III CZ 8/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-03-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CZ 8/07
POSTANOWIENIE
Dnia 22 lutego 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jan Górowski
SSN Maria Grzelka
w sprawie z powództwa Zakładu Opiekuńczo - Leczniczego w K.
przeciwko Narodowemu Funduszowi Zdrowia – M. Oddziałowi Wojewódzkiemu w
K.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 22 lutego 2007 r.,
zażalenia strony powodowej na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 23 listopada 2006 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Apelacyjny odrzucił skargę kasacyjną
stwierdzając, że pełnomocnik strony powodowej nie uzupełnił w sposób
prawidłowy w wyznaczonym terminie braku formalnego skargi kasacyjnej,
nadesłany bowiem odpis z Krajowego Rejestru Sądowego, potwierdzony został za
zgodność z oryginałem przez dyrektora strony powodowej, a więc osobę
nieuprawniona do uwierzytelniana dokumentów.
W zażaleniu strona powodowa, wnosząc o uchylenie zaskarżonego
postanowienia, podniosła, że niezłożenie uwierzytelnionego odpisu z KRS nie
stanowi – w świetle art. 3984
k.p.c. - braku formalnego skargi kasacyjnej,
a ponadto, gdyby nawet podzielić stanowisko Sądu Apelacyjnego, to termin do
usunięcia braku nie rozpoczął biegu, bowiem wezwanie do uzupełnienia braku
formalnego skargi kasacyjnej doręczone zostało na adres: „radca prawny G. D.-Z.,
Zakład Opiekuńczo-Leczniczy w K”. Wezwanie to odebrała osoba w sekretariacie
strony powodowej, nie zaś jej pełnomocnik. W uzasadnieniu zażalenia jej autorka
formułując ten zarzut powołała się na orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 16
listopada 2004 r. (I PK 36/04, OSNAPUS 2005, nr 12, poz. 176), stwierdzające, że
doręczenie pisma procesowego samej stronie, a nie ustanowionemu przez nią
pełnomocnikowi, jest naruszeniem przepisów postępowania (art. 133 § 3 k.p.c.), a
także na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 1981 r. (IV PZP 3/81.
OSNCP 1982, nr 2-3, poz. 24), zgodnie z którym doręczenia dokonane do rąk
pełnomocnika procesowego są skuteczne także wówczas, gdy pełnomocnik
wskazał, aby wezwanie do uiszczania opłat skierować wprost do samej strony. Za
„oczywistością zażalenia” przemawia zdaniem autorki zażalenia także okoliczność,
że „o wadliwości doręczenia świadczy fakt, że osoby nieuprawnione do
występowania przed Sądem Najwyższym, tzw. przymus adwokacko-radcowski (art.
871
k.p.c.) nieuzupełniły braku formalnego skargi kasacyjnej w sposób prawidłowy”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
3
Powołane w zażaleniu okoliczności nie mogły stanowić podstawy do jego
uwzględnienia. Z przepisów art. 133 k.p.c. - wbrew zarzutom podniesionym
w zażaleniu - nie wynika, że doręczenie pisma sądowego przeznaczonego dla
osoby prawnej, nie będącej Skarbem Państwa i skierowanego do ustanowionego
przez nią pełnomocnika procesowego jest skuteczne tylko wówczas, gdy zostało
dokonane wyłącznie do rąk tego pełnomocnika (por. niepublikowane postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 11.08.1997 r., I PZ 29/77). Zgodnie z art.133 § 2 i 3
k.p.c. w razie niemożności doręczenia pisma sądowego pełnomocnikowi osoby
prawnej pod wskazanym adresem siedziby tej osoby, skuteczne jest doręczenie
tego pisma do rąk osoby wchodzącej w skład organu uprawnionego do
reprezentowania przedsiębiorcy lub pracownika przedsiębiorcy upoważnionego do
odbioru pism sądowych (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego
1999 r., I CKN 414/98, OSNC 1999, nr 7-8, poz. 140). Jeśli więc pracownica
sekretariatu strony pozwanej potwierdziła odbiór przesyłki sądowej adresowanej do
radcy prawnego, a nie zostało wykazane, że nie była do tego upoważniona, to
należało przyjąć, że nastąpiło skuteczne doręczenie.
Powołane w zażaleniu orzeczenia nie pozostają w żadnym związku
z doręczeniem stronie skarżącej wezwania do uzupełnienia braku formalnego
skargi kasacyjnej, natomiast argument jakoby „o wadliwości doręczenia świadczył
fakt, że osoby nieuprawnione do występowania przed Sądem Najwyższym, tzw.
przymus adwokacko-radcowski (art. 871
k.p.c.) nieuzupełniły braku formalnego
skargi kasacyjnej w sposób prawidłowy” ocenić należy w kategoriach
nieporozumienia. Sposób wykonania przez stronę zarządzenia sądowego nie może
bowiem decydować o wadliwości doręczenia.
Z przytoczonych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji (art. 39814
§ 1 w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
jc
POSTANOWIENIE
Dnia 22 lutego 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jan Górowski
SSN Maria Grzelka
w sprawie z powództwa Zakładu Opiekuńczo - Leczniczego w K.
przeciwko Narodowemu Funduszowi Zdrowia – M. Oddziałowi Wojewódzkiemu w
K.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 22 lutego 2007 r.,
zażalenia strony powodowej na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 23 listopada 2006 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Apelacyjny odrzucił skargę kasacyjną
stwierdzając, że pełnomocnik strony powodowej nie uzupełnił w sposób
prawidłowy w wyznaczonym terminie braku formalnego skargi kasacyjnej,
nadesłany bowiem odpis z Krajowego Rejestru Sądowego, potwierdzony został za
zgodność z oryginałem przez dyrektora strony powodowej, a więc osobę
nieuprawniona do uwierzytelniana dokumentów.
W zażaleniu strona powodowa, wnosząc o uchylenie zaskarżonego
postanowienia, podniosła, że niezłożenie uwierzytelnionego odpisu z KRS nie
stanowi – w świetle art. 3984
k.p.c. - braku formalnego skargi kasacyjnej,
a ponadto, gdyby nawet podzielić stanowisko Sądu Apelacyjnego, to termin do
usunięcia braku nie rozpoczął biegu, bowiem wezwanie do uzupełnienia braku
formalnego skargi kasacyjnej doręczone zostało na adres: „radca prawny G. D.-Z.,
Zakład Opiekuńczo-Leczniczy w K”. Wezwanie to odebrała osoba w sekretariacie
strony powodowej, nie zaś jej pełnomocnik. W uzasadnieniu zażalenia jej autorka
formułując ten zarzut powołała się na orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 16
listopada 2004 r. (I PK 36/04, OSNAPUS 2005, nr 12, poz. 176), stwierdzające, że
doręczenie pisma procesowego samej stronie, a nie ustanowionemu przez nią
pełnomocnikowi, jest naruszeniem przepisów postępowania (art. 133 § 3 k.p.c.), a
także na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 1981 r. (IV PZP 3/81.
OSNCP 1982, nr 2-3, poz. 24), zgodnie z którym doręczenia dokonane do rąk
pełnomocnika procesowego są skuteczne także wówczas, gdy pełnomocnik
wskazał, aby wezwanie do uiszczania opłat skierować wprost do samej strony. Za
„oczywistością zażalenia” przemawia zdaniem autorki zażalenia także okoliczność,
że „o wadliwości doręczenia świadczy fakt, że osoby nieuprawnione do
występowania przed Sądem Najwyższym, tzw. przymus adwokacko-radcowski (art.
871
k.p.c.) nieuzupełniły braku formalnego skargi kasacyjnej w sposób prawidłowy”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
3
Powołane w zażaleniu okoliczności nie mogły stanowić podstawy do jego
uwzględnienia. Z przepisów art. 133 k.p.c. - wbrew zarzutom podniesionym
w zażaleniu - nie wynika, że doręczenie pisma sądowego przeznaczonego dla
osoby prawnej, nie będącej Skarbem Państwa i skierowanego do ustanowionego
przez nią pełnomocnika procesowego jest skuteczne tylko wówczas, gdy zostało
dokonane wyłącznie do rąk tego pełnomocnika (por. niepublikowane postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 11.08.1997 r., I PZ 29/77). Zgodnie z art.133 § 2 i 3
k.p.c. w razie niemożności doręczenia pisma sądowego pełnomocnikowi osoby
prawnej pod wskazanym adresem siedziby tej osoby, skuteczne jest doręczenie
tego pisma do rąk osoby wchodzącej w skład organu uprawnionego do
reprezentowania przedsiębiorcy lub pracownika przedsiębiorcy upoważnionego do
odbioru pism sądowych (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego
1999 r., I CKN 414/98, OSNC 1999, nr 7-8, poz. 140). Jeśli więc pracownica
sekretariatu strony pozwanej potwierdziła odbiór przesyłki sądowej adresowanej do
radcy prawnego, a nie zostało wykazane, że nie była do tego upoważniona, to
należało przyjąć, że nastąpiło skuteczne doręczenie.
Powołane w zażaleniu orzeczenia nie pozostają w żadnym związku
z doręczeniem stronie skarżącej wezwania do uzupełnienia braku formalnego
skargi kasacyjnej, natomiast argument jakoby „o wadliwości doręczenia świadczył
fakt, że osoby nieuprawnione do występowania przed Sądem Najwyższym, tzw.
przymus adwokacko-radcowski (art. 871
k.p.c.) nieuzupełniły braku formalnego
skargi kasacyjnej w sposób prawidłowy” ocenić należy w kategoriach
nieporozumienia. Sposób wykonania przez stronę zarządzenia sądowego nie może
bowiem decydować o wadliwości doręczenia.
Z przytoczonych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji (art. 39814
§ 1 w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
jc