Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 12 września 2006 r.
I UK 106/06
Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 4 grudnia 1998
r. w sprawie określenia wzorów zgłoszeń do ubezpieczeń społecznych i ubez-
pieczenia zdrowotnego, imiennych raportów miesięcznych i imiennych rapor-
tów miesięcznych korygujących, zgłoszeń płatnika, deklaracji rozliczeniowych i
deklaracji rozliczeniowych korygujących oraz innych dokumentów (Dz.U. Nr
149, poz. 982 ze zm.) ma charakter techniczny i nie wprowadza odmiennych
przesłanek ustania podlegania obowiązkowi ubezpieczenia od określonych w
ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
(Dz.U. Nr 137, poz. 887 ze zm.).
Przewodniczący SSN Józef Iwulski, Sędziowie SN: Katarzyna Gonera,
Herbert Szurgacz (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 12 wrześ-
nia 2006 r. sprawy z odwołania Roberta P. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Spo-
łecznych-Oddziałowi w B. o ubezpieczenie społeczne, na skutek skargi kasacyjnej
ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 29 listopada
2005 r. [...]
o d d a l i ł skargę kasacyjną.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku wyro-
kiem z dnia 29 listopada 2005 r. oddalił apelację Roberta P. od wyroku Sądu Okręgo-
wego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku z dnia 21 czerwca
2005 r., oddalającego jego odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-
Oddziału w B. z dnia 21 stycznia 2005 r., stwierdzającej, że Robert P. podlega obo-
wiązkowemu ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowemu i wypadkowemu z tytułu pro-
wadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w okresach wskazanych w decyzji.
2
Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne i ich
prawna ocena: Decyzją z dnia 21 stycznia 2005 r. organ rentowy stwierdził, że Ro-
bert P. podlega obowiązkowemu ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowemu i wypad-
kowemu z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. Od decyzji tej
wnioskodawca złożył odwołanie, w którym kwestionował objęcie ubezpieczeniem w
okresie od 15 września 1999 r. do 14 czerwca 2001 r. oraz od 1 kwietnia 2002 r. do
30 września 2002 r. W uzasadnieniu podnosił, że zgłaszał organowi rentowemu oraz
organowi podatkowemu przerwy w prowadzeniu pozarolniczej działalności gospodar-
czej.
Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku oddalił
odwołanie. Uznał, że zgłaszanie przerw w prowadzeniu pozarolniczej działalności
gospodarczej, których Robert P. wielokrotnie dokonywał, nie powoduje ustania obo-
wiązku opłacania składki ubezpieczeniowej za te okresy. Wyłączenia z obowiązku
ubezpieczenia społecznego nie usprawiedliwia zwłaszcza okoliczność, że wniosko-
dawca nie osiągał dochodu z tytułu działalności gospodarczej.
Od powyższego wyroku wniósł apelację Robert P. Zarzucając naruszenie
prawa procesowego przez nienależytą ocenę materiału dowodowego oraz prawa
materialnego, domagał się zmiany wyroku oraz ustalenia, że nie podlegał w spornym
okresie obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu z tytułu pozarolniczej działal-
ności gospodarczej.
W ocenie Sądu Apelacyjnego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Bia-
łymstoku, apelacja jest bezzasadna. Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 5 i art. 12 ust. 1
ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U.
Nr 137, poz. 887 ze zm.), obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu podlegają
osoby fizyczne prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą. Wedle art. 13 pkt
4 tej ustawy, obowiązek ubezpieczenia społecznego osoby prowadzącej pozarolniczą
działalność gospodarczą powstaje z dniem rozpoczęcia działalności gospodarczej i
trwa do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności. Według art. 2 ust. 1 ustawy z
dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 101, poz. 1178
ze zm.), działalnością gospodarczą jest zawodowa działalność wytwórcza, handlowa,
budowlana, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i eksploatacja zasobów
naturalnych wykonywana w sposób ciągły i zorganizowany. Działalność taka podlega
obowiązkowemu zgłoszeniu organowi ewidencyjnemu. Obowiązek ten obejmuje rów-
nież zmiany stanu faktycznego i prawnego odnoszące się do przedsiębiorcy i wyko-
3
nywanej przez niego działalności gospodarczej powstałe po dniu dokonania wpisu do
ewidencji działalności gospodarczej. Wpis do ewidencji podlega wykreśleniu w przy-
padku zawiadomienia o zaprzestaniu wykonywania działalności gospodarczej. Wpis
do ewidencji legalizuje zatem wykonywanie działalności gospodarczej oraz wyznacza
granice czasowe bycia przedsiębiorcą. Robert P. prowadzi działalność gospodarczą
w zakresie wykonywania urządzeń do termoforowania tworzyw sztucznych na pod-
stawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej i w okresach wyrejestrowania z
ubezpieczenia społecznego nadal figurował w ewidencji działalności gospodarczej
jako przedsiębiorca. Nie zgłaszał likwidacji działalności gospodarczej ani w Urzędzie
Miejskim, ani w Urzędzie Skarbowym. Oznacza to, że w okresie objętym zaskarżoną
decyzją posiadał zewnętrzne przymioty przedsiębiorcy. Jakkolwiek przyczyną zgła-
szanych przerw w ubezpieczeniu był brak pracy oraz korzystanie z urlopu wypoczyn-
kowego, to w okresie tych przerw wnioskodawca załatwiał czynności związane z
działalnością gospodarczą, jak dokonywanie zakupów narzędzi i materiałów niezbęd-
nych do wykonywania działalności gospodarczej. Pozostawał zatem w gotowości do
prowadzenia działalności gospodarczej. Powołując orzecznictwo Sądu Najwyższego,
Sąd wywodził, że działalnością gospodarczą są także okresy faktycznego niewykony-
wania działalności w oczekiwaniu na kolejne zamówienie lub w czasie ich poszukiwa-
nia. Specyfiką działalności gospodarczej jest, że przedsiębiorca sam dysponuje
swoim czasem, może go wykorzystać na bezpośrednie świadczenie usług, na czyn-
ności pomocnicze, czy na sprawy prywatne, takie jak leczenie, sprawy rodzinne czy
też urlop. Inaczej bowiem niż w stosunku pracy, sam wyznacza sobie zadania i je
realizuje na własne ryzyko i odpowiedzialność. Okoliczność zawieszenia prowadzo-
nej działalności gospodarczej nie powoduje automatycznie zaniechania obowiązku
opłacania składek na ubezpieczenia społeczne. Robert P. oświadczył wprawdzie, że
przerwy w wykonywaniu działalności gospodarczej były spowodowane, między in-
nymi, okresami choroby, lecz nie zostały one potwierdzone jakimikolwiek dowodami
w postaci zaświadczeń lekarskich. Nie było więc podstaw, aby przyjąć, że faktycznie
nie prowadził on działalności gospodarczej. Zawieszenie działalności gospodarczej
jest, zdaniem Sądu, stanem faktyczny a nie prawnym. Ani przepisy ustawy o syste-
mie ubezpieczeń społecznych, ani przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych nie przewidują takiego stanu. W konkluzji Sąd stwierdził, że ocena, czy
stan faktyczny niewykonywania działalności gospodarczej ma wpływ na obowiązek
opłacania składek na ubezpieczenia społeczne, musi być poprzedzona ustaleniem,
4
czy w okresie, w którym podmiot gospodarczy zgłosił zawieszenie prowadzenia dzia-
łalności gospodarczej, faktycznie działalność ta nie była prowadzona.
Wyrok ten zaskarżył skargą kasacyjną Robert P., wskazując jako jej podstawy
prawne naruszenia przepisów postępowania, a mianowicie art. 382 k.p.c. w związku
z art. 385 k.p.c. - poprzez wyrażenie błędnego poglądu, że pozostawanie działalności
gospodarczej w ewidencji działalności gospodarczej przesądza o zewnętrznych przy-
miotach przedsiębiorcy. Zdaniem skarżącego wnioskodawca miał obowiązek i
prawną możliwość zgłoszenia przerwy w prowadzeniu działalności do ewidencji dzia-
łalności gospodarczej, w przeciwnym wypadku nie miał podstawy do wyrejestrowania
się z ubezpieczeń społecznych; jedynie zdarzenia losowe, jak choroba pozwalają
przyjąć, że wnioskodawca może skutecznie wyrejestrować się z ubezpieczeń spo-
łecznych. Zarzucił ogólnikową ocenę zebranego materiału dowodowego, że w okre-
sach spornych prowadził działalność gospodarczą. Zarzut naruszenia prawa mate-
rialnego (art. 13 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych) polega na przy-
jęciu, że „zaprzestanie prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej jest rów-
noznaczne z jej wykreśleniem z ewidencji działalności gospodarczej”, naruszenie art.
88b - art. 88e Prawa działalności gospodarczej wynika z przyjęcia stanowiska, że
powołane przepisy pozwalają na zgłaszanie zaprzestania prowadzenia działalności
gospodarczej, nie powodując jej wykreślenia, wreszcie naruszenie rozporządzenia
Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 4 grudnia 1998 r. w sprawie określenia
wzorów zgłoszeń do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego, imien-
nych raportów miesięcznych i imiennych raportów miesięcznych korygujących, zgło-
szeń płatnika, deklaracji rozliczeniowych i deklaracji rozliczeniowych korygujących
oraz innych dokumentów (Dz.U. Nr 149, poz.982 ze zm.) polega na jego niezastoso-
waniu, pomimo że z tego aktu prawnego „wynikają różne kody wyrejestrowania z
ubezpieczenia”. Skarżący wniósł o „uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i
zmianę zaskarżonego wyroku w ten sposób, że Robert P. w okresie od 15.09.1999 r.
do 14.06.2001 r. i 1.04.2002 r. do 30.09.2002 r. nie podlega obowiązkowym ubezpie-
czeniom społecznym: emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu unormowanym
przepisami ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych”, ewentualnie o „uchylenie
w całości zaskarżonego wyroku i poprzedzającego go wyroku [...] Sądu Okręgowego
Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku [...] i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu-Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Spo-
łecznych w Białymstoku”.
5
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżący podnosił, że stanowisko Sądu, we-
dle którego skoro Robert P. w okresie zgłaszanych przerw w ubezpieczeniu nadal
figurował w ewidencji działalności gospodarczej, to posiadał zewnętrzne przymioty
przedsiębiorcy, jest nietrafne. Zgodnie z art. 13 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobo-
wemu i wypadkowemu podlegają osoby fizyczne w następujących okresach - osoby
prowadzące działalność gospodarczą od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności
do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności. Z załącznika Nr 20 do rozporzą-
dzenia wynika, że wśród kodów (pkt XI) przyczyn wyrejestrowania płatnika z
ubezpieczenia przewidziano oddzielnie kod 111 dla przypadków, gdy zapadła decyzja
o wykreśleniu z ewidencji, rejestru lub skreśleniu z listy oraz kod 113 dla przypadków,
gdy płatnik oświadcza, że zaprzestaje prowadzenia działalności gospodarczej. Dla
wyrejestrowania ubezpieczonego z ubezpieczeń w pkt IX załącznika Nr 20 przewi-
dziano kod 140 - zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej. Ustawodawca
założył zatem możliwość wyrejestrowania z ubezpieczeń również w sytuacji, gdy po-
zarolnicza działalność gospodarcza pozostaje w ewidencji, ale prowadzący ją fak-
tycznie zaprzestaje jej prowadzenia. Oznacza to, że dla istnienia obowiązku ubezpie-
czenia nie jest wymagane, aby osoba prowadząca działalność gospodarczą była wpi-
sana do ewidencji działalności gospodarczej, ale aby faktycznie ją prowadziła. W
przeciwnym razie, jako podstawę wyrejestrowania z ubezpieczenia ustawodawca
przyjąłby wyłącznie wykreślenie z ewidencji działalności gospodarczej.
Zdaniem pełnomocnika skarżącego, błędny jest również pogląd, że skoro po
stronie Roberta P. nie występowały wyjątkowe okoliczności, jak długotrwała choroba
udokumentowana zaświadczeniem lekarskim, czy też inne zdarzenia losowe, uza-
sadniające wyrejestrowanie z ubezpieczeń, to należy przyjąć, że prowadził on dzia-
łalność przez cały czas, a w konsekwencji podlegał obowiązkowym ubezpieczeniom
społecznym. Wywodził, że takie założenie nie znajduje oparcia w ustawach, ponie-
waż nie ma nakazu, aby „każdą zgłoszoną działalność prowadzić, a jeśli tego się nie
robi, natychmiast ją wyrejestrować”. Wyrejestrowanie wiąże się z jej likwidacją i ob-
ciążeniem skarżącego podatkiem od remanentu likwidacyjnego. Każda ponowna re-
jestracja działalności gospodarczej powoduje dodatkowe koszty i naraża przedsię-
biorcę na stratę czasu. W konsekwencji ponowna, zbędna rejestracja jest narusze-
niem swobody wykonywania działalności gospodarczej.
6
W ocenie pełnomocnika skarżącego, art. 88b - art. 88e Prawa działalności go-
spodarczej nie pozwalają na zgłaszanie przerw w działalności gospodarczej. Na
wyrejestrowanie z ubezpieczeń w razie czasowego zaprzestania prowadzenia dzia-
łalności gospodarczej pozwala art. 13 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecz-
nych, albowiem obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym podlegają osoby
prowadzące działalność gospodarczą od dnia rozpoczęcia do dnia zaprzestania jej
wykonywania, a dodatkowym na to dowodem są powołane kody ubezpieczenia.
Sporządzając deklaracje w przedmiocie wyrejestrowania z ubezpieczeń wniosko-
dawca na bieżąco analizował swoją sytuację w zakresie zaprzestania prowadzenia
działalności gospodarczej i składał deklaracje wówczas, gdy faktycznie tej działalno-
ści nie zamierzał prowadzić, korzystał przy tym z wyjaśnień ZUS zawartych na jego
stronie internetowej, gdzie znajdowała się porada o treści: „wyrejestrowanie z ubez-
pieczeń, a następnie zgłoszenie do nich, powinno następować także w przypadku,
gdy zaprzestanie działalności ma charakter czasowy. Nie jest przy tym wymagane
wyrejestrowanie w organie ewidencyjnym".
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Sąd Apelacyjny ustalił, że wnioskodawca w okresach wskazanych w decyzji
organu rentowego zgłaszał temu organowi przerwy w działalności gospodarczej, nie
zgłaszał natomiast zaprzestania (likwidacji) tej działalności. W okresach zgłaszanych
przerw załatwiał czynności wiążące się z prowadzoną przez niego działalnością go-
spodarczą (zakupy narzędzi, materiałów potrzebnych do prowadzenia działalności).
Równocześnie nie zaistniały okoliczności (np. choroba), które uzasadniałyby przyję-
cie, że w spornych okresach wnioskodawca faktycznie nie mógł prowadzić działalno-
ści gospodarczej. Wymienionych ustaleń wnioskodawca w skardze kasacyjnej sku-
tecznie nie zakwestionował. Zarzut naruszenia art. 382 w związku z art. 385 k.p.c.
jest bezzasadny. Przytoczone na jego uzasadnienie okoliczności stanowią w części
w istocie zarzut naruszenia prawa materialnego (zarzut oceny pozostawania w ewi-
dencji działalności gospodarczej jako mający przesądzać o „zewnętrznych cechach
przedsiębiorcy”), w części, w zakresie zarzutu ogólnikowej oceny zebranego mate-
riału dowodowego, mógłby on zostać odniesiony do naruszenia przepisu art. 233 § 1
k.p.c., wymagałby jednak wówczas odpowiedniego uzasadnienia, a nie poprzestania
na przytoczonym sformułowaniu.
7
Nie są usprawiedliwione zarzuty naruszenia prawa materialnego. Zgodnie z
art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń
społecznych obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają
między innymi osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są oso-
bami prowadzącymi pozarolniczą działalność oraz osobami z nimi współpracującymi.
Przepis art. 8 ust. 6 ustawy zawiera legalną definicję osoby prowadzącej pozarolni-
czą działalność w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniach społecznych. Zgodnie z
tym przepisem za osobę prowadząca pozarolniczą działalność uważa się między
innymi osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie prze-
pisów o działalności gospodarczej lub innych przepisów szczególnych. Ustawa okre-
śliła również w art. 13 w sposób autonomiczny okresy, w których osoby prowadzące
działalność pozarolniczą podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu,
rentowym, chorobowemu i wypadkowemu (pkt 4). Są nimi okresy „od dnia rozpoczę-
cia działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności”. Użyte w wymie-
nionym przepisie pojęcia dnia rozpoczęcia wykonywania działalności oraz dnia za-
przestania wykonywania tej działalności, z którymi przepisy wiążą podleganie obo-
wiązkowo ubezpieczeniom społecznym, nie zostały w ustawie o systemie ubezpie-
czeń społecznych zdefiniowane. Wyjaśnienia tych pojęć nie zawierają też przepisy
dotyczące działalności gospodarczej, w szczególności ustawa z dnia 19 listopada
1999 r. - Prawo działalności gospodarczej. Należy przyjąć, iż ustawodawca pozosta-
wił tę kwestię praktyce. Można dodać, iż analogiczne zwroty zawierał art. 3 ustawy z
dnia 18 grudnia 1976 r. o ubezpieczeniu społecznym osób prowadzących działalność
gospodarczą (jednolity tekst: Dz.U. z 1989 r. Nr 46, poz. 250 ze zm.). W orzecznic-
twie zasadniczo utrwaliło się stanowisko oparte na językowej wykładni wymienionych
zwrotów, według którego rozpoczęcie działalności gospodarczej oznacza faktyczne
podjęcie tej działalności, a jej zaprzestanie jest równoznaczne z faktycznym zakoń-
czeniem działalności. Rozpoczęcie działalności polega na podjęciu w celu zarobko-
wym działań określonych we wpisie do ewidencji działalności gospodarczej (por. np.
wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 czerwca 2001, III UKN 428/00, OSNP 2003 nr 6,
poz. 158), przy czym składają się na nią także czynności zmierzające do zaistnienia
takich czynności gospodarczych (czynności przygotowawcze). Przerwy w zasadni-
czej działalności w postaci poszukiwania klientów, załatwiania spraw urzędowych,
gromadzenia potrzebnych materiałów itp. nie oznaczają zaprzestania działalności
gospodarczej. W nowszym orzecznictwie (por. wyrok z dnia 25 listopada 2005, I UK
8
80/05, niepublikowany) podkreśla się, że istnienie samego wpisu do ewidencji dzia-
łalności gospodarczej nie przesądza o faktycznym prowadzeniu tej działalności (wpis
ma charakter deklaratoryjny), ale prowadzi do domniemania prawnego (art. 234
k.p.c.), według którego osoba wpisana do ewidencji jest traktowana jako prowadząca
działalność gospodarczą. Domniemanie to może być obalone, ale wymaga to prze-
prowadzenia przeciwdowodu. To samo można powiedzieć o wykreśleniu wpisu do
ewidencji w przypadku zawiadomienia o zaprzestaniu wykonywania działalności go-
spodarczej. Osoba, która jest wpisana w ewidencji działalności gospodarczej, a nie
zgłosiła zawiadomienia o zaprzestaniu prowadzenia tej działalności, powinna być
traktowana jako prowadząca taką działalność. W wymienionym orzeczeniu, a także
w innych orzeczeniach (por. np. wyrok z 30 listopada 2005 r., I UK 95/05, niepubli-
kowany) Sąd Najwyższy przyjął, że tzw. „zawieszenie” prowadzenia działalności,
względnie zgłoszenie jej przerw, np. w organie rentowym, nie stwarza domniemania
prawnego zaprzestania prowadzenia działalności i co najwyżej może prowadzić do
domniemania faktycznego (art. 231 k.p.c.). W rozpoznawanej sprawie, w świetle
ustalonych okoliczności faktycznych, takiego domniemania nie można przyjąć.
W skardze kasacyjnej skarżący powołuje się na przewidzianą w obowiązują-
cym prawie możliwość wyrejestrowania z ubezpieczenia, skutkującą brakiem podle-
gania ubezpieczeniu. W szczególności - zdaniem skarżącego - załącznik Nr 20 do
rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 4 grudnia 1998 r. w spra-
wie określenia wzorów zgłaszania do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia
zdrowotnego (Dz.U. Nr 149, poz. 982), określający kody przyczyn wyrejestrowania
płatnika , przewiduje kod 113 dla przypadków, gdy płatnik oświadcza, że zaprzestaje
prowadzenia działalności gospodarczej. Takie oświadczenia składał wnioskodawca,
ich skutkiem powinno być ustanie podlegania ubezpieczeniu. W związku z tym za-
rzutem należy przede wszystkim zwrócić uwagę, że powołane rozporządzenie zo-
stało wydane na podstawie art. 49 ust. 2 i 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecz-
nych, według którego minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego okre-
śli w drodze rozporządzenia wzory zgłoszeń do ubezpieczenia raportów miesięcz-
nych i imiennych, zgłoszeń płatnika składek deklaracji rozliczeniowych i innych do-
kumentów niezbędnych do prowadzenia kont płatników składek i kont ubezpiecze-
niowych. Wymienione dokumenty, których wzory określa rozporządzenie, są wypeł-
niane między innymi przy użyciu kodów wymienionych w załączniku Nr 20 do rozpo-
rządzenia. W swojej treści rozporządzenie ogranicza się wyłącznie do kwestii tech-
9
nicznych (określenia wzorów dokumentów i nadania określonym informacjom kodu,
składającego się z cyfr). Rozporządzenie nie wprowadza nowych - innych niż w
ustawie systemowej - przesłanek ustania podlegania obowiązkowi ubezpieczenia.
Pomijając okoliczność, iż ustawa w art. 49 nie daje ku temu żadnych podstaw, należy
stwierdzić, iż zamieszczone w załączniku Nr 20 do rozporządzenia określenia podle-
gające kodowaniu, stanowią w istocie powtórzenie zwrotów ustawowych. W szcze-
gólności kod przyczyny wyrejestrowania płatnika: „111 - zaprzestanie prowadzenia
działalności” pokrywa się w istocie z określeniem ustawowym art. 13 pkt 4 -”zaprze-
stanie wykonywania tej działalności” i musi być rozumiany analogicznie do znaczenia
terminu ustawowego. Z tego punktu widzenia nie można zasadniczo kwestionować
poprawności treści powołanej w skardze kasacyjnej instrukcji ZUS. Niewątpliwie jed-
nak bardziej poprawne byłoby posłużenie się ustawowym określeniem o zaprzesta-
niu „wykonywania” (tej) działalności niż określeniem o zaprzestaniu „prowadzenia”
działalności.
O znaczeniu wymienionej ustawowej przesłanki ustania obowiązku ubezpie-
czenia społecznego Sąd Najwyższy wypowiedział się powyżej. Na gruncie ustalo-
nych okoliczności faktycznych, wnioskodawca przesłanki tej nie spełniał.
Z przytoczonych motywów, na podstawie art. 39814
k.p.c. należało orzec jak w
sentencji orzeczenia.
========================================