Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CZ 96/07
POSTANOWIENIE
Dnia 9 listopada 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Barbara Myszka (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Lech Walentynowicz
SSA Michał Kłos
w sprawie z powództwa B. Z. i Z. Z.
przeciwko A. K.
o ustalenie nieważności czynności prawnej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 9 listopada 2007 r.,
zażalenia powodów na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 15 czerwca 2007 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 15 czerwca 2007 r. Sąd Apelacyjny odrzucił apelację
powodów od wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia 14 marca 2007 r.,
stwierdzając, że postanowieniem z dnia 30 sierpnia 2006 r. powodowie zostali
zwolnieni od kosztów sądowych, że, zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca
2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398 ze
zm. – dalej: „u.k.s.c.-2005”), obowiązani byli uiścić od apelacji opłatę podstawową,
która jest opłatą w wysokości stałej w rozumieniu art. 1302
§ 3 k.p.c., oraz że
pełnomocnik powodów będący adwokatem – wnosząc apelację – opłaty tej nie
uiścił. Przepis art. 14 ust. 2 u.k.s.c.-2005 został wprawdzie uchylony przez ustawę
nowelizującą z dnia 14 grudnia 2006 r. (Dz.U. z 2007 r. Nr 21, poz. 123), jednak do
spraw wszczętych przed dniem wejścia w życie tej ustawy miały zastosowanie
przepisy dotychczasowe. Z tych względów Sąd Apelacyjny na podstawie art. 1302
§ 3 k.p.c. postanowił, jak w sentencji.
W zażaleniu na to postanowienie powodowie zarzucili Sądowi Apelacyjnemu
naruszenie przepisów: art. 149 ust. 1 u.k.s.c.-2005 przez niezastosowanie i art. 2
ustawy nowelizującej z dnia 14 grudnia 2006 r. przez błędną wykładnię. W konkluzji
wnosili o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Żalący nie mają racji przyjmując, że z zestawienia art. 149 ust. 1 u.k.s.c.-
2005 z art. 2 ustawy nowelizującej z dnia 14 grudnia 2006 r. wynika, że w sprawie
wszczętej pod rządem ustawy z dnia 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych (jedn. tekst: Dz.U. z 2002 r. Nr 9, poz. 88 ze zm.), należy
stosować wyłącznie art. 149 ust. 1 u.k.s.c.-2005, a art. 2 powołanej ustawy
nowelizującej tylko w sprawach wszczętych po dniu jej wejścia w życie, tj. po dniu
10 marca 2007 r.
Niniejsza sprawa została wszczęta w listopadzie 2005 r., tj. w czasie
obowiązywania ustawy o kosztach sądowych z dnia 13 czerwca 1967 r. Z dniem
3
2 marca 2006 r. weszła w życie nowa ustawa o kosztach sądowych z dnia 28 lipca
2005 r. Zgodnie z art. 149 ust. 1 tej ustawy, w niniejszej sprawie, jako wszczętej
przed dniem 2 marca 2006 r., należało stosować, do czasu zakończenia
postępowania w danej instancji, dotychczasowe przepisy o kosztach sądowych. Jak
wyjaśnił Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 24 stycznia 2007 r., III CZP 124/06,
zakończenie postępowania w danej instancji – w rozumieniu art. 149 ust. 1 u.k.s.c.-
2005 – następuje z chwilą wydania orzeczenia kończącego postępowanie w tej
instancji (zob. OSNC 2007, nr 6, poz. 91). W niniejszej sprawie orzeczenie takie
zapadło w dniu 14 marca 2007 r., wobec czego po tej dacie miały już w niej
zastosowanie przepisy ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia
28 lipca 2005 r. Ze względu na to, że ustawa ta została z dniem 10 marca 2007 r.
znowelizowana ustawą z dnia 14 grudnia 2006 r., należało uwzględnić zawarty
w ustawie nowelizującej przepis intertemporalny. Był nim art. 2, który stanowił, że
do spraw wszczętych przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje się przepisy
dotychczasowe. Przepisami dotychczasowymi – w rozumieniu powołanego art. 2 –
były natomiast przepisy o kosztach sądowych zawarte w ustawie z dnia 28 lipca
2005 r., z tym że w brzmieniu obowiązującym przed dniem 10 marca 2007 r.
Należał do nich również art. 14 ust. 2 u.k.s.c.-2005, stanowiący, że opłatę
podstawową pobiera się także od podlegających opłacie pism, o których mowa
w art. 3 ust. 2, wnoszonych przez stronę zwolnioną od kosztów sądowych przez
sąd. Przepis ten został bowiem uchylony dopiero przez art. 1 pkt 1 ustawy
nowelizującej z dnia 14 grudnia 2006 r., która weszła w życie z dniem 10 marca
2007 r.
Wnosząc apelację w niniejszej sprawie, pełnomocnik żalących obowiązany
był zatem, stosownie do art. 14 ust. 2 u.k.s.c.-2005 w brzmieniu obowiązującym
przed dniem 10 marca 2007 r., uiścić opłatę podstawową. Skoro tego nie uczynił,
Sąd Apelacyjny trafnie zastosował rygor przewidziany w art. 1302
§ 3 k.p.c.
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
w związku z art.
3941
§ 3 k.p.c. postanowił, jak w sentencji.
jz

V CZ 96/07

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia