I CNP 5/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-03-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CNP 5/07
POSTANOWIENIE
Dnia 21 lutego 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski
w sprawie ze skargi L. J. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w W.
z dnia 1 sierpnia 2006 r.,
w sprawie z wniosku L. J.
przy uczestnictwie M. O. i in. o rozgraniczenie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 21 lutego 2007 r.,
skargę odrzuca.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 1 sierpnia 2006 r. Sąd Okręgowy w W. oddalił
apelację wnioskodawczyni od postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 2 sierpnia
2005 r., którym dokonano rozgraniczenia określonej nieruchomości.
W związku z wymienionym postanowieniem Sądu Okręgowego,
wnioskodawczyni zażądała stwierdzenia jego niezgodności z prawem.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie, gdy przez jego wydanie stronie
została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie tego orzeczenia w drodze
przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Przepis ten
wyraża zasadę, że przesłanką dopuszczalności skargi o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia jest wykorzystanie przez stronę
przysługujących jej środków prawnych.
Wyjątek od wskazanej zasady przewiduje art. 4241
§ 2 k.p.c., który
w sytuacji, gdy strona nie skorzystała z przysługujących jej środków prawnych,
dopuszczalność skargi od orzeczenia sądu pierwszej lub drugiej instancji uzależnia
od kumulatywnego spełnienia dwóch przesłanek: istnienia wyjątkowego wypadku
oraz występowania niezgodności z prawem o kwalifikowanym charakterze,
wynikającej z naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub
konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela (por. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2006 r., I CNP 4/06, OSNC 2006, nr 6, poz.
113). Wystąpienie takiego wypadku skarżący powinien, zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt
5 k.p.c., wykazać w skardze.
W rozpoznawanej sprawie od zaskarżonego postanowienia sądu drugiej
instancji wnioskodawczyni przysługiwała skarga kasacyjna (art. 5191
§ 1 k.p.c.
w zw. z art. 34 ust. 3 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne
i kartograficzne, jedn. tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.). Skarżąca
zrezygnowała jednak z jej wywiedzenia, występując – w terminie do wniesienia
skargi kasacyjnej – z przedmiotową skargą o stwierdzenie niezgodności z prawem
3
prawomocnego orzeczenia. W skardze tej nie powołano przy tym żadnych
okoliczności wskazujących na wystąpienie wyjątkowego wypadku, o którym mowa
w art. 4241
§ 2 k.p.c., uzasadniającego wniesienie skargi o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia mimo nieskorzystania
z przysługujących wnioskodawczyni środków prawnych.
W tej sytuacji jedynie uzupełniająco można podkreślić, że obowiązku
skorzystania z przysługującej stronie środka prawnego nie może w żadnym
wypadku wyłączyć jej subiektywne przekonanie, iż środek ten nie odniósłby
zamierzonego skutku. W omawianym wypadku zresztą skarga kasacyjna wraz ze
skargą o wznowienie postępowania tworzą ze skargą o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia komplementarną całość, przy czym ostatnio
wskazana skarga wchodzi w rachubę tylko subsydiarnie.
Z podanych względów, na podstawie art. 4248
k.p.c., Sąd Najwyższy odrzucił
skargę wnioskodawczyni jako niedopuszczalną.
jz
POSTANOWIENIE
Dnia 21 lutego 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski
w sprawie ze skargi L. J. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w W.
z dnia 1 sierpnia 2006 r.,
w sprawie z wniosku L. J.
przy uczestnictwie M. O. i in. o rozgraniczenie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 21 lutego 2007 r.,
skargę odrzuca.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 1 sierpnia 2006 r. Sąd Okręgowy w W. oddalił
apelację wnioskodawczyni od postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 2 sierpnia
2005 r., którym dokonano rozgraniczenia określonej nieruchomości.
W związku z wymienionym postanowieniem Sądu Okręgowego,
wnioskodawczyni zażądała stwierdzenia jego niezgodności z prawem.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie, gdy przez jego wydanie stronie
została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie tego orzeczenia w drodze
przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Przepis ten
wyraża zasadę, że przesłanką dopuszczalności skargi o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia jest wykorzystanie przez stronę
przysługujących jej środków prawnych.
Wyjątek od wskazanej zasady przewiduje art. 4241
§ 2 k.p.c., który
w sytuacji, gdy strona nie skorzystała z przysługujących jej środków prawnych,
dopuszczalność skargi od orzeczenia sądu pierwszej lub drugiej instancji uzależnia
od kumulatywnego spełnienia dwóch przesłanek: istnienia wyjątkowego wypadku
oraz występowania niezgodności z prawem o kwalifikowanym charakterze,
wynikającej z naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub
konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela (por. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2006 r., I CNP 4/06, OSNC 2006, nr 6, poz.
113). Wystąpienie takiego wypadku skarżący powinien, zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt
5 k.p.c., wykazać w skardze.
W rozpoznawanej sprawie od zaskarżonego postanowienia sądu drugiej
instancji wnioskodawczyni przysługiwała skarga kasacyjna (art. 5191
§ 1 k.p.c.
w zw. z art. 34 ust. 3 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne
i kartograficzne, jedn. tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.). Skarżąca
zrezygnowała jednak z jej wywiedzenia, występując – w terminie do wniesienia
skargi kasacyjnej – z przedmiotową skargą o stwierdzenie niezgodności z prawem
3
prawomocnego orzeczenia. W skardze tej nie powołano przy tym żadnych
okoliczności wskazujących na wystąpienie wyjątkowego wypadku, o którym mowa
w art. 4241
§ 2 k.p.c., uzasadniającego wniesienie skargi o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia mimo nieskorzystania
z przysługujących wnioskodawczyni środków prawnych.
W tej sytuacji jedynie uzupełniająco można podkreślić, że obowiązku
skorzystania z przysługującej stronie środka prawnego nie może w żadnym
wypadku wyłączyć jej subiektywne przekonanie, iż środek ten nie odniósłby
zamierzonego skutku. W omawianym wypadku zresztą skarga kasacyjna wraz ze
skargą o wznowienie postępowania tworzą ze skargą o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia komplementarną całość, przy czym ostatnio
wskazana skarga wchodzi w rachubę tylko subsydiarnie.
Z podanych względów, na podstawie art. 4248
k.p.c., Sąd Najwyższy odrzucił
skargę wnioskodawczyni jako niedopuszczalną.
jz