Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CZ 7/07
POSTANOWIENIE
Dnia 9 marca 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Antoni Górski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Elżbieta Skowrońska-Bocian
SSN Dariusz Zawistowski
w sprawie z powództwa M.W. i P.W.
przeciwko B.K., B.B., I.B. i K.B.
o eksmisję,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 9 marca 2007 r.,
zażalenia pozwanej B.K. na postanowienie Sądu Okręgowego w C.
z dnia 23 listopada 2006 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy w C. w sprawie o eksmisję
odrzucił skargę kasacyjną pozwanej B.K., z tej przyczyny, że wartość przedmiotu
zaskarżenia nie przekracza kwoty określonej w art. 3982
§ 1 k.p.c. W zażaleniu na
to postanowienie pozwana wnosiła o jego uchylenie w całości. Zarzuciła, że
sprawa ma charakter niemajątkowy, bowiem skarga dotyczyła wyłącznie
rozstrzygnięcia w przedmiocie orzeczenia o braku uprawnienia do lokalu
socjalnego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Na wstępie należy zaznaczyć, że dopuszczalność skargi kasacyjnej
w sprawie o eksmisję uzależniona jest od wartości przedmiotu zaskarżenia.
Sprawą o prawa majątkowe jest sprawa, w której rozpoznawane żądanie zmierza
do realizacji prawa lub uprawnienia mającego bezpośredni wpływ na stosunki
majątkowe stron. Tak rozumianemu pojęciu sprawy majątkowej odpowiada sprawa,
w której rozpoznawane jest żądanie orzeczenia eksmisji z lokalu mieszkalnego.
Sąd Najwyższy w niniejszym składzie nie podziela odosobnionego
stanowiska wyrażonego w postanowieniu SN z dnia 15 stycznia 2004 r., II CZ
134/04, Wokanda 2004/9/8, w którym stwierdzono, że sprawa o prawa do lokalu
socjalnego nie jest sprawą majątkową w rozumieniu obowiązujących wówczas
przepisów art. 3921
§ 1 oraz art. 3933
§ 2 k.p.c. Przychyla się do dominującego
w orzecznictwie poglądu, że możliwość orzeczenia przez sąd na podstawie art. 14
ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. ustawy o ochronie praw lokatorów,
mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego (jedn. tekst: Dz. U.
z 2005 r. Nr 31, poz. 266 ze zm.) w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu
o uprawnieniu do otrzymania przez osoby, których nakaz dotyczy lokalu
socjalnego, nie zmienia przedmiotu tej sprawy, pozostającej sprawą o eksmisję
(zob. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 1998 r., II CKN 693/97,
niepubl, z dnia 16 kwietnia 1997 r., II CZ 49/97, OSNC 1997, nr 11, poz. 169, z dnia
7 kwietnia 2005 r., II CZ 4/05, niepubl., z dnia 30 listopada 2005 r., III CZ 95/05,
niepubl., z dnia 20 czerwca 2006 r., V CSK 117/06, niepubl.). Stwierdzić zatem
3
należy, że orzeczenie o uprawnieniu do lokalu socjalnego nie tworzy prawa do
konkretnego lokalu, a jedynie stwarza po stronie uprawnionego do jego otrzymania
roszczenie o zobowiązanie gminy do zawarcia umowy najmu konkretnego lokalu
socjalnego. Sprawa, w której skarżąca kwestionuje ustalenie lub nieustalenie
uprawnienia do lokalu socjalnego jest więc sprawą o eksmisję, w której
dopuszczalność skargi kasacyjnej zależy od wartości przedmiotu zaskarżenia
określonego według zasad właściwych dla zaskarżenia orzeczenia o eksmisji.
Sąd Okręgowy prawidłowo zaś stwierdził, że wartość przedmiotu
zaskarżenia w przedmiotowej sprawie określono w apelacji pozwanej na kwotę
1.206 zł (k. 118). Zgodnie z art. 3982
§ 1 k.p.c. skarga kasacyjna jest
niedopuszczalna w sprawach o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu
zaskarżenia jest niższa niż pięćdziesiąt tysięcy złotych.
W tej sytuacji Sąd Najwyższy oddalił zażalenie pozwanej jako
nieuzasadnione (art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art. 39814
k.p.c.).

V CZ 7/07

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia