III CNP 29/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:30-05-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CNP 29/07
POSTANOWIENIE
Dnia 31 maja 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosław Bączyk
w sprawie z powództwa S. Towarzystwa […]
przeciwko "I." S.A.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 31 maja 2007 r.,
na skutek skargi strony powodowej
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego w K.
z dnia 19 września 2006 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
2
Skarżący wnosił o stwierdzenie niezgodności z prawem w całości
prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego w K. z dnia 14 września 2006 r.,
sygn. akt V GC …/05, rozstrzygającego o odrzuceniu apelacji powoda od wyroku
tego Sądu z dnia 11 sierpnia 2006 r. Wnosząc skargę, skarżący wskazywał na
naruszenie przez to postanowienie przepisów art. 1302
§ 3 k.p.c. i art. 1302
§ 4
k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem
jest kwalifikowanym środkiem prawnym, którego celem jest stworzenie
odpowiedniej podstawy do dochodzenia, w odrębnym postępowaniu sądowym,
odszkodowania za tzw. delikt jurysdykcyjny (art. 4171
§ 1 k.c.). W związku z tym
wniesiona skarga powinna odpowiadać wymaganiom przewidzianym w art. 4245
§
1 k.p.c. Wszystkie te wymagania mają charakter konstrukcyjny skargi i powinny być
spełnione w sposób kumulatywny, toteż skarga niespełniająca któregokolwiek
z nich jest dotknięta tzw. istotnym brakiem i podlega odrzuceniu a limine (art. 4288
§ 1 k.p.c.; por. też np. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia
28 listopada 2006 r., III CNP 46/06, nieopubl.).
Jednym z istotnych, konstrukcyjnych wymogów skargi jest oznaczenie
orzeczenia, od którego skarga została wniesiona, ze wskazaniem tego, czy jest ono
zaskarżone w całości lub w części (art. 4245
§ 1 pkt 1 k.p.c.). Z uzasadnienia
wniesionej skargi wynika to, że postanowieniem z dnia 19 września 2006 r.
Sąd Rejonowy w K. odrzucił apelację powoda i na to postanowienie skarżący (S.
Towarzystwo) złożył zażalenie do Sądu Okręgowego w K., które zostało oddalone
postanowieniem tego Sądu z dnia 24 października 2006 r. (sygn. VII Gz 1…/06).
Z treści złożonej skargi kasacyjnej wynika to, że skarżący domaga się
stwierdzenia niezgodności z prawem orzeczenia Sądu Rejonowego z dnia
19 września 2006 r., aczkolwiek w samym uzasadnieniu skargi przypisano
wadliwość interpretacji przepisów art. 1302
§ 3 i § 4 k.p.c. „obu sądom
rozpatrującym przedmiotową kwestię”, tj. zagadnienie dopuszczalności apelacji.
Jednocześnie treść skargi nie wskazuje na to, że oznaczając orzeczenie Sądu
pierwszej instancji jako niezgodne z prawem, skarżący powoływał się na
3
postanowienie art. 4241
§ 2 k.p.c., przewidujące tylko w wyjątkowych wypadkach
możliwość wniesienia skargi od prawomocnego orzeczenia kończącego
postępowanie w sprawie, wydanego przez sąd pierwszej instancji. Oznacza to, że
w skardze wskazywano orzeczenie, od którego nie mogłaby być jednak skutecznie
wniesiona skarga w rozumieniu art. 4241
§ 1 k.p.c. Wskazanie orzeczenia Sądu
pierwszej instancji jako tego, od którego została wniesiona skarga o stwierdzenie
niezgodności z prawem, nie spełnia wymagania określonego w art. 4245
§ 1 pkt 1
k.p.c. w zw. z art. 4241
§ 1 k.p.c., nawet wtedy, gdy z treści skargi wynika to, że
skargą powinno być objęte zindywidualizowane orzeczenie kontrolne Sądu drugiej
instancji, wydane w wyniku wniesienia środka odwoławczego.
Z przedstawionych względów Sąd Najwyższy odrzucił skargę jako
niespełniającą wszystkich konstrukcyjnych wymogów przewidzianych w art. 4245
§
1 pkt 1 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 31 maja 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosław Bączyk
w sprawie z powództwa S. Towarzystwa […]
przeciwko "I." S.A.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 31 maja 2007 r.,
na skutek skargi strony powodowej
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego w K.
z dnia 19 września 2006 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
2
Skarżący wnosił o stwierdzenie niezgodności z prawem w całości
prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego w K. z dnia 14 września 2006 r.,
sygn. akt V GC …/05, rozstrzygającego o odrzuceniu apelacji powoda od wyroku
tego Sądu z dnia 11 sierpnia 2006 r. Wnosząc skargę, skarżący wskazywał na
naruszenie przez to postanowienie przepisów art. 1302
§ 3 k.p.c. i art. 1302
§ 4
k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem
jest kwalifikowanym środkiem prawnym, którego celem jest stworzenie
odpowiedniej podstawy do dochodzenia, w odrębnym postępowaniu sądowym,
odszkodowania za tzw. delikt jurysdykcyjny (art. 4171
§ 1 k.c.). W związku z tym
wniesiona skarga powinna odpowiadać wymaganiom przewidzianym w art. 4245
§
1 k.p.c. Wszystkie te wymagania mają charakter konstrukcyjny skargi i powinny być
spełnione w sposób kumulatywny, toteż skarga niespełniająca któregokolwiek
z nich jest dotknięta tzw. istotnym brakiem i podlega odrzuceniu a limine (art. 4288
§ 1 k.p.c.; por. też np. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia
28 listopada 2006 r., III CNP 46/06, nieopubl.).
Jednym z istotnych, konstrukcyjnych wymogów skargi jest oznaczenie
orzeczenia, od którego skarga została wniesiona, ze wskazaniem tego, czy jest ono
zaskarżone w całości lub w części (art. 4245
§ 1 pkt 1 k.p.c.). Z uzasadnienia
wniesionej skargi wynika to, że postanowieniem z dnia 19 września 2006 r.
Sąd Rejonowy w K. odrzucił apelację powoda i na to postanowienie skarżący (S.
Towarzystwo) złożył zażalenie do Sądu Okręgowego w K., które zostało oddalone
postanowieniem tego Sądu z dnia 24 października 2006 r. (sygn. VII Gz 1…/06).
Z treści złożonej skargi kasacyjnej wynika to, że skarżący domaga się
stwierdzenia niezgodności z prawem orzeczenia Sądu Rejonowego z dnia
19 września 2006 r., aczkolwiek w samym uzasadnieniu skargi przypisano
wadliwość interpretacji przepisów art. 1302
§ 3 i § 4 k.p.c. „obu sądom
rozpatrującym przedmiotową kwestię”, tj. zagadnienie dopuszczalności apelacji.
Jednocześnie treść skargi nie wskazuje na to, że oznaczając orzeczenie Sądu
pierwszej instancji jako niezgodne z prawem, skarżący powoływał się na
3
postanowienie art. 4241
§ 2 k.p.c., przewidujące tylko w wyjątkowych wypadkach
możliwość wniesienia skargi od prawomocnego orzeczenia kończącego
postępowanie w sprawie, wydanego przez sąd pierwszej instancji. Oznacza to, że
w skardze wskazywano orzeczenie, od którego nie mogłaby być jednak skutecznie
wniesiona skarga w rozumieniu art. 4241
§ 1 k.p.c. Wskazanie orzeczenia Sądu
pierwszej instancji jako tego, od którego została wniesiona skarga o stwierdzenie
niezgodności z prawem, nie spełnia wymagania określonego w art. 4245
§ 1 pkt 1
k.p.c. w zw. z art. 4241
§ 1 k.p.c., nawet wtedy, gdy z treści skargi wynika to, że
skargą powinno być objęte zindywidualizowane orzeczenie kontrolne Sądu drugiej
instancji, wydane w wyniku wniesienia środka odwoławczego.
Z przedstawionych względów Sąd Najwyższy odrzucił skargę jako
niespełniającą wszystkich konstrukcyjnych wymogów przewidzianych w art. 4245
§
1 pkt 1 k.p.c.