Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 24 lutego 2006 r., II CSK 135/05
Władanie gospodarstwem rolnym w granicach prawa podmiotowego,
którego treść określały przepisy dekretu z dnia 6 września 1946 r. o ustroju
rolnym i osadnictwie na obszarze Ziem Odzyskanych i byłego Wolnego Miasta
Gdańska (Dz.U. Nr 49, poz. 279 ze zm.), jest mieniem w rozumieniu art. 10 ust.
1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych
wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu
Państwa Polskiego (Dz.U. Nr 43, poz. 149 ze zm.).
Sędzia SN Maria Grzelka (przewodniczący)
Sędzia SN Józef Frąckowiak (sprawozdawca)
Sędzia SA Krzysztof Strzelczyk
Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Tadeusza C. przeciwko Skarbowi
Państwa – Ministrowi Skarbu Państwa o zapłatę, po rozpoznaniu na rozprawie w
Izbie Cywilnej w dniu 24 lutego 2006 r. skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu
Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 24 maja 2005 r.
uchylił zaskarżony wyrok w pkt I i w tym zakresie przekazał sprawę Sądowi
Apelacyjnemu w Szczecinie do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach
postępowania kasacyjnego oraz oddalił skargę kasacyjną w pozostałej części.
Uzasadnienie
Zaskarżonym przez powoda Tadeusza Cegielskiego wyrokiem z dnia 24 maja
2005 r. Sąd Apelacyjny w Szczecinie, uwzględniając apelację pozwanego Skarbu
Państwa, zmienił wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 21 grudnia 2004 r.
w ten sposób, że obniżył kwotę zasądzoną od pozwanego na rzecz powoda z 248
773,71 zł do kwoty 144 275,71 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 21 grudnia
2004 r. do dnia zapłaty, a w pozostałej części powództwo oddalił. Jednocześnie
Sąd odrzucił apelację powoda, ustalając, że w 1945 r. ojciec powoda Józef C. wraz
z rodziną przyjechał do B. i objął w posiadanie i użytkowanie gospodarstwo rolne
wraz z zabudowaniami przy ul. L. nr 45. Wówczas też wystawiono dokument o
przydzieleniu mu gospodarstwa. Następnie gospodarstwo podzielono na 3 części
po 15 ha, przydzielając je ojcu powoda, jego bratu i szwagrowi. Ojciec powoda
wyposażył otrzymane gospodarstwo w urządzenia domowe i sprzęty rolnicze
przywiezione z prowadzonego przez niego przed wojną gospodarstwa rolnego w
województwie p. Gospodarstwo prowadzone było w sposób prawidłowy, przynosiło
znaczne dochody i należało do najbogatszych we wsi i okolicy.
Wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 29 grudnia
1947 r. ojciec powoda został skazany na karę 3 lat i 6 miesięcy więzienia, utratę
praw obywatelskich na 2 lata i przepadek mienia. W związku z tym wyrokiem
starosta powiatu c. zabronił mu zamieszkiwania w pasie granicznym tego powiatu i
nakazał opuszczenie terenu w ciągu siedmiu dni. W 1948 r. milicja usunęła z
gospodarstwa rodzinę powoda, pozwalając zabrać im jedynie to co mogli unieść ze
sobą i wprowadziła w jej miejsce rodzinę Franciszka M.
W dniu 28 grudnia 1993 r. Sąd Wojewódzki w Szczecinie unieważnił powołany
wyżej wyrok Sądu Wojskowego i w dniu 25 września 1995 r. tytułem
odszkodowania i zadośćuczynienia przyznał kwotę 12 330 zł.
Powód Tadeusz C. w pozwie skierowanym przeciwko Skarbowi Państwa
domagał się zasądzenia kwoty 1 615 07,98 zł z ustawowymi odsetkami.
Dochodzona kwota stanowiła równowartość mienia zabranego jego ojcu
Józefowi C. na podstawie unieważnionego wyroku Sądu Wojskowego oraz
odszkodowanie za utracone dochody z pracy w gospodarstwie i w Okręgowej Izbie
Rolnej, których ojciec powoda nie uzyskał w związku z wykonaniem wspomnianego
wyroku.
Wyrokiem częściowym z dnia 29 października 2001 r. Sąd Okręgowy w
Szczecinie zasądził od pozwanego Skarbu Państwa reprezentowanego przez
Ministra Skarbu Państwa na rzecz powoda kwotę 21 105 zł z ustawowymi
odsetkami od dnia 25 stycznia 1994 r. Apelacja oraz kasacja pozwanego zostały
oddalone.
Sąd Okręgowy wyrokiem końcowym z dnia 21 grudnia 2004 r. zasądził od
pozwanego Skarbu Państwa – Ministra Skarbu Państwa na rzecz powoda kwotę
248 773,71 zł z ustawowymi odsetkami, a w pozostałej części powództwo oddalił.
Jako podstawę uwzględnienia powództwa Sąd Okręgowy wskazał art. 10 ustawy z
dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób
represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego
(Dz.U. Nr 34, poz. 149 ze zm. – dalej: "ustawa z dnia 23 lutego 1991 r.").
Od wyroku Sądu Okręgowego apelację wniosły obie strony. Powód zaskarżył
wyrok w całości, twierdząc, że wyrok końcowy Sądu Okręgowego w Szczecinie nie
obejmuje wszystkich roszczeń wynikających z faktów przytoczonych przez niego,
natomiast pozwany zaskarżył wyrok w części dotyczącej zasądzenia na rzecz
powoda kwoty 104 498 zł z ustawowymi odsetkami, tytułem równowartości
skonfiskowanych nieruchomości. Zdaniem pozwanego, wyrok ten naruszał art. 10
ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. Ponadto pozwany zarzucił naruszenie prawa
procesowego, tj. art. 231 k.p.c. (...)
Uwzględniając apelację pozwanego, Sąd Apelacyjny stwierdził, że zaskarżony
wyrok w części zasądzającej równowartość nieruchomości narusza art. 10 ust. 1
ustawy z dnia 23 lutego 1991 r., który przewiduje, że osobie uprawnionej zwraca się
mienie, a więc roszczenie z tego tytułu powinno się traktować jako roszczenie
wynikające z prawa własności. W sprawie jest bezsporne, że ojciec powoda nie był
właścicielem, lecz posiadaczem nieruchomości położonej we wsi B. o pow. 15 ha,
którą użytkował do chwili aresztowania. Status prawny tej nieruchomości określał
dekret z dnia 6 września 1946 r. o ustroju rolnym i osadnictwie na obszarze Ziem
Odzyskanych i byłego Wolnego Miasta Gdańska (Dz.U. Nr 49, poz. 279 ze zm.),
przewidujący, że osoba, która uzyskała akt nadania gospodarstwa miała prawo do
objęcia go w posiadanie celem korzystania i pobierania z niego bezpłatnie pożytków
(art. 26 ust. 1). Zgodnie natomiast z art. 30 i 31 dekretu, przeniesienie własności
gospodarstwa rolnego następowało po ustaleniu ceny tego gospodarstwa w drodze
orzeczenia o wykonaniu aktu nadania, do czego w niniejszej sprawie nie doszło.
Ponadto powołany dekret przewidywał, że prawa wynikające z aktu nadania mają
charakter osobisty, są niezbywalne i niedziedziczne (art. 27). W świetle
poczynionych ustaleń należało uznać, że uchylony wyrok Wojskowego Sądu
Rejonowego w Szczecinie z dnia 29 grudnia 1947 r., w części dotyczącej
orzeczonej kary przepadku mienia, nie mógł obejmować przedmiotowej
nieruchomości, albowiem nie była ona własnością skazanego Józefa C. Skoro
zatem uchylenie wyroku Wojskowego Sądu Rejonowego w Szczecinie nie
spowodowało przywrócenia tytułu własności gospodarstwa rolnego ojcu powoda, to
nie ma podstaw do występowania z roszczeniem o jego wydanie lub też o
zasądzenie jego równowartości.
W skardze kasacyjnej powód zarzucił naruszenie prawa materialnego – art. 10
ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. przez błędną wykładnię polegającą na
uznaniu, że określenie „mienie” odnosi się wyłącznie do prawa własności. Skarżący
zarzucił również naruszenie przepisów postępowania mogących mieć istotny wpływ
na wynik sprawy, tj. art. 373 i 383 k.p.c. przez przyjęcie, że wystąpiła sytuacja
określona w tych przepisach, mimo braku podstaw do wyprowadzenia takiego
twierdzenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje: (...)
Zasadny jest zarzut naruszenia art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r.,
trafnie bowiem skarżący zwrócił uwagę, że przepis ten przewiduje zwrot utraconego
mienia lub jego równowartości. Nie jest więc poprawna taka wykładnia tego
przepisu, jaką przyjął Sąd Apelacyjny w zaskarżonym wyroku, która utożsamia
mienie z prawem własności, mieniem jest bowiem nie tylko prawo własności, ale
także inne prawa majątkowe (art. 44 k.c.). Samo stwierdzenie, że ojciec powoda w
chwili, gdy na mocy unieważnionego następnie wyroku Sądu Wojskowego
pozbawiono go prawa do nieruchomości, nie był jej właścicielem, nie przesądza
jeszcze, iż nie przysługuje jemu lub jego spadkobiercom roszczenie przewidziane w
art. 10 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r.
Rozstrzygnięcie sprawy zależy zatem od ustalenia, czy ojcu powoda
przysługiwało do nieruchomości określone prawo podmiotowe, którego pozbawił go
wyrok Sądu Wojskowego i czy prawo to można zaliczyć do mienia w rozumieniu art.
10 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. Bezsporne jest, że od 1945 r. do chwili
aresztowania w 1948 r. powód władał gospodarstwem rolnym położonym w B.
Podstawą prawną tego władztwa był akt nadania wydany na podstawie art. 25
dekretu z dnia 6 września 1946 r. o ustroju rolnym i osadnictwie na obszarze Ziem
Odzyskanych i byłego Wolnego Miasta Gdańska (Dz.U. Nr 49, poz. 279 ze zm.).
Zgodnie z art. 26 i 27 tego dekretu, osobie otrzymującej akt nadania przysługiwało
określone prawo podmiotowe, którego treścią było uprawnienie do posiadania i
pobierania bezpłatnie pożytków z gospodarstwa rolnego nabytego na podstawie
aktu nadania. Było to niewątpliwie prawo podmiotowe, które miało określoną
wartość majątkową. Trafnie Sąd Apelacyjny podkreślił, że było to prawo
niezbywalne i niedziedziczne, nie ulega jednak wątpliwości, iż tak określone prawo
podmiotowe było prawem majątkowym innym niż własność. Już więc z tego
względu pogląd, że pozbawienie ojca powoda tego prawa na skutek wydania
wyroku przez Sąd Wojskowy nie mieści się w hipotezie art. 10 ustawy z dnia 23
lutego 1991 r., nie jest zasadny. Przepis ten wyraźnie stanowi, że osobie
represjonowanej zwraca się mienie lub jego równowartość, którego przepadek lub
konfiskatę orzeczono na rzecz Skarbu Państwa. (...)
Ustalając, jaka była treść prawa podmiotowego przysługującego ojcu powoda,
nie należy zapominać, że istotnym składnikiem tego prawa była możliwość
przekształcenia go w prawo własności. Do dnia 6 września 1951 r. przekształcenie
takie odbywało się na wniosek uprawnionego w drodze wydania orzeczenia o
wykonaniu aktu nadania w trybie art. 30 i 31 dekretu z dnia 6 września 1946 r. Na
podstawie natomiast przepisów dekretu z dnia 6 września 1951 r. o ochronie i
uregulowaniu własności osadniczych gospodarstw chłopskich na obszarze Ziem
Odzyskanych (Dz.U. Nr 46, poz. 340 ze zm.) osoba, która posiadała gospodarstwo
rolne, a do dnia wejścia dekretu w życie, czyli do dnia 7 września 1951 r., nie
nabyła jego własności, stawała się z mocy prawa właścicielem gospodarstwa.
Prawo do władania gospodarstwem rolnym, które na podstawie aktu nadania nabył
ojciec powoda, było więc prawem obejmującym uprawnienie do przekształcenia go
w prawo własności. Przy ocenie, jaka była wartość tego prawa należy wobec tego
określić, czy w chwili ustalania tej wartości uprawniony mógł skorzystać z
przekształcenia go we własność i czy takie przekształcenie rzeczywiście by
nastąpiło. Jeżeli ten warunek jest spełniony, to w istocie wartość takiego prawa
równa się wartości prawa własności do określonego gospodarstwa rolnego,
pomniejszonej ewentualnie o koszty przekształcenia tego prawa w prawo
własności.
Konfiskata mienia orzeczona wobec ojca powoda pozbawiła go prawa do
władania nadanym mu gospodarstwem rolnym. Stwierdzenie nieważności wyroku
Sądu Wojskowego, który był podstawą tej konfiskaty, stwarza wobec tego po
stronie osób określonych w art. 8 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. prawo do żądania
zwrotu skonfiskowanego mienia lub jego równowartości. Jak ustalono, zwrot
skonfiskowanego mienia w naturze jest niemożliwy, gdyż stanowi ono obecnie
własność osób trzecich. Powodowi jako osobie uprawnionej na podstawie
powołanego przepisu przysługuje więc zwrot równowartości gospodarstwa, którym
władał na podstawie aktu nadania. (...) Przy ocenie, jaka była wartość
skonfiskowanego mienia należy ustalić, czy w stanie faktycznym wystąpiły
okoliczności, z których wynika, że ojciec powoda nie skorzystałby z przekształcenia
jego prawa w prawo własności oraz czy w związku z przekształceniem tego prawa,
wynikającego z aktu nadania, we własność nie poniósłby dodatkowych nakładów,
które mogły wpłynąć na wartość skonfiskowanego mu gospodarstwa.
Mając na względzie, że zarzut naruszenia prawa materialnego okazał się
zasadny Sąd Najwyższy, na podstawie art. 39815
k.p.c., orzekł, jak w sentencji.