Sygn. akt II CZ 15/07
POSTANOWIENIE
Dnia 15 marca 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosław Bączyk (przewodniczący)
SSN Grzegorz Misiurek
SSN Henryk Pietrzkowski (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa SGB – T. L. Polskiego Towarzystwa Leasingowego - Spółki
z ograniczoną odpowiedzialnością w P.
przeciwko H. K.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 15 marca 2007 r.,
zażalenia pozwanego
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 23 listopada 2006 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
2
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 23 listopada 2006 r. odrzucił skargę
kasacyjną stwierdzając, że wbrew wymaganiu przewidzianemu w art. 3984
§ 1 pkt
1 k.p.c. nie wskazuje, czy wyrok zaskarżony został w całości czy w części.
W zażaleniu, zawierającym wniosek o uchylenie zaskarżonego
postanowienia pełnomocnik pozwanego podniósł, że z treści wniosku kasacyjnego,
zawierającego żądanie uchylenia wyroku w całości w sposób oczywisty wynika, że
wyrok zaskarżony został w całości.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Nie budzi wątpliwości że oznaczenie orzeczenia, od którego skarga
kasacyjna została wniesiona ze wskazaniem granic zaskarżenia (art. 3984
§ 1 pkt 1
k.p.c.) oraz wniosek kasacyjny (art. 3984
§ 1 pkt 4 k.p.c. ) są odrębnymi elementami
skargi kasacyjnej. Pozostają jednak ze sobą w związku w tym znaczeniu, że
postulowane we wniosku kasacyjnym rozstrzygnięcie dotyczyć może wyłącznie
zaskarżonej części orzeczenia. Jeśli zatem we wniosku kasacyjnym skarżący
wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości, to mimo że w skardze
kasacyjnej granice zaskarżenia nie zostały precyzyjnie określone, przyjąć należało,
że wyrok został zaskarżony w całości.
Skarga kasacyjna jest pismem procesowym. Okoliczność, że jej
sporządzenie powierzone zostało profesjonalnym pełnomocnikom procesowym
w ramach przymusu adwokacko – radcowskiego nie może oznaczać, że do tego,
wprawdzie szczególnego, ale jednak pisma procesowego, miałby nie mieć
zastosowania art.130 § 1 zd.2 k.p.c. Brak zatem w skardze kasacyjnej precyzji przy
określeniu granic zaskarżenia w sytuacji, gdy treść wniosku kasacyjnego
jednoznacznie określa zakres zaskarżenia, kwalifikować należy jako oczywistą
niedokładność, nie stanowiącą przeszkody do nadania skardze biegu.
Z przytoczonych względów orzeczono, jak w sentencji (art. 39815
§ 1 zd. 1
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.).