Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I UZ 40/06
POSTANOWIENIE
Dnia 22 lutego 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Andrzej Wróbel (przewodniczący)
SSN Beata Gudowska
SSN Jerzy Kwaśniewski (sprawozdawca)
w sprawie z odwołania J. D.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o wysokość świadczenia,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 22 lutego 2007 r.,
zażalenia ubezpieczonego na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 13 czerwca 2006 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
Pełnomocnik ubezpieczonego H. D. w dniu 3 marca 2006 r. wniósł skargę
kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 5 grudnia 2005 r. Wartość przedmiotu zaskarżenia została określona na
kwotę 18.344,28 zł.
Postanowieniem z dnia 13 czerwca 2006 r. Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 39821
k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c. w
związku z art. 25 § 1 k.p.c. postanowił: dokonać sprawdzenia wartości przedmiotu
zaskarżenia, ustalił, że wartość przedmiotu zaskarżenia wynosi 2.251,08 zł i w
konsekwencji tego ustalenia na podstawie art. 3986
§ 2 k.p.c. odrzucił skargę
kasacyjną. W uzasadnieniu postanowienia Sąd Apelacyjny stwierdził, że stosownie
2
do art. 3982
§ 1 k.p.c. skarga kasacyjna nie przysługuje w sprawach o prawa
majątkowe, w których wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż dziesięć
tysięcy złotych. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych skarga kasacyjna
przysługuje niezależnie od wartości przedmiotu zaskarżenia w sprawach o
przyznanie i o wstrzymanie emerytury lub renty oraz o objęcie obowiązkiem
ubezpieczenia społecznego. W rozpatrywanej sprawie przedmiotem sporu jest
wysokość dochodzonego przez ubezpieczonego świadczenia. O wartości
przedmiotu zaskarżenia będzie więc decydować kwota stanowiąca różnicę
pomiędzy wysokością świadczeń, której domaga się ubezpieczony, a wysokością
przyznaną w decyzji organu rentowego pomnożoną zgodnie z art. 22 k.p.c. przez
12 miesięcy. Ustalona w ten sposób wartość przedmiotu zaskarżenia w kwocie
2.251,08 zł jest niższa od dziesięciu tysięcy złotych i wobec tego skarga kasacyjna
jest niedopuszczalna.
Zażalenie na powyższe postanowienie Sądu Apelacyjnego wniósł
pełnomocnik ubezpieczonego wnioskując o jego uchylenie. Skarżący zarzucił
naruszenie art. 3986
§ 1 i § 2 k.p.c. przez ich niewłaściwe zastosowanie wynikające
z przyjęcia, że skarga kasacyjna jest niedopuszczalna w sprawach z zakresu
ubezpieczeń społecznych, w których wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa
niż 10.000 zł, podczas gdy – według skarżącego - wyrok został zaskarżony co do
zasady w przedmiocie ustalenia wysokości świadczenia społecznego co było
zagadnieniem zasadniczym mającym charakter niematerialny, „natomiast wartość
przedmiotu zaskarżenia ma tu znaczenie zupełnie marginalne nie wpływające na
zasadność skargi kasacyjnej”. Z tego powodu skarżący przyjmuje że dochodzone
roszczenie miało charakter niemajątkowy. Roszczenie ubezpieczonego dotyczyło
ustalenia wysokości świadczenia, dotyczyło zasady, według której miało nastąpić
przeliczenie wysokości świadczenia z ubezpieczenia społecznego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przedmiotem postępowania wynikającego z odwołania ubezpieczonego od
decyzji ZUS z dnia 3 grudnia 2003 r. zakończonego wyrokiem Sądu Apelacyjnego –
Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 5 grudnia 2005 r. była wysokość
3
emerytury ubezpieczonego.. Sąd Apelacyjny trafnie zatem stwierdził, że skarga
kasacyjna w rozpatrywanej sprawie jest niedopuszczalna skoro wartość
przedmiotu zaskarżenia (2.251,08 zł) była niższa niż dziesięć tysięcy złotych (art.
3982
§ 1 k.p.c.). Sprawa z uwagi na jej przedmiot – o wysokość świadczenia – jest
sprawą o prawa majątkowe, w której o dopuszczalności skargi kasacyjnej decyduje
wartość przedmiotu zaskarżenia. Nie jest natomiast sprawą o przyznanie ani o
wstrzymanie emerytury lub renty ani też sprawą o objęcie obowiązkiem
ubezpieczenia społecznego, w których skarga kasacyjna przysługuje niezależnie od
wartości przedmiotu zaskarżenia.
Zażalenie kwestionuje stanowisko zaskarżonego postanowienia wyłącznie z
powodu bezpodstawnego twierdzenia jakoby żądanie ubezpieczonego miało
charakter niemajątkowy, chociaż dotyczyło ustalenia wysokości świadczenia
ubezpieczonego.
Przedstawiona w zażaleniu kwestia dotycząca sposobu ustalenia wysokości
świadczenia ubezpieczonego nie wskazuje na to, że rozpatrywana sprawa była
sprawą o charakterze niemajątkowym. Jest oczywiste, że przesłankę do
wyjaśnienia spornej wysokości świadczenia ubezpieczonego, stanowiło określenie,
pozostającego poza przedmiotem sprawy, samego prawa do emerytury.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie
art. 3941
§ 3 i art. 39814
k.p.c.