Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CNP 149/07
POSTANOWIENIE
Dnia 16 listopada 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Frąckowiak
w sprawie ze skargi powoda (pozwanego wzajemnego)
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 22 czerwca 2006 r., w sprawie z powództwa M. P.
przeciwko Gminie G.
o zapłatę,
oraz z powództwa wzajemnego Gminy G.
przeciwko M. P.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 16 listopada 2007 r.,
odrzuca skargę i oddala wniosek o zasądzenie kosztów
postępowania skargowego.
Uzasadnienie
2
Powód M. P. Przedsiębiorstwo Remontowo – Montażowo – Handlowe „M.”
wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu
Apelacyjnego z dnia 22 czerwca 2006 r., zarzucając naruszenie przepisów prawa
procesowego (art. 194 k.p.c. i art. 204 k.p.c. w zw. z art. 5 k.c.). Jednocześnie
skarżący nie wskazał przepisu prawa, z którym kwestionowane orzeczenie jest
niezgodnie, a dla wykonania dyspozycji z art. 4245
§ 1 pkt 5 ograniczył się do
stwierdzenia, że zaskarżony wyrok jest prawomocny i ostateczny, „gdyż nie
przysługuje na ten wyrok kasacja – ze względu na wartość przedmiotu sporu –
zgodnie z art. 3982
k.p.c.”
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem
w części określającej jej istotę (jej treść), w której należy wykazać, że spełnia
warunki przewidziane w art. 4245
§ 1 pkt 1 – 6 k.p.c., powinna zawierać między
innymi „wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest
niezgodne” (pkt 3). Nie sanuje tego braku okoliczność, że przepisy prawa powołane
zostały w podstawach, na których skarga została oparta (art. 4245
§ 1 pkt 2 k.p.c.),
skoro wymagania skargi wskazane w pkt 2 i 3 art. 4245
§ 1 k.p.c. są niezależne od
siebie i spełniają, jako istotne elementy skargi, różne funkcje i cele. Przytoczenie
podstaw skargi i ich uzasadnienie pozostaje w związku z treścią art. 4244
k.p.c.,
natomiast wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest
niezgodne jest konieczne, bowiem istotą skargi jest właśnie stwierdzenie
niezgodności zaskarżonego orzeczenia z prawem, a więc konkretnym jego
przepisem. Naruszenia prawa materialnego lub procesowego mogą, ale nie muszą
spowodować niezgodności z prawem. Przepisy powołane w podstawach skargi
niekiedy będą jednocześnie przepisami, z którymi zaskarżone orzeczenie jest
niezgodne, nie zawsze jednak zależność taka będzie występować. Wypełnienie
obowiązku związanego z wymaganiem określonym w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. -
nałożonego na osoby uprawnione do sporządzenia skargi, którymi są profesjonalni
pełnomocnicy procesowi lub podmioty o kwalifikacjach wskazanych w ustawie - nie
może być, z przyczyn wskazanych, zastąpione przez powołanie jedynie podstaw
skargi i ich uzasadnienie.
3
Ponadto elementem konstrukcyjnym skargi jest „wykazanie, że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe” (art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.). Takie ujęcie tego warunku skargi oznacza, że
skarżącego obciąża obowiązek przedstawienia analizy prawnej przepisów
dotyczących środków zaskarżenia, których zastosowanie – w odniesieniu do
zaskarżonego orzeczenia – jest niedopuszczalne lub z innych przyczyn na pewno
nie mogłoby odnieść skutku. Skarżący powinien zatem wykazać, powołując
odpowiednie przepisy, że od zaskarżonego orzeczenia nie przysługuje środek
prawny, przy pomocy którego mogłoby nastąpić wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia. Wywód prawny, zawarty w uzasadnieniu skargi, nie wyczerpuje
warunku określonego w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. Skarżącego obciąża bowiem –
zgodnie z treścią tego przepisu – nie tylko obowiązek wykazania, że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było możliwe, ale
także wykazanie, że nie jest możliwe. Skarżący powinien zatem wykazać, że
wznowienie postępowania w sprawie zakończonej zaskarżonym orzeczeniem –
w świetle przepisów art. 399 - 4161
k.p.c. - jest niedopuszczalne ze względu na
rodzaj zaskarżonego orzeczenia albo zarzuty przeciwko temu orzeczeniu nie
mieszczą się w podstawach skargi o wznowienie postępowania. Tylko
w następstwie przeprowadzenia takiego wywodu prawnego skarżący spełni
obowiązek wykazania, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia nie tylko nie było
ale nie jest możliwe.
Skarga dotknięta wskazanymi brakami podlegała odrzuceniu (art. 4248
§ 1
k.p.c.).
Ponieważ wniosek o zasądzenie kosztów postępowania został zawarty
w odpowiedzi na skargę złożoną po upływie dwutygodniowego terminu do jej
złożenia (art. 42412
w zw. z art. 3987
§ 1 k.p.c.) należało go oddalić.