Pełny tekst orzeczenia

WYROK Z DNIA 16 LISTOPADA 2006 R.
SNO 68/06
Korzystanie z nowoczesnych urządzeń technicznych, zwłaszcza komputerów,
skanerów i drukarek powinno się odbywać według reguł zabezpieczających przed
utworzeniem więcej niż jednej wersji wyroku przeznaczonej do druku, oraz
umożliwiającej kontrolę tworzenia, kopiowania, przekształcania i drukowania
zawierających ten dokument. Przy niskim poziomie zabezpieczeń elektronicznych
postaci orzeczeń wydaje się uzasadnione zalecanie własnoręcznego sporządzania
części rozstrzygającej (tenoru) wyroku.
Przewodniczący: sędzia SN Józef Szewczyk.
Sędziowie SN: Zbigniew Strus (sprawozdawca), Tadeusz Wiśniewski.
S ą d N a j w y ż s z y – S ą d D y s c y p l i n a r n y na rozprawie z udziałem
Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego sędziego Sądu Okręgowego oraz protokolanta
po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2006 r. sprawy sędziego Sądu Rejonowego w
związku z odwołaniem obwinionej od wyroku Sądu Apelacyjnego – Sądu
Dyscyplinarnego z dnia 26 maja 2006 r., sygn. akt (...)
1. u t r z y m a ł zaskarżony w y r o k w m o c y ,
2. kosztami sądowymi postępowania odwoławczego obciążył Skarb Państwa.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny wyrokiem z dnia 26 maja 2006 r. uznał
sędziego Sądu Rejonowego winną tego, że w dniu 18 marca 2004 r. w A. dopuściła się
rażącej i oczywistej obrazy przepisów prawa procesowego, tj. art. 413 § 1 pkt 5 k.p.w.
w związku z art. 1 § 2 k.p.w. i art. 82 § 2 k.p.w. oraz prawa materialnego, tj. art. 95
k.w. w ten sposób, że orzekając w sprawie Sądu Rejonowego, sygn. XW 2314/03,
przeciwko Piotrowi S., skazała go za inny typ wykroczenia niż zarzucany, tj. z art. 119
§ 1 k.w. (wykroczenie przeciwko mieniu) zamiast z art. 95 k.w. (wykroczenie
przeciwko bezpieczeństwu w ruchu drogowym) i wymierzyła mu karę grzywny w
rozmiarze przekraczającym ustawowe zagrożenie, i za ten czyn dyscyplinarny,
stanowiący przewinienie służbowe określone w art. 107 § 1 ustawy z dnia 27 lipca
2001 r. – Prawo o ustroju sadów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 z późn. zm.)
na podstawie art. 109 § 1 pkt 2 tej ustawy wymierzył jej karę nagany, a kosztami
postępowania dyscyplinarnego obciążył Skarb Państwa.
Podstawę orzeczenia stanowiły następujące ustalenia faktyczne:
2
Sędzia Sądu Rejonowego w dniu 18 marca 2004 r. orzekała w składzie
jednoosobowym w Wydziale Grodzkim w A., w sprawie o wykroczenie Piotra S.
obwinionego o czyn z art. 95 k.w., tj. o prowadzenie pojazdu na drodze publicznej bez
wymaganych dokumentów i w tym dniu wydała wyrok o treści przytoczonej w opisie
czynu przypisanego obwinionemu. Wyrok uprawomocnił się dnia 26 kwietnia 2004 r.,
lecz postępowanie zostało wznowione w dniu 1 marca 2006 r., a następnie umorzone.
Wyrok znajdujący się w aktach sprawy sygn. akt XW 2314/03, w części
dyspozytywnej nie zawiera nazwiska obwinionego, a forma gramatyczna właściwa jest
dla kobiety, ponieważ wina i kara trzykrotnie występują w związku frazeologicznym z
„obwinioną”.
Z uzasadnienia wyroku Sądu Dyscyplinarnego można wnioskować, że
zgromadzony materiał dowodowy nie pozwolił wyjaśnić przyczyny doręczenia
obwinionemu odpisu wyroku odmiennej treści, tj. zawierającego imię i nazwisko
Piotra S., prawidłową kwalifikację (art. 95 § 1 k.w.) i karę mieszczącą się w granicach
zagrożenia ustawowego oraz część dyspozytywną odnoszącą się do obwinionego.
Sędzia Sądu Rejonowego twierdziła, że nie sporządziła treści wyroku
dotkniętego wadami, lecz podpisała go bez przeczytania, ufając, że wydruk z dysku
komputerowego będzie zgodny z treścią nadaną przez sędziego – znajdującą
odzwierciedlenie w odpisie doręczonym obwinionemu w kilka dni po wydaniu.
Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny uznał, że popełnienie czynu
dyscyplinarnego nie budzi wątpliwości, ponieważ doszło do oczywistej i rażącej
obrazy przepisów prawa procesowego i prawa materialnego. Orzekając o wymiarze
kary dyscyplinarnej Sąd uwzględnił uprzednią karalność dyscyplinarną obwinionego
sędziego oraz wielokrotne wytknięcia przez instancję odwoławczą uchybień w jej
pracy.
Sędzia Sądu Rejonowego wniosła odwołanie od tego wyroku, domagając się
zmiany przez uniewinnienie od popełnienia zarzucanego jej czynu, ewentualnie o
odstąpienie od wymierzenia kary na podstawie art. 109 § 5 ustawy – Prawo o ustroju
sądów powszechnych. Skarżąca przywiązuje zasadnicze znaczenie do nieustalenia
przez Sąd Dyscyplinarny pierwszej instancji okoliczności, kiedy i w następstwie
czyjego działania w aktach sprawy znalazł się inny wyrok niż wysłano obwinionemu,
co powinno usprawiedliwiać tłumaczenie wątpliwości na jej korzyść. Stwierdzenie w
zaskarżonym wyroku faktu przyczynienia się protokolantki uczestniczącej w
posiedzeniu do czynu dyscyplinarnego powinno prowadzić do uwolnienia sędziego od
wyłącznej odpowiedzialności za zaistniałą sytuację. Poza tym zarzuciła wymierzenie
niewspółmiernie surowej kary ze względu na przedmiotowe i podmiotowe
okoliczności czynu.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
3
Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia nakazuje w wypadkach
wyczerpująco określonych stosować przepisy Kodeksu postępowania karnego (art. 1 §
2 k.p.w.). Według art. 82 § 1 k.p.w. sąd na piśmie sporządza wyrok, do którego stosuje
się odpowiednio przepis art. 418 § 1 k.p.k. wymagający podpisania wyroku przez
skład orzekający. Pojęcie wyroku zawiera dwa zasadnicze desygnaty: a) merytoryczne
rozstrzygnięcie sprawy poddanej pod osąd oraz b) materialną postać rozstrzygnięcia w
formie określonej przez ustawę. Wymaganie formy pisemnej zapewnia zgodność
decyzji składu orzekającego z utrwaloną postacią, pozwala ją zachowywać,
weryfikować, wykonywać, itd. Gwarancją tych funkcji jest utworzenie oryginału, czyli
dokumentu autentycznego, pierwotnego i niepowtarzalnego, pochodzącego wprost od
składu orzekającego. Ustawa określając podmiot uprawniony do tworzenia oryginału
wyroku (art. 82 § 1 k.p.w., § 94 Regulaminu wewnętrznego urzędowania sądów
powszechnych) oraz formę pisemną, pozostawia swobodę rozwiązań technicznych
(pismo ręczne, czy pismo edytowane przy pomocy współczesnych urządzeń
technicznych). Nie ma jedynie wątpliwości, co do tego, że podpisy sędziów biorących
udział w wydaniu orzeczenia muszą być złożone własnoręcznie po utrwaleniu treści
wyroku w formie pisemnej i jest to zasada postępowań sądowych, obowiązująca
zarówno w postępowaniu karnym, jak i w postępowaniu cywilnym (art. 113 k.p.k., art.
418§ 1 k.p.k., stosowany również w postępowaniu w sprawach o wykroczenia, art. 324
§ 2 k.p.c.).
Podpisanie wyroku jako dokumentu pełni szczególne funkcje. Jest znakiem
indywidualizującym osobę sędziego rozstrzygającego sprawę merytorycznie.
Etymologiczne tłumaczenie tego słowa („pod pismem”) wskazuje, że czasowo i
przestrzennie podpis powinien być złożony po sporządzeniu dokumentu. Ze względu
na znaczne możliwości weryfikacji stanowi prosty lecz skuteczny sposób
zabezpieczenia pisma przed zmianami, szczególnie przez dopisanie czegokolwiek.
Podpisy składu orzekającego wskazują, że rozstrzygnięcie jako akt decyzyjny sądu
zostało dokonane, potwierdzają autentyczność treści zawartej w utrwalonej postaci i
zgodność z tym aktem. Funkcje zabezpieczające podpisu nakazują umieszczenie go
tak blisko zakończenia tekstu, jak pozwalają na to jego cechy osobiste podpisującego
(dynamika pisma) oraz cechy fizyczne narzędzia pisarskiego i podłoża.
Ze względu na ścisły związek podpisu z treścią, jego obiektywne znaczenie
uzależnione jest od rodzaju dokumentu, dlatego w praktyce wymiaru sprawiedliwości
podpis pod wyrokiem należy do najważniejszych czynności sędziego i dlatego
powinien być składany ze szczególną uwagą.
Wspomniane już urządzenia techniczne (zwłaszcza komputery, skanery i
drukarki) ułatwiają edytowanie i formatowanie tekstu oraz przygotowywanie w tym
samym czasie wydruków, w celu ich doręczenia. W rozpoznawanej sprawie wchodziło
w rachubę obowiązkowe doręczenie odpisu wyroku na podstawie art. 94 § 1 k.p.w. w
4
związku z art. 505 § 1 zdanie pierwsze k.p.k. Szybkość i łatwość wprowadzania zmian
w tekście przed wydrukowaniem stanowi również zagrożenie dla twórcy dokumentu,
co ujawniło się w rozpoznawanej sprawie, dotyczącej wydania wyroku
przygotowanego w postaci elektronicznej, a następnie drukowanego (z przyczyn
obiektywnych) na odrębnym zestawie komputerowym używanym przez większy
zespół pracowników Sądu Grodzkiego.
Korzystanie z tych nowoczesnych urządzeń powinno odbywać się według reguł
zabezpieczających przed utworzeniem więcej niż jednej wersji wyroku przeznaczonej
do druku, oraz umożliwiającej kontrolę tworzenia, kopiowania, przekształcania i
drukowania zawierających ten dokument. Przy niskim poziomie zabezpieczeń
elektronicznych postaci orzeczeń wydaje się uzasadnione zalecanie własnoręcznego
sporządzania części rozstrzygającej (tenoru) wyroku. Brak procedur zmniejszających
ryzyko pomyłki ma związek z edycją dwóch wersji wyroku w sprawie sygn. akt XW
2314/03 Sądu Grodzkiego, zawierających odmienną treść, a Sąd Apelacyjny – Sąd
Dyscyplinarny w ramach zgromadzonych dowodów nie zdołał ustalić okoliczności
doręczenia obwinionemu Piotrowi S. odpisu wyroku nakazowego, niemal prawidłowo
sporządzonego pod względem formy i treści (orzeczenie o kosztach również w tym
wypadku dotyczy obwinionej) i zachowania w aktach sprawy (k. 16) jako oryginału,
wyroku dotkniętego wadami oczywistymi i rażącymi.
Ocena tego materiału oparta na założeniu dobrej wiary sędziego rozpoznającego
sprawę obwinionego Piotra S. pozwala przyjąć, że wersja wyroku znajdująca się w
aktach, została przygotowana przy wykorzystaniu, jako wzorca, innego wyroku
wydanego w stosunku do kobiety obwinionej o czyn przewidziany w art. 119 k.p.w., z
tym, że osoba przygotowująca ją do podpisu i wydruku nie ukończyła przekształcania
lub wykonała to niestarannie, pozostawiając fragmenty niewypełnione (nazwisko), a
część dyspozytywną z niewłaściwą formą gramatyczną, błędną kwalifikacją,
wymiarem kary oraz kosztów. Brak w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego –
Sądu Dyscyplinarnego ustaleń, aby zachowała się elektroniczna wersja wyroku
służąca za podstawę wydruku orzeczenia skierowanego do obwinionego dnia 22 marca
2004 r.
Nie ma wątpliwości, że opisany przebieg zdarzeń nie był objęty zamiarem
sędziego Sądu Rejonowego, ponieważ nie ma żadnego rozumnego powodu, aby
świadomie tworzyła i zachowywała dokument obciążający ją i wywołujący dotkliwe
konsekwencje służbowe. Przyczynę swego postępowania obwiniona szczerze
wyjaśniła, przyznając, że wyrok podpisała bez czytania, tkwiąc w przekonaniu, że
wydała orzeczenie zgodne z prawem.
Przytoczone wyżej rozważania dotyczące kreatywnej funkcji podpisu sędziego na
wyroku prowadzą do wniosku, że podpis złożony na dokumencie wydrukowanym
doprowadził do powstania (oryginału) wyroku wydanego z rażącym i oczywistym
5
naruszeniem prawa materialnego. Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny trafnie
wskazał, że jego wady formalne są tak łatwe do wykrycia, iż przeczytanie dokumentu
przed podpisaniem zapobiegłoby zdarzeniu stanowiącemu czyn dyscyplinarny.
Czynność kontrolna wymagana wobec dokumentów stworzonych własnoręcznie, a
tym bardziej edytowanych przy pomocy urządzeń wypełnia obowiązek sumiennego
działania w zakresie pełnionej służby. Okoliczności sprzyjające popełnieniu błędu, tj.
duże obciążenie pracą, trudne warunki lokalowe i nieodpowiednie w tamtym okresie
wyposażenie techniczne mogły sprzyjać popełnieniu błędu, lecz nie stanowią
przypadku, na którego wystąpienie sędzia Sądu Rejonowego nie miała wpływu.
Wyłącza to możliwość uniewinnienia od zarzutu popełnienia czynu dyscyplinarnego,
bowiem odpowiedzialność ta aktualizuje się nawet przy lekkiej postaci winy
nieumyślnej.
Odstąpieniu od wymiaru kary, o co ewentualnie wnosiła obwiniona sędzia,
sprzeciwiają się: od strony podmiotowej poprzednia karalność dyscyplinarna karą
upomnienia i liczne wytknięcia uchybień w pełnieniu służby, a od strony
przedmiotowej przeciwwskazaniem łagodzenia kary dyscyplinarnej były dość
poważne skutki błędu w orzekaniu, ponieważ wyrok nakazowy musiał być uchylony
po wznowieniu postępowania, a postępowanie umorzone. Obwiniony łamiący prawo
uniknął zatem kary. Dlatego nie można zgodzić się z wnioskami odwołania opartego
na przekonaniu, że wymierzona kara surowsza o jeden stopień w gradacji
ustanowionej w art. 109 § 1 u.s.p. jest rażąco surowa, co uzasadniałoby zmianę
zaskarżonego wyroku na podstawie art. 438 § 1 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 128 u.s.p.