Pełny tekst orzeczenia

WYROK Z DNIA 11 WRZEŚNIA 2007 R.
SNO 48/07
Przewodniczący: sędzia SN Andrzej Siuchniński (sprawozdawca).
Sędziowie SN: Marian Kocon, Herbert Szurgacz.
S ą d N a j w y ż s z y  S ą d D y s c y p l i n a r n y z udziałem Zastępcy
Rzecznika Dyscyplinarnego dla okręgu Sądu Okręgowego oraz protokolanta po
rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 września 2007 r. w sprawie obwinionego
sędziego Sądu Rejonowego, odwołania Krajowej Rady Sądownictwa od wyroku Sądu
Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 12 lutego 2007 r., sygn. akt (...)
1) u t r z y m a ł w m o c y z a s k a r ż o n y w y r o k ,
2) kosztami sądowymi odwoławczego postępowania dyscyplinarnego obciążył
Skarb Państwa.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Dyscyplinarny  Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 12 lutego 2007 r. uznał
obwinionego sędziego Sądu Rejonowego za winnego tego, że orzekając w Wydziale
VI Grodzkim Sądu Rejonowego nie sporządził pisemnego uzasadnienia wyroku w
sprawie VI K 736/04, mimo takiego obowiązku i ustawowego terminu do realizacji tej
czynności oraz mimo braku pisemnego uzasadnienia orzeczenia w wyżej wymienionej
sprawie wydał zarządzenie o przekazaniu akt sprawy celem rozpoznania apelacji do
sądu drugiej instancji, czym dopuścił się oczywistej i rażącej obrazy przepisów prawa
karnego procesowego, co stanowi przewinienie dyscyplinarne określone w art. 107 § 1
ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych i za to na mocy art. 109 § 1 powołanej
ustawy wymierzył mu karę dyscyplinarną upomnienia.
Od powyższego wyroku odwołanie złożyła Krajowa Rada Sądownictwa,
zaskarżając go na niekorzyść obwinionego sędziego w części dotyczącej orzeczenia o
karze i zarzuciła mu jej rażącą niewspółmierność w stosunku do przypisanego
obwinionemu przewinienia. W konkluzji Krajowa Rada Sądownictwa wniosła o
zmianę zaskarżonego wyroku, przez orzeczenie wobec obwinionego kary
dyscyplinarnej przeniesienia na inne miejsce służbowe.
W uzasadnieniu odwołania skarżący podniósł, że Sąd Dyscyplinarny pierwszej
instancji przy wymiarze kary nie wziął pod uwagę okoliczności, iż obwiniony był już
uprzednio karany dyscyplinarnie, karą nagany. Wskazał, że wszakże Sąd ten zauważył
to, jednak ta okoliczność nie została wzięta pod uwagę przy wymiarze kary. Nadto
skarżący podniósł, że Sąd Dyscyplinarny – Sąd Apelacyjny w swoich rozważaniach
2
pominął fakt naruszenia przez obwinionego sędziego zasad etycznych zawodu,
wskazanych w Zbiorze Zasad Etyki Zawodowej Sędziów, gdzie w § 8 znajduje się
jednoznaczne stwierdzenie, iż we wszystkich przydzielonych sprawach sędzia ma
obowiązek podejmować czynności bez zbędnej zwłoki. W niniejszej zaś sprawie za
taką zwłokę należy uznać nieuzasadnioną przewlekłość postępowania, która była
skutkiem niesporządzenia przez obwinionego uzasadnienia. Krajowa Rada
Sądownictwa w konkluzji wskazała, że wymierzona kara jest zatem nieadekwatna w
sposób rażący do przypisanego obwinionemu przewinienia, jego wagi i społecznej
szkodliwości, a w środowisku sędziowskim może powodować powstanie przekonania
o pobłażliwości dla tego rodzaju zachowań.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie, a wymierzona obwinionemu kara
dyscyplinarna upomnienia jest współmierna do stopnia winy, wagi i społecznej
szkodliwości przypisanego obwinionemu sędziemu przewinienia dyscyplinarnego.
Uzasadniając orzeczenie o karze, Sąd Dyscyplinarny pierwszej instancji wziął pod
uwagę i należycie rozważył wszystkie, występujące w sprawie okoliczności łagodzące
i obciążające. Nie można zatem zgodzić się ze skarżącym, iż Sąd ten przy wymiarze
kary pominął fakt, iż obwiniony był już karany dyscyplinarnie. W pisemnych
motywach zaskarżonego orzeczenia, Sąd ten w sposób wyczerpujący odniósł się do
tego faktu, wskazując iż właśnie z uwagi na uprzednią karalność nie uznał czynu
obwinionego za przypadek mniejszej wagi, który mógłby skutkować odstąpieniem od
wymierzenia kary dyscyplinarnej. Za okoliczność obciążającą Sąd ten uznał również
fakt, że obwiniony sędzia na tle obciążenia pracą innych sędziów, nie był obciążony
obowiązkami ponad miarę, a zachowanie którego się dopuścił, może mieć negatywne
skutki w kształtowaniu społecznego zaufania do wymiaru sprawiedliwości.
W ocenie Sądu Najwyższego, Sąd Dyscyplinarny pierwszej instancji trafnie
wskazał i należycie rozważył występujące w sprawie okoliczności łagodzące, których
wystąpienie uzasadniało wymierzenie obwinionemu kary upomnienia. Słusznie
bowiem podniósł Sąd Dyscyplinarny pierwszej instancji, iż rażące naruszenie
przepisów prawa, jakiego obwiniony dopuścił się, było zachowaniem odosobnionym,
incydentem na tle pracy obwinionego na stanowisku sędziego. W pozostałych
sprawach sporządzał on bowiem uzasadnienia w terminie. Sąd ten trafnie także
wskazał, iż obwiniony na obecnie zajmowanych stanowisku służbowym ma dobrą
opinię, czego dowodem jest przedłożona przez Zastępcę Rzecznika Dyscyplinarnego
przed rozprawą odwoławczą opinia Prezesa Sądu Rejonowego, gdzie obecnie pełni
obowiązki służbowe.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny orzekł jak w
sentencji.