Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CNP 27/07
POSTANOWIENIE
Dnia 15 czerwca 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski
w sprawie ze skargi W. S. o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 14 lipca 2005 r.,
w sprawie z powództwa W. S.
przeciwko Skarbowi Państwa - Prezydentowi Miasta W.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 15 czerwca 2007 r.,
odrzuca skargę, nie obciążając skarżącego kosztami
postępowania przed Sądem Najwyższym.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 14 lipca 2005 r. Sąd Apelacyjny zmienił – częściowo -
wyrok Sądu Okręgowego w W. z dnia 10 listopada 2004 r. w ten sposób, że
powództwo o zasądzenie kwoty 604.000 zł oddalił.
Postanowieniem z dnia 10 stycznia 2006 r. Sąd Najwyższy odmówił
przyjęcia do rozpoznania skargi kasacyjnej powoda od wskazanego wyroku Sądu
Apelacyjnego.
W dniu 5 lutego 2007 r. powód wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności
z prawem powołanego wyroku Sądu drugiej instancji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wprowadzenie do kodeksu postępowania cywilnego postępowania ze skargi
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia wiąże się
nowelizacją kodeksu cywilnego w zakresie odpowiedzialności Skarbu Państwa
m.in. za niezgodną z prawem działalność orzeczniczą sądów. Wskazaną
nowelizacją, dokonaną ustawą z dnia 17 czerwca 2004 r. o zmianie ustawy –
Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 162, poz. 1692), dodano do
kodeksu cywilnego art. 4171
§ 2, zgodnie z którym jeżeli szkoda została
wyrządzona przez wydanie prawomocnego orzeczenia lub ostatecznej decyzji, jej
naprawienia można żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu ich
niezgodności z prawem. Odnosi się to również do wypadku, gdy prawomocne
orzeczenie lub ostateczna decyzja zostały wydane na podstawie aktu
normatywnego niezgodnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową
lub ustawą. Jednym z właściwych postępowań, o których mowa w art. 4171
§ 2 k.c.,
jest postępowanie uregulowane w art. 4241
i nast. k.p.c. Należy zauważyć, że
podobną funkcję pełni m.in. postępowanie wywołane skargą kasacyjną. Uznając za
niezasadne powielanie środków prawnych zmierzających do podobnego celu,
ustawodawca w art. 4241
§ 3 k.p.c. przewidział, że od orzeczeń sądu drugiej
instancji, od których wniesiono skargę kasacyjną, oraz od orzeczeń Sądu
Najwyższego skarga nie przysługuje. W takich wypadkach orzeczenie Sądu
3
Najwyższego traktuje się jak orzeczenie wydane w postępowaniu wywołanym
wniesieniem skargi.
Dokonując wykładni art. 4241
§ 3 k.p.c., w piśmiennictwie wyrażono trafny
pogląd, że przez skargę kasacyjną „wniesioną” należy rozumieć skargę „wniesioną
skutecznie”, tj. taką, która nie została odrzucona, a Sąd Najwyższy poddał ją co
najmniej tzw. przedsądowi (art. 3989
k.p.c.) albo rozpoznał po przyjęciu do
rozpoznania. Stanowisko takie zajął także Sąd Najwyższy w swoim orzecznictwie
(zob. postanowienie z dnia 23 października 2006 r., V CNP 130/06, niepubl.).
Od wyroku Sądu Apelacyjnego zaskarżonego przez powoda rozpoznawaną
skargą wniósł on wcześniej skutecznie skargę kasacyjną, której przyjęcia do
rozpoznania odmówił jednak Sąd Najwyższy. Zgodnie zatem z powołanym art. 4241
§ 3 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem tego wyroku nie jest
dopuszczalna.
Z podanych względów, na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy
orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania skargowego orzeczono stosownie
do art. 102 w zw. z art. 391 § 1, 39821
i 42412
k.p.c.
jc

I CNP 27/07

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia