III CNP 78/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-07-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CNP 78/07
POSTANOWIENIE
Dnia 13 listopada 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
w sprawie z powództwa M. K.
przeciwko S. P.
o ustalenie bezskuteczności wypowiedzenia stosunku najmu,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 13 listopada 2007 r.,
na skutek skargi powódki
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 7 listopada 2005 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Na skutek apelacji pozwanego S. P. od wyroku Sądu Rejonowego w K. z
dnia 4 kwietnia 2005 r. w przedmiocie ustalenia bezskuteczności wypowiedzenia
stosunku najmu, wyrokiem z dnia 7 listopada 2005 r. Sąd Okręgowy w K. zmienił
zaskarżony wyrok w ten sposób, że oddalił powództwo, zasądzając od powódki M.
K. na rzecz pozwanego zwrot kosztów postępowania za pierwszą instancję oraz za
postępowanie odwoławcze.
W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia, opartej wyłącznie na podstawie naruszenia prawa materialnego,
powódka powoływała się na niezgodność wyroku Sądu Okręgowego z art. 11 ust. 2
pkt 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym
zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266
z późn. zm.), a nadto z art. 42 § 1 k.c. w zw. z art. 178 § 2 k.r.o. i art. 156 k.r.o. oraz
art. 209 k.c. Pełnomocnik skarżącej wywodził, że przez wydanie orzeczenia została
wyrządzona powódce szkoda w bliżej nieokreślonej kwocie, polegająca na utracie
tytułu prawnego do lokalu i zagrożeniem eksmisją a także zobowiązaniem do
opłacania odszkodowania za zajmowany bez tytułu prawnego lokal. Nadto strona
skarżąca podnosiła, że od wyżej wymienionego wyroku nie przysługiwała skarżącej
„kasacja”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Elementy konstrukcyjne skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia, wymienione w art. 4245
§ 1 pkt 1-6 k.p.c., stanowią,
podobnie jak w przypadku skargi kasacyjnej, „cechy kreatywne” tego środka
prawnego, bez których nie można w ogóle stwierdzić, aby pismo nazwane „skargą”
w istocie nią było (postanowienie SN z dnia 27 października 2005 r., V CNP 23/05,
LEX nr 186767).
Przedmiotowa skarga nie czyni zadość wymaganiom art. 4245
§ 1 pkt 4 i 5
k.p.c. Pierwsze z tych wymagań nie zostało przez skarżącego spełnione, gdyż
skarżąca nie uprawdopodobniła wyrządzenia jej szkody przez wydanie
zaskarżonego orzeczenia. Zgodnie z ustalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego,
uprawdopodobnienie szkody oznacza złożenie przez skarżącego oświadczenia, iż
3
szkoda wystąpiła — ze wskazaniem jej rodzaju i rozmiaru, wraz z powołaniem się
na środki dowodowe, które zdaniem skarżącego stanowią uprawdopodobnienie
szkody (tak m.in. postanowienie SN z dnia 11 sierpnia 2005 r., III CNP 4/05, OSNC
2006, nr 1, poz. 16). Skarżąca w sprawie niniejszej nie oznaczyła w ogóle rozmiaru
prawdopodobnej szkody, która została jej wyrządzona. Należy zresztą zwrócić
uwagę, że w prawomocnie zakończonej sprawie przedmiot rozstrzygnięcia
obejmował żądanie najemcy ustalenia dalszego istnienia stosunku prawnego
najmu, a nie zasądzenie świadczeń wynikających na tle tego stosunku. W związku
z tym trudno dostrzec jakikolwiek związek pomiędzy prawomocnym orzeczeniem
a uszczerbkiem po stronie powódki.
Gdy chodzi o wymaganie określone w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c., stwierdzić
należy, że powódka nie wykazała, iż wzruszenie orzeczenia przy pomocy innych
środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Od wyroku wydanego po dniu
6 marca 2005 r. stronom przysługuje, w związku z brzmieniem art. 3 ustawy z dnia
22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz
ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 13, poz. 98),
nadzwyczajny środek zaskarżenia w postaci skargi kasacyjnej. Nie jest on tym
samym, co dotychczas obowiązująca kasacja. Powódka w żaden sposób nie
uzasadnia, dlaczego skarga kasacyjna od prawomocnego orzeczenia jej nie
przysługiwała, a także czy i dlaczego nie mogły być od niego wywiedzione inne
środki prawne, zwłaszcza w postaci skargi o wznowienie postępowania.
Mając na względzie powyższe, skargę o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia należało odrzucić na podstawie art. 4248
§ 1
k.p.c.
kg
POSTANOWIENIE
Dnia 13 listopada 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
w sprawie z powództwa M. K.
przeciwko S. P.
o ustalenie bezskuteczności wypowiedzenia stosunku najmu,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 13 listopada 2007 r.,
na skutek skargi powódki
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 7 listopada 2005 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Na skutek apelacji pozwanego S. P. od wyroku Sądu Rejonowego w K. z
dnia 4 kwietnia 2005 r. w przedmiocie ustalenia bezskuteczności wypowiedzenia
stosunku najmu, wyrokiem z dnia 7 listopada 2005 r. Sąd Okręgowy w K. zmienił
zaskarżony wyrok w ten sposób, że oddalił powództwo, zasądzając od powódki M.
K. na rzecz pozwanego zwrot kosztów postępowania za pierwszą instancję oraz za
postępowanie odwoławcze.
W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia, opartej wyłącznie na podstawie naruszenia prawa materialnego,
powódka powoływała się na niezgodność wyroku Sądu Okręgowego z art. 11 ust. 2
pkt 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym
zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266
z późn. zm.), a nadto z art. 42 § 1 k.c. w zw. z art. 178 § 2 k.r.o. i art. 156 k.r.o. oraz
art. 209 k.c. Pełnomocnik skarżącej wywodził, że przez wydanie orzeczenia została
wyrządzona powódce szkoda w bliżej nieokreślonej kwocie, polegająca na utracie
tytułu prawnego do lokalu i zagrożeniem eksmisją a także zobowiązaniem do
opłacania odszkodowania za zajmowany bez tytułu prawnego lokal. Nadto strona
skarżąca podnosiła, że od wyżej wymienionego wyroku nie przysługiwała skarżącej
„kasacja”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Elementy konstrukcyjne skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia, wymienione w art. 4245
§ 1 pkt 1-6 k.p.c., stanowią,
podobnie jak w przypadku skargi kasacyjnej, „cechy kreatywne” tego środka
prawnego, bez których nie można w ogóle stwierdzić, aby pismo nazwane „skargą”
w istocie nią było (postanowienie SN z dnia 27 października 2005 r., V CNP 23/05,
LEX nr 186767).
Przedmiotowa skarga nie czyni zadość wymaganiom art. 4245
§ 1 pkt 4 i 5
k.p.c. Pierwsze z tych wymagań nie zostało przez skarżącego spełnione, gdyż
skarżąca nie uprawdopodobniła wyrządzenia jej szkody przez wydanie
zaskarżonego orzeczenia. Zgodnie z ustalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego,
uprawdopodobnienie szkody oznacza złożenie przez skarżącego oświadczenia, iż
3
szkoda wystąpiła — ze wskazaniem jej rodzaju i rozmiaru, wraz z powołaniem się
na środki dowodowe, które zdaniem skarżącego stanowią uprawdopodobnienie
szkody (tak m.in. postanowienie SN z dnia 11 sierpnia 2005 r., III CNP 4/05, OSNC
2006, nr 1, poz. 16). Skarżąca w sprawie niniejszej nie oznaczyła w ogóle rozmiaru
prawdopodobnej szkody, która została jej wyrządzona. Należy zresztą zwrócić
uwagę, że w prawomocnie zakończonej sprawie przedmiot rozstrzygnięcia
obejmował żądanie najemcy ustalenia dalszego istnienia stosunku prawnego
najmu, a nie zasądzenie świadczeń wynikających na tle tego stosunku. W związku
z tym trudno dostrzec jakikolwiek związek pomiędzy prawomocnym orzeczeniem
a uszczerbkiem po stronie powódki.
Gdy chodzi o wymaganie określone w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c., stwierdzić
należy, że powódka nie wykazała, iż wzruszenie orzeczenia przy pomocy innych
środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Od wyroku wydanego po dniu
6 marca 2005 r. stronom przysługuje, w związku z brzmieniem art. 3 ustawy z dnia
22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz
ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 13, poz. 98),
nadzwyczajny środek zaskarżenia w postaci skargi kasacyjnej. Nie jest on tym
samym, co dotychczas obowiązująca kasacja. Powódka w żaden sposób nie
uzasadnia, dlaczego skarga kasacyjna od prawomocnego orzeczenia jej nie
przysługiwała, a także czy i dlaczego nie mogły być od niego wywiedzione inne
środki prawne, zwłaszcza w postaci skargi o wznowienie postępowania.
Mając na względzie powyższe, skargę o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia należało odrzucić na podstawie art. 4248
§ 1
k.p.c.
kg