V CZ 98/06
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:16-11-2012
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 98/06
POSTANOWIENIE
Dnia 8 grudnia 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marian Kocon (przewodniczący)
SSN Józef Frąckowiak
SSN Marek Sychowicz (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa E. B., A. B.-C.
i P. B.
przeciwko Powiatowi M.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 8 grudnia 2006 r.,
zażalenia strony pozwanej
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 25 sierpnia 2006 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2006 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną pozwanego Powiatu M., wniesioną przez pełnomocnika pozwanego
będącego radcą prawnym, od wyroku tego Sądu z dnia 24 marca 2006 r. wydanego
w sprawie o zapłatę, albowiem skarga nie została opłacona opłatą w wysokości
stosunkowej obliczonej od wartości przedmiotu zaskarżenia (wynoszącą kwotę
3 964 zł), lecz opłatą w wysokości 40 zł. Wprawdzie w skardze kasacyjnej wartość
przedmiotu zaskarżenia nie została wskazana, ale wartość tę, na wezwanie Sądu
pełnomocnik pozwanego podał później, ale i wówczas nie uzupełnił brakującej
części opłaty.
W zażaleniu na wymienione postanowienie pozwany utrzymuje, że skarga
kasacyjna została należycie opłacona, co wynika z art. 23 pkt 2 ustawy z dnia
28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167,
poz. 1398 ze zm.). Wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wysokość opłaty od skargi kasacyjnej w sprawach o prawa majątkowe
określa art. 18 ust. 2 w zw. z art. 13 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach
sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.; dalej – u.k.s.c.).
Według tego przepisu opłata od skargi kasacyjnej w sprawie o prawa majątkowe
wynosi 5% wartości przedmiotu zaskarżenia, jednak nie mniej niż 30 zł i nie więcej
niż 100 000 zł. Przepis art. 23 u.k.s.c. stanowi, że opłatę stałą w kwocie 40 zł
pobiera się od pism wymienionych w pięciu punktach tego artykułu. Punkt 2 dotyczy
wskazanych w nim pism, m.in. skargi kasacyjnej, lecz nie tak jak uważa pozwany,
wnoszonych we wszystkich rodzajach spraw, ale jedynie w sprawie, w której
postępowanie nieprocesowe zostało wszczęte z urzędu. Wprawdzie sformułowanie
art. 23 pkt 2 u.k.s.c. jak i jego lokata w dziale 2 tytułu II ustawy pod tytułem
„Wysokość opłat we wszystkich rodzajach spraw” mogą być mylące, ale jest
oczywiste, że takie odczytanie znaczenia tego przepisu, jakiego dokonał pozwany,
prowadzi do absurdalnego wniosku, że apelacja, skarga kasacyjna i skarga
o wznowienie postępowania wniesione w sprawach majątkowych podlegałyby, bez
3
względu na wartość przedmiotu zaskarżenia, opłaceniu opłatą stałą w wysokości 40
zł. Stanowiłoby to nie wyjątek od zasad określonych w art. 13 i 18 u.k.s.c., lecz
wyłączenie ich stosowania i świadczyłoby o całkowitej nieracjonalności przepisów
ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Wykładnia tych przepisów,
która zakłada taką nieracjonalność, jest nie do przyjęcia.
Z przytoczonych względów zażalenie jest niezasadne i na podstawie
art. 3941
§ 3 w zw. z art. 39814
k.p.c. należało je oddalić.
POSTANOWIENIE
Dnia 8 grudnia 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marian Kocon (przewodniczący)
SSN Józef Frąckowiak
SSN Marek Sychowicz (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa E. B., A. B.-C.
i P. B.
przeciwko Powiatowi M.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 8 grudnia 2006 r.,
zażalenia strony pozwanej
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 25 sierpnia 2006 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2006 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną pozwanego Powiatu M., wniesioną przez pełnomocnika pozwanego
będącego radcą prawnym, od wyroku tego Sądu z dnia 24 marca 2006 r. wydanego
w sprawie o zapłatę, albowiem skarga nie została opłacona opłatą w wysokości
stosunkowej obliczonej od wartości przedmiotu zaskarżenia (wynoszącą kwotę
3 964 zł), lecz opłatą w wysokości 40 zł. Wprawdzie w skardze kasacyjnej wartość
przedmiotu zaskarżenia nie została wskazana, ale wartość tę, na wezwanie Sądu
pełnomocnik pozwanego podał później, ale i wówczas nie uzupełnił brakującej
części opłaty.
W zażaleniu na wymienione postanowienie pozwany utrzymuje, że skarga
kasacyjna została należycie opłacona, co wynika z art. 23 pkt 2 ustawy z dnia
28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167,
poz. 1398 ze zm.). Wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wysokość opłaty od skargi kasacyjnej w sprawach o prawa majątkowe
określa art. 18 ust. 2 w zw. z art. 13 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach
sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.; dalej – u.k.s.c.).
Według tego przepisu opłata od skargi kasacyjnej w sprawie o prawa majątkowe
wynosi 5% wartości przedmiotu zaskarżenia, jednak nie mniej niż 30 zł i nie więcej
niż 100 000 zł. Przepis art. 23 u.k.s.c. stanowi, że opłatę stałą w kwocie 40 zł
pobiera się od pism wymienionych w pięciu punktach tego artykułu. Punkt 2 dotyczy
wskazanych w nim pism, m.in. skargi kasacyjnej, lecz nie tak jak uważa pozwany,
wnoszonych we wszystkich rodzajach spraw, ale jedynie w sprawie, w której
postępowanie nieprocesowe zostało wszczęte z urzędu. Wprawdzie sformułowanie
art. 23 pkt 2 u.k.s.c. jak i jego lokata w dziale 2 tytułu II ustawy pod tytułem
„Wysokość opłat we wszystkich rodzajach spraw” mogą być mylące, ale jest
oczywiste, że takie odczytanie znaczenia tego przepisu, jakiego dokonał pozwany,
prowadzi do absurdalnego wniosku, że apelacja, skarga kasacyjna i skarga
o wznowienie postępowania wniesione w sprawach majątkowych podlegałyby, bez
3
względu na wartość przedmiotu zaskarżenia, opłaceniu opłatą stałą w wysokości 40
zł. Stanowiłoby to nie wyjątek od zasad określonych w art. 13 i 18 u.k.s.c., lecz
wyłączenie ich stosowania i świadczyłoby o całkowitej nieracjonalności przepisów
ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Wykładnia tych przepisów,
która zakłada taką nieracjonalność, jest nie do przyjęcia.
Z przytoczonych względów zażalenie jest niezasadne i na podstawie
art. 3941
§ 3 w zw. z art. 39814
k.p.c. należało je oddalić.