Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 29 marca 2006 r.
II PK 249/05
Trudna sytuacja finansowa wydziału wyższej uczelni może być uznana za
ważną przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie stosunku pracy na czas nie-
określony mianowanemu nauczycielowi akademickiemu na mocy decyzji wła-
ściwego organu, po uzyskaniu zgody organu kolegialnego wskazanego w sta-
tucie uczelni (art. 93 ust. 3 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie
wyższym, Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.), jeżeli wybór pracownika do zwolnienia
z pracy nie był dowolny lub dyskryminujący.
Przewodniczący SSN Zbigniew Myszka (sprawozdawca), Sędziowie: SN
Zbigniew Hajn, SA Zbigniew Korzeniowski.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 marca 2006 r. sprawy
z powództwa Bożeny T. przeciwko Politechnice W. z udziałem Ogólnopolskiego Aka-
demickiego Związku Zawodowego w Warszawie o przywrócenie do pracy, na skutek
skargi kasacyjnej powódki i uczestnika postępowania Ogólnopolskiego Akademickie-
go Związku Zawodowego w Warszawie od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu z dnia 26 kwietnia 2005 r. [...]
o d d a l i ł skargę kasacyjną.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu wyro-
kiem z dnia 26 kwietnia 2005 r. oddalił apelację Bożeny T. i uczestnika postępowania
- Ogólnopolskiego Akademickiego Związku Zawodowego w Warszawie od wyroku
Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecz-
nych z dnia 15 grudnia 2004 r., wydanego w sprawie przeciwko Politechnice W. o
przywrócenie do pracy, zasądzającego od pozwanej na rzecz powódki kwotę
14.359,20 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 15 grudnia 2004 r. do dnia zapłaty oraz
kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. W sprawie tej usta-
2
lono, że powódka rozpoczęła pracę u strony pozwanej 1 września 1986 r. jako stażysta -
mikrobiolog. Z dniem 1 października 1988 r. została mianowana asystentem w Instytucie
Chemii Organicznej i Fizycznej na okres do dnia 30 września 1990 r. Następnie praco-
wała jako starszy asystent, asystent naukowo-dydaktyczny, a od dnia 1 kwietnia 1997 r.
na stanowisku adiunkta na Wydziale Chemii. W ostatnich latach sytuacja finansowa Wy-
działu Chemii była trudna, w związku z czym Rada Wydziału Chemicznego w dniu 26
marca 2003 r. postanowiła przeprowadzić reformę poprzez jego unowocześnienie,
zwiększenie efektywności kadry naukowo-dydaktycznej i zmianę struktury organizacyj-
nej. Jednym ze źródeł finansowania statutowej działalności wydziałów są dotacje przy-
znawane przez Komitet Badań Naukowych, których wysokość zależy od dorobku na-
ukowo-badawczego danej jednostki mierzonego ilością publikacji, patentów, wdrożeń i
wydanych książek. Kierownictwo Wydziału Chemicznego dokonało oceny kadry nauko-
wo-dydaktycznej. Wyselekcjonowano 52 osoby, w tym powódkę, których dorobek nauko-
wy został uznany za niewystarczający. Pismem z dnia 26 marca 2003 r. Rektor Politech-
niki W., po uprzednim uzyskaniu zgody statutowego organu, tj. Rady Wydziału, wypo-
wiedział powódce stosunek pracy ze skutkiem na dzień 30 września 2003 r. zachowując
sześciomiesięczny okres wypowiedzenia. Powódka należy do Związku Nauczycielstwa
Polskiego w Politechnice W.
W tak ustalonych okolicznościach faktycznych Sąd Okręgowy podzielił stano-
wisko Sądu pierwszej instancji w zakresie oceny prawdziwości przyczyn rozwiązania
umowy o pracę wskazanych w wypowiedzeniu, a w konsekwencji w kwestii uznania, że
strona pozwana rozwiązując z powódką stosunek pracy nie naruszyła wymogów z art. 93
ust. 3 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385
ze zm., powoływanej dalej jako ustawa o szkolnictwie wyższym lub ustawa). Przepis
ten wskazuje przyczyny, na podstawie których może być rozwiązany stosunek pracy z nau-
czycielem akademickim mianowanym. W ust. 3 stwarza możliwość rozwiązania stosunku
pracy z innych ważnych przyczyn niż określone w ust. 1 i 2. Ustawodawca nie nazwał tych
przyczyn, ale wskazał, iż muszą być to ważne przyczyny. Reorganizacja Wydziału jako jed-
nostki organizacyjnej Uczelni podyktowana trudnościami finansowymi jest niewątpliwie ważną
przyczyną. Przyczyna ta - zdaniem Sądu - nie spełnia przesłanek opisanych w ust. 2 pkt 3
omawianej ustawy, gdyż nie znosi i nie zmienia struktury uczelni. Natomiast faktyczne trud-
ności ekonomiczne, finansowe i działania podjęte w celu poprawy sytuacji dla każdego
pracodawcy są istotne, ponieważ często decydują o bycie danego podmiotu. Sąd Okręgowy
podkreślił, że strona pozwana dokładnie określiła sposób i zasady zastosowanej oceny
3
postępowania w zakresie typowania osób, z którymi zamierzano rozwiązać stosunek
pracy. Kryterium tym była analiza dorobku naukowo-dydaktycznego pracowników Wy-
działu za lata 1998 - 2002. Ocenie tej pozwana poddała wszystkich pracowników, przyj-
mując jednakowe zasady wobec ocenianych, brak zatem podstaw do uznania, iż przyjęte
zasady oceny nie były obiektywne.
Natomiast w kwestii spełnienia formalnych wymogów dokonanego wypowiedzenia
stosunku pracy Sąd Okręgowy zajął odmienne stanowisko niż Sąd pierwszej instancji,
uznając, że przepis art. 38 k.p. nie ma zastosowania do mianowanych nauczycieli akademic-
kich, co wynika to z utrwalonego w orzecznictwie poglądu. Przepis art. 93 ust. 3 ustawy o
szkolnictwie wyższym określa, że rozwiązanie stosunku pracy z nauczycielem akademickim
następuje na mocy decyzji właściwego organu, po uzyskaniu zgody kolegialnego organu
wskazanego w statucie uczelni. Odwołanie się do zgody właściwego organu kolegialnego
uczelni, a nie do stanowiska organu związku zawodowego, wiąże się ze specyfiką tych sto-
sunków pracy. W konsekwencji Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, iż rozwiązanie z powód-
ką stosunku pracy przez stronę pozwaną było prawidłowe i nie naruszało żadnych przepisów
prawa, a tym samym roszczenia powódki nie były zasadne. Za zbędne uznał dalsze rozwa-
żania w zakresie naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 45 § 2 k.p.
W skardze kasacyjnej powódka oraz uczestnik postępowania Ogólnopolski
Akademicki Związek Zawodowy w Warszawie podnieśli zarzut naruszenia prawa
materialnego, w szczególności: 1) art. 124 ustawy o szkolnictwie wyższym w związku
z art. 181
k.p. i art. 38 k.p., 2) art. 93 ust. 3 ustawy, przez jego błędną wykładnię i
niewłaściwe zastosowanie, a także naruszenie przepisów postępowania: art. 378 § 1
k.p.c. i 382 k.p.c., poprzez nieuwzględnienie i niezbadanie przez Sąd Okręgowy za-
rzutów apelacji, do których należały: a) zakwestionowanie zaistnienia przypadku
„niemożliwości" dalszego zatrudnienia, skoro w okresie sporu zatrudniono „około 6
pracowników" naukowo-dydaktycznych, b) brak analizy i pominięcie sprawozdania
finansowego uczelni i podziału zysku za 2002 r. (dobra ocena sytuacji finansowej
uczelni), c) brak redukcji zatrudnienia w grupie nauczycieli akademickich (o kwalifi-
kacjach na stanowisko adiunkta), skoro pozwana zatrudniła nowe osoby. Jako oko-
liczność uzasadniającą przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania skarżący wskazali
istnienie potrzeby wykładni przepisów art. 124 o szkolnictwie wyższym w związku z
art. 181
i 38 k.p., które wywołują rozbieżności w orzecznictwie sądów co do kwestii
przysługiwania mianowanemu nauczycielowi akademickiemu należącemu do
związku zawodowego gwarancji formalnych wypowiedzenia stosunku pracy w po-
4
staci obowiązku pracodawcy tzw. konsultacji związkowej. Zdaniem skarżących, roz-
bieżność ta dotyczy istotnego wymogu formalnego związanego z trybem zwolnienia
mianowanego nauczyciela akademickiego i powinna być rozstrzygnięta przez Sąd
Najwyższy, przy czym argumentacja zawarta w uzasadnieniu wyroku tego Sądu z
dnia 4 grudnia 2003 r., l PKN 114/03, nie wydaje się do końca trafna. Nieuprawniona
jest także wykładnia a contrario art. 98 szkolnictwie wyższym, że tylko „rozwiązanie i
wygaśnięcie umowy o pracę z nauczycielem akademickim następuje na zasadach
określonych w Kodeksie pracy, które nie dotyczą już każdego innego rozwiązania
stosunku pracy”. Tymczasem z tego, że ustawa o szkolnictwie wyższym wskazuje
zamknięty katalog przyczyn wypowiedzenia czy rozwiązania stosunku pracy nie
można wyprowadzać wniosku, że w stosunku do mianowanych nauczycieli akade-
mickich ma miejsce wyłączenie trybu z art. 38 k.p. Wykluczenie obowiązku związko-
wej konsultacji pozbawia organizację związkową wiedzy o okolicznościach faktycz-
nych i prawnych indywidualnej sprawy pracowniczej dotyczącej członka związku
zawodowego. Za obowiązkiem konsultacji przemawiają także argumenty równościo-
we, skoro przepis art. 124 ustawy o szkolnictwie wyższym został ulokowany w Roz-
dziale 6 - Przepisy wspólne dla pracowników uczelni. Ponadto art. 181
§ 1 k.p. sta-
nowi, że pracownicy i pracodawcy, w celu reprezentacji i obrony swoich praw i inte-
resów, mają prawo tworzyć organizacje i przystępować do tych organizacji. Rozu-
mienie zakresu odesłania w art. 124 ustawy o szkolnictwie wyższym do przepisów
Kodeksu pracy musi być takie, iż jako przepis wspólny dotyczący wszystkich pra-
cowników nie może różnicować gwarancji formalnych pomiędzy mianowanymi nau-
czycielami akademickimi a pracownikami niebędącymi nauczycielami akademickimi.
Skarżący zwrócili uwagę, że przewidziana w art. 93 ust. 3 ustawy możliwość rozwiąza-
nia stosunku pracy z innych przyczyn na mocy decyzji właściwego organu, po uzyskaniu
zgody kolegialnego organu wskazanego w statucie uczelni, zamiast opinii organu związku
zawodowego, wiąże się ze specyfiką tych stosunków pracy, w których istotne są przede
wszystkim oceny dokonywane z punktu widzenia zadań realizowanych przez nauczycieli
akademickich w zakresie pracy naukowo-badawczej i dydaktycznej. Ponadto przedmiotem
wypowiedzi związku zawodowego jest społeczno-ekonomiczny kontekst rozwiązania
stosunku pracy z nauczycielem akademickim w skali całego zakładu. „Dla związku
zawodowego nie może być społeczno-ekonomicznie akceptowalna sytuacja, w której
z powodu trudności finansowych wydziału dochodzi do zmarnotrawienia przez uczel-
nię środków publicznych na długoletni proces kształcenia kadry i zwolnienia adiunkta
5
będącego czasowo w połowie drogi do osiągnięcia stopnia naukowego doktora habi-
litowanego”.
Dodatkowo skarżący wskazali, że występuje potrzeba wyjaśnienia „inne
ważne przyczyny” użytego w art. 93 ust. 3 ustawy o szkolnictwie wyższym, twierdząc,
że w kontekście wzmożonej trwałości stosunku pracy z mianowania wykładnia roz-
szerzająca tego pojęcia jest niedopuszczalna. Skoro w art. 93 ust. 2 pkt 3 ustawy
jedynie zniesienie uczelni lub przekształcenie jej struktury w sposób uniemożliwiający
dalsze zatrudnienie na dotychczas zajmowanym stanowisku może stanowić przyczynę
rozwiązania stosunku pracy, to z przepisu tego należy wnioskować a contrario, że
każda inna reorganizacja (przekształcenie struktury), która nie czyni dalszego za-
trudnienia na dotychczasowym stanowisku niemożliwym, nie może stanowić podsta-
wy rozwiązania stosunku pracy z mianowanym nauczycielem akademickim i nie
może być ujmowana w kategoriach „innej ważnej przyczyny". W konsekwencji „reor-
ganizacja podyktowana trudną sytuacją finansową" wskazana w rozpoznawanej
sprawie jest rażąco ogólnikowa. Ponadto sytuacja finansowa powinna być odnoszo-
na ściśle do pracodawcy, którym jest uczelnia, a nie do wydziału, który jest jedynie jej
jednostką organizacyjną. Sądy obu instancji „trudnej sytuacji finansowej" nie odniosły
do pracodawcy (uczelni), ale do wydziału jako jednostki organizacyjnej, co jest oczy-
wistym błędem. Skarżący wskazali, że pojęcie „sytuacji finansowej pracodawcy" po-
jawia się w prawie pracy w art. 91
§ 1 k.p., ale jako podstawa do zawarcia porozu-
mienia o zawieszeniu stosowania w całości lub w części przepisów prawa pracy
określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy, a nie jako podstawa do roz-
wiązania przez państwową uczelnię stosunku pracy z mianowanym nauczycielem
akademickim. W takich okolicznościach sprawy skarżący wnieśli o uchylenie zaskar-
żonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgo-
wemu we Wrocławiu i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zarzut zaniechania konsultacji związkowej wypowiedzenia powódce stosunku
pracy nie jest usprawiedliwiony. W tym zakresie skład orzekający podzielił pogląd
wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 2003 r., I PK 114/03 (OSNP
2004 nr 21, poz. 269), że art. 38 k.p. nie ma zastosowania do mianowanych nauczy-
cieli akademickich. W uzasadnieniu tego stanowiska wskazano, że stosunki pracy
6
nauczycieli akademickich należą do szczególnych stosunków pracy, uregulowanych
osobnymi aktami zwanymi pragmatykami służbowymi. Dla nauczycieli akademickich
pragmatyką tą jest ustawa o szkolnictwie wyższym. Zgodnie z art. 5 k.p., jeżeli sto-
sunek pracy określonej kategorii pracowników regulują przepisy szczególne, przepisy
Kodeksu pracy stosuje się jedynie w zakresie nieuregulowanym tymi przepisami.
Także ustawa o szkolnictwie wyższym zawiera odesłanie ogólne w art. 124, według
którego w sprawach wynikających ze stosunku pracy pracownika uczelni, nieuregu-
lowanych w ustawie, stosuje się Kodeks pracy. Ma ono znaczenie przede wszystkim
w stosunku do pracowników uczelni niebędących nauczycielami akademickimi, któ-
rych stosunek pracy został fragmentarycznie uregulowany w ustawie o szkolnictwie
wyższym.
W stosunku do nauczycieli akademickich w ustawie zostały zamieszczone
dwa odesłania. Pierwsze, zawarte w art. 98 ustawy dotyczy nauczycieli akademickich
zatrudnionych na podstawie umowy o pracę i przewiduje, że rozwiązanie oraz wyga-
śnięcie umowy o pracę z nauczycielem akademickim następuje na zasadach okre-
ślonych w Kodeksie pracy, a zatem tej kategorii nauczycieli dotyczy bez wątpienia
obowiązek związkowej konsultacji wypowiadania umów o pracę (art. 38 k.p.). Nato-
miast odesłanie dotyczące mianowanych nauczycieli akademickich, zawarte w art.
97 ustawy, według którego w zakresie roszczeń mianowanego nauczyciela akade-
mickiego z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania przez uczelnię stosunku pracy
za wypowiedzeniem stosuje się odpowiednio przepisy działu drugiego, rozdziału II,
oddziału 4 Kodeksu pracy, a w przypadku rozwiązania z takim nauczycielem stosun-
ku pracy bez wypowiedzenia lub stwierdzenia jego wygaśnięcia - stosuje się odpo-
wiednio przepisy działu drugiego, rozdziału II, oddziału 6 Kodeksu pracy, zostało
przedmiotowo zawężone. Skoro ustawodawca wyraźnie i bardzo precyzyjnie wskazał
w art. 97 ustawy o szkolnictwie wyższym na zespół przepisów Kodeksu pracy, które -
we wskazanym zakresie - mają być odpowiednio stosowane, to gramatyczne rozu-
mienie tego odesłania nie obejmuje odpowiedniego stosowania przepisów Kodeksu
pracy o współdziałaniu ze związkami zawodowymi przy wypowiadaniu umów o pracę
na czas nieokreślony.
Następnie Sąd Najwyższy uznał, że powyższa analiza nie wyklucza całkowicie
możliwości stosowania w zakresie wypowiadania mianowanym nauczycielom aka-
demickim przepisu art. 38 k.p., a to z uwagi na generalne odesłanie do przepisów
Kodeksu pracy zawarte w art. 124 ustawy o szkolnictwie wyższym, który odsyła do
7
Kodeksu pracy w sprawach wynikających ze stosunku pracy pracownika uczelni,
nieuregulowanych w ustawie. W związku z tym rozważył, czy regulacja ustania sto-
sunku pracy mianowanego nauczyciela akademickiego w ustawie o szkolnictwie
wyższym ma charakter regulacji zupełnej, czy też jest to regulacja niepełna. Ustawa
o szkolnictwie wyższym zawiera rozdział 2 pod tytułem powstanie i ustanie stosunku
pracy nauczycieli akademickich. W zakresie ustania stosunku pracy ustawa uregulo-
wała sposoby rozwiązania stosunku pracy przez nauczycieli akademickich oraz
przez uczelnię, przyczyny, w razie zaistnienia których uczelnia może rozwiązać sto-
sunek pracy, a ponadto przypadki wygaśnięcia stosunku pracy z mocy prawa (art.
93-96). Mając na uwadze zakres tej regulacji oraz uwzględniając fakt, że ustawo-
dawca w jej ramach odsyła do Kodeksu pracy w zakresie ściśle określonym w art.
96-98, Sąd Najwyższy doszedł do wniosku, że regulacja ta ma charakter regulacji
pełnej, która nie przewiduje postępowania konsultacyjnego z zakładową organizacją
związkową na zasadach określonych w art. 38 k.p. przy rozwiązywaniu stosunku
pracy z mianowanym nauczycielem akademickim.
Obowiązek współdziałania z zakładową organizacją związkową nie wynika
także z przepisów ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (jednolity
tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854 ze zm.). Przepis art. 30 ust. 21
tej ustawy ogra-
nicza bowiem obowiązek konsultacji do indywidualnych spraw ze stosunku pracy, „w
których przepisy prawa pracy zobowiązują pracodawcę do współdziałania z zakła-
dową organizacją związkową". Obowiązku współdziałania się nie domniemywa.
Obowiązek współdziałania przewidziany art. 38 k.p. dotyczy tylko umów o pracę za-
wartych na czas nieokreślony, nie dotyczy on natomiast innych podstaw nawiązania
stosunku pracy. Do przepisów Kodeksu pracy wyraźnie odsyła np. art. 31 ust. 1
ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych (jednolity tekst:
Dz.U. 2001 r. Nr 142, poz. 1593 ze zm.), a do art. 38 k.p. - art. 10 ust. 5 ustawy o
pracownikach samorządowych oraz art. 13 ust. 4 ustawy o pracownikach urzędów
państwowych. W konsekwencji samo ogólne odesłanie do przepisów Kodeksu pracy
nie obejmuje odesłania do jego art. 38 k.p. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3
grudnia 2003 r., I PK 84/03).
Wnioski wypływające z analizy językowo-logicznej znajdują potwierdzenie w
wykładni funkcjonalnej. Przewidziany art. 38 k.p. udział związków zawodowych w
wypowiadaniu umów o pracę wiąże się z konstrukcją wypowiedzenia umowy o pracę
zawartej na czas nieokreślony w Kodeksie pracy. Konstrukcja ta nie opiera się na
8
katalogu przyczyn, których zajście jedynie czyni wypowiedzenie dopuszczalnym, lecz
na klauzuli generalnej uzasadnionego wypowiedzenia. Jej koniecznym elementem
składowym jest uprzednia, obowiązkowa konsultacja zamierzonego wypowiedzenia
umowy ze związkami zawodowymi. Natomiast rozwiązanie stosunku pracy z miano-
wanym nauczycielem akademickim następuje w razie zaistnienia przyczyn wymie-
nionych w ustawie o szkolnictwie wyższym. Ponadto w przypadku określonym w art.
93 ust. 3 ustawy, który dopuszcza rozwiązanie stosunku pracy z nauczycielem aka-
demickim mianowanym na czas nieokreślony z innych ważnych przyczyn z końcem
roku akademickiego, rozwiązanie za 6-miesięcznym wypowiedzeniem następuje na
mocy decyzji właściwego organu, po uzyskaniu zgody organu kolegialnego wskaza-
nego w statucie uczelni. Odwołanie się w przepisie do zgody właściwego organu ko-
legialnego uczelni, zamiast do konsultacji organu związku zawodowego, wiąże się ze
specyfiką tych stosunków pracy, w których istotne są przede wszystkim oceny doko-
nywane przez kompetentne organy uczelni z punktu widzenia podstawowych zadań
realizowanych przez nauczycieli akademickich w zakresie pracy naukowo-badawczej
i dydaktycznej.
Tak też było w rozpoznawanej sprawie, w której Rada Wydziału Chemicznego
oceniała dorobek naukowo-dydaktyczny mianowanych nauczycieli akademickich,
uznając dorobek naukowy 52 pracowników za „niewystarczający”. Uznanie tak doko-
nanej oceny za kryterium doboru pracowników do zwolnienia z pracy wskutek reor-
ganizacji podyktowanej trudną sytuacją finansową Wydziału Chemicznego nie było
dowolne, nie nasuwało zastrzeżeń i nie dyskryminowało powódki, która przy tym w
skardze kasacyjnej nie postawiła tego rodzaju zarzutów.
Wprawdzie pracodawcą powódki była uczelnia wyższa, to jednak trzeba zwa-
żyć, że stanowiska nauczycieli akademickich funkcjonują w konkretnych jednostkach
organizacyjnych szkoły wyższej (w wydziałach lub inaczej nazwanych podstawowych
strukturach organizacyjnych uczelni), które zgodnie ze statutem pozwanej Politech-
niki samodzielnie organizują działalność dydaktyczną, naukową i techniczną, dyspo-
nując przydzielonym im mieniem oraz środkami finansowymi. Zła sytuacja finansowa
Wydziału Chemicznego, któremu brakowało nawet na wynagrodzenia dla pracowni-
ków, rósł jego deficyt i malały otrzymywane fundusze, wymuszała podjęcie działań
zmierzających do jej uzdrowienia, co przełożyło się między innymi na zwolnienia
niektórych pracowników, w tym powódki, których rozwój i dorobek naukowy zostały
ocenione jako niezadowalające. Oceniona przez skarżących jako „dobra” sytuacja
9
finansowa całej pozwanej uczelni nie usprawiedliwia funkcjonowania w jej struktu-
rach lub nieograniczonego dotowania w dużej mierze samodzielnych jednostek or-
ganizacyjnych, które tak jak w rozpoznawanej sprawie Wydział Chemiczny, zostały
dotknięte wyraźnym kryzysem ekonomicznym wymuszającym niezbędną reorganiza-
cję i racjonalizację zatrudnienia w celu uzdrowienia podstaw jego funkcjonowania.
Wszystko to oznacza, że trudna (zła) sytuacja finansowa określonego wydziału wyż-
szej uczelni może być uznana za ważną przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie
stosunku pracy na czas nieokreślony mianowanemu nauczycielowi akademickiemu
na mocy decyzji właściwego organu, po uzyskaniu zgody organu kolegialnego wska-
zanego w statucie uczelni (art. 93 ust. 3 ustawy o szkolnictwie wyższym), jeżeli wy-
bór pracownika do zwolnienia z pracy nie był dowolny lub dyskryminujący, a takich
zarzutów nie było w skardze kasacyjnej.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy wyrokował jak w sentencji.
========================================