Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CZ 106/06
POSTANOWIENIE
Dnia 10 stycznia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Marian Kocon
SSN Iwona Koper
w sprawie z powództwa K. S.
przeciwko "S." Spółce z o.o. i in.
o ochronę dóbr osobistych,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 10 stycznia 2007 r.,
zażalenia powódki na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 24 maja 2006 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Wyrokiem z dnia 14 lutego 2006 r. Sąd Apelacyjny oddalił apelację powódki
od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 17 grudnia 2004 r. oddalającego
powództwo.
Postanowieniem z dnia 24 maja 2006 r. Sąd Apelacyjny odrzucił wniesioną
dnia 15 maja 2006 r. skargę kasacyjną powódki od wskazanego wyroku tego Sądu.
Uznał, że skarga kasacyjna podlegała opłacie stałej w kwocie 600 zł (art. 26 ust. 1
pkt 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych,
Dz.U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.), zaś skarżąca tytułem opłaty od skargi uiściła
jedynie 40 zł.
W zażaleniu skarżąca zarzuciła naruszenie art. 1302
§ 3 k.p.c. w zw. z art.
149 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych i wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Podstawową zasadą prawa międzyczasowego w dziedzinie procesu
cywilnego jest zasada bezpośredniego działania ustawy nowej. Zasada ta
wyrażona została w art. XV § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Przepisy
wprowadzające Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 43, poz. 297 ze zm.).
Innymi słowy, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, przy wykonywaniu czynności
procesowych stosuje się prawo, które obowiązuje w czasie dokonywania czynności.
Wymieniona zasada ma zatem znaczenie ogólne w zakresie prawa procesowego
cywilnego (por. uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia
17 stycznia 2001 r. – zasadę prawną, III CZP 49/00, OSNC 2001, nr 4, poz. 53,
wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 lipca 2003 r., IV CKN 310/01, niepubl.) i znajduje
również zastosowanie w odniesieniu do przepisów ustawy z dnia 28 lipca 2005 r.
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, skoro mają one charakter przepisów
prawa procesowego.
Istotny wyjątek od zasady bezpośredniego działania ustawy nowej
przewidziany został w art. 149 ust. 1 powołanej ustawy. Przepis ten stanowi,
że w sprawach wszczętych przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje się,
do czasu zakończenia postępowania w danej instancji, dotychczasowe przepisy
o kosztach sądowych. W rozpoznawanej sprawie wejście w życie ustawy nastąpiło
3
po zakończeniu postępowania przed Sądem drugiej instancji, natomiast wniesienie
skargi kasacyjnej od wydanego przez ten Sąd postanowienia miało miejsce już
w czasie jej obowiązywania.
Wniesienie skargi kasacyjnej inicjuje postępowanie przed Sądem
Najwyższym i – mimo że jest czynnością podejmowaną przed sądem drugiej
instancji – stanowi co do zasady pierwszą czynność postępowania kasacyjnego.
Jeżeli zatem powódka wniosła skargę kasacyjną w czasie obowiązywania nowej
ustawy o kosztach sądowych, to – zgodnie z zasadą bezpośredniego działania
ustawy nowej – w rachubę wchodzą tu przepisy tej ustawy. Tym samym zawarty
w zażaleniu zarzut naruszenia art. 149 ust. 1 obowiązującej ustawy o kosztach
sądowych okazał się bezzasadny.
Skutki nieuiszczenia opłat od środków odwoławczych i środków zaskarżenia
wnoszonych przez profesjonalnych pełnomocników określa obecnie art. 1302
§ 3
k.p.c. Przepis ten stanowi, że sąd odrzuca bez wezwania o uiszczenie opłaty pismo
wniesione przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika patentowego środki
odwoławcze lub środki zaskarżenia (apelację, zażalenie, skargę kasacyjną, skargę
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, sprzeciw od
wyroku zaocznego, zarzuty od nakazu zapłaty, skargę na orzeczenie referendarza
sądowego) podlegające opłacie w wysokości stałej lub stosunkowej obliczonej od
wskazanej przez stronę wartości przedmiotu zaskarżenia. Sąd Apelacyjny trafnie
zakwalifikował rozpoznawaną sprawę jako sprawę o ochronę dóbr osobistych,
w której od skargi kasacyjnej należało pobrać opłatę stałą w kwocie 600 zł (art. 26
ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 18 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych). Wobec uiszczenia
przez powódkę opłaty od skargi w kwocie 40 zł, Sąd drugiej instancji odrzucił
skargę kasacyjną, przyjmując trafnie jako podstawę rozstrzygnięcia art. 1302
§ 3
k.p.c.
Z podanych względów, na podstawie art. 39814
i 3941
§ 3 k.p.c., Sąd
Najwyższy oddalił zażalenie.
jz

I CZ 106/06

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia