Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CSK 27/07
POSTANOWIENIE
Dnia 18 kwietnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Gerard Bieniek (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Hubert Wrzeszcz
SSA Marta Romańska
w sprawie z wniosku G. M.
przy uczestnictwie P. S.
o podział majątku spółki,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 18 kwietnia 2007 r.,
skargi kasacyjnej uczestnika postępowania od postanowienia
Sądu Okręgowego w Ś.
z dnia 8 sierpnia 2006 r.,
oddala skargę kasacyjną.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 8.08.2006 r. Sąd Okręgowy ustalił, że w skład
majątku spółki cywilnej G. M., P. S. i F. S. - O. wchodzi:
- nieruchomość obejmująca działki nr 11/35, 11/36 i 11/37 o łącznej
powierzchni 1579 m2
, zabudowana obiektami stacji paliw, położona
w obrębie 3 w Ś., objęta księgą wieczystą nr […] o wartości 264.000 zł;
- auto osobowe Alfa Romeo o wartości 30.935,40 zł
- wierzytelność z tytułu zysku spółki w kwocie 155.256,83 zł
- wierzytelność z tytułu istniejących w chwili rozwiązania spółki towarów
o wartości 51.522 zł
- wierzytelności należne spółce na dzień rozwiązania spółki z tytułu sprzedaży
towarów o wartości 46.878,54 zł
- środki pieniężne na rachunku bankowym o wartości 539,82 zł, zaś łączna
wartości majątku spółki wynosi 549.132,59 zł.
Dokonał podziału części tego majątku przyznając P. S. na wyłączną własność:
- nieruchomość obejmująca działki gruntu nr 11/35, 11/36, 11/37 o łącznej
powierzchni 1579 m2
, zabudowana obiektami stacji paliw, położona
w obrębie nr 3 w Ś., dla której Sąd Rejonowy V Wydział Ksiąg Wieczystych
prowadzi księgę wieczystą nr […] o wartości 264.000 zł
- wierzytelność z tytułu zysku spółki w kwocie 155.256,83 zł
- wierzytelności z tytułu istniejących w chwili rozwiązania spółki towarów
o wartości 51.522 zł
- wierzytelności należne spółce na dzień rozwiązania spółki z tytułu sprzedaży
towarów o wartości 46.878,54 zł
- środki pieniężne na rachunku bankowym o wartości 539,82 zł.
3
Zasądził od P. S. na rzecz wnioskodawcy G. M. kwotę 141.280,91 zł z
odsetkami, a na rzecz F. S. kwotę 687,55 zł z odsetkami i zarządził sprzedaż
samochodu Alfa Romeo w postępowaniu egzekucyjnym i określił podział sumy
uzyskanej ze sprzedaży pomiędzy wspólników G. M. – 50%, P. S. – 49% i F. S. –
1 %.
W sprawie ustalono co, następuje:
W dniu 14 marca 1996 r. uczestnicy P. S. i G. M. zawarli umowę spółki
cywilnej „O." W umowie wspólnicy ustalili, iż dochody i koszty spółki będą dzielone
w równych częściach. W dniu 12 maja 1996 r. uczestnik P. S. udzielił spółce
cywilnej O. pożyczki w kwocie 75 000 zł. oprocentowaną według stałej stopy
procentowej w wysokości 21 % w stosunku rocznym za cały okres korzystania
z pożyczki przez spółkę. Zwrot pożyczki miał nastąpić w terminie sześciu tygodni
od wypowiedzenia pożyczki przez P. S.
W dniu 31 maja 1996 r. wnioskodawca G. M. i uczestnik P. S. jako wspólnicy
spółki cywilnej O. kupili nieruchomość o powierzchni 1579 m2
zabudowaną
obiektami stacji paliw położoną w Ś. obręb 4 dla której Sąd Rejonowy prowadzi
księgę wieczystą nr […]. Cena zakupu wynosiła 110.000 zł przy czym kwotę 55.000
zł wspólnicy uiścili przed podpisaniem aktu notarialnego, pozostała kwota tj. 55.000
zł miała zostać zapłacona do 30 października 1996 r. W dniu 1 czerwca 1996 r.
uczestnik P. S. udzielił spółce cywilnej O. pożyczki w kwocie 20.000 zł
oprocentowaną według stałej stopy procentowej w wysokości 21% w stosunku
rocznym za cały okres korzystania z pożyczki. Zwrot pożyczki miał nastąpić w
terminie sześciu tygodni od wypowiedzenia pożyczki przez P. S. W dniu 3
października 1997 r. do spółki cywilnej O. przystąpił trzeci wspólnik F. S. Wspólnicy
ustalili, iż udziały w zyskach i startach P. S. będą wynosić 49 %, G. M. 50 %, F. S. 1
%. W dniu 4 listopada 1997 r. uczestnik P. S. wypowiedział umowę pożyczki kwoty
75.000 zł i 20.000 zł i wezwał do zwrotu tych kwot w terminie sześciu tygodni wraz
z odsetkami.
W 1997 roku pomiędzy wspólnikami P. S. i G. M. narastały nieporozumienia,
wspólnicy nie potrafili uzgodnić warunków na jakich G. M. miał wystąpić ze spółki
cywilnej O.
4
W dniu 9 lipca 1998 r. wnioskodawca G. M. został zmuszony przez P. S. do
złożenia podpisów pod dokumentami dotyczącymi rozliczenia go jako ustępującego
wspólnika ze spółki cywilnej O. W dokumentach tych tj. protokole nr 1 z dnia 9 lipca
1998 r. i aneksie nr 4 z 9 lipca 1998 r. zapisano, że G. M. jako ustępujący ze spółki
cywilnej O. nie otrzyma żadnej spłaty, gdyż wypłacone mu zyski pełni zaspakajają
jego roszczenia wobec spółki, a ponadto występujący wspólnik zwolniony jest z
długu wobec P. S.
W dniu 7 czerwca 2001 r. Sąd Rejonowy uznał P. S. za winnego popełnienia
czynu polegającego na tym, że w dniu 9 lipca 1998 r. zmusił G. M. do złożenia
sześciu podpisów pod dokumentami dotyczącymi rozliczenia go jako ustępującego
wspólnika ze spółki cywilnej O.
Od dnia 9 lipca 1998 r. wnioskodawca G. M. został pozbawiony możliwości
wglądu do dokumentacji spółki cywilnej oraz prowadzenia jej spraw.
W dniu 1 września 1998 r. G. M. wystąpił z pozwem o rozwiązanie umowy
spółki cywilnej O. Wyrokiem z dnia 30 kwietnia 1999 r. Sąd Okręgowy rozwiązał
spółkę cywilną O. Na skutek apelacji P. S. i F. S. Sąd Apelacyjny zmienił
zaskarżony wyrok i oddalił powództwo G. M..
Od dnia 1 stycznia 2001 r. uczestnik P.S. samodzielnie prowadzi działalność
gospodarczą na nieruchomości zabudowanej stacją paliw w Ś. , tj. na
nieruchomości stanowiącej własność G. M. i P. S.
W dniu 12 czerwca 2002 r. P. S. wystąpił z pozwem o rozwiązanie umowy
spółki cywilnej O. Prawomocnym wyrokiem z dnia 18 września 2002 r. Sąd
Okręgowy rozwiązał umowę z dnia 14 marca 1996 r., zmienioną aneksem nr 3 z
dnia 3 października 1997 r. spółki cywilnej O., zawartą przez wspólników P. S., G.
M. i F. S.
Na dzień rozwiązania tj. 18 września 2002 roku zobowiązania spółki wobec
osób trzecich wynosiły 25.800 zł. Zobowiązania spółki zostały uregulowane
w całości i w chwili obecnej nie istnieją.
W dniu 18 września 2002 r. (tj. w dniu rozwiązania spółki) skład jej majątku
był następujący:
5
1. auto osobowe Alfa Romeo o wartości 30.935,40 zł
2. towar o wartości 51.522 zł
3. wierzytelności z tytułu sprzedaży towaru o wartości 76.679,29 zł
4. środki pieniężne na rachunku bankowym o wartości 539,82 zł
5. nieruchomość obejmująca działki gruntu nr 11/35, 11/36, 11/37 o łącznej
powierzchni 1579 m2
, zabudowana stacją paliw, położona w obrębie nr 3 w Ś.,
o wartości 264.000 zł.
Łącznie wartość majątku spółki cywilnej O. wynosi 423.676, 51 zł.
W roku 1996 spółka cywilna O. poniosła straty w wysokości 15.764 zł.
W roku 1997 spółka uzyskała zysk w kwocie 55.549,80 zł.
W roku 1998 zysk spółki wyniósł 84.044,44 zł., przy czym podział zysku za rok
1998 wyglądał następująco P.S. - 53.551,08 zł, G. M. - 30.258,08 zł, a F. S. -
235,29 zł.
W roku 1999 spółka uzyskała zysk w wysokości 45.806,49 zł, przy czym P.S.
otrzymał z tego zysku kwotę 45.348,43 zł, a F. S. kwotę 458,06 zł. W roku 2000
zysk spółki wyniósł 35.068,46 zł i całą tą kwotę otrzymał P. S. W roku 2001 zysk
spółki to kwota 44.072,87 zł., a cały zysk otrzymał P. S. Do lipca 1997 r. zysk
wypracowany przez spółkę cywilną O. nie był wypłacany wspólnikom, lecz był
inwestowany w działalność spółki. Od lipca 1998 r. wnioskodawca nie uczestniczył
w podziale zysku uzyskanego przez spółkę cywilną. P.S. otrzymał zwrot pożyczki w
kwocie 95.000 zł udzielonej spółce cywilnej O. wraz z należnymi odsetkami. Na
nieruchomości zabudowanej stacją paliw znajdował się zestaw do dystrybucji
gazów LPG, zestaw ten nie stanowił własności spółki cywilnej O. Spółka była
jedynie dzierżawcą zestawu. Dochód uzyskany ze sprzedaży gazów w połowie był
wypłacany właścicielowi zestawu LPG, druga połowa dochodu dzielona była
między P. S. i G. M.. Po rozwiązaniu spółki cywilnej O. uczestnik P.S. w miejsce
starego zestawu LPG zamontował w 2003 r. nowy zestaw LPG. Zestaw ten jest
własnością nieuczestniczącej w sporze osoby trzeciej.
6
Sąd Okręgowy dokonując zmiany postanowienia Sądu Rejonowego
w zakresie sposobu podziału majątku wspólnego wskazał przede wszystkim, że
w tym w postępowaniu należy rozstrzygnąć także o roszczeniach P. S. z tytułu
pożyczek udzielonych spółce, jak również dokonać rozliczenia wspólników
odnośnie zysków za poprzednie okresy działalności spółki. Podniósł, że nie
ma podstaw, aby podział majątku spółki ograniczyć tylko do
nieruchomości, a przeciwnie należy nim objąć całą masę majątkową. Ustalił
wartość poszczególnych składników majątkowych i całego majątku spółki na
podstawie opinii biegłych i przyjął łączną wartość na kwotę 549.132,59 zł, przy
czym do majątku tego zaliczył jedynie wierzytelności należne spółce, które zostały
wyegzekwowane przez ucz. post. P. S. po rozwiązaniu spółki. Pominął zaś
wierzytelności, jakie przysługiwały spółce w dniu jej rozwiązania z tego względu, iż
nie sposób ustalić, czy mogą być one skutecznie dochodzone przed sądem.
Odnośnie przyjętego przez Sąd Okręgowy sposobu podziału majątku wspólnego
wskazano, że uczestnicy postępowania wyrazili wolę przyjęcia przez P. S. tylko
niektórych składników majątkowych tj. nieruchomość zabudowaną stacja paliw,
wiata, zbiorniki paliw, dystrybutory z uwzględnieniem rozliczeń między wspólnikami.
Nie było natomiast wolą ucz. post. P. S. przyjęcie składników majątkowych w
postaci towaru, wierzytelności, środków pieniężnych na koncie i samochodu. Sąd
Okręgowy podniósł jednak, że skoro towar został zbyty przez P. S., wierzytelności
zostały przez niego wyegzekwowane, a środki pieniężne na koncie pobrane, to
także te składniki należało przyznać ucz. post. P. S. z obowiązkiem spłaty, zaś
odnośnie samochodu zarządzono sprzedaż. Pierwotną wartość łączną majątku
spółki ustaloną na kwotę 549 132,59 zł. Sąd Okręgowy przyjął, że zadłużenie spółki
na dzień jej rozwiązania w kwocie 25.800,72 zł spłacił – P.S., co uzasadnia
obniżenie wartości spółki o kwotę 12.900,36 zł (wartość zadłużenia przypadająca
na G. M.), 258 zł (wysokość zadłużenia przypadająca na F. S.). Łączną wartość
majątku spółki obniżono też o kwotę 95.000 zł z tytułu pożyczek udzielanych spółce
przez P. S. oraz kwotę 126.472 zł tytułem należnych mu odsetek do dnia
rozwiązania spółki (18.09.2002). W następstwie tych odliczeń wartość majątku
spółki określono na kwotę 314.497,29 zł Z tej kwoty odliczono wartość
nieruchomości tj. 264.000 zł, której współwłaścielami byli P. S. i G. M. Ten ostatni
7
winien z tego tytułu otrzymać od P. S. spłatę w wysokości 132.000 zł (50%) z
264.000 zł). Do podziału wspólników pozostała więc kwota 50.497,23 zł, w której
odliczono wartość samochodu tj. 30.935,40 zł, co do którego zarządzono sprzedaż i
podział sumy uzyskanej ze sprzedaży oraz zwrot wkładów: G. M. – 2000 zł; P. S. –
2.000 zł i F. S. – 1000 zł. Pozostałą więc nadwyżkę w kwocie 14.561,83 zł Sąd
Okręgowy podzielił w takim stosunku, w jakim wspólnicy uczestniczyli w zyskach.
Postanowienie Sądu Okręgowego zaskarżył skargą kasacyjną ucz. post.
P.S. W ramach podstawy kasacyjnej w art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c. zarzucono
naruszenie art. 191 w związku z art. 618 k.p.c., 219, 618 § 1 i 2 k.p.c., 321 § 1,
378 § 1 i 617 k.p.c., 233 § 1, 328 § 2, 381, 382 i 384 k.p.c., co miało istotny wpływ
na wynik sprawy. W ramach podstawy kasacyjnej w art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c.
zarzucono naruszenie art. 875 § 2 i 3 w związku z art. 871 § 1 k.c. i w związku
z art. 618 § 1 k.p.c. Wskazując na te zarzuty ucz. post. P. S. wniósł o uchylenie
zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do
ponownego rozpoznania względnie orzeczenie co do istoty sprawy zgodnie z
wnioskami stron.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
1. Podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia przepisów
postępowania muszą być rozważane w pierwszej kolejności, gdyż ustosunkowanie
się co do zasadności naruszenia przepisów prawa materialnego jest możliwe
wówczas, gdy stan faktyczny sprawy będący podstawą rozstrzygnięcia został
ustalony w sposób prawidłowy. Wśród tej grupy zarzutów należy przede wszystkim
zwrócić uwagę na zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. przez przekroczenie granic
swobodnej oceny dowodów, pominięcie twierdzeń i zarzutów uczestników
postępowania i oparcie rozstrzygnięcia na twierdzeniach wnioskodawcy, błędne
ustalenia faktyczne i oddalenie wniosków dowodowych. Taki zarzut
w postępowaniu kasacyjnym nie jest dopuszczalny. Art. 3983
§ 3 k.p.c. wyraźnie
przecież stanowi, że podstawą skargi kasacyjnej nie mogą być zarzuty dotyczące
ustalenia faktów lub oceny dowodów. Należy tu zwrócić uwagę na art. 39813
§ 2
8
k.p.c. stanowiący że Sąd Najwyższy jest związany ustaleniami faktycznymi
stanowiącymi podstawę zaskarżonego orzeczenia. Wnoszący skargę kasacyjną
pominął lub nie dostrzegł tej nowej regulacji prawnej wprowadzonej ustawą z dnia
22.12.2004 r., która weszła w życie z dniem 6.02.2005 r. W następstwie tej
regulacji skarga kasacyjna oparta na naruszeniu przepisów postępowania
dotyczących ustalenia faktów lub oceny dowodów jest obecnie expressis verbis
niedopuszczalna. Zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wymaga więc
merytorycznego ustosunkowania się. Na marginesie należy jednak zaznaczyć,
że wskazany w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. przez
oddalenie wniosków dowodowych przez sąd I instancji, nie jest adekwatny
ze względu na treść tego przepisu. Właściwym przepisem jest tu art. 217 § 2 k.p.c.,
którego jednak nie wskazano w skardze kasacyjnej.
W skardze kasacyjnej, zarzucono też naruszenie:
- art. 191 k.p.c. w związku z art. 618 k.p.c. przez przyjęcie, że w jednym
postępowaniu mogą być rozpatrywane naruszenia, które podlegają
rozpoznaniu w różnych trybach;
- art. 219 k.p.c. i art. 618 § 1 i 2 k.p.c. przez brak powiadomienia
uczestników postępowania o połączeniu do wspólnego rozpoznania
sprawy o zwrot pożyczek udzielonych spółce przez P. S. i sprawy o
podział majątku spółki cywilnej.
- art. 321 § 1 i 617 k.p.c. przez przekroczenie przez sąd I instancji zakresu
przedmiotu żądania wnioskodawcy.
Odnosząc się do tych zarzutów stwierdzić należy, że zawierają one tę samą
wadliwość. Rzecz w tym, że zgodnie z art. 5191
k.p.c. skarga kasacyjna przysługuje
do Sądu Najwyższego od wydanego przez sąd drugiej instancji postanowienia co
do istoty sprawy. Strona wnosząca skargę kasacyjną formułując podstawy
kasacyjne w postaci naruszenia przepisów postępowania, co miało istotny wpływ
na wynik sprawy (art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c.) winna wskazać zarzuty naruszenia
określonych przepisów postępowania stosowanych przez sąd II instancji. Inaczej
rzecz ujmując, zarzuty muszą być adresowane w stosunku do sądu II instancji.
Wskazane w skardze kasacyjnej w/w zarzuty dotyczą postępowania toczącego się
9
przed sądem I instancji i jako takie nie mogą być podnoszone w skardze
kasacyjnej. Z tego względu nie zachodzi potrzeba ich merytorycznego rozważenia.
W ramach zarzutów naruszenia przepisów postępowania podniesiono też
naruszenie art. 381, 382 i 384 k.p.c. przez pominięcie w toku postępowania
apelacyjnego zgłoszonych wniosków dowodowych i braku uzasadnienia tej
odmowy oraz naruszenie zakazu reformationis in peius wynikające z tego, że
rozpatrując apelację wniesioną wyłącznie przez ucz. post. P. S. Sąd Okręgowy
ustalił wyższą wartość majątku spółki niż przyjął to sąd I instancji. Odnosząc się do
tych zarzutów podnieść należy, że lektura apelacji wniesionej przez uczestników
postępowania (k. 352-360), jak również treść protokołu z posiedzenia Sądu
Okręgowego z dnia 8.08.2006 r. nie dają żadnych podstaw do stwierdzenia, że w
toku postępowania apelacyjnego zostały zgłoszone jakiekolwiek wnioski
dowodowe. W apelacji powołuje się wprawdzie na dowody, które mają potwierdzać
przytoczone w niej zarzuty, jednak nie ma żadnego wniosku o dopuszczenie i
przeprowadzenie dowodu. Z tego też względu w protokole rozprawy przez Sądem
Okręgowym nie zawarto postanowienia dowodowego.
Odnośnie zarzutu naruszenia art. 384 k.p.c. stwierdzić należy, że nie jest
on uzasadniony. Zgodnie z tym przepisem sąd nie może uchylić lub zmienić wyroku
na niekorzyść strony wnoszącej apelację, chyba że strona przeciwna również
wniosła apelację. Wnoszący skargę kasacyjną dopatruje się naruszenia
tego przepisu przez to, że Sąd Okręgowy zasądził wyższą wartość majątku spółki
cywilnej (549.132,59 zł) niż to przyjął Sąd Rejonowy (432.676,51 zł) i uczynił to
w wyniku rozpoznania apelacji uczestników postępowania. Jest to zarzut
oczywiście chybiony z następujących przyczyn: po pierwsze, ustalenie innej (także
wyższej) wartości majątku podlegającego podziałowi nie jest objęte art. 384 k.p.c.;
wyjaśnił to już Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 11.03.1977 r. III CZP 7/77 (OSNCP
1977, nr 11, poz. 205); w postanowieniu z dnia 17.09.1999 r. I CKN 379/98 (OSNC
2000, nr 3, poz. 59); po drugie, Sąd Okręgowy zasądził od P. S. tytułem spłaty
niższe kwoty zarówno na rzecz G. M., jak i F. S. Nie ma tu więc elementu
rozstrzygnięcia na niekorzyść P. S. jako wnoszącego apelację. Rekapitulując
stwierdzić należy, że przedstawiane w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia
przepisów postępowania nie sposób uznać za usprawiedliwione.
10
2. W ramach podstawy kasacyjnej z art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c. wnoszący
skargę kasacyjną zarzucił naruszenie art. 875 § 2 i 3 k.c. w związku z art. 871 k.c.
przez dokonanie błędnej wykładni tych przepisów. Zarzut błędnej wykładni polega –
zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną – na tym, że: Sąd Okręgowy zaliczył
w skład majątku wspólników spółki cywilnej wierzytelności należne spółce, choć
winne one być egzekwowane przez wspólników indywidualnie według ich udziałów
w majątku spółki; przez przyjęcie do wyceny majątku spółki metody majątkowej
i pominięcie innych metod; błędne ustalenie wartości samochodu; nieprawidłowe
ustalenie wysokości odsetek i końcowej daty ich obliczenia oraz błędne obliczenie
zysku. Podejmując rozważenie zasadności tego zarzutu wstępnie należy podnieść,
że wskazane uzasadnienie błędnej wykładni powołanych przepisów nie przystaje
do ich treści. Należy bowiem zauważyć, że zgodnie z art. 875 § 2 k.c., z majątku
pozostałego po spłaceniu długów spółki zwraca się wspólnikom ich wkłady,
stosując odpowiednio przepisy o zwrocie wkładów w razie wystąpienia wspólnika
ze spółki. Tak właśnie postąpił Sąd Okręgowy, który ustalił, że na dzień rozwiązania
spółki jej zadłużenie wynosiło 25.800 zł i w chwili orzekania zostało ono w całości
uregulowane, przez ucz. post. P. S. i o tę kwotę obniżył wartość majątku Spółki.
Ustalił też, że wspólnikom należy się zwrot wkładów pieniężnych w kwotach 2 razy
po 2000 zł oraz 1000 zł i o tę kwotę obniżył wartość majątku spółki. Jest także poza
sporem, że Sąd Okręgowy ustalając wysokość nadwyżki na kwotę 14.561,83 zł
dokonał jej podziału w takim stosunku, w jakim wspólnicy uczestniczyli w zyskach
spółki. Zastosował więc ściśle regułę określoną w art. 875 § 3 k.c. W tej sytuacji nie
można w jakikolwiek sposób uzasadnić zarzutu bądź błędnej wykładni bądź
niewłaściwego zastosowania art. 875 § 2 i 3 k.c.
Analiza sposobu podziału majątku wspólników spółki cywilnej i ich
rozliczenie przedstawione bardzo szczegółowo w motywach zaskarżonego
postanowienia w pełni uzasadnia też wniosek, że Sąd Okręgowy dokładnie
przestrzegał reguł zawartych w art. 871 k.c.
Odnosząc się szczegółowo do treści zarzutów, które mają uzasadniać zarzut
błędnej wykładni art. 875 § 2 i 3 oraz art. 871 k.c. wskazać należy na następujące
fakty:
11
Po pierwsze, z uzasadnienia Sądu Okręgowego wynika jednoznacznie, że do
majątku wspólników spółki cywilnej zaliczono jedynie te wierzytelności, które
zostały wyegzekwowane przez ucz. postępowania P. S. po rozwiązaniu spółki.
Skoro ten uczestnik postępowania uzyskał całą wierzytelność, a nie tylko w części
odpowiadającej jego udziałowi, to prawidłowo postąpił Sąd Okręgowy zaliczając te
wierzytelności do majątku spółki. Sąd zaś pominął te wierzytelności, które
przysługują wspólnikom, lecz nie zostały zrealizowane. Do nich znajduje
zastosowanie zasada, o której mowa w skardze kasacyjnej.
Po drugie, kwestionowanie w skardze kasacyjnej zastosowanej przez biegłych
metody oszacowania majątku spółki w istocie oznacza kwestionowanie oceny
dowodu w postaci opinii biegłych. Takie zarzuty nie są dopuszczalne w ramach
podstaw skargi kasacyjnej, o czym wyraźnie mowa w art. 3983
§ 3 k.p.c. Należy też
wskazać, że stosowanie do art. 39813
§ 2 k.p.c. w postępowaniu kasacyjnym nie
jest dopuszczalne powoływanie nowych faktów i dowodów. Przedstawienie więc
nowej opinii biegłego rzeczoznawcy jest niedopuszczalne.
Po trzecie, kwestionowanie ustalenia wartości samochodu jest w istocie
podważaniem oceny opinii biegłego jako dowodu. Nie jest to dopuszczalne
w skardze kasacyjnej. Nadto należy zauważyć, że uprzednio zarzut ten nie był
podnoszony, w szczególności w apelacji.
Po czwarte, wbrew zarzutom zawartym w skardze kasacyjnej odsetki od udzielonej
pożyczki przez P. S. w łącznej kwocie 95.000 zł, ustalone na kwotę 126.477 zł
zostały prawidłowo obliczone co do wysokości i okresu za który się należą.
Po piąte, nie jest dopuszczalne podważanie w skardze kasacyjnej ustaleń
faktycznych w zakresie wysokości zysku osiągane przez spółkę w poszczególnych
latach.
Reasumując stwierdzić należy, że podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty
naruszenia prawa materialnego, nie znajdują uzasadnienia. Z tych względów na
podstawie art. 39814
k.p.c. skargę kasacyjną należało oddalić.