznej
kwocie 5.840 zł (pkt I.2 wyroku); 2) w części oddalającej żądanie zasądzenia kosz-
tów zastępstwa prawnego za instancję odwoławczą i postępowanie kasacyjne (pkt III
wyroku).
Skarżąca zarzuciła naruszenie prawa materialnego, tj. art. 85 § 2 k.p. w
związku z art. 300 k.p., oraz naruszenie prawa procesowego, tj. art. 98 § 1 i § 3
k.p.c., a także przepisu § 11 ust. 1 i 2 w związku z § 2 ust. 2, § 12 ust. 1 pkt 1, ust. 4
pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.
Nr 163, poz. 1349 ze zm.) w związku z art. 45 k.p. oraz art. 47 k.p., przez ich błędną
wykładnię i niezastosowanie.
Skarżąca wniosła o rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie oraz o zmianę
zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego przez zasądzenie na rzecz powódki: od-
setek od zasądzonego i wypłaconego przez pozwanego wynagrodzenia za okres od
1 maja 2002 do 17 lutego 2005 r. w kwocie 9.909,20 zł zgodnie z przedstawionym
wyliczeniem, a ponadto o zasądzenie kosztów procesu w kwocie 5.840 zł za instan-
cję odwoławczą, kosztów procesu za postępowanie kasacyjne w sprawie I PK 674/03
w kwocie 5.500 zł i zasądzenie kosztów obecnego postępowania kasacyjnego albo o
uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w zaskarżonej części i przekazanie sprawy
temu Sądowi do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania ka-
sacyjnego.
Uzasadniając wniosek o rozpoznanie skargi kasacyjnej skarżąca wyraziła po-
gląd, że brak szczegółowej regulacji kwestii zasądzania odsetek ustawowych od wy-
nagrodzenia w przypadku jego zasądzenia pod warunkiem podjęcia pracy budzi po-
ważne wątpliwości sądów i zachodzi w tej mierze potrzeba wykładni przepisów
prawnych wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów. Wątpliwość ta dotyczy,
zdaniem skarżącej, prawidłowego zastosowania art. 85 § 2 k.p. przez Sąd Okręgo-
wy, który całkowicie pomiął ten przepis. Zagadnienie prawne dotyczące naliczania
odsetek od wynagrodzenia budzi szereg wątpliwości i kontrowersji szczegółowo
przedstawionych w skardze kasacyjnej. Drugą okolicznością uzasadniającą rozpo-
znanie skargi kasacyjnej jest, zdaniem skarżącej, konieczność rozpoznania zagad-
nienia prawnego, budzącego poważne wątpliwości, a dotyczącego stosowania prze-
3
pisu § 11 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 wrze-
śnia 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. Nr 163, poz.
1349 ze zm.) w sprawach o przywrócenie do pracy i o wynagrodzenie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wyrok Sądu drugiej instancji wydany został 28 lutego 2005 r., czyli już po wej-
ściu w życie ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępo-
wania cywilnego oraz ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. z 2005
r. Nr 13, poz. 98). Do rozpoznania skargi kasacyjnej mają zastosowanie przepisy
Kodeksu postępowania cyelinego po zmianach wynikających z tej nowelizacji.
Według art. 3982
§ 1 k.p.c., w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń
społecznych skarga kasacyjna jest niedopuszczalna w sprawach o prawa majątko-
we, w których wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż dziesięć tysięcy zło-
tych. W rozpoznawanej sprawie wartość przedmiotu zaskarżenia nie przekracza
kwoty dziesięciu tysięcy złotych, a to oznacza, że skarga kasacyjna jest niedopusz-
czalna.
Pełnomocnik powódki wskazał wprawdzie w skardze kasacyjnej wyższą war-
tość przedmiotu zaskarżenia - mianowicie 21.299,20 zł - lecz uczynił to bezpodstaw-
nie i w sposób nieprawidłowy.
Powódka zaskarżyła wyrok Sądu drugiej instancji w części, a mianowicie w
zakresie orzeczenia dotyczącego oddalenia powództwa o zapłatę odsetek od zasą-
dzonego na jej rzecz wynagrodzenia oraz w zakresie kosztów postępowania. Zaist-
niała zatem sytuacja, w której przedmiotem zaskarżenia na etapie postępowania ka-
sacyjnego stało się jedynie roszczenie uboczne. Tymczasem, jak przyjął Sąd Naj-
wyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z 28 czerwca 1999 r., III CZP 12/99
(OSNC 2000 nr 1, poz. 1), oznaczenie wartości przedmiotu zaskarżenia kasacją
ograniczoną wyłącznie do odsetek traktowanych dotychczas jako należności
uboczne powinno nastąpić według zasad ogólnych. Jeżeli przedmiotem zaskarżenia
jest wyłącznie orzeczenie rozstrzygające o nieskapitalizowanych odsetkach, docho-
dzonych obok roszczenia głównego, kasacja jest dopuszczalna, gdy wartość przed-
miotu zaskarżenia osiąga progi kwotowe określające jej dopuszczalność z punktu
widzenia wartości przedmiotu zaskarżenia. W razie wniesienia kasacji tylko w części
dotyczącej odsetek i uprawomocnienia się orzeczenia w pozostałej części, brak pod-
4
staw do przyjmowania nadal wartości przedmiotu sporu ustalonego uprzednio dla
roszczenia głównego, która wobec zakończenia sporu utraciła znaczenie.
Powyższe stanowisko Sądu Najwyższego zachowuje aktualność również w
obecnie obowiązującym stanie prawnym w odniesieniu do skargi kasacyjnej, czego
konsekwencją w niniejszej sprawie powinno być oznaczenie przez skarżącą wartości
przedmiotu zaskarżenia w kwocie odpowiadającej dochodzonym na etapie postępo-
wania kasacyjnego skapitalizowanym odsetkom. Odsetki te wynoszą - według wyli-
czenia samej powódki - jedynie 9.909,20 zł.
Tymczasem, oznaczając wartość przedmiotu zaskarżenia skargą kasacyjną
skarżąca zsumowała odsetki od zasądzonego roszczenia (9.909,20 zł) oraz docho-
dzone koszty procesu (5.840 zł i 5.550 zł). Taki sposób oznaczenia wartości przed-
miotu zaskarżenia nie jest prawidłowy z uwagi na wyraźną treść art. 20 k.p.c., według
którego do wartości przedmiotu sporu nie wlicza się odsetek, pożytków i kosztów,
żądanych obok roszczenia głównego. Do wartości przedmiotu zaskarżenia nie wlicza
się w szczególności kosztów procesu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 11
lutego 2002 r., I PKN 108/01, OSNAPiUS wkładka 2002 nr 14, poz. 11, postanowie-
nie Sądu Najwyższego z 9 maja 2002 r., II UKN 442/01).
Niezgodnie z dyspozycją art. 20 k.p.c. powódka doliczyła do wartości przed-
miotu zaskarżenia koszty postępowania w kwocie 5.840 zł i 5.550 zł, co doprowa-
dziło do błędnego określenia w skardze kasacyjnej wartości przedmiotu zaskarżenia
(9.909,20 zł + 5.840 zł + 5.550 zł = 21.299,20 zł).
Prawidłowo obliczona wartość przedmiotu zaskarżenia skargą kasacyjną po-
winna wynosić 9.909,20 zł. Oznacza to, że skarga kasacyjna w niniejszej sprawie
jest niedopuszczalna ze względu na zbyt niską wartość przedmiotu zaskarżenia (art.
3982
§ 1 k.p.c.).
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
========================================