III CZ 15/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-05-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CZ 15/07
POSTANOWIENIE
Dnia 16 marca 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Dariusz Zawistowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Józef Frąckowiak
SSN Irena Gromska-Szuster
w sprawie z wniosku S. i L. małżonków L.
przy uczestnictwie M.R., M.C., J.P. i G.U.
o zniesienie współwłasności,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 16 marca 2007 r.,
zażalenia wnioskodawców na postanowienie Sądu Okręgowego w S.
z dnia 28 grudnia 2006 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy w S. odrzucił skargę
kasacyjną wnioskodawców uznając, że wobec wskazanej przez nich wartości
przedmiotu zaskarżenia w sprawie o zniesienie współwłasności (w kwocie
119 857,50 zł) skarga jest niedopuszczalna.
W zażaleniu na to postanowienie skarżący podniósł, że podana w skardze
kasacyjnej wartość przedmiotu zaskarżenia była wynikiem oczywistej omyłki
i faktycznie wynosi ona 239 715 zł. Jednocześnie wniósł o uchylenie zaskarżonego
postanowienia o odrzuceniu skargi kasacyjnej i „przyjęcie skargi kasacyjnej do
merytorycznego rozpoznania”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wskazana w skardze kasacyjnej wartość przedmiotu zaskarżenia mieści się
poniżej wysokości progu określonego w art. 5191
§ 4 pkt 4 k.p.c., tj. 150 000 zł,
a zatem istniała podstawa do jej odrzucenia (art. 3986
§ 2 k.p.c.). Skarżący zarzucił,
że podana wartość przedmiotu zaskarżenia była jednak wynikiem omyłki,
a obowiązkiem sądu w przypadku istnienia wątpliwości co do wartości przedmiotu
sporu było wezwanie wnoszącego skargę do przedstawienia uzasadnienia podanej
wartości przedmiotu zaskarżenia. Brak jest podstaw by przyjąć,
że w rozpoznawanej sprawie, gdzie wartość przedmiotu zaskarżenia została
określona przez współwłaściciela poniżej wartości całego majątku wspólnego
ustalonej przez sąd, istniały podstawy do zakwestionowania z urzędu podanej
w skardze kasacyjnej wartości przedmiotu zaskarżenia i powstał obowiązek dla
przewodniczącego, aby wezwać wnoszącego skargę do przedstawienia
uzasadnienia wysokości podanej wartości przedmiotu zaskarżenia. Nadto skarżący
nie wyjaśnił, z jakich powodów miało dojść do omyłki i wskazania jako wartości
przedmiotu zaskarżenia konkretnej kwoty 119 857,50 zł, skoro jak sam twierdzi,
wartość majątku wspólnego ustalona przez sąd nie budziła jego wątpliwości, co nie
pozwala przyjąć, że wskazana w skardze kasacyjnej wartość przedmiotu
zaskarżenia była wynikiem wyłącznie omyłki.
3
Jednocześnie wniesiona skarga kasacyjna nie spełnia wymogu określonego
w art. 3984
§ 1 k.p.c., ponieważ nie zawiera uzasadnienia wniosku o jej przyjęcie do
rozpoznania. Jest przez to dotknięta istotnym brakiem, nienaprawialnym w trybie
właściwym do usuwania braków formalnych i z tego względu podlegała również
odrzuceniu. Przesądzało to już o bezzasadności zażalenia, niezależnie od kwestii
odnoszącej się do wartości przedmiotu zaskarżenia.
Z tych względów Sąd Najwyższy oddalił zażalenie na podstawie art. 3941
§ 3
i 39814
k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 16 marca 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Dariusz Zawistowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Józef Frąckowiak
SSN Irena Gromska-Szuster
w sprawie z wniosku S. i L. małżonków L.
przy uczestnictwie M.R., M.C., J.P. i G.U.
o zniesienie współwłasności,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 16 marca 2007 r.,
zażalenia wnioskodawców na postanowienie Sądu Okręgowego w S.
z dnia 28 grudnia 2006 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy w S. odrzucił skargę
kasacyjną wnioskodawców uznając, że wobec wskazanej przez nich wartości
przedmiotu zaskarżenia w sprawie o zniesienie współwłasności (w kwocie
119 857,50 zł) skarga jest niedopuszczalna.
W zażaleniu na to postanowienie skarżący podniósł, że podana w skardze
kasacyjnej wartość przedmiotu zaskarżenia była wynikiem oczywistej omyłki
i faktycznie wynosi ona 239 715 zł. Jednocześnie wniósł o uchylenie zaskarżonego
postanowienia o odrzuceniu skargi kasacyjnej i „przyjęcie skargi kasacyjnej do
merytorycznego rozpoznania”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wskazana w skardze kasacyjnej wartość przedmiotu zaskarżenia mieści się
poniżej wysokości progu określonego w art. 5191
§ 4 pkt 4 k.p.c., tj. 150 000 zł,
a zatem istniała podstawa do jej odrzucenia (art. 3986
§ 2 k.p.c.). Skarżący zarzucił,
że podana wartość przedmiotu zaskarżenia była jednak wynikiem omyłki,
a obowiązkiem sądu w przypadku istnienia wątpliwości co do wartości przedmiotu
sporu było wezwanie wnoszącego skargę do przedstawienia uzasadnienia podanej
wartości przedmiotu zaskarżenia. Brak jest podstaw by przyjąć,
że w rozpoznawanej sprawie, gdzie wartość przedmiotu zaskarżenia została
określona przez współwłaściciela poniżej wartości całego majątku wspólnego
ustalonej przez sąd, istniały podstawy do zakwestionowania z urzędu podanej
w skardze kasacyjnej wartości przedmiotu zaskarżenia i powstał obowiązek dla
przewodniczącego, aby wezwać wnoszącego skargę do przedstawienia
uzasadnienia wysokości podanej wartości przedmiotu zaskarżenia. Nadto skarżący
nie wyjaśnił, z jakich powodów miało dojść do omyłki i wskazania jako wartości
przedmiotu zaskarżenia konkretnej kwoty 119 857,50 zł, skoro jak sam twierdzi,
wartość majątku wspólnego ustalona przez sąd nie budziła jego wątpliwości, co nie
pozwala przyjąć, że wskazana w skardze kasacyjnej wartość przedmiotu
zaskarżenia była wynikiem wyłącznie omyłki.
3
Jednocześnie wniesiona skarga kasacyjna nie spełnia wymogu określonego
w art. 3984
§ 1 k.p.c., ponieważ nie zawiera uzasadnienia wniosku o jej przyjęcie do
rozpoznania. Jest przez to dotknięta istotnym brakiem, nienaprawialnym w trybie
właściwym do usuwania braków formalnych i z tego względu podlegała również
odrzuceniu. Przesądzało to już o bezzasadności zażalenia, niezależnie od kwestii
odnoszącej się do wartości przedmiotu zaskarżenia.
Z tych względów Sąd Najwyższy oddalił zażalenie na podstawie art. 3941
§ 3
i 39814
k.p.c.