Sygn. akt III CNP 6/07
POSTANOWIENIE
Dnia 22 lutego 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Iwona Koper
w sprawie z wniosku E. S.
przy uczestnictwie R. B. i in. , o nabycie własności nieruchomości przez
zasiedzenie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 22 lutego 2007 r.,
na skutek skargi uczestników R. i A. małżonków B.
o stwierdzenie niezgodności z prawem,
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w K.
z dnia 30 grudnia 2005 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 30 grudnia 2005 r. Sąd Okręgowy w K. oddalił
apelację uczestnika postępowania R. B. od postanowienia Sądu Rejonowego w S.
z dnia 9 maja 2005 r. w sprawie o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości
przez zasiedzenie.
Postanowienie Sądu Okręgowego uczestnicy R. i A. małżonkowie B.
zaskarżyli skargą o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia. Wnieśli o uchylenie wskazanego postanowienia w całości jako
niezgodnego z prawem z uwagi na naruszenie prawa materialnego tj. art. 172 k.c.
poprzez jego błędną wy kład nie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje wtedy, gdy przez wydanie prawomocnego
orzeczenia niezgodnego z prawem stronie wyrządzona została szkoda. Z tego
względu wśród tzw. konstrukcyjnych wymagań skargi przewidziano obowiązek
uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody (art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.), co oznacza
złożenie przez skarżącego w skardze oświadczenia, że szkoda wystąpiła –
ze wskazaniem jej rodzaju i rozmiaru - oraz uwiarygodnienie tego oświadczenia.
W tym celu skarżący może powoływać i przedstawiać zarówno dowody, jak i inne
środki, niespełniające wymagań wynikających z przepisów o postępowaniu
dowodowym (art. 243 k.p.c.) (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia
11 sierpnia 2005 r., III CNP 4/05. OSNC 2006/1/16 oraz z dnia 23 września 2005 r..
III CNP 5/05. niepubl.).
Skarżący R. i A. małżonkowie B. nie wskazali, że związana z zaskarżonym
orzeczeniem szkoda powstała. Nie uprawdopodobnili ani rozmiaru poniesionych
szkód, ani też nie wykazali ich związku z wydaniem kwestionowanego orzeczenia.
Nie jest także spełnieniem wymagania z art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. stwierdzenie
skarżącego, że została mu wyrządzona szkoda, gdyż nieruchomość objęta
wnioskiem traktowana była przezeń jako jego wyłączna własność.
Z przytoczonych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji (art. 4248
§ 1 k.p.c. w związku z art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.).
3
jz