I CZ 49/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:30-05-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 49/07
POSTANOWIENIE
Dnia 30 maja 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący,
sprawozdawca)
SSN Jan Górowski
SSN Barbara Myszka
w sprawie z wniosku A. S.
przy uczestnictwie małol. J. S., reprezentowanego przez przedstawiciela
ustawowego matkę A. Ś., i D. R.
o stwierdzenie nabycia spadku,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 30 maja 2007 r.,
zażalenia uczestnika postępowania małol. J, S,
na postanowienie Sądu Okręgowego w W,
z dnia 11 stycznia 2007 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 11 stycznia 2007 r. Sąd Okręgowy
odrzucił skargę kasacyjną uczestnika małoletniego J. S., reprezentowanego przez
przedstawiciela ustawowego matkę A. Ś. od postanowienia tego Sądu z dnia 25
września 2006 r. w przedmiocie stwierdzenia nabycia spadku, a także orzekł o
zwrocie opłaty od skargi. W uzasadnieniu Sąd drugiej instancji podał, że przyczyną
odrzucenia był brak konstrukcyjny, polegający na niezawarciu w treści skargi
kasacyjnej wyodrębnionego wywodu prawnego, odpowiadającego wymaganiom
wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania wraz z uzasadnieniem. Zdaniem Sądu
Okręgowego, nie spełnia tego wymagania podanie takich samych argumentów,
na jakie powołuje się strona w uzasadnieniu podstaw skargi. Ten fragment pisma
procesowego stanowi faktycznie dodatkowe uzasadnienie podstaw kasacyjnych,
co upoważnia do odrzucenia skargi na mocy art. 3986
§ 2 k.p.c.
W zażaleniu na to postanowienie, uczestnik zarzucił „błąd w ustaleniach
faktycznych”, polegający na nieuzasadnionym uznaniu, że skarga kasacyjna nie
zawiera uzasadnienia wniosku o jej przyjęcie do rozpoznania, rażącą obrazę art.
3986
§ 2 k.p.c., poprzez odrzucenie skargi, która nie zawierała żadnych braków,
o których mowa w przepisie, a także naruszenie art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c., poprzez
przyjęcie kryteriów oceny formalnej poprawności skargi, które nie wynikają
w żadnej mierze z treści ustawy.
Wskazując na powyższe zarzuty i ich uzasadnienie wnosił o uchylenie
zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Złożony przez siebie środek zaskarżenia skarżący określił jako „kasację”,
co jednak można uznać za uchybienie bez znaczenia dla rozstrzygnięcia
o prawidłowości bądź nieprawidłowości sporządzenia skargi kasacyjnej
(por. postanowienie SN z dnia 10 listopada 2005 r., III CSK 68/05, niepubl.).
3
Należy natomiast rozstrzygnąć, czy spełnione są pozostałe wymagania stawiane
przed sporządzającym skargę kasacyjną.
Pełnomocnik procesowy uczestnika istotnie zawarł w skardze wyodrębnioną
redakcyjnie część, zawierającą wniosek o przyjęcie skargi do rozpoznania i jego
uzasadnienie. Jako okoliczność uzasadniającą przyjęcie skargi do rozpoznania,
powołał oczywistą zasadność skargi, co jest jedną z przesłanek tzw. przedsądu,
zawartą w art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.
Poddając sformułowanie „oczywiście uzasadniona” wykładni przy użyciu
metod językowych, należy zauważyć, że to, co jest „oczywiste”, powinno być
widoczne na pierwszy rzut oka, niewątpliwe i jasne. Leksykalne znaczenie
przymiotnika „uzasadniony” odwołuje się natomiast do poparcia, umotywowania
czegoś, wykazania słuszności czy też uargumentowania. Zatem skarga jest
„oczywiście uzasadniona” wtedy i tylko wtedy, gdy siła przedstawionej w niej
argumentacji jest nie do odparcia i nie może budzić żadnych wątpliwości.
Zasadność powinna być, bez głębszej analizy, widoczna już na pierwszy rzut oka
(por. uchwałę Połączonych Izb – Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych oraz Izby Cywilnej z dnia 17 grudnia 2002 r., III CZP 72/02, OSNC
2003 nr 7-8, poz. 92; postanowienia SN: z dnia 23 września 2004 r., III CZ 79/04,
niepubl.; z dnia 13 października 2004 r., I CZ 117/04, niepubl.). Mimo zmiany stanu
prawnego i zastąpienia „oczywistego naruszenia prawa” przesłanką „oczywistej
zasadności”, szczególne cele postępowania kasacyjnego każą sądzić, że nadal
chodzi o przytoczenie argumentów świadczących o tym, że zaskarżony wyrok lub
postanowienie nie mogą się ostać z uwagi na istotną i widoczną dla każdego
prawnika sprzeczność z obowiązującym prawem.
Odnosząc powyższe uwagi do stanu niniejszej sprawy należy uznać,
że te wymagania nie zostały spełnione. W skardze kasacyjnej strona żaląca skupia
się bowiem na polemice z ustaleniami faktycznymi w sprawie. Brak jest natomiast
jakichkolwiek argumentów jurydycznych (por. postanowienie SN z dnia 21 lipca
2005 r., V CSK 18/05, niepubl.); takie argumenty zaledwie zarysowano, poprzez
powołanie się na rzekome naruszenie art. 382 k.p.c., natomiast nie rozwinięto go
ani poprzez dokonanie egzegezy tego przepisu, ani nie przytoczono
4
korespondujących z nim oraz ze stanem sprawy poglądów doktryny i orzecznictwa.
Tak sformułowany wniosek jest rzeczywiście tylko powtórzeniem (niemalże
dosłownym) uzasadnienia podstaw kasacyjnych, co w żadnej mierze nie przemawia
za „oczywistą zasadnością” skargi i przesądza o słuszności rozstrzygnięcia Sądu
drugiej instancji.
Mając na względzie powyższe, zażalenie należało oddalić na podstawie
art. 39814
k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.
jz
POSTANOWIENIE
Dnia 30 maja 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący,
sprawozdawca)
SSN Jan Górowski
SSN Barbara Myszka
w sprawie z wniosku A. S.
przy uczestnictwie małol. J. S., reprezentowanego przez przedstawiciela
ustawowego matkę A. Ś., i D. R.
o stwierdzenie nabycia spadku,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 30 maja 2007 r.,
zażalenia uczestnika postępowania małol. J, S,
na postanowienie Sądu Okręgowego w W,
z dnia 11 stycznia 2007 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 11 stycznia 2007 r. Sąd Okręgowy
odrzucił skargę kasacyjną uczestnika małoletniego J. S., reprezentowanego przez
przedstawiciela ustawowego matkę A. Ś. od postanowienia tego Sądu z dnia 25
września 2006 r. w przedmiocie stwierdzenia nabycia spadku, a także orzekł o
zwrocie opłaty od skargi. W uzasadnieniu Sąd drugiej instancji podał, że przyczyną
odrzucenia był brak konstrukcyjny, polegający na niezawarciu w treści skargi
kasacyjnej wyodrębnionego wywodu prawnego, odpowiadającego wymaganiom
wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania wraz z uzasadnieniem. Zdaniem Sądu
Okręgowego, nie spełnia tego wymagania podanie takich samych argumentów,
na jakie powołuje się strona w uzasadnieniu podstaw skargi. Ten fragment pisma
procesowego stanowi faktycznie dodatkowe uzasadnienie podstaw kasacyjnych,
co upoważnia do odrzucenia skargi na mocy art. 3986
§ 2 k.p.c.
W zażaleniu na to postanowienie, uczestnik zarzucił „błąd w ustaleniach
faktycznych”, polegający na nieuzasadnionym uznaniu, że skarga kasacyjna nie
zawiera uzasadnienia wniosku o jej przyjęcie do rozpoznania, rażącą obrazę art.
3986
§ 2 k.p.c., poprzez odrzucenie skargi, która nie zawierała żadnych braków,
o których mowa w przepisie, a także naruszenie art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c., poprzez
przyjęcie kryteriów oceny formalnej poprawności skargi, które nie wynikają
w żadnej mierze z treści ustawy.
Wskazując na powyższe zarzuty i ich uzasadnienie wnosił o uchylenie
zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Złożony przez siebie środek zaskarżenia skarżący określił jako „kasację”,
co jednak można uznać za uchybienie bez znaczenia dla rozstrzygnięcia
o prawidłowości bądź nieprawidłowości sporządzenia skargi kasacyjnej
(por. postanowienie SN z dnia 10 listopada 2005 r., III CSK 68/05, niepubl.).
3
Należy natomiast rozstrzygnąć, czy spełnione są pozostałe wymagania stawiane
przed sporządzającym skargę kasacyjną.
Pełnomocnik procesowy uczestnika istotnie zawarł w skardze wyodrębnioną
redakcyjnie część, zawierającą wniosek o przyjęcie skargi do rozpoznania i jego
uzasadnienie. Jako okoliczność uzasadniającą przyjęcie skargi do rozpoznania,
powołał oczywistą zasadność skargi, co jest jedną z przesłanek tzw. przedsądu,
zawartą w art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.
Poddając sformułowanie „oczywiście uzasadniona” wykładni przy użyciu
metod językowych, należy zauważyć, że to, co jest „oczywiste”, powinno być
widoczne na pierwszy rzut oka, niewątpliwe i jasne. Leksykalne znaczenie
przymiotnika „uzasadniony” odwołuje się natomiast do poparcia, umotywowania
czegoś, wykazania słuszności czy też uargumentowania. Zatem skarga jest
„oczywiście uzasadniona” wtedy i tylko wtedy, gdy siła przedstawionej w niej
argumentacji jest nie do odparcia i nie może budzić żadnych wątpliwości.
Zasadność powinna być, bez głębszej analizy, widoczna już na pierwszy rzut oka
(por. uchwałę Połączonych Izb – Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych oraz Izby Cywilnej z dnia 17 grudnia 2002 r., III CZP 72/02, OSNC
2003 nr 7-8, poz. 92; postanowienia SN: z dnia 23 września 2004 r., III CZ 79/04,
niepubl.; z dnia 13 października 2004 r., I CZ 117/04, niepubl.). Mimo zmiany stanu
prawnego i zastąpienia „oczywistego naruszenia prawa” przesłanką „oczywistej
zasadności”, szczególne cele postępowania kasacyjnego każą sądzić, że nadal
chodzi o przytoczenie argumentów świadczących o tym, że zaskarżony wyrok lub
postanowienie nie mogą się ostać z uwagi na istotną i widoczną dla każdego
prawnika sprzeczność z obowiązującym prawem.
Odnosząc powyższe uwagi do stanu niniejszej sprawy należy uznać,
że te wymagania nie zostały spełnione. W skardze kasacyjnej strona żaląca skupia
się bowiem na polemice z ustaleniami faktycznymi w sprawie. Brak jest natomiast
jakichkolwiek argumentów jurydycznych (por. postanowienie SN z dnia 21 lipca
2005 r., V CSK 18/05, niepubl.); takie argumenty zaledwie zarysowano, poprzez
powołanie się na rzekome naruszenie art. 382 k.p.c., natomiast nie rozwinięto go
ani poprzez dokonanie egzegezy tego przepisu, ani nie przytoczono
4
korespondujących z nim oraz ze stanem sprawy poglądów doktryny i orzecznictwa.
Tak sformułowany wniosek jest rzeczywiście tylko powtórzeniem (niemalże
dosłownym) uzasadnienia podstaw kasacyjnych, co w żadnej mierze nie przemawia
za „oczywistą zasadnością” skargi i przesądza o słuszności rozstrzygnięcia Sądu
drugiej instancji.
Mając na względzie powyższe, zażalenie należało oddalić na podstawie
art. 39814
k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.
jz