IV CNP 109/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-07-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CNP 109/07
POSTANOWIENIE
Dnia 23 sierpnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski
w sprawie ze skargi wierzyciela Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w R.
z dnia 1 grudnia 2006 r., sygn. akt [...],
w sprawie z wniosku wierzycieli
przy uczestnictwie G. Spółki z o.o.
z udziałem nabywcy B.P.
o egzekucję z nieruchomości,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 23 sierpnia 2007 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 9 marca 2006 r. Sąd Rejonowy w K. przysądził
własność objętej egzekucją nieruchomości na rzecz B.P. Postanowieniem z dnia 2
czerwca Sąd ten sporządził plan podziału sumy uzyskanej z tej egzekucji w kwocie
843 012 zł. Zarzuty co do tego planu Sąd Rejonowy w K. częściowo uwzględnił
postanowieniem z dnia 22 września 2006 r.
Zażalenie Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych od tego
ostatniego orzeczenia Sąd Okręgowy w R. oddalił postanowieniem z dnia 1 grudnia
2006 r.
2
Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w skardze z dnia
8 stycznia 2007 r. wniósł o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w R. z dnia 1 grudnia 2006 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia,
przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej instancji kończącego
postępowanie w sprawie, gdy przez jego wydanie stronie została wyrządzona
szkoda, a zmiana lub uchylenie tego orzeczenia w drodze przysługujących stronie
środków prawnych nie było i nie jest możliwe (art. 4241
§ 1 k.p.c.). Jest więc co do
zasady niedopuszczalna, jeżeli w sprawie strona miała możliwość zaskarżyć
orzeczenie apelacją, skargą kasacyjną, skargą o wznowienie postępowania lub
mogła skorzystać z innego środka np. o uchylenie lub zmianę stwierdzenia nabycia
spadku, czy z wniosku o przywrócenie terminu.
Od tego unormowania ustawodawca wprowadził wyjątek przewidziany w art.
4241
§ 2 k.p.c. Na podstawie tej regulacji, skarga przysługuje także od orzeczenia
sądu pierwszej instancji kończącego postępowanie w sprawie, naruszającego
podstawowe zasady porządku prawnego, konstytucyjne wolności lub prawa
człowieka, chociaż strony nie skorzystały z przysługujących im środków, pod
warunkiem, że jego uchylenie lub zmiana w innym postępowaniu nie jest już
dopuszczalna.
Ustawodawca wśród wymagań konstrukcyjnych tego nadzwyczajnego
i wysoce sformalizowanego środka zawartych w art. 4245
§ 1 k.p.c., nałożył na
skarżącego obowiązek wskazania czy zaskarża orzeczenie w całości, czy też
w części. Wniesiona skarga nie zawiera tego elementu, co już może stanowić
podstawę do jej odrzucenia (por. odpowiednio postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 17 maja 2006 r., II PZ 17/06, OSNP 2007, nr 9-10, poz. 136).
Wymaganie wykazania, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze
innych środków prawnych nie jest spełnione jeżeli skarżący bez przeprowadzenia
analizy prawnej ogranicza tę część skargi do powtórzenia treści przepisu art. 4245
§
1 pkt 5 k.p.c. (por. np. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 sierpnia 2005 r.,
l CNP 5/05, OSNC 2006, Nr 1, poz. 17 i z dnia 28 października 2005 r., V CNP
13/05, LEX 186765). Nawet niedopuszczalność środków prawnych nie zwalnia
3
skarżącego od przedstawienia w tej materii jurydycznego wywodu. Wniesiona
skarga nie spełnia więc także i tego wymagania.
Poza tym skarga od której - jak w omawianym wypadku - nie została
uiszczona opłata stała w prawidłowej wysokości podlegała odrzuceniu a limine na
podstawie art. 1302
§ 3 k.p.c.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji (art. 4248
§ 1 i 2
k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 23 sierpnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski
w sprawie ze skargi wierzyciela Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w R.
z dnia 1 grudnia 2006 r., sygn. akt [...],
w sprawie z wniosku wierzycieli
przy uczestnictwie G. Spółki z o.o.
z udziałem nabywcy B.P.
o egzekucję z nieruchomości,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 23 sierpnia 2007 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 9 marca 2006 r. Sąd Rejonowy w K. przysądził
własność objętej egzekucją nieruchomości na rzecz B.P. Postanowieniem z dnia 2
czerwca Sąd ten sporządził plan podziału sumy uzyskanej z tej egzekucji w kwocie
843 012 zł. Zarzuty co do tego planu Sąd Rejonowy w K. częściowo uwzględnił
postanowieniem z dnia 22 września 2006 r.
Zażalenie Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych od tego
ostatniego orzeczenia Sąd Okręgowy w R. oddalił postanowieniem z dnia 1 grudnia
2006 r.
2
Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w skardze z dnia
8 stycznia 2007 r. wniósł o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w R. z dnia 1 grudnia 2006 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia,
przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej instancji kończącego
postępowanie w sprawie, gdy przez jego wydanie stronie została wyrządzona
szkoda, a zmiana lub uchylenie tego orzeczenia w drodze przysługujących stronie
środków prawnych nie było i nie jest możliwe (art. 4241
§ 1 k.p.c.). Jest więc co do
zasady niedopuszczalna, jeżeli w sprawie strona miała możliwość zaskarżyć
orzeczenie apelacją, skargą kasacyjną, skargą o wznowienie postępowania lub
mogła skorzystać z innego środka np. o uchylenie lub zmianę stwierdzenia nabycia
spadku, czy z wniosku o przywrócenie terminu.
Od tego unormowania ustawodawca wprowadził wyjątek przewidziany w art.
4241
§ 2 k.p.c. Na podstawie tej regulacji, skarga przysługuje także od orzeczenia
sądu pierwszej instancji kończącego postępowanie w sprawie, naruszającego
podstawowe zasady porządku prawnego, konstytucyjne wolności lub prawa
człowieka, chociaż strony nie skorzystały z przysługujących im środków, pod
warunkiem, że jego uchylenie lub zmiana w innym postępowaniu nie jest już
dopuszczalna.
Ustawodawca wśród wymagań konstrukcyjnych tego nadzwyczajnego
i wysoce sformalizowanego środka zawartych w art. 4245
§ 1 k.p.c., nałożył na
skarżącego obowiązek wskazania czy zaskarża orzeczenie w całości, czy też
w części. Wniesiona skarga nie zawiera tego elementu, co już może stanowić
podstawę do jej odrzucenia (por. odpowiednio postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 17 maja 2006 r., II PZ 17/06, OSNP 2007, nr 9-10, poz. 136).
Wymaganie wykazania, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze
innych środków prawnych nie jest spełnione jeżeli skarżący bez przeprowadzenia
analizy prawnej ogranicza tę część skargi do powtórzenia treści przepisu art. 4245
§
1 pkt 5 k.p.c. (por. np. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 sierpnia 2005 r.,
l CNP 5/05, OSNC 2006, Nr 1, poz. 17 i z dnia 28 października 2005 r., V CNP
13/05, LEX 186765). Nawet niedopuszczalność środków prawnych nie zwalnia
3
skarżącego od przedstawienia w tej materii jurydycznego wywodu. Wniesiona
skarga nie spełnia więc także i tego wymagania.
Poza tym skarga od której - jak w omawianym wypadku - nie została
uiszczona opłata stała w prawidłowej wysokości podlegała odrzuceniu a limine na
podstawie art. 1302
§ 3 k.p.c.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji (art. 4248
§ 1 i 2
k.p.c.).