Pełny tekst orzeczenia

UCHWAŁA Z DNIA 23 LUTEGO 2006 R.
SNO 3/06
Przewodniczący: sędzia SN Jacek Sobczak.
Sędziowie SN: Andrzej Wróbel, Roman Kuczyński (sprawozdawca).
S ą d N a j w y ż s z y – S ą d D y s c y p l i n a r n y z udziałem Zastępcy
Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Powszechnych sędziego Sądu
Apelacyjnego oraz protokolanta w sprawie sędziego Sądu Okręgowego po
rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 23 lutego 2006 r. zażaleń wniesionych przez
sędziego Sądu Okręgowego i adwokata – jej obrońcę na uchwałę Sądu
Dyscyplinarnego z dnia 24 listopada 2005 r., sygn. akt (...) zezwalającą na
pociągnięcie sędziego Sądu Okręgowego do odpowiedzialności karnej, zawieszającą
ją w czynnościach służbowych na czas trwania postępowania i obniżającą o 30 %
wysokość jej wynagrodzenia na czas zawieszenia w czynnościach służbowych
zaskarżoną u c h w a ł ę u t r z y m a ł w m o c y .
U z a s a d n i e n i e
Prokurator Apelacyjny na podstawie art. 80 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. –
Prawo o ustroju sadów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) wniósł o
wydanie zezwolenia na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej sędziego Sądu
Okręgowego za czyny zabronione, polegające na tym, że:
I. w bliżej nieustalonym dniu, w lutym 2002 r. w A. w związku z pełnieniem
funkcji sędziego Sądu Okręgowego w A. przyjęła od Mirosława B.
korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 2 000 zł, którą przekazał
mu Jan W. w zamian za podjęcie się działań umożliwiających odroczenie
wykonania kary 4 lat pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu
Rejonowego z dnia 16 lipca 1999 r. w sprawie sygn. akt II K 1522/98, tj. o
czyn z art. 228 § 1 k.k.;
II. w bliżej nieustalonym dniu po 25 września 2001 r. w A. w związku z
pełnieniem funkcji sędziego Sądu Okręgowego przyjęła od Mirosława B.
korzyść majątkową w kwocie 2 000 zł w zamian za uchylenie
tymczasowego aresztowania zastosowanego postanowieniem Sądu
Rejonowego – sygn. akt II Kol 398/01 wobec Wiesława P. w sprawie Ds.
713/01 Prokuratury Rejonowej w B., tj. o czyn z art. 228 § 1 k.k.;
III. w dniu 16 października 2001 r. w A. w związku z pełnieniem funkcji
sędziego Sądu Okręgowego przyjęła od Mirosława B. korzyść majątkową
2
w kwocie 4 000 zł w zamian za wydanie postanowień o utrzymaniu w
mocy postanowień Sądu Rejonowego o nieuwzględnieniu wniosków o
zastosowanie tymczasowego aresztowania wobec Tomasza i Roberta G. w
sprawie Ds. 713/01 Prokuratury Rejonowej w B., tj. o czyn z art. 228 § 1
k.k.;
IV. w bliżej nieustalonym dniu w marcu 2004 r. w A. w związku z pełnieniem
funkcji sędziego Sądu Okręgowego i jednocześnie wiceprezesa tego Sądu
przyjęła od Mirosława B. korzyść majątkową w kwocie 2 000 zł, którą
przekazał mu w tym celu Artur C. w zamian za podjęcie się działań
umożliwiających odroczenie wykonania kary 1 roku pozbawienia
wolności, której wykonanie wobec Artura C. zarządzono postanowieniem
Sądu Rejonowego z dnia 18 lutego 2004 r. – sygn. II Ko 53/04, II K
804/02, tj. o czyn z art. 228 § 1 k.k.;
V. w bliżej nieustalonym dniu w październiku 2004 r. w A. w związku z
pełnieniem funkcji sędziego Sądu Okręgowego przyjęła od Mirosława B.
korzyść majątkową w kwocie 2 000 zł, którą przekazał mu w tym celu
Artur C. w zamian za podjęcie się działań umożliwiających odroczenie
wykonania kary pozbawienia wolności, której wykonanie wobec Artura C.
zarządzono postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 18 lutego 2004 r. –
sygn. akt II Ko 53/04, II K 804/02, tj. o czyn z art. 228 § 1 k.k.;
VI. w dniu 28 kwietnia 2005 r. w A. w związku z pełnieniem funkcji sędziego
Sądu Okręgowego przyjęła od Mirosława B. korzyść majątkową w kwocie
2 000 zł, którą przekazał mu w tym celu Artur C. w zamian za podjęcie się
działań umożliwiających zawieszenie wykonania kary 1 roku pozbawienia
wolności, której wykonanie wobec Artura C. zarządzono postanowieniem
Sądu Rejonowego z dnia 18 lutego 2004 r. – sygn. akt II Ko 53/04, II K
804/02, tj. o czyn z art. 228 § 1 k.k.;
VII. w dniu 28 kwietnia 2005 r. w A. w związku z pełnieniem funkcji sędziego
Sądu Okręgowego przyjęła od Mirosława B. korzyść majątkową w postaci
1 000 zł w zamian za podjęcie się działań zmierzających do wydania w
Sądzie Rejonowym w C. łagodniejszego wyroku wobec Mirosława B.,
oskarżonego w sprawie Ds. 306/05 Prokuratury Rejonowej w C., tj. o czyn
z art. 228 § 3 k.k.;
VIII. w okresie od dnia 14 czerwca 2005 r. do dnia 30 czerwca 2005 r. w A. i
D. działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego
zamiaru jako sędzia Sądu Okręgowego ujawniła informację stanowiącą
tajemnicę służbową, którą uzyskała w związku z wykonywaniem
czynności członka Komisji Egzaminacyjnej przy Sądzie Okręgowym w
3
A., powołanej przez Prezesa Sądu Apelacyjnego, a której ujawnienie
mogło narazić na szkodę prawnie chroniony interes wymiaru
sprawiedliwości, w ten sposób, że w dniu 14 czerwca 2005 r. weszła w
porozumienie z Elżbietą K. – matką kandydatki na aplikantkę sądową,
ustalając z nią sposób przekazania jej córce Karolinie K. odpowiedzi na
pytania części testowej egzaminu pisemnego dla kandydatów na
aplikantów, a następnie w dniu 29 czerwca 2005 r. wbrew zakazowi
wynikającemu z pisma Departamentu Centrum Szkolenia Kadr Wymiaru
Sprawiedliwości Ministerstwa Sprawiedliwości z dnia 17 czerwca 2005 r.
– sygn. D-CSK – 3/05, przed zakończeniem egzaminu pisemnego
zapoznała się z treścią odpowiedzi na pytania testowe i przekazała je o
godzinie 10:48 Tomaszowi K. – zięciowi Elżbiety K. celem przekazania
Karolinie K., która w tym celu opuściła salę egzaminacyjną, następnie w
dniu 30 czerwca 2005 r. za pośrednictwem innej osoby przekazała w D.
Karolinie K., opracowane przez Prezesa Sądu Apelacyjnego zestawy
pytań na egzamin ustny, który odbył się w dniu 4 lipca 2005 r., tj. czyn z
art. 266 § 2 k.k. w związku z art. 12 k.k.;
IX. w dniu 9 lipca 2005 r. w E., powiat (...), województwo (...) w związku z
pełnieniem stanowiska sędziego Sądu Okręgowego przyjęła od Elżbiety
K. korzyść osobistą w postaci imprezy towarzyskiej za zachowanie
stanowiące naruszenie przepisów prawa, a mianowicie ujawnienie
informacji stanowiącej tajemnicę służbową, z którą zapoznała się w
związku z wykonywaniem czynności służbowych członka Komisji
Egzaminacyjnej Sądu Okręgowego, polegającej na przekazaniu
kandydatce na aplikantkę sądową Karolinie K. treści odpowiedzi na
testowe pytania części pisemnej egzaminu na aplikację sądową oraz
zestawów pytań na część ustną egzaminu, której ujawnienie mogło narazić
na szkodę prawnie chroniony interes wymiaru sprawiedliwości, tj. o czyn
z art. 228 § 3 k.k.
W uzasadnieniu wniosku prokurator wskazał, że w toku prowadzonego śledztwa
Ap II Ds. 7/05/Sw w sprawie podejmowania się pośrednictwa w załatwianiu spraw i
powoływania się przy tym na wpływy w prokuraturach i policji w zamian za korzyści
majątkowe i osobiste – tj. o czyny z art. 230 § 1 k.k. zgromadzono materiał
dowodowy, który pozwolił na przedstawienie zarzutów Mirosławowi B., Arturowi C.,
Robertowi G. i Tomaszowi G. Zgromadzone dowody, jak również materiały
operacyjne zebrane przez Centralne Biuro Śledcze Komendy Głównej Policji
wskazują na osobisty kontakt Mirosława B. z sędzią Sądu Okręgowego, pełniącą
jednocześnie funkcję wiceprezesa tego Sądu Okręgowego. W czasie osobistych
kontaktów Mirosława B. z sędzią Sądu Okręgowego dochodziło do pozaprocesowych
4
uzgodnień oczekiwanych, przez niego i inne osoby, orzeczeń. W zamian Mirosław B.
przekazywał sędziemu korzyści majątkowe w kwotach po kilka tysięcy złotych, a
ponadto kawę, alkohol i słodycze. Ponadto zgromadzono materiał dowodowy
wskazujący na uzasadnione podejrzenie, iż sędzia Sądu Okręgowego dopuściła się
przestępstw w związku z uczestnictwem w Komisji Egzaminacyjnej Sądu
Okręgowego w A. powołanej dla przeprowadzenia konkursu dla kandydatów na
aplikantów sądowych. Już w dniu 14 czerwca 2005 r. nastąpiło porozumienie
pomiędzy sędzią Sądu Okręgowego i Elżbietą K., które miało na celu umożliwienie
zdania egzaminu i przyjęcia na aplikację sądową Karoliny K. – córki Elżbiety K.
Zgodnie z tym porozumieniem sędzia Sądu Okręgowego wyniosła z sali
egzaminacyjnej w kodeksie odpowiedzi na pytania testowe, które przekazała
Tomaszowie K. – mężowi Karoliny K., a ten przekazał je Karolinie K., która wyszła w
tym celu z sali egzaminacyjnej. W dniach 29 i 30 czerwca 2005 r. sędzia Sądu
Okręgowego i Elżbieta K. kontaktowały się wzajemnie w celu ustalenia sposobu
przekazania Karolinie K. zestawów pytań na egzamin ustny, co też przed tym
egzaminem nastąpiło. Karolina K. zdała egzamin z pierwszą lokatą. W dniu 14
czerwca 2005 r. Elżbieta K. obiecała sędziemu Sądu Okręgowego, że po zakończeniu
egzaminów wraz z córką zorganizują dla niej imprezę towarzyską. Impreza ta odbyła
się na działce Elżbiety K. w miejscowości E. w dniu 9 lipca 2005 r. Impreza ta
stanowiła formę podziękowania dla sędziego za pomoc, jakiej ta udzieliła Karolinie
K., była zatem korzyścią którą sędzia Sądu Okręgowego przyjęła za czynność, która
stanowiła naruszenie prawa. W związku z powyższym Prokurator Apelacyjny wniósł o
wydanie uchwały zezwalającej na pociągnięcie sędziego Sądu Okręgowego do
odpowiedzialności karnej.
Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny uchwałą z dnia 24 listopada 2005 r.
zezwolił na pociągnięcie sędziego Sądu Okręgowego do odpowiedzialności karnej
sądowej za wyżej opisane czyny i zawiesił ją w czynnościach służbowych na czas
trwania postępowania oraz obniżył o 30 % jej wynagrodzenie na czas trwania
zawieszenia w czynnościach służbowych.
Sąd Apelacyjny zwrócił uwagę, że obowiązkiem sądu dyscyplinarnego jest co do
zasady jedynie ocena materiału dowodowego, przedstawionego przez prokuratora
wnoszącego o zezwolenie na pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności karnej a nie
jej weryfikacja, bądź to przez ponowne przeprowadzenie tych dowodów, czy też w
świetle innych możliwych do przeprowadzenia dowodów przeciwnych, mających
znaczenie dla oceny wiarygodności dowodów zgromadzonych dotychczas przez
prokuratora.
Immunitet sędziowski chroniący sędziego przed możliwością prowadzenia
przeciwko niemu postępowania karnego bez zgody sądu dyscyplinarnego jest prawem
konstytucyjnym (art. 181 Konstytucji RP) i jedną z gwarancji niezawisłości
5
sędziowskiej, o której mowa w art. 178 ust. 1 Konstytucji RP. Immunitet sędziowski
nie jest jednak przywilejem sędziowskiej korporacji zawodowej, lecz instytucją
służącą ochronie niezawisłości sędziowskiej, tj. wartości niezbędnej dla prawidłowego
funkcjonowania demokratycznego państwa prawnego. Jednakże zakres orzekania w
przedmiocie udzielenia zezwolenia na pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności
karnej nie obejmuje kontroli postępowania przygotowawczego z punktu widzenia
stosowania zasady legalizmu oraz nie obejmuje bezpośredniego przeprowadzenia tych
dowodów, które stanowią podstawę wniosku (por. uzasadnienie uchwały Sądu
Najwyższego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 30 marca 2005 r., SNO 11/05, OSNSD z
2005 r., poz. 6). Zdaniem Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego w
przedstawionych przez Prokuratora Apelacyjnego wraz z wnioskiem o wyrażenie
zgody na pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności aktach sprawy Ap i Ds. 7/6/S
znajdują się dowody wskazane w uzasadnieniu wniosku, a ich treść w sposób
dostateczny uzasadnia podejrzenie popełnienia przez sędziego Sądu Okręgowego
zarzucanych jej czynów. W szczególności podejrzenie to uprawdopodobniają
wyjaśnienia złożone w postępowaniu w sprawie Ap IOI Ds. 7/05/S przez Mirosława
B. Kwestionując wiarygodność zeznań tego świadka i zarzucając im tendencyjność
sędzia nie przedstawiła dowodów mogących wykazać nieprawdopodobieństwo
zdarzeń, stanowiących podstawę przedstawionych jej zarzutów.
Powyższą uchwałę zaskarżyła sędzia Sądu Okręgowego oraz jej obrońca.
Obrońca zarzucił naruszenie przepisów postępowania – art. 6 k.p.k. w związku z art.
128 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz art. 6
ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, art. 156 § 1
k.p.k. w związku z art. 128 Prawa o ustroju sądów powszechnych, art. 49 Konstytucji
RP i art. 8 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności przez
wykorzystanie materiału operacyjnego uzyskanego na podstawie art. 19 ustawy z dnia
6 kwietnia 1990 r. o Policji (jednolity tekst: Dz. U. z 2002 r. Nr 7, poz. 58 ze zm.) w
postępowaniu nie będącym postępowaniem karnym (art. 438 pkt 2 k.p.k. w związku z
art. 128 Prawa o ustroju sądów powszechnych) oraz błąd w ustaleniach faktycznych
przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na przyjęciu, że materiały
przedstawione przez Prokuratora Apelacyjnego w dostatecznym stopniu uzasadniają
podejrzenie popełnienia przestępstwa przez sędziego. Obrońca wniósł o zmianę
zaskarżonej uchwały i orzeczenie odmiennie co do istoty sprawy poprzez odmowę
wydania zezwolenia na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej, ewentualnie o
uchylenie zaskarżonej uchwały w całości i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu – Sądowi Dyscyplinarnemu. Zażalenie sędziego
Sądu Okręgowego zarzuca naruszenie art. 6 k.p.k. w związku z art. 128 ustawy z dnia
27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych, art. 6 ust. 1 Konwencji o
Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, obrazę art. 156 § 1 k.p.k. w
6
związku z art. 128 Prawa o ustroju sądów powszechnych, art. 49 Konstytucji RP i art.
8 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, polegającą na
wykorzystaniu materiału operacyjnego, uzyskanego na podstawie art. 19 ustawy z dnia
6 kwietnia 1990 r. o Policji i błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu,
iż materiały przedłożone przez Prokuratora Apelacyjnego w dostatecznym stopniu
uzasadniają podejrzenie popełnienia przestępstwa przez tego sędziego. Wnioski
zażalenia sędziego Sądu Okręgowego są zbieżne z wnioskami zażalenia jej obrońcy.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny rozważył, co następuje:
Obydwa zażalenia nie zasługują na uwzględnienie. Przepis art. 80 § 2c Prawa o
ustroju sądów powszechnych stanowi, że można wydać uchwałę zezwalającą na
pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności karnej, jeżeli zachodzi dostatecznie
uzasadnione podejrzenie popełnienia przez niego przestępstwa. Kryterium to zawsze
było uwzględniane w orzecznictwie Sądu Najwyższego – Sądu Dyscyplinarnego (por.
uchwały: z dnia 18 marca 1998 r., SD 5/97; z dnia 17 listopada 1996 r., SD 40/96; z
dnia 12 czerwca 2003 r., SNO 28/03; z dnia 11 października 2005 r., SNO 43/05; z
dnia 11 marca 2003 r., SNO 9/03). W tej ostatniej uchwale Sąd Najwyższy wyraził
pogląd, że jeżeli zgromadzone w sprawie dowody w dostatecznym stopniu uzasadniają
wniosek o popełnieniu przez sędziego czynu wyczerpującego wszystkie znamiona
czynu zabronionego pod groźbą kary, przewidziane w ustawie (art. 1 § 1 k.k.), a w
dodatku należącego do kategorii czynów wywołujących zdecydowanie negatywny
odbiór społeczny, ocenę winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu (art. 1 § 2 i 2
k.k.) należy pozostawić organowi, do którego będzie należało merytoryczne
postępowanie karne. W uregulowanym w art. 80 § 2c kryterium zezwolenia na
pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności karnej dopatrzyć się można nawiązania
do treści art. 313 k.p.k., w którym również jest mowa o dostatecznie uzasadnionych
podejrzeniach, że czyn popełniła określona osoba. Owo „dostatecznie uzasadnione
podejrzenie” stanowi warunek materialny wyrażający się w istnieniu dostatecznej
podstawy faktycznej do postawienia określonej osoby w „stan podejrzenia”.
Porównanie treści art. 303 k.p.k. z treścią art. 313 k.p.k. prowadzi do jednoznacznego
wniosku, że dostatecznie uzasadnione podejrzenie w odniesieniu do konkretnej osoby
oznacza wyższy stopień podejrzenia tak co do faktu popełnienia przestępstwa, jak i co
do osoby sprawcy. Nie chodzi zatem o ustalenie, że określona osoba popełniła
przestępstwo, lecz o to, że zebrane dowody wskazują na wysokie
prawdopodobieństwo zaistnienia tego faktu (por. uzasadnienie uchwały Sądu
Najwyższego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 11 października 2005 r., SNO 43/05).
Takie wysokie prawdopodobieństwo dopuszczenia się przez sędziego Sądu
Okręgowego przestępstwa występuje w przedmiotowej sprawie i nie wynika ono li
tylko z materiałów operacyjnych uzyskanych na podstawie art. 19 ustawy z dnia 6
7
kwietnia 1990 r. o Policji. W tym miejscu zauważyć należy pewną istotną
niekonsekwencję skarżących: z jednej strony podważają oni stosowanie tzw. kontroli
operacyjnej (art. 19 ust. 6 ustawy o Policji), jako niedopuszczalnej w postępowaniu nie
będącym postępowaniem karnym, z drugiej strony zarzucają naruszenie przepisów art.
6 i 156 § 1 k.p.k., mających – tak należy to odczytywać – zastosowanie wprost do
postępowania dyscyplinarnego, gdy tymczasem, jak stanowi art. 128 Prawa o ustroju
sadów powszechnych, w sprawach nie uregulowanych w Rozdziale 3 tego Prawa
stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania karnego. Ponadto z przepisu
art. 19 ust. 1 ustawy o Policji w brzmieniu zamieszczonym w tekście jednolitym:
„Przy wykonywaniu czynności operacyjno-rozpoznawczych, w zakresie nieobjętym
przepisami Kodeksu postępowania karnego podejmowanych przez Policję w celu
zapobieżenia lub wykrycia przestępstw umyślnych, ściganych z oskarżenia
publicznego”, nowelą z dnia 27 lipca 2001 r., obowiązującą od 19 marca 2002 r.,
wykreślono słowa „w zakresie nieobjętym przepisami Kodeksu postępowania
karnego” (Dz. U. z 2001 r. Nr 100, poz. 1084).
Także w postępowaniu karnym w wypadkach niecierpiących zwłoki kontrolę i
utrwalenie rozmów telefonicznych może zarządzić prokurator, gdy toczące się
postępowanie dotyczy m.in. łapownictwa i płatnej protekcji (art. 237 § 2 i § 3 pkt 17
k.p.k.), przy czym w postępowaniu sądowym formą procesową może być tylko
protokół, co wymaga weryfikacji osób prowadzących rozmowę, autentyczności zapisu
i odtworzenia nagrania w obecności stron; jednak przy odpowiednim stosowaniu
przepisów postępowania karnego do postępowania dyscyplinarnego, materiały
operacyjne nie mają na celu ustalenia (udowodnienia), że dana osoba popełniła
przestępstwo, lecz wykazanie, że zachodzi dostateczne prawdopodobieństwo
zaistnienia takiego faktu. Jednakże w przedmiotowej sprawie, wbrew twierdzeniom
skarżących, Sąd Apelacyjny-Sąd Dyscyplinarny nie oparł się głównie na materiałach
operacyjnych, a na dowodach osobowych, w szczególności zeznaniach Mirosława B.,
a także wyjaśnieniach sędziego Sądu Okręgowego, w których przyznała ona, że
udzielała mu rad w związku z popełnieniem przez niego przestępstwa przemytu.
Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny zgodnie z zasadami doświadczenia
życiowego i logicznego rozumowania wyciągnął prawidłowe wnioski z wieloletniej
znajomości i zażyłości Mirosława B. i sędziego Sądu Okręgowego, a zeznania tego
świadka odnośnie udziału i roli sędziego w sprawach Wiesława P., braci G., Artura C.,
Jana W. znajdują potwierdzenie w czynnościach procesowych podejmowanych przez
sędziego, układają się w logiczny ciąg i nie pozwalają ocenić w tym zakresie zeznań
świadka Mirosława B. jako gołosłownych, mających charakter pomówień bądź
konfabulacji. Do zeznań tego świadka sędzia Sądu Okręgowego odniosła się zresztą
obszernie, co dowodzi, że treść wniosku Prokuratora Apelacyjnego i jego uzasadnienie
było zrozumiałe i wprowadzało w wystarczającym stopniu w meritum sprawy, a zatem
8
nie jest uprawnione twierdzenie skarżących o naruszeniu w postępowaniu przed
Sądem pierwszej instancji prawa do obrony. W świetle art. 80 § 2c Prawa o u.s.p. dla
podjęcia uchwały uchylającej immunitet sędziowski nie jest konieczne
przeprowadzenie postępowania dowodowego i merytoryczna, ostateczna ocena
materiału stanowiącego podstawę wniosku prokuratora, ponieważ uchwała taka nie
przesądza ani samego faktu popełnienia przestępstwa ani winy sędziego.
Z powyższych motywów Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny nie znalazł
podstaw do uwzględnienia zażaleń sędziego oraz jej obrońcy i na podstawie art. 110 §
1 pkt 2 i art. 119 ustawy – Prawo o ustroju sadów powszechnych zaskarżoną uchwałę
utrzymał w mocy.