I CZ 122/06
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:28-02-2014
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 122/06
POSTANOWIENIE
Dnia 10 stycznia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący)
SSN Marian Kocon (sprawozdawca)
SSN Iwona Koper
w sprawie z powództwa G. G.
przeciwko D. P. i in.,
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 10 stycznia 2007 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 17 maja 2006 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
Uzasadnienie
2
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 17 maja 2006 r. odrzucił apelację
powoda G. G., a to z tej przyczyny, że nie odpowiada ona wymaganiom
ustawowym, tj. art. 368 § 1 pkt 2 i 3 k.p.c. Sąd uznał, że apelacja nie zawiera
zwięzłego przedstawienia zarzutów oraz ich uzasadnienia.
W zażaleniu powód wnosił o uchylenie powyższego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Apelacja jest środkiem odwoławczym służącym ponownemu
merytorycznemu rozpoznaniu sprawy w aspekcie zarzutów postawionych przez
skarżącego pod kątem oceny, czy zaskarżone orzeczenie powinno zostać
zmienione lub ewentualnie uchylone, czy też powinno się ostać. Zarzutem apelacji
jest m.in. twierdzenie, że wyrok sądu pierwszej instancji jest wadliwy ze względu na
błędne ustalenie stanu faktycznego. Twierdzenie takie powinno dotyczyć
konkretnego w danej sprawie elementu stanu faktycznego będącego podstawą
rozstrzygnięcia i wskazywać w czym się wyraża wadliwość postępowania sądu
pierwszej instancji. Skarżący nie ma obowiązku powołania w apelacji przepisów,
które doznały naruszenia – wystarczy, że zarzut swój sformułuje w sposób
jednoznacznie określający jego stanowisko w kwestii budzącej jego sprzeciw. Tym
m.in. różni się apelacja od skargi kasacyjnej, a także od znanej dawnemu k.p.c.
instytucji rewizji, że nie wymaga przytoczenia tzw. podstaw, lecz jedynie zarzuty.
W rozpoznawanej sprawie powód zarzucał w apelacji, że sąd bezpodstawnie
uznał, „iż nie istnieje w sprawie materiał dowodowy pozwalający na dokonanie
zasadniczych dla rozstrzygnięcia ustaleń co do istotnej treści zawartej między
stronami umowy oraz co do zaistnienia i wysokości poniesionej przez powoda
szkody i jej adekwatnego związku z zaniedbaniami pozwanych w postaci
niewykonania zobowiązania”. Wnosząc środek odwoławczy powód twierdzi, że
materiał taki został przez niego przedstawiony. Co więcej, w uzasadnieniu apelacji
powołuje on przepis art. 233 § 1 k.p.c., dotyczący obowiązku wszechstronnego
rozważenia całego zebranego w sprawie materiału dowodowego przy ustalaniu
3
stanu faktycznego. Bez znaczenia na tym etapie badania apelacji pozostaje kwestia
zasadności powyższego zarzutu.
Reasumując, należy stwierdzić, że apelacja zawiera zarzuty i ich
uzasadnienie. Wniesione pismo czyni zatem zadość wymaganiu art. 368 § 1 pkt 2
i 3 k.p.c. Zasadność podniesionych zarzutów powinna zostać poddana ocenie
merytorycznej przez sąd drugiej instancji.
Powyższe sprawia, że zażalenie powoda podlega uwzględnieniu (art. 39815
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
jc
POSTANOWIENIE
Dnia 10 stycznia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący)
SSN Marian Kocon (sprawozdawca)
SSN Iwona Koper
w sprawie z powództwa G. G.
przeciwko D. P. i in.,
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 10 stycznia 2007 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 17 maja 2006 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
Uzasadnienie
2
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 17 maja 2006 r. odrzucił apelację
powoda G. G., a to z tej przyczyny, że nie odpowiada ona wymaganiom
ustawowym, tj. art. 368 § 1 pkt 2 i 3 k.p.c. Sąd uznał, że apelacja nie zawiera
zwięzłego przedstawienia zarzutów oraz ich uzasadnienia.
W zażaleniu powód wnosił o uchylenie powyższego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Apelacja jest środkiem odwoławczym służącym ponownemu
merytorycznemu rozpoznaniu sprawy w aspekcie zarzutów postawionych przez
skarżącego pod kątem oceny, czy zaskarżone orzeczenie powinno zostać
zmienione lub ewentualnie uchylone, czy też powinno się ostać. Zarzutem apelacji
jest m.in. twierdzenie, że wyrok sądu pierwszej instancji jest wadliwy ze względu na
błędne ustalenie stanu faktycznego. Twierdzenie takie powinno dotyczyć
konkretnego w danej sprawie elementu stanu faktycznego będącego podstawą
rozstrzygnięcia i wskazywać w czym się wyraża wadliwość postępowania sądu
pierwszej instancji. Skarżący nie ma obowiązku powołania w apelacji przepisów,
które doznały naruszenia – wystarczy, że zarzut swój sformułuje w sposób
jednoznacznie określający jego stanowisko w kwestii budzącej jego sprzeciw. Tym
m.in. różni się apelacja od skargi kasacyjnej, a także od znanej dawnemu k.p.c.
instytucji rewizji, że nie wymaga przytoczenia tzw. podstaw, lecz jedynie zarzuty.
W rozpoznawanej sprawie powód zarzucał w apelacji, że sąd bezpodstawnie
uznał, „iż nie istnieje w sprawie materiał dowodowy pozwalający na dokonanie
zasadniczych dla rozstrzygnięcia ustaleń co do istotnej treści zawartej między
stronami umowy oraz co do zaistnienia i wysokości poniesionej przez powoda
szkody i jej adekwatnego związku z zaniedbaniami pozwanych w postaci
niewykonania zobowiązania”. Wnosząc środek odwoławczy powód twierdzi, że
materiał taki został przez niego przedstawiony. Co więcej, w uzasadnieniu apelacji
powołuje on przepis art. 233 § 1 k.p.c., dotyczący obowiązku wszechstronnego
rozważenia całego zebranego w sprawie materiału dowodowego przy ustalaniu
3
stanu faktycznego. Bez znaczenia na tym etapie badania apelacji pozostaje kwestia
zasadności powyższego zarzutu.
Reasumując, należy stwierdzić, że apelacja zawiera zarzuty i ich
uzasadnienie. Wniesione pismo czyni zatem zadość wymaganiu art. 368 § 1 pkt 2
i 3 k.p.c. Zasadność podniesionych zarzutów powinna zostać poddana ocenie
merytorycznej przez sąd drugiej instancji.
Powyższe sprawia, że zażalenie powoda podlega uwzględnieniu (art. 39815
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
jc