Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CZ 114/06
POSTANOWIENIE
Dnia 10 stycznia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Marian Kocon
SSN Iwona Koper
w sprawie z wniosku A. T.
przy uczestnictwie R. K. i E. P.
o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 10 stycznia 2007 r.,
zażalenia wnioskodawczyni na postanowienie Sądu Okręgowego w R.
z dnia 19 września 2006 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 19 września 2006 r. Sąd Okręgowy w R. odrzucił –
jako nienależycie opłaconą – apelację wnioskodawczyni od postanowienia Sądu
Rejonowego w L. z dnia 23 maja 2006 r. oddalającego wniosek o stwierdzenie
nabycia własności określonej nieruchomości przez zasiedzenie.
W zażaleniu skarżąca zarzuciła naruszenie art. 149 ust. 1 ustawy z dnia
28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz.
1398 ze zm.), wnosząc o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Podstawową zasadą prawa międzyczasowego w dziedzinie procesu
cywilnego jest zasada bezpośredniego działania ustawy nowej.
Zasada ta wyrażona została w art. XV § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1994 r. -
Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 43, poz. 297
ze zm.). Przyjąć należy, że wskazana zasada ma znaczenie ogólne w dziedzinie
w prawie procesowym cywilnym (por. uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu
Najwyższego z dnia 17 stycznia 2001 r. – zasadę prawną, III CZP 49/00, OSNC
2001, nr 4, poz. 53, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 lipca 2003 r., IV CKN
310/01, niepubl.) i znajduje ona również zastosowanie w odniesieniu do przepisów
ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych,
mających charakter przepisów prawa procesowego, która weszła w życie z dniem
2 marca 2006 r.
Istotny wyjątek od zasady bezpośredniego działania ustawy nowej
przewidziany został w art. 149 ust. 1 powołanej ustawy. Przepis ten stanowi,
że w sprawach wszczętych przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje się,
do czasu zakończenia postępowania w danej instancji, dotychczasowe przepisy
o kosztach sądowych. W rozpoznawanej sprawie wejście w życie ustawy nastąpiło
w toku postępowania przed Sądem pierwszej instancji. Postępowanie to zakończyło
się w dniu 23 maja 2006 r. wydaniem postanowienia oddalającego wniosek
o stwierdzenie zasiedzenia, natomiast wniesienie apelacji od tego postanowienia
3
miało miejsce w czasie obowiązywania nowej ustawy o kosztach sądowych.
W konsekwencji, zgodnie z zasadą bezpośredniego działania ustawy nowej, do
opłacenia apelacji zastosowanie znajdują nowe przepisy o kosztach sądowych.
W myśl art. 40 w zw. z 18 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych, od apelacji w sprawie z wniosku o stwierdzenie nabycia własności
nieruchomości przez zasiedzenie pobiera się opłatę stałą w wysokości 2.000 zł.
Apelacja wnioskodawczyni została tymczasem opłacona znakami opłaty sądowej
na kwotę 40 zł.
Skutki nieuiszczenia opłat od środków odwoławczych i środków zaskarżenia
wnoszonych przez profesjonalnych pełnomocników określa obecnie art. 1302
§ 3
k.p.c. Przepis ten stanowi, że sąd odrzuca bez wezwania o uiszczenie opłaty pismo
wniesione przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika patentowego środki
odwoławcze lub środki zaskarżenia (apelację, zażalenie, skargę kasacyjną, skargę
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, sprzeciw od
wyroku zaocznego, zarzuty od nakazu zapłaty, skargę na orzeczenie referendarza
sądowego) podlegające opłacie w wysokości stałej lub stosunkowej obliczonej od
wskazanej przez stronę wartości przedmiotu zaskarżenia. Taką właśnie sankcję
zastosował trafnie Sąd Okręgowy w zaskarżonym postanowieniu.
Z podanych względów, na podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.,
Sąd Najwyższy oddalił zażalenie.
jc

I CZ 114/06

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia