Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CO 24/07
POSTANOWIENIE
Dnia 16 listopada 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Kwaśniewski
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 16 listopada 2007 r.,
na skutek skargi wnioskodawcy
o wznowienie postępowania zakończonego
postanowieniem Sądu Najwyższego
z dnia 14 lutego 2007 r., sygn. akt IV CSK 29/07,
w sprawie z wniosku L. S.
przy uczestnictwie W. Z. i in.,
o stwierdzenie zasiedzenia,
odrzuca skargę o wznowienie postępowania.
Uzasadnienie
2
Wnioskodawca wniósł skargę o wznowienie postępowania zakończonego
prawomocnym postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 2007 r.
(IV CSK 29/07), odmawiającym przyjęcia do rozpoznania skargi kasacyjnej
wnioskodawcy.
Jako podstawę żądania wznowienia postępowania wskazał przepis art. 4011
k.p.c., twierdząc, że zaskarżone postanowienie nie zawiera pisemnego
uzasadnienia, a przepis art. 3989
§ 2 zdanie drugie, stanowiący, że omawiane
postanowienie nie wymaga pisemnego uzasadnienia, został uznany za niezgodny
z Konstytucją RP wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30 maja 2007 r.
wydanym w sporze oznaczonym sygn. akt SK 68/06 (Dz.U. 2007 r., Nr 106,
poz. 731).
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga nie została oparta na ustawowej podstawie wznowienia.
Stwierdzenie przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 30 maja 2007 r.
w sprawie SK 68/06 (Dz.U. Nr 106, poz. 731) niezgodności art. 3981
§ 2 zdanie
drugie k.p.c. z art. 45 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 2 Konstytucji
Rzeczypospolitej Polskiej nie stanowi określonej w art. 4011
k.p.c. podstawy
wznowienia postępowania w sprawie zakończonej postanowieniem o odmowie
przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania, do którego Sąd Najwyższy, zgodnie
z wyżej wymienionym art. 3989
§ 2 zdanie drugie k.p.c., nie sporządził
uzasadnienia (v. postanowienie SN z dnia 11 października 2007, III PO 3/07,
niepubl.).
Zważyć bowiem należy, że o istnieniu podstawy żądania wznowienia
postępowania z mocy art. 4011
k.p.c. przesądza tylko taka sytuacja, w której
orzeczona przez Trybunał Konstytucyjny niezgodność m.in. z Konstytucją dotyczy
tylko takiego aktu normatywnego, na podstawie którego zostało wydane orzeczenie
zaskarżone skargą o wznowienie postępowania.
Tymczasem zaskarżone skargą o wznowienie postępowania postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 2007 r. o odmowie przyjęcia skargi kasacyjnej
3
do rozpoznania zostało wydane na podstawie art. 3989
§ 2 zdanie pierwsze k.p.c.
w zw. z art. 3989
§ 1 k.p.c. Przepis art. 398 § 2 zdanie pierwsze k.p.c., będący
nadal podstawą orzekania przez Sąd Najwyższy o przyjęciu lub odmowie przyjęcia
skargi kasacyjnej do rozpoznania, jak również przepis art. 3989
§ 1 k.p.c.
przewidujący obowiązek Sądu Najwyższego przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania w razie stwierdzenia wystąpienia co najmniej jednej z wymienionych
w nim przesłanek, nie zostały uznane przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodne
z Konstytucją. Natomiast przepis art. 3989
§ 2 zdanie drugie k.p.c., uznany za
niezgodny z Konstytucją, nie był przepisem, na podstawie którego wydane zostało
zaskarżone skargą orzeczenie.
Przepis uznany przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z Konstytucją
był jedynie podstawą prawną do niesporządzania pisemnego uzasadnienia
wydanego przez Sąd Najwyższy postanowienia, natomiast nie stanowił podstawy
prawnej wydania zaskarżonego skargą postanowienia. Podstawą jego wydania były
natomiast przepisy art. 3989
§ 2 zdanie pierwsze k.p.c. i art. 3989
§ 1 k.p.c., których
niezgodność z Konstytucją nie została przez Trybunał Konstytucyjny orzeczona
(postanowienie SN z dnia 31 sierpnia 2007 r., sygn. akt. III CO 8/07, niepubl.).
W tej sytuacji uzasadnienie skargi o wznowienie postępowania dowodzi, że
nie została ona oparta na ustawowej podstawie wznowienia wskazanej w art. 4011
k.p.c., ponieważ podstawą wydania zaskarżonego skargą postanowienia nie był
przepis, którego niezgodność z Konstytucją orzekł Trybunał Konstytucyjny.
W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie art.
410 § 1 k.p.c.