Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CZ 74/07
POSTANOWIENIE
Dnia 4 lipca 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Lech Walentynowicz
SSN Mirosława Wysocka
w sprawie ze skargi AB i DB
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego
w T.
z dnia 14 kwietnia 2004 r., sygn. akt[...],
wydanego w sprawie z powództwa SC
przeciwko AB, DB i DB
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 4 lipca 2007 r.,
zażalenia pozwanych AB i DB
na postanowienie Sądu Rejonowego w T.
z dnia 4 grudnia 2006 r., sygn. akt [...],
uchyla zaskarżone postanowienie.
2
Uzasadnienie
W dniu 5 czerwca 2006 r. pozwani DB, AB i DB wnieśli skargę o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w
T. z dnia 14 kwietnia 2004 r.
Zarządzeniem z dnia 14 lipca 2006 r. przewodniczący w Sądzie Rejonowym
w T. wezwał skarżących do usunięcia braków formalnych skargi przez
„przytoczenie podstaw skargi i ich uzasadnienie, uprawdopodobnienie grożącej
pozwanym szkody, wykazanie, że występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający
wniesienie skargi i dołączenie trzech odpisów tak uzupełnionej skargi".
Postanowieniem z dnia 21 sierpnia 2006 r. Sąd Rejonowy w T. odrzucił
skargę pozwanych. Sąd pierwszej instancji uznał, że uzupełniona skarga
w dalszym ciągu zawiera braki formalne, do których usunięcia skarżący zostali
wezwani.
Zażalenie pozwanych na wymienione postanowienie zostało odrzucone
postanowieniem Sądu Rejonowego w T. z dnia 4 grudnia 2006 r. ze względu na nie
uzupełnienie - mimo wezwania - braków pełnomocnictw udzielonych przez
skarżących adw. TK. Postanowienie to pozwani zaskarżyli zażaleniem.
Postanowieniem z dnia 5 marca 2007 r. Sąd Rejonowy w T. odrzucił
zażalenie pozwanego DB na powołane postanowienie z dnia 4 grudnia 2006 r. ze
względu na nie uiszczenie od niego należnej opłaty. Postanowienie to nie zostało
zaskarżone.
Postanowieniem z dnia 19 kwietnia 2007 r. Sąd Okręgowy w T. uznał się
niewłaściwym i zażalenie na postanowienie Sądu pierwszej instancji z dnia 4
grudnia 2006 r. przekazał do rozpoznania Sądowi Najwyższemu.
Pismem procesowym z dnia 14 maja 2007 r. pozwani cofnęli przedmiotową
skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
3
Ze względu na nie zaskarżenie przez pozwanego DB postanowienia Sądu
Rejonowego w T. z dnia 5 marca 2007 r. postanowienie tego Sądu z dnia 4 grudnia
2006 r., zaskarżone rozpoznawanym zażaleniem, uprawomocniło się w stosunku
do tego skarżącego. W konsekwencji przedmiotem rozpoznania Sądu Najwyższego
może być wyłącznie zażalenie pozwanych AB i DB. Ponadto stwierdzić trzeba, że
bezskuteczne w stosunku do skarżącego DB pozostaje cofnięcie przedmiotowej
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem powołanego wyroku Sądu
Rejonowego w T., gdyż nastąpiło po prawomocnym zakończeniu postępowania
zainicjowanego tą skargą.
W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że kompetencja sądu pierwszej lub
drugiej instancji do odrzucenia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia tego sądu ogranicza się wyłącznie do przypadków
wskazanych w art. 4246
§ 3 k.p.c. Odrzucenie skargi przez ten sąd może zatem
nastąpić wyłącznie wówczas, gdy nie została ona opłacona lub gdy strona - mimo
wezwania przez przewodniczącego - nie uzupełniła braków skargi. Podkreślić
trzeba, że w rachubę wchodzą tylko braki formalne pisma procesowego
wymienione w art. 4245
§ 2 k.p.c., gdyż niespełnienie przez skarżącego wymagań
ujętych w art. 4245
§ 1 k.p.c. stanowi brak nieusuwalny, powodujący odrzucenie
skargi a limine. Odrzucenie skargi z powodu niespełnienia wymagań
konstrukcyjnych określonych w art. 4245
§ 1 k.p.c., a także z powodu uchybienia
terminowi do wniesienia skargi oraz innych przyczyn wyłączających jej
dopuszczalność (np. niezachowania przymusu adwokacko - radcowskiego, nie
wystąpienia szkody wskutek wydania zaskarżonego orzeczenia, nie wyczerpania
dostępnych środków prawnych i braku wyjątkowego wypadku przewidzianego
w art. 4241
§ 2 k.p.c.), należy do wyłącznej kompetencji Sądu Najwyższego.
Przechodząc do oceny zażalenia pozwanych na postanowienie Sądu
pierwszej instancji z dnia 4 grudnia 2006 r., wskazać należy, że Sąd ten był co do
zasady uprawniony do dokonania oceny spełnienia wymagań formalnych zażalenia
na postanowienie tego Sądu z dnia 21 sierpnia 2006 r. o odrzuceniu skargi.
Obejmowało to również ocenę prawidłowości pełnomocnictwa do wniesienia tego
zażalenia i - w razie potrzeby - wezwanie do usunięcia dostrzeżonych w nim
braków. Niemniej jednak skarżące trafnie podniosły, że braki udzielonych przez nie
4
adw. TK pełnomocnictw, do których usunięcia wezwał przewodniczący w Sądzie
Rejonowym, w istocie nie wystąpiły. Z treści pełnomocnictw dołączonych do skargi
wynika bowiem jednoznacznie, że obejmują one postępowanie wywołane skargą o
stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku Sądu Rejonowego w T. z dnia 14
kwietnia 2004 r., w tym postępowanie zażaleniowe na postanowienie o odrzuceniu
tej skargi. Uznać trzeba zatem, że zażalenie odrzucone zaskarżonym
postanowieniem z dnia 4 grudnia 2006 r. nie było dotknięte brakami formalnymi. W
konsekwencji, Sąd Rejonowy nie miał podstaw do zastosowania sankcji odrzucenia
zażalenia na postanowienie tego Sądu z dnia 21 sierpnia 2006 r. Rozpoznawane
zażalenie okazało się więc zasadne, a zaskarżone postanowienie należało uchylić.
Z podanych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji (art. 3941
§ 3
w zw. z art. 39815
§ 1 k.p.c.).