I CNP 35/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:23-06-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CNP 35/07
POSTANOWIENIE
Dnia 25 lipca 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Stanisław Dąbrowski
w sprawie ze skargi I. B. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 9 marca 2005 r., wydanego
w sprawie z powództwa Miasta W.
przeciwko I. B.
o eksmisję,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 25 lipca 2007 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Na skutek apelacji powoda Miasta W. oraz pozwanej I. B. od wyroku Sądu
Rejonowego w W. z dnia 30 września 2004 r. w przedmiocie eksmisji pozwanej z
lokalu mieszkalnego, wyrokiem z dnia 9 marca 2005 r. Sąd Okręgowy w W. zmienił
zaskarżony wyrok w ten sposób, że wyeliminował z jego treści pkt l i II, oddalił
apelację pozwanej oraz zasądził od pozwanej na rzecz powoda zwrot kosztów
procesu za instancję odwoławczą.
W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia powódka powoływała się na podstawę naruszenia prawa materialnego,
a to art. 14 pkt 1 i 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów,
mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr
31, poz. 266 z późn. zm.), a nadto na naruszenie przepisów postępowania, a to art.
232, 233, 325, 347 i 386 § 4 k.p.c., nie podnosząc jednak, że orzeczenie jest
niezgodne z którymkolwiek z tych przepisów. Skarżąca powoływała się na
okoliczność, że przez wydanie orzeczenia została jej wyrządzona szkoda w kwocie
10000 zł stanowiąca jej nakład na lokal; wskazywała także, że wzruszenie
powyższego orzeczenia za pomocą innych środków prawnych nie było i jest
możliwe, albowiem nie przysługuje od niego „kasacja" ani skarga o wznowienie
postępowania.
W petitum skargi skarżąca domaga się, oprócz stwierdzenia niezgodności
prawomocnego orzeczenia z prawem, także uchylenia zaskarżonego wyroku
i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Elementy konstrukcyjne skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia, wymienione w art. 4245
§ 1 pkt 1-6 k.p.c., stanowią.
podobnie jak w przypadku skargi kasacyjnej, „cechy kreatywne" tego środka
prawnego, bez których nie można w ogóle stwierdzić, aby pismo nazwane „skargą"
3
w istocie nią było (postanowienie SN z dnia 27 października 2005 r., V CNP 23/05,
LEX nr 186767).
Przedmiotowa skarga nie czyni zadość wymaganiom art. 4245
§ 1 pkt 3 i 4
k.p.c. Pierwsze z tych wymagań nie zostało przez skarżącego spełnione, gdyż
w skardze nie zawarto wskazania przepisu prawa, z którym orzeczenie jest
niezgodne. Co prawda skarżący wyłożył i uzasadnił podstawy skargi, jednakże
skoro powołany wyżej art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. wyraźnie odróżnia podstawy skargi
od wskazania przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne,
to skarga musi zawierać każdy z tych elementów przedstawiony odrębnie
(tak w szczególności postanowienia SN: z dnia 20 lipca 2005 r. IV CNP 1/2005,
niepubl.; z dnia 18 stycznia 2006 r. III CNP 21/2005 niepubl.; z dnia 27 stycznia
2006 r., III CNP 23/05, OSNC2006 nr 7-8, poz. 140).
Nie został także zawarty w skardze drugi element konstrukcyjny, w postaci
uprawdopodobnienia wyrządzenia skarżącemu szkody. Zgodnie z ustalonym
orzecznictwem Sądu Najwyższego, uprawdopodobnienie szkody oznacza złożenie
przez skarżącego oświadczenia, iż szkoda wystąpiła — ze wskazaniem jej rodzaju
i rozmiaru, wraz z powołaniem się na środki dowodowe, które zdaniem skarżącego
stanowią uprawdopodobnienie szkody (tak m.in. postanowienie SN z dnia
11 sierpnia 2005 r., III CNP 4/05, OSNC 2006, nr 1, poz. 16). Skarżąca w sprawie
niniejszej podaje wprawdzie rozmiar prawdopodobnej szkody, która została jej
wyrządzona, lecz jest to wywód gołosłowny, gdyż w żaden sposób niepowiązany
z dowodami świadczącymi, że szkoda w tym rozmiarze mogła istotnie powstać.
Mając na względzie powyższe, skargę o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia należało odrzucić na podstawie art. 4248
§ 1
k.p.c.
jz
POSTANOWIENIE
Dnia 25 lipca 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Stanisław Dąbrowski
w sprawie ze skargi I. B. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 9 marca 2005 r., wydanego
w sprawie z powództwa Miasta W.
przeciwko I. B.
o eksmisję,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 25 lipca 2007 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Na skutek apelacji powoda Miasta W. oraz pozwanej I. B. od wyroku Sądu
Rejonowego w W. z dnia 30 września 2004 r. w przedmiocie eksmisji pozwanej z
lokalu mieszkalnego, wyrokiem z dnia 9 marca 2005 r. Sąd Okręgowy w W. zmienił
zaskarżony wyrok w ten sposób, że wyeliminował z jego treści pkt l i II, oddalił
apelację pozwanej oraz zasądził od pozwanej na rzecz powoda zwrot kosztów
procesu za instancję odwoławczą.
W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia powódka powoływała się na podstawę naruszenia prawa materialnego,
a to art. 14 pkt 1 i 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów,
mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr
31, poz. 266 z późn. zm.), a nadto na naruszenie przepisów postępowania, a to art.
232, 233, 325, 347 i 386 § 4 k.p.c., nie podnosząc jednak, że orzeczenie jest
niezgodne z którymkolwiek z tych przepisów. Skarżąca powoływała się na
okoliczność, że przez wydanie orzeczenia została jej wyrządzona szkoda w kwocie
10000 zł stanowiąca jej nakład na lokal; wskazywała także, że wzruszenie
powyższego orzeczenia za pomocą innych środków prawnych nie było i jest
możliwe, albowiem nie przysługuje od niego „kasacja" ani skarga o wznowienie
postępowania.
W petitum skargi skarżąca domaga się, oprócz stwierdzenia niezgodności
prawomocnego orzeczenia z prawem, także uchylenia zaskarżonego wyroku
i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Elementy konstrukcyjne skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia, wymienione w art. 4245
§ 1 pkt 1-6 k.p.c., stanowią.
podobnie jak w przypadku skargi kasacyjnej, „cechy kreatywne" tego środka
prawnego, bez których nie można w ogóle stwierdzić, aby pismo nazwane „skargą"
3
w istocie nią było (postanowienie SN z dnia 27 października 2005 r., V CNP 23/05,
LEX nr 186767).
Przedmiotowa skarga nie czyni zadość wymaganiom art. 4245
§ 1 pkt 3 i 4
k.p.c. Pierwsze z tych wymagań nie zostało przez skarżącego spełnione, gdyż
w skardze nie zawarto wskazania przepisu prawa, z którym orzeczenie jest
niezgodne. Co prawda skarżący wyłożył i uzasadnił podstawy skargi, jednakże
skoro powołany wyżej art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. wyraźnie odróżnia podstawy skargi
od wskazania przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne,
to skarga musi zawierać każdy z tych elementów przedstawiony odrębnie
(tak w szczególności postanowienia SN: z dnia 20 lipca 2005 r. IV CNP 1/2005,
niepubl.; z dnia 18 stycznia 2006 r. III CNP 21/2005 niepubl.; z dnia 27 stycznia
2006 r., III CNP 23/05, OSNC2006 nr 7-8, poz. 140).
Nie został także zawarty w skardze drugi element konstrukcyjny, w postaci
uprawdopodobnienia wyrządzenia skarżącemu szkody. Zgodnie z ustalonym
orzecznictwem Sądu Najwyższego, uprawdopodobnienie szkody oznacza złożenie
przez skarżącego oświadczenia, iż szkoda wystąpiła — ze wskazaniem jej rodzaju
i rozmiaru, wraz z powołaniem się na środki dowodowe, które zdaniem skarżącego
stanowią uprawdopodobnienie szkody (tak m.in. postanowienie SN z dnia
11 sierpnia 2005 r., III CNP 4/05, OSNC 2006, nr 1, poz. 16). Skarżąca w sprawie
niniejszej podaje wprawdzie rozmiar prawdopodobnej szkody, która została jej
wyrządzona, lecz jest to wywód gołosłowny, gdyż w żaden sposób niepowiązany
z dowodami świadczącymi, że szkoda w tym rozmiarze mogła istotnie powstać.
Mając na względzie powyższe, skargę o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia należało odrzucić na podstawie art. 4248
§ 1
k.p.c.
jz